Για τρίτη φορά ακούμε από επίσημα χείλη των δανειστών μας, για το επαχθές χρέος της Ελλάδας με τους απάνθρωπους όρους, ότι “κάναμε λάθος”. Η πρώτη ήταν εκείνη που ομολογούσε με διάφορους τρόπους ότι η επιβολή της οικονομικής πολιτικής, που είχε ως συνέπεια μια τόσο βαθιά ύφεση και επαχθή λιτότητα, ήταν «λάθος». Τη δεύτερη  φορά ομολογείτο το «λάθος» του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή, λόγω του οποίου οι επιπτώσεις των περικοπών ήταν τριπλάσιες από εκείνες που είχαν υπολογίσει (βλ. σχετική δήλωσή μου στη «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία» της 16.213, στο «Παρόν» της 17.2.13 και σ’ αυτή την Ιστοσελίδα, Πολιτική Θεωρία και Πράξη, Άρθρα – Βιβλία  2). Τώρα ομολογείται από το ΔΝΤ και πάλι το «λάθος» του δανεισμού μας με τους όρους των γνωστών μας «Μνημονίων».

Η ομολογία δεν είναι απλά κυνική, αλλά και  θρασεία. Και τούτο, γιατί όχι μόνο δεν αναλαμβάνεται η πολιτική και η νομική ευθύνη των δανειστών, που όφειλαν αυτοβούλως να αναλάβουν, αλλά ούτε ζήτησαν συγγνώμη, όπως όφειλαν, ούτε καν δήλωσαν ότι έχουν την πρόθεση να εξετάσουν το ζήτημα της ευθύνης και το ενδεχόμενο υποχρέωσης αποζημίωσης από τους υπευθύνους. Αυτό θυμίζει συμπεριφορά εχθρού κατοχής, ο οποίος δεν απευθύνεται προς τον υπόδουλο λαό, τον οποίο αγνοεί, αλλά απευθύνεται στους συμμάχους του. Αυτό, άλλωστε έκαμε το ΔΝΤ, απευθύνοντας τη δήλωση του «λάθους» στο κυριότερο δημοσιογραφικό όργανο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, στην εφημερίδα «Wall Street Journal». Πληροφόρησε, δηλαδή, για το «λάθος» τα κέντρα εξουσίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εκπροσωπεί και που κατευθύνουν το σύγχρονο δανεισμό κρατών, με διαρροή εμπιστευτικού εγγράφου προς τον ίδιο αποδέκτη.

Και κάτι που είναι απίστευτο: Από την έκθεση που διέρρευσε και από δηλώσεις οργάνων των δανειστών μας, αποκαλύφθηκε επισήμως κάτι πολύ σοβαρό, το οποίο αφήνει κάθε άνθρωπο που πίστεψε σε αρχές ήθους και ευρωπαϊκού πολιτισμού κατάπληκτο: Ότι ολόκληρο το χρέος με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής επιβλήθηκε στην Ελλάδα για να σωθεί η Ευρώπη από τις αλυσιδωτές συνέπειες που θα είχε για τα κράτη της η χωρίς τον έλεγχό τους μια κατάσταση οικονομικής ανάγκης, στην οποία προβλεπόταν ότι θα περιερχόταν η χώρα μας. Με άλλες λέξεις: τα κράτη της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία και το ΔΝΤ δεν απέβλεπαν, με την επιβολή του επαχθούς χρέους και της απάνθρωπης οικονομικής πολιτικής, στη «σωτηρία της Ελλάδας», όπως μας έλεγαν, ούτε καν στην βοήθεια για την αντιμετώπιση της οικονομικής της κρίσης, αλλά στη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας των ευρωπαϊκών κρατών! Μια τέτοια πράξη που τελείται εις βάρος μιας χώρας, εξαρθρώνει τον κοινωνικό και τον οικονομικό ιστό της και οδηγεί στην εξαθλίωση ένα λαό  για να συνεχίσουν να ζουν πλούσια άλλες χώρες –και μάλιστα ισχυρές οικονομικά- αποτελεί, ως προς το ουσιαστικό της περιεχόμενο και σκοπό, έγκλημα κατά του ανθρώπου. Αυτός θα είναι ο χαρακτηρισμός της επιβολής του δανεισμού της Ελλάδας με τους όρους που γνωρίζομε, αν επαληθευθούν οι σχετικές δηλώσεις.

