1981

Χαιρετισμοί

Οι "Χαιρετισμοί" γεννήθηκαν ύστερα από έναν ζωηρό διάλογο που είχα με την κόρη του τελωνειακού πριν από πολλά χρόνια στην Κατοχή.

 

Την έλεγαν Καλλισθένη. Είχε δυό αδέλφια: τον Βλάση και τον Πολύδωρο. Καθόταν στο απέναντι τετράγωνο, επί της Δυρραχίου.

 

Συναντηθήκαμε μπροστά στο συρματόπλεγμα της Γκεστάπο, στη στροφή Νέας Σμύρνης.

- Γιατί δε μιλάς;  της λέω

- Τί να πεις μετά από μια τόση απουσία;  μου λέει.

 

Εσύ τώρα είσαι απασχολημένος. Είσαι μπερδεμένος με χίλια δυο πράγματα. Εχεις δρομολόγιο Αθήνα-Πάτρα. 

- Κι εσύ βρίσκεσαι στο δρόμο για την Καλκούτα. Βορράς - Νότος - Ανατολή - Δύση, της λέω, δεν έχουν πια κανένα νόημα για μας. Και η μουσική; Υπήρξε πριν από σένα. Υπήρξε με σένα. Υπάρχει και χωρίς εσένα. Ύστερα από σένα. Ομως εγώ ετοιμάζω τους "Χαιρετισμούς" και πώς να γίνει; Σε 40 χρόνια που θα παιχτούν, θέλω να παιχτούν για σένα.

 

Όμως τώρα:

 

Δεν έχω να σου δώσω πια τίποτα άλλο. 

Ούτε καν να μπω για σένα στη φυλακή.

Δυό μαύρα φτερά είναι ο νους μου

και νοιώθω να τα ζυγίζω σα γεράκι

πάνω από έρημη γη.

Κι εσύ, νομίζω, δεν περιμένεις πια να σου δώσω

                                                                         τίποτε άλλο.

Τα πήρες όλα. Κι όλα, νομίζω, ότι 

                                       τα ‘θαψες βαθειά.

Καλλίτερα έτσι. Να μη τα βλέπεις

                                               και θυμάσαι

το μεγάλο πόνο που φύτεψα

κάποτε στα χρόνια τα παλιά.

 

Η Καλλισθένη μου έλεγε ένα ποίημα. Και σκέφτομαι τώρα:

Άλλοτε μεθάγαμε με τσίπουρο και μπρούσκο.

Σήμερα μας ποτίζουν χίλια δυο διεγερτικά.

Πέθανε κι ο Πολύδωρος κι ο Βλάσης έγινε υπουργός.

Αλήθεια, πώς να με δεις πίσω

                από τόσα παραμύθια.

Πώς να μ’ ακούσεις πίσω από τόσα

                                                      ξεφωνητά.

 

Ίσως η συνάντησή μας να ήταν μια

                                                    σύμπτωση.

Όπως λόγου χάρη συναντιώνται ξαφνικά

                                       δυο καράβια στα πελάγη.

Και πάλι ξαφνικά χάνονται

      μέσα στη νύχτα

                              του ορίζοντα βαθειά.

                                                    Δεν ξέρω...

 

*

 

Εξ άλλου ήξερα ότι ποτέ δε θα 

         μπορέσω να εξαφανίσω

                           τις προδοσίες των άλλων.

 

*

 

Εσύ έχεις σύμμαχο 

                                  ένα τρύπιο σύννεφο -

       ένα φτηνό άχρηστο και ξερό δέντρο

              ριζωμένο σε σένα.

Πάνω στο δικό σου χώμα, χωρίς όνομα.

          Δε μπορεί να ξεριζωθεί

                                      χωρίς να το σφάξει 

                                                       τσεκούρι.

 

*

 

Κάθε δευτερόλεπτο θα αναπνέω φωτιά.

 

Αν δεν ξέρεις να κλαις

                       μη ψάχνεις τα δάκρυά σου.

 

*

Σωτήρη:

Κάπου στο αδιέξοδο να ζωγραφιστεί

                               μια ψεύτικη πόρτα.

Μια πόρτα που θ΄ ανοίξει πολύ αργά

όταν τα τείχη θα έχουν εξαφανιστεί.

