Μη θρηνήσεις τους θανάτους που διαβαίνουν

με το γέλιο του Απριλιού στ’ αχνά τα χείλη...

- Είν’ η σκέψη που ξανοίγει ευτυχισμένη

σαν πουλί του λυτρωμού της τα φτερά.

Μη θρηνήσεις τους θανάτους που διαβαίνουν

με την όψη πονεμένη... ωχρό δείλι...

- Η καρδιά μοιάζει μ’ αυτούς η ραγισμένη

που απ’ τον πόνο της στυλώνει τη χαρά !

Μονάχα κλάψε εμάς, φτωχέ μας φίλε,

που θρηνούμε κάποια ανύπαρχτη χαρά,

που η καρδιά μας τώρα πλάθει μεθυσμένη

Που θρηνούμε κάποια ανύπαρχτη χαρά

που θα θάψει πάλι η σκέψη π’ απομένει.

                                                 (πονεμένη...)

 28.1.43