Μην ξεχνάς τον Ωρωπό
1970
Ο πατέρας εξορία
και το σπίτι ορφανό
ζούμε μες στην τυραννία
στο σκοτάδι το πηχτό.
Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.
Κλαίει κι η μάνα τώρα μόνη
κλαιν τα δέντρα, τα πουλιά
στην πατρίδα μας νυχτώνει
ορφανή η αγκαλιά.
Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.
Μες στα σύρματα κλεισμένοι
μα η καρδιά μας πάντα ορθή
πάντα ο ίδιος όρκος μένει
λευτεριά και προκοπή.
Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.
Ωρωπός 1969-1970
Don’t Forget Oropos
The father in exile, the house bereft,
we live in tyranny, in thick darkness.
And you, tortured people, don’t forget Oropos.
The mother cries alone, the trees and birds weep;
in our homeland night is falling, empty embrace.
And you, tortured people, don’t forget Oropos.
Penned behind barbed wire, but our hearts sound
Always the same vow, freedom and progress.
And you, tortured people, don’t forget Oropos.
Oropos, 1969-1970