Αν προλάβουν να εξαφανιστούν

πριν από την τέλεια ασφυξία

 

*

 

Εκεί στο Τσίρκο στη λεωφόρο

  στη Συγγρού

                   φώναζε ο κλόουν:

                   "Περιττές ώρες - περιττά χρόνια

                                    παραδεισιακές κολάσεις -

                                         δροσερές πυρκαϊές -

                                              φρόνιμα θαύματα"

 

*

 

Περνούσες σε διπλανό δρόμο

               και τα ήξερες όλα.

 

*

 

Η νύχτα έκανε λάθος.

Ξέχασε τα επίσημά της μαύρα.

Ξέχασε τα ψεύτικα μυστήριά της

               και πνίγηκε στον πόθο.

 

Ξημερώματα τη βρήκανε

                αλλά δεν την γνώρισαν.

  Έτσι κι αλλιώς το ίδιο ήταν.

                     Κοιμόσουνα.

 

*

 

Περπατώντας στο Λόφο του Φιλοπάππου

Σκέφτομαι άξαφνα ότι:

 

Όταν ήταν δέντρο το χαρτί /

      τότε / σωστά μιλούσε

Η Αθήνα είναι διαφορετική.

Δεν είναι αυτή που ξέρουμε.

Είναι κάποια άλλη.

Λ.χ. στην Αθήνα δεν υπάρχουν

αυτοκίνητα, σούπερ-μάρκετ

                         τίμιοι βλάκες.

Υπάρχει, φερ’ ειπείν ένας δρόμος ανηφορικός

γεμάτος ζεστή βροχή

που τελικά καταλήγει σε

                 ποτάμι.

Εκεί σε είδα στα 1943, στην Κατοχή,

     με τις ξύλινες νύχτες

κι από τότε σε ψάχνω σε κάθε νότα.

Στη λεωφόρο Συγγρού

    oι εκκλησίες κρέμονται

                         από τις πιπεριές.

    Στις 26 του Μάρτη ανοίγουν

                            τις πόρτες

                         να περάσουν οι ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ.

    Κάθε Χαιρετισμός και ένα κορίτσι

    κάθε κορίτσι κι ένα σκοτωμένο παιδί.

 

Τί είναι οι ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ;

Ένας στρογγυλός δίσκος

όπως οι νύχτες είναι στρογγυλές

                         σε στρογγυλή γη...

 

Περπατούσαμε στην οδό Ευριπίδου

      μας χτυπούσε τη μύτη η μυρουδιά

                         από τη σαρδέλα και τη λακέρδα.

Η Ασφάλεια μας παρακολουθούσε.

              Μου λες 

"Ντράπηκε ο αέρας -

   Ντράπηκε η ασφυξία

               ντράπηκαν τα λόγια -

                  ντράπηκε η σιωπή... "

Τί να σου πω που ήξερα ότι σε 38

               μέρες και νύχτες θα σε εκτελούσαν

                   πάνω σε μια καρέκλα

                             με την πλάτη στον Υμηττό.

 

Βλέπετε πόσο

      συνυπάρχουν το κενό με το κενό /

      οι ώρες με τις στιγμές

                  εκτός τόπου και χρόνου

                  στον σκοτεινό ωκεανό /

Μήνυμα σε μπουκάλι.

                Άτιμο παιχνίδι!..

  Εγώ το ‘βαλα κι εγώ το βρίσκω...

Μόνο τον εαυτό μου δε βρίσκω.

Γιατί δεν υπάρχει πουθενά...

Μόνο που η Ασφάλεια τον ξέρει

                 και τώρα μας παρακολουθεί.

 

Στου Πατσία, το υπόγειο

       στην οδό Χαριλάου Τρικούπη

               μαζί με τον Παύλο ήρθε

                       κι ο Πέτρος

                   κι ο πατέρας μου

                   που κερνούσε γαλέο σκορδαλιά.

Εμένα το μυαλό μου

         καρφωμένο στο Άλσος της 

                              Νέας Σμύρνης...

  Και τώρα το σπίτι σου

                     έγινε πολυκατοικία

κι απ’ τη διπλανή

                         κλαίει ένα μωρό.

 

Αλλα εκατομμύρια θα παρηγορηθούν

σε βρώμικη - ένοχη αγκαλιά.

   Πιάστηκε κι ο Πέτρος.

   Πιάστηκα κι εγώ.

  Πού ν’ ακούσεις τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

                      μέσα  στο μπουντρούμι...

  θα με ψάχνουν ολόκληρη ζωή

  θα πεθάνουν από αυτοκινητιστικό 

                                            δυστύχημα

                  από καρκίνο - από γρίπη -

 

                     από άτυχη δειλία

                        από δειλή ατυχία -

               θα κοιμούνται λαθεμένα κάθε νύχτα /

               Κι εγώ που σε βρήκα

                           δε θα ξανακοιμηθώ /

                  θα ριζωθώ στο τραγούδι.

