Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος υπήρξε για μεγάλο διάστημα ο εκλεγμένος από το Α΄ Συνέδριο του Κ.Α.Π. Γεν. Γραμματέας της Σπίθας. Πριν απ’ αυτό ήταν μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής και είμαι εγώ που τον επέλεξα λόγω των εξαιρετικών δυνατοτήτων που διαθέτει ως δημοσιογράφος και όχι μόνο. Το ήθος και ο πατριωτισμός ήταν βασικά τα στοιχεία που διέκρινα και εξετίμησα. Επί πλέον ως δημοσιογράφος διαθέτει πλούτο γνώσεων κι εκείνο το τόσο σπάνιο στοιχείο, την διορατικότητα. Που όμως δυστυχώς δεν τον βοήθησαν να αποφύγει στην κρίσιμη για την χώρα και το Κ.Α.Π. περίοδο των εκλογών, την υποτίμηση της αξίας και του ρόλου της Σπίθας αλλά και του δικού μου ρόλου και έτσι μας εγκατέλειψε μαζί με άλλους πιστούς φίλους του και αξιόλογα στελέχη του Κ.Α.Π.

Αντικείμενο της βασικής μας διαφωνίας υπήρξε το ερώτημα: Πώς θα φουντώσει το παλλαϊκό κίνημα; Με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις μέσα ή έξω από την Βουλή; Τις θέσεις μου την εποχή εκείνη τις εξέθεσα σε μια σειρά άρθρων, που ως φαίνεται δεν έπεισαν τον αγαπητό Δημήτρη και τους φίλους του. Ο Γιώργος Κασιμάτης στις 10 Δεκεμβρίου του 2010 μας είπε την φράση-κλειδί: «Έχουμε ξένη κατοχή». Πάνω στην φράση αυτή χτίστηκε η ιδεολογία, η στρατηγική και η τακτική του Κ.Α.Π. Αργότερα στα Χανιά διατύπωσα την άποψη ότι το πλοίο «Ελλάς» θα πρέπει να αλλάξει πορεία. Χωρίς να τολμήσω να πω την λέξη «Ρωσία», για να μην τρομάξω το ακροατήριο. Όμως όλος ο κόσμος το είχε καταλάβει.

Αργότερα για να δείξω έναν ρεαλιστικό δρόμο προς τα «αντιστηρίγματα», όπως ονομάζει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος την Ρωσία σε σχέση με την Κύπρο και την διέξοδο από τον ασφυκτικό και ατιμωτικό κλοιό του 4ου Ράιχ, πρότεινα δέκα κοινοπραξίες που να συμπεριλαμβάνουν ολόκληρο τον εθνικό μας πλούτο ως βάση μιας οικονομικής συμφωνίας, με την βεβαιότητα ότι τα μεγέθη θα είναι τόσο υψηλά (πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ), ώστε η Ρωσία εν προκειμένω να έχει πολύ σοβαρό κίνητρο για να συνάψει αυτή μια τόσο σημαντική και συμφέρουσα για την ίδια συμφωνία μαζί μας.

Με τις κοινοπραξίες ουσιαστικά προτείνουμε την συνεκμετάλλευση ολόκληρου του πλούτου της χώρας. Η οποία συνεκμετάλλευση θα γίνει φυσικά με τρόπο ακριβοδίκαιο, ανάλογα με το τι δίνουμε εμείς και τι μας προσφέρει ο άλλος. Με ένα κανόνα. Ότι δηλαδή παραμένουμε πάντοτε κυρίαρχοι του δικού μας πλούτου. Και εθνικά ανεξάρτητοι.

Τι λέει σήμερα στο άρθρο του της 25ης Μαρτίου ο Δ. Κωνσταντακόπουλος αναφορικά με την Κύπρο; «Μόνο μια “αντιστήριξη” εξ ίσου ισχυρή με την επίθεση που δέχτηκε μπορεί τώρα να περιορίσει τις συνέπειες της επελθούσας καταστροφής. Στις συγκεκριμένες συνθήκες μια συνολική συμφωνία με την Ρωσία του Πούτιν, οικονομική, ενεργειακή και αμυντική μπορεί να προσφέρει τη λύση ανάγκης που χρειάζεται για την ύπαρξή της η Κυπριακή Δημοκρατία».

Το προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια!

Η θέση αυτή του Δ. Κωνσταντακόπουλου σε σχέση με τη δική μου (που όπως είπα είναι ταυτόσημη) έχει μια διαφορά: ότι εκδηλώνεται αφού πρώτα καταστράφηκε κατά το 90% η οικονομία της Κύπρου και κατά συνέπεια η ίδια η Κύπρος στο σύνολό της, ενώ η δική μου πρόταση-θέση διατυπώθηκε πριν από δύο χρόνια, για να προληφθεί αυτή η καταστροφή για την χώρα μας.