Από την άλλη πλευρά, η στάση απέναντι στην  αποκάλυψη του «λάθους» του κυρίως υπεύθυνου κράτους για την επιβολή του απάνθρωπου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, της Γερμανίας, που καρπώθηκε και καρπώνεται  τεράστια κέρδη από την εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού, πέρασε τα όρια του θράσους, για να φτάσει στο επίπεδο της θρασυδειλίας: Ο κ. Σόιμπλε, συνειδητοποιώντας την τεράστια πολιτική και νομική ευθύνη της χώρας του και γενικότερα των δανειστών μας, δήλωσε ότι φταίει η Ελλάδα! Δήλωσε ότι φταίει η Ελλάδα, γιατί οι κυβερνήσεις της δεν προχώρησαν στις απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταβολές του κρατικού μηχανισμού, που θα παρεμπόδιζαν, δήθεν, τις δυσμενείς συνέπειες του «λανθασμένου» προγράμματος. Θα πρέπει, όμως, ο κ. Σόιμπλε και γενικά η Τρόικα να γνωρίζουν: Πρώτον, ότι ακόμη και οι διαρθρωτικές μεταβολές δεν θα επαρκούσαν για την αποτροπή των τεράστιων ζημιών της Ελλάδας και των απάνθρωπων συνεπειών για τον Ελληνικό Λαό του ηθελημένου «λάθους». Δεύτερον,  ότι,  πέρα από την αναμφισβήτητη ευθύνη των κυβερνήσεων του επαχθούς δανεισμού για το ότι δεν έκαμαν τίποτε απολύτως για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, φέρουν βαρύτατη ευθύνη και οι δανειστές. Η ευθύνη τους αυτή θεμελιώνεται στο γεγονός ότι, με τους πρωτοφανείς και παράνομους όρους που επέβαλαν στην Ελλάδα με τις δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες, έγιναν, ουσιαστικά, οι κύριοι διαχειριστές του δανεισμού και του συνδεδεμένου με τα δάνεια προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, καθώς και οι κύριοι δράστες και υπεύθυνοι για το σύνολο της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας. Η ευθύνη τους, μεταξύ πολλών άλλων, προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι επέβαλαν και επιβάλλουν συνεχώς οριζόντιες περικοπές δαπανών, χωρίς να δώσουν τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις της χώρας να προχωρήσουν πρώτα στις διαρθρωτικές μεταβολές, από τις οποίες θα προέκυπταν οι μειώσεις των δαπανών. Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής τμήματος οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης ή οργάνωσης επιχειρήσεων γνωρίζει ότι οριζόντιες άμεσες περικοπές χωρίς προηγούμενη αναδιάρθρωση των υπηρεσιών δεν έχουν απλώς επιβλαβείς συνέπειες, αλλά, ουσιαστικά, τις κατεδαφίζουν. Έτσι, η διαχείριση και εφαρμογή του ενιαίου προγράμματος δανεισμού και οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας οδήγησε, με τη μέθοδο αυτή, στη συνεχή μέχρι σήμερα κατεδάφιση των δημόσιων υπηρεσιών και του όλου μηχανισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αποδόμησε κυρίως το μεσαίο χώρο της ελληνικής πραγματικής οικονομίας και εξάρθρωσε τον ιστό της ελληνικής κοινωνίας.

Όσον αφορά, τέλος, τη στάση της κυβέρνησης και των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν, δεν είναι, δυστυχώς, άξια αναφοράς. Μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει για το ποιος κυβερνά τη Ελλάδα και που οδηγείται η Ελληνικός Λαός.

Κλείνομε το κείμενο αυτό με την ακόλουθη δήλωση: Θα πρέπει να γνωρίζουν οι δανειστές μας και η κυβέρνηση της χώρας με τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν ότι το Ελληνικό Κράτος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να αξιώσει πλήρη αποκατάσταση  των τεράστιων υλικών και ηθικών ζημιών που υπέστη το ίδιο και ο Ελληνικός Λαός από το δήθεν «λάθος» ενός επαχθούς δανεισμού και μιας απάνθρωπης οικονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε του με οικονομική και πολιτική βία.

10 Ιουνίου 2013

Γιώργος Κασιμάτης  (Ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών)

Μίκης Θεοδωράκης