 Και πού θα το πάρω όλο αυτό 

                    το τραγούδι;

                Τουλάχιστον να τ΄ άκουγαν οι φίλοι

                        μου εκεί που βρίσκονται ύστερα από 

                                το τσιμπούσι μας στην Ταβέρνα

                                                       του Πατσία, στα 1948.

 

Αν θέλετε να ξέρετε

   πίσω από τη μουσική

   κάτω από τη μουσική

                 ακούγεται η σιωπή.

 

 

Και μην σας διαφεύγει το γεγονός

    ότι τα φαντάσματα

                    κάνουν στον εαυτό τους

                             οδυνηρές φάρσες.

Στην επιφάνεια αυτής της

                    εκρηκτικής ησυχίας

                        υπάρχει μια καρφίτσα.

 

*

 

Τώρα η Αθήνα γέμισε

                     με πόνο πολυτελείας

                             αριστοκρατικό

                                         μακρινό.

               Με λέξεις κολλημένες στο κακό νέφος.

                    Γέμισαν οι δρόμοι

                                  περιττές ώρες

                                  περιττά χρόνια

                                  παραδεισιακές κολάσεις

                                         δροσερές πυρκαϊές.

   Τα κορίτσια μας γέμισαν

                      με φανταστικά μυθιστορήματα -

                          φανταστικά έργα

                          σε συνοικιακά σινεμά -

                                          με αρωματισμένη μοναξιά.

   Τ΄ αγόρια μας παίζουν

                με φρόνιμα θαύματα

                            με παράνομα παραλυρήματα

                                 στη ρίζα της φωνής τους.

 

   Εμείς δεν παίξαμε.

                    Μας έπαιξαν.

                  Κι από το παίξε - παίξε

                       φτάσαμε στα ζεϊμπέκικα

                       και τώρα στις μπαλάντες

                          και τα συμφωνικά

                          κι όλο τρέχουμε να 

                          προλάβουμε, γιατί δεν είναι

                   μονάχα όλοι αυτοί που μας κυνηγούν:

                       γκεστάπο - ασφάλεια - τσολιάδες -

                           χουντικοί - Μεσίες - φαντάσματα, είσαι και συ

                                  που γελάς κι έχεις σάπια δόντια

                             έχεις όμως και θείο Άγιο

                               με πιστοποιητικό και δική του ενορία

                              Και σε διαβάζουν όλοι

                                    σε βλέπουν όλοι

                        και όλοι μιλούν με το στόμα σου

                                   και βλέπουν με τα μάτια σου

                                                        κι ας έχεις

                                                            τραχώματα.

                        Να λοιπόν ζεϊμπέκικα και 

                                                      μπαλάντες

                                          και μπουζούκια και κιθάρες

                                                   και φλάουτα

                                   μήπως κάπου κάποτε κάτι γίνει.

                         Αν και το κάτι δε θα βγει

                                        από το τίποτα.

                            Και για να μάθεις.

                         Η μάλλον να ξέρεις ξαφνικά.

                            Να τα ξέρεις όλα.

                                Να ξέρεις κάθε λέξη.

                          ΤΗ λέξη: ανυπόφερτο.

              ΤΗ λέξη: αρώστεια.

              ΤΗ λέξη: κόλαση και όσες φοβούνται

                                    ακόμα το νόμο της Σιωπής.

                          ΤΗ λέξη: βασανισμός

                    και ΤΗ λέξη: ιεροσυλία.

                           Σατανικός χορός χωρίς τέλος.

                             Κύκλος ακίνητος.

    Πρέπει να σπάσει ο σιδερένιος 

                                                          κύκλος.

                           Να πετάξουν τα λόγια.

                           Να κολυμπήσουν. Να πνιγούν.

                                Να χαθούν.

                           Μέχρι να σε βρουν.

                           Να γίνουν αέρας.

                           Να γίνουν φυσαλίδα

                           και χωρίς να το καταλάβεις

                           να κοιμηθούν στην παλάμη σου.

               Να διαλυθούν και να φτιάξουν

                           άλλη λέξη χωρίς παγίδα -

                           χωρίς χαρτί και μολύβι

                           χωρίς την πανίσχυρη Απουσία σου

                           χωρίς τη Νύχτα που δεν μπορεί

                                                    να περάσει

                           Και που όμως θα περάσει

                                  βιάζοντας κάθε αντοχή

                           χωρίς τα ποτάμια δακρύων

                           χωρίς την ιερόσυλη ενοχή.

