Προσυπογράφω το παρακάτω άρθρο της αγαπητής φίλης Έλενας Ακρίτα. Ό,τι έχει σχέση με το παιδί, πρέπει να θεωρείται από όλους μας ιερό. Πόσα παιδιά χωρίς οικογένεια δεν έχουν την τύχη να φιλοξενούνται στα Παιδικά Χωριά S.O.S., στο Χαμόγελο του Παιδιού κλπ. ; Και τι κάνει το Κράτος γι’ αυτά; Απολύτως τίποτα.

Δεν φτάνει λοιπόν αυτό, θα πρέπει τώρα να διώκονται και οι φορείς σαν τους παραπάνω, που τα περιθάλπουν και τους παρέχουν έστω και τα πιο απαραίτητα για την διαβίωση και ανατροφή τους; Όχι μόνο δεν τους παρέχεται καμμία βοήθεια αλλά είναι τώρα και υπό διωγμόν;

Λυπάμαι αλλά μια τέτοια αντιμετώπιση από πλευράς του Κράτους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά μόνο ως εγκληματική.

Αθήνα, 1.11.2015

Μίκης Θεοδωράκης

Το κείμενό της Έλενας Ακρίτα στα Νέα, Σάββατο 31/10/2015.

"Ένα παιδί μετράει τον ΕΝΦΙΑ"

“Το παιδί εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε…ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι...

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν … παρηγορημένο… Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα…Να τα μετρήσει όλα… σιγά σιγά…ένα…ένα …όλα…
Και τα βρήκε σωστά”.

Μενέλαος Λουντέμης ‘Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα’

Ένα παιδί μετράει τον ΕΝΦΙΑ – και τον βρίσκει λάθος. Ένα παιδί μένει στο δρόμο. Ένα παιδί που - αντί για αθωότητα, παιχνίδι, μάθηση, γέλιο, αγκαλιά, προστασία, παρουσία, ξενοιασιά, αγάπη – γνωρίζει την ζοφερή όψη της σελήνης. Φτώχεια, πείνα, κακοποίηση, θάνατος, ορφάνια. Ένα παιδί που δεν έχει το δικαίωμα να μετρήσει τ’ άστρα. Γιατί τα κρύβει ο δικός του συννεφιασμένος ουρανός.

“Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»
” Το παιδί συνέχισε ολομόναχο το κλάμα του…”

ΕΝΦΙΑ 73.750 ευρώ καλούνται να πληρώσουν τα Παιδικά Χωριά SOS για ακίνητα που έχουν κληρονομήσει, αλλά δεν χρησιμοποιούν. 73.750 ευρώ: Ακριβώς το ποσόν που χρειάζεται για να καλυφθούν τα έξοδα ενός Κέντρου Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας – δηλαδή, 200 οικογένειες με 350 παιδιά.

Οι υπεύθυνοι το παλεύουν. Με νύχια και με δόντια. Και θα προβούν σε όλες τις απαραίτητες νομικές ενέργειες για να προστατέψουν τα παιδιά τους.

Γιατί, όπως επισημαίνει ο γενικός διευθυντής των Παιδικών Χωριών, Γιώργος Πρώτοπαπας:
«Η βαριά φορολόγηση των κοινωφελών Ιδρυμάτων και Σωματείων στη χώρα μας, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των προγραμμάτων τους και στερεί βασικές υπηρεσίες φροντίδας και προστασίας από τις κοινωνικά αδύναμες ομάδες που αυτά υποστηρίζουν, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία».

“Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; (……) Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ’ ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;

Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.”

ΕΝΦΙΑ 43.000 ευρώ ήρθε μπερντάχι και στο ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ για ακίνητα κι αγροτεμάχια που δεν είναι αξιοποιημένα. Το καταγγέλλει ο πρόεδρος του οργανισμού, Κώστας Γιαννόπουλος:

“«Πέρυσι η επιβολή ΕΝΦΙΑ στον Οργανισμό θεωρήθηκε άδικη από μέλη της τότε κυβέρνησης και από την αντιπολίτευση και τα κόμματα μάς υποσχέθηκαν ότι θα μας απαλλάξουν από το φόρο».

Όταν μαθεύτηκαν τα μαντάτα, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Ελπίζαμε πως κάποιος απ’ την κυβέρνηση θα βγει να πει ‘άκυρο, λάθος, δεν ισχύει’.

Γιατί πως να το κάνουμε; Δεν είναι δυνατόν σε μια καθημαγμένη χώρα, με παιδιά που λιμοκτονούν να φορολογείς τον φορέα που τα προστατεύει. Δεν υπάρχει αυτό, δεν γίνεται, δεν το χωράει ανθρώπου νους. Το κράτος ΚΑΙ σπρώχνει τα παιδιά στην ένδεια ΚΑΙ καταδιώκει ανελέητα όποιον τα περιθάλπει;

Ποιον εκδικούνται ρε γαμώτο; Τα μωρά; Τα πετάνε στους δρόμους; Τι άλλο θα κάνουν – όλοι αυτοί οι τύποι που στελεχώνουν κυβερνήσεις πρώην, νυν κι επόμενες; Θα δώσουν στα παιδάκια κι από ένα πακέτο χαρτομάντιλα και θα τ’ αμολήσουν στα φανάρια;

“Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»

” Το παιδί συνέχισε ολομόναχο το κλάμα του…”

Κανένα παιδί δεν μετράει τ’ άστρα. Όχι πια. Εδώ και χρόνια, ο ουρανός της Ελλάδας δεν έχει άστρα.

Κι έτσι όπως πάμε, δεν θα έχει ούτε παιδιά.