Αγάπες πια στα στήθη μου δεν κατοικούνε

τις έζησα, τις ρούφηξα και κείτονται νεκρές...

Τη νύχτα πια δεν έρχονται σαν τότε να με βρούνε

του ονείρου οι πολυδάκρυτες Αυγές...

Και τίποτ’ άλλο από ‘να Τίποτα

μες στην καρδιά μου δε βασιλεύει

κι αργοσαλεύει...

Και μου θολώνει τη ματιά και δε μπορώ να δω

την ομορφάδα των ματιών

που ερωτικά δακρύζουν

μπροστά στις θείες πυρκαγιές

των ουρανών και των καρδιών!

Και μου μαραίνει την καρδιά και δε μπορώ να νοιώσω

τα ερωτικά τρεμίσματα της αυγινής δροσιάς

μες στην καρδιά τ’ ανθού

το πάθος της φωνής μες στην βραδιά

και τα λυγίσματα της φλογερής καρδιάς οπ’ αγαπάει

με την αγάπη των πουλιών και τ’ ουρανού...

Αγάπες πια στα στήθη μου δεν κατοικουνε

βαθειά μου νοιάθω δύναμη - ωκεανό.

Φωνές αδύνατες στ’ αυτιά μου δεν ηχούνε

κι αληθινός μοιάζω Θεός στον ουρανό.

Με Χερουβείμ τριγύρω και με “Αινείτε”.

Κι όμως και δύναμες χαρίζω κι ουρανούς.

Ερχεστε, ω πόνοι, πάλι να με βρήτε;

Ξαναθρηνείς καρδιά μου σαν κείνους τους καιρούς;

12.1.43