                           Μια λέξη που να μην περιέχει

                                  τη σιωπή.

                               Για να μάθεις.

                               Να τα ξέρεις όλα!. Τώρα!.

                           Τώρα που κάπου γράφεις 

                                     και μεθάει το μολύβι.

                            Διαβάζεις και μεθάνε οι

                                                   σελίδες.

                               Απλώνεις το χέρι

                                  και τρέμουν κρυφά

                                                    τα έπιπλα.

 

                    Χωρίς να ξέρεις εσύ

                                          πως είναι όλα τρελλά.

                                   Εσύ δεν το ξέρεις.

                                   Κι εγώ πνίγομαι

                                              σ’ όλα τα ποτάμια της νύχτας.

                                                              Καληνύχτα.

 

 

 

 

Μίκης Θεοδωράκης

Αθήνα,  1981

 

 

 

 

 

1982

Άννα Φρανκ - Ιμπραήμ - Εμιλιάνο

Αννα Φρανκ

 

τα μεγάλα μάτια σου σφραγίζουν τον καιρό

 

Ιμπραήμ

 

τα μεγάλα μάτια σου μας κοιτούν απ’ τον ουρανό

 

Εμιλιάνο

 

τα μεγάλα μάτια σου κοκκίνισαν τη γη

 

1982

Gloria

Πέντε παιδιά του κόσμου

πήραν μαζί τους την Άνοιξη

GLORIA

πέντε καρδιές ματωμένες

πέρασαν το σύνορο του κόσμου

πήραν μαζί τους την άνοιξη

τώρα μας κοιτούν 

με τα μεγάλα μάτια κλαμένα

τι πρέπει να κάνουμε για να γελάσουν;

 

1984

Η απολογία του Διονύσου

Γεια και χαρά σας άσπιλοί μου δικαστές
είμαι μπροστά σας, βγάλτε νύχια και φωτιές
η τιμωρία τρομερή
πρέπει να βγει από την συνάθροιση αυτή.

Κάψτε τους στίχους, κάθε μελωδία μαγική
που μας πηγαίνει σ’ άγνωστη μεριά χιμαιρική.

 

Γεια και χαρά του κόσμου αυτού οι δυνατοί
είμαι μπροστά σας, βγάλτε νύχια και χολή
σαν τα βουνά 
που κλείνουν μέταλλα σκληρά
και τα τρυπούν
και την καρδιά τους την πονούν
μα η καρδιά
μες απ’ τα νύχια τους γλιστρά
και τραγουδά.

Αντιστροφή  Α’     

Παγάνα πάνε οι στρατιές
στου Διονύσου τις κορφές
για ν’ ανάψουνε φωτιές.

Να κάψουν θέλουν το θεό
με τις νυφούλες στο πλευρό
και τ’ αγόρια στο χορό.

Αντιστροφή  Β’ 

Διόνυσέ μου, με τ’ ασίκικα φτερά
παλικάρι μου, με του τράγου το κορμί
παλικάρι μου, σέρνεις πρώτος την πομπή
Διόνυσέ μου
κοίτα ποιος σ’ ακολουθεί
Έλληνες κι αλλοδαποί

 

 

 

 

 

 

 

1984

Μια φυλακή

Μια φυλακή

-πώς μας φτάσαν ως εκεί-

μια φυλακή

η ζωή μου φυλακή.

 

Χωρίς ποινή

-πώς μας φτάσαν ως εκεί-

και δικαστή

η ζωή μου φυλακή.

 

Στου Μακρυγιάννη 

πριν προλάβεις να μιλήσεις

Εγγλέζου βόλι σε γονάτισε.

Μας κοίταζες με βλέμμα μελαγχολικό

να σκεφτόσουνα θαρρείς

πόσο λίγο η μέρα κράτησε.

 

Μες στις πλατείες ένας-ένας καθισμένοι

τη μοναξιά μας τη γραμμένη

τη σφράγισες με βλέμμα μελαγχολικό

ποιος θα πει το μυστικό

στη ζωή μας τη χαμένη.

 

 

 

 

 

 

1984

Το ψυγείο

Μη ρωτάς καρδιά μου

μην καρδιοχτυπάς

πίκρες, παραμύθια

τέλειωσαν για μας

στο τηλέφωνό σου

όλοι οι αριθμοί

έχουν παραλήπτη

μια ζωή νεκρή.

 

Αν έχεις μάτια που κοιτούν

κι αν έχεις στήθια που πονούν

πώς την αντέχεις, δε μου λες

τέτοια ζωή χωρίς να κλαις.

 

Όσοι αγάπησαν 

κείτονται νεκροί

όσοι προσκύνησαν

είναι οδηγοί.

Μέσα στο ψυγείο

άνοιξε να μπεις

για να μείνεις φρέσκος

να διατηρηθείς.

 

 

 

 

 

 

1984

Η αρκούδα

Μιαν αλυσίδα μου δένουν γύρω στο λαιμό

είμαι αρκούδα, χορεύω γύφτικο χορό.

 

Μέσα στα γήπεδα με γυμνάζουνε

τ’ άγρια πλήθη να χαιρετώ

με μαϊμούδες μαζί με βάζουνε

τ’ άγρια πλήθη να προσκυνώ.

 

Μες στο κελί μου αγγέλοι μπαίνουν σιωπηλοί

ήρθε το τέλος, δεν ήρθε ακόμα η αρχή.

 

 

 

 

 

 

1984

Στις δέκα του Δεκέμβρη

Ξεπροβοδίζουν το παιδί στην παγωνιά

έχει τα χέρια του στο στήθος σταυρωμένα

δεν έχει όνομα, δεν έχει φαμελιά

κι είχε τα νιάτα του στην άνοιξη ταμένα.

 

Στις δέκα του Δεκέμβρη

πομπή φανταστική

αγόρια και κορίτσια σκοτωμένα

στην άνοιξη περνούν ευτυχισμένα

κι άνοιξη σκεπάζει μ’ ανθούς

ιδανικά

κορμιά αδερφωμένα.

 

Καθώς κοιτάζω το αγόρι το χλωμό

αρχίζει, σκέφτομαι, ένα αλλιώτικο ταξίδι

για όσους ζήσαμε εκείνον τον καιρό

κι ό,τι πιστέψαμε θαμμένο έχει μείνει.

 

 

 

 

 

 

1984

Ο προδότης

Κυνηγούσα μέσα στην Αθήνα

ήμουν τότε αμούστακο παιδί

είχα ένα πιστόλι και μια φίνα

αισιοδοξία τρομερή.

 

Η καθοδήγηση με στέλνει για να βρω

έναν προδότη που στη Γούβα τριγυρίζει

βρίσκω το σπίτι και την πόρτα του χτυπώ

κι η μάνα του με γέλιο με καλωσορίζει.

 

- Κάτσε γιόκα μου να ξαποστάσεις

όπου να ‘ναι ο γιος μου θα φανεί

για τη φτώχεια μας μη μας δικάσεις

η καρδιά μας μόνο είναι καλή.

 

Την κοιτάζω, σκέφτομαι πώς να της πω

πως ήρθα τον προδότη γιο της να σκοτώσω

πάνω στο αίμα του παιδιού της τ’ αχνιστό

μια Ελλάδα νέα πάω τώρα να στεριώσω.

 

 

 

 

 

 

1984

Ο κολίγος

Στρατιώτες ορκισμένοι

μπήκαν στα Καλάβρυτα

ξέρεις τι σε περιμένει

όλα μαύρα κι άδικα.

 

Του καιρού μας οι στρατιώτες 

δεν ορκίζονται ποτέ.

Είναι όλοι ιδιώτες

με προσωπικό σωφέρ.

 

Στρατηγοί και Φαρισαίοι

μπήκαν στο κονάκι μου

ξέρω τι με περιμένει

γράφω το χαρτάκι μου.

 

Το εισόδημά μου γράφω

κι αφαιρώ το νοίκι μου

και στο τέλος υπογράφω

και την καταδίκη μου.

 

 

 

 

 

 

 

1984

Τη ρωμιοσύνη να την κλαις

Θα σας μιλήσω μ’ ένα αλλιώτικο σκοπό

μη μου θυμώσετε πολύ, παρακαλώ

ψάχνω να βρω τη Ρωμιοσύνη

κι αυτό το πάθος μου τη δίνει.

 

“Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις

να το συνηθίσεις να το λες”.

 

Στην απορία μου απάντηση ζητώ

με αποφεύγουνε, με παίρνουν για τρελό

η Ρωμιοσύνη παντρεμένη

είν’ ευτυχής και γκαστρωμένη.

 

“Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις

να το συνηθίσεις να το λες”.

 

Αυτά τα λόγια είναι παρανοϊκά

αφού γκαστρώθηκε, σημαίνει είναι καλά

με κουμπάρο τον Καρούδα

“έξω οι βάσεις απ’ τη Σούδα”.

 

“Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις

να το συνηθίσεις να το λες”.

 

 

 

 

 

 

 

 

1984

Οραματισμός

1984

Καλά βουνά

Καλά βουνά μου μενεξιά

στα σύννεφα ντυμένα

τι με κοιτάτε σοβαρά

βαρειά και πονεμένα.

 

Το μονοπάτι της ζωής

τώρα το παίρνω μόνος

όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις

πόσο πονάει ο πόνος.

 

Κι εσείς παιδιά ερημικά

τον κόσμο δεν κοιτάτε

μες στην κρυφή σας τη στοά

μονάχοι περπατάτε.

 

 

 

 

 

 

1984

Το ταξίδι

Μια δρασκελιά Πετράλωνα - Θησείο

δυο δρασκελιές Συγγρού - Καισαριανή

βαθειά μες στου μυαλού μου το αρχείο

συννεφιασμένη είναι πάντα η Κυριακή.

 

Μη με κοιτάς με μάτια βουρκωμένα

μες στην καρδιά μου τα ‘χω σφραγισμένα

τα όνειρά μας τα χαμένα.

 

Πρωί πρωί θα σεργιανίσω

θα πάρω δρόμο μακρινό

τους φίλους θ’ αποχαιρετήσω

να ξαποστάσω πριν να ‘ρθει το δειλινό.

 

Στο μακρινό ταξίδι μου θα πάρω

όταν θα μείνω μόνος με τον Χάρο

το τελευταίο μου τσιγάρο...

 

 

Η   ΠΟΜΠΗ  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

 

 

 

 

 

 

1987

Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν

- Αχ αχ αχ  μικρό πουλί

τι ζητάς στην οδό Ερμού;

- Έχασα τη Βεατρίκη

ίσως να ψάχνει

για καινούριο καπέλο με φτερά.

 

- Αχ αχ αχ  μικρό πουλί

τί ζητάς στην οδό Μηδέν;

- Αύριο η Βεατρίκη

δίνει τον όρκο

είναι ο πρώτος πολίτης του Μακρυγιαννιστάν.

 

- Αχ αχ αχ  μικρό πουλί

τι ζητάς στην οδό “Γιατί”;

- Δεν υπάρχει Βεατρίκη

αν υπήρχε δεν θα μ’ έβλεπες ποτέ. 

 

 

 

 

 

 

 

1987

Βεατρίκη πάψε να γελάς

Με ξεχνάς, τα μάτια σου κλειστά

τα χείλη σφραγιστά

και χάνομαι στους δρόμους

Βεατρίκη, πάψε να γελάς.

 

Μου γελάς, το δάκρυ σου νερό

το γέλιο σου κενό

σαν τον αέρα

Βεατρίκη, πάψε να γελάς.

 

Με πονάς, σκιά μες στη σκιά

σκορπάς σαν τον καπνό

και χάνεσαι στους δρόμους.

 

Βροχή μια Κυριακή

που μ’ έδεσες για πάντα

στα χρυσά μαλλιά σου

Βεατρίκη, πάψε να γελάς.

 

1987

Μια πικραμένη Παναγιά

Μια πικραμένη Παναγιά

είν’ η καρδιά μου σήμερα

δεν έχει πέτρα να σταθώ

βλέπω μπροστά μου 

τον γκρεμό.

 

1987

Θάλασσα πλατειά

Δώσ’ μου χέρι να σταθώ

δώσ’ μου βλέμμα να λουστώ

φίλημα να κρατηθώ

θάλασσα πλατειά

με τη γαλάζια σου καρδιά

θάλασσα πλατειά

κλείσε με στα βαθειά νερά.

 

Κλαις εσύ και κλαίει η γη

κελαηδείς και κελαηδεί

προσευχή μες στη σιωπή

θάλασσα πλατειά

με τη γαλάζια σου καρδιά

θάλασσα πλατειά

κλείσε με στα βαθειά νερά.

 

Σ’ έχασα παντοτινά

πέτρωσ’ η ζεστή καρδιά

γίναν δέντρα τα φιλιά

θάλασσα πλατειά

με τη γαλάζια σου καρδιά

θάλασσα πλατειά

κλείσε με στα βαθειά νερά.