Θεωρώ ότι η οικονομική μας εξάρτηση από τους Ευρωπαίους προστάτες-προτέκτορες οδήγησε τελικά στην εθνική μας εξάρτηση, που με τον α ή τον β τρόπο συνεχίζεται από το 1830 με την εγκατάσταση του Όθωνα έως σήμερα, που με την υπογραφή των Μνημονίων τους παραδώσαμε και τυπικά την Ανεξαρτησία και την Ακεραιότητα της χώρας.

Η νοοτροπία του προτέκτορα που χαρακτηρίζει σήμερα την στάση των Γερμανών, φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο στην συμπεριφορά τους απέναντι στην Κύπρο. Αλαζονεία, περιφρόνηση, μίσος, που τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την εθνική μας υπόληψη και τιμή. Δεν μας κλώτσησαν μόνο αλλά και μας έφτυσαν! Εμε΄να τουλάχιστον με πλήγωσαν πολύ πιο βαθειά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Ούτε την εποχή του Μουσολίνι και του Χίτλερ δεν είχα πληγωθεί τόσο πολύ. Και γι’ αυτό αναζητώ για την Ελλάδα την ίδια βαθειά τομή και ιστορική υπέρβαση, όπως αυτή που προτείνει για την Κύπρο ο Δ. Κωνσταντακόπουλος. Για να προλάβουμε την τελική γενικευμένη και οριστική καταστροφή της χώρας μας.

Δυστυχώς όμως μ’ αυτά και μ’ αυτά χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Και στο τέλος μείναμε μόνο εμείς να υποστηρίζουμε την μοναδική λύση: το Παλλαϊκό Μέτωπο με τον λαό όρθιο, οργανωμένο και αποφασισμένο στους δρόμους και στις πλατείες.

Και για να επιστρέψω στην επικαιρότητα:

Τι έχει να πει σήμερα η ομάδα που μας εγκατέλειψε πιστεύοντας ότι τη λύση θα τη δώσει το … Κοινοβούλιο; Άξιζε γι’ αυτό να θυσιαστεί το λαϊκό κίνημα; Να εγκαταλειφθεί το μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. τη στιγμή ακριβώς που στο κάλεσμά της έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών στο Σύνταγμα; Εάν την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν οι αυταπάτες για τις δυνατότητες της κοινοβουλευτικής δράσης και συνεχίζαμε το χτίσιμο του ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., σήμερα θα είχαμε την δυνατότητα να ταρακουνήσουμε τους Μέρκελ-Σόιμπλε και Σια με ογκώδεις και δυναμικές συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για την υπεράσπιση της Κύπρου.

Πότε τέλος πάντων θα συμφωνήσουν μαζί μας ότι μέσα σε τόσο δυσμενή για τους λαούς συσχετισμό δυνάμεων, το μοναδικό όπλο των Λαών είναι οι ίδιοι οι Λαοί και η μοναδική τους δύναμη είναι η μαζική και δυναμική επίδειξη θέλησης και αποφασιστικότητας μπροστά στην καθαρά φασίζουσα επιθετική πολιτική της Ευρώπης του 4ου Ράιχ;

Όταν η Μέρκελ μας φτύνει κατά πρόσωπο δηλώνοντας χωρίς ντροπή «Έχει και η υπομονή τα όριά της», ο κάθε πολιτικός που της δίνει το χέρι είναι «Κουίσλινγκ - δοσίλογος συνεργάτης των εχθρών του λαού του.

Δεν σας φτάνει αυτή η ατιμωτική για τους Κύπριους-Έλληνες εικόνα των Ευρωπαίων, που δηλώνουν κυνικά «Ναι, τιμωρούμε αυτόν τον μικρό και αναιδή λαό, γιατί τόλμησε να μας πει κατάμουτρα το ΟΧΙ»; Ποιοι είναι αυτοί που μας τιμωρούν σαν ένας καινούριος Χίτλερ; Τουλάχιστον την εποχή εκείνη οι θιασώτες και μετέπειτα συνεργάτες της Βέρμαχτ και των SS που μας τιμωρούσαν (είχαμε πει κι εμείς τότε δύο ΟΧΙ, ένα η Αθήνα και ένα η Κρήτη), ντρεπόταν να μας δείξουν τα πρόσωπά τους. Σήμερα τους βλέπουμε να χαμογελούν στα Κανάλια και σκέφτομαι πώς καταντήσαμε έτσι; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι πολλοί επίορκοι, απάτριδες, γονατισμένοι;

Εμείς δεν κρατάμε κακίες ούτε έχουμε απωθημένα. Αντίθετα έχουμε μια πλατιά αγκαλιά. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε βέβαιοι για τον εαυτό μας. Βέβαιοι για τις ιδέες μας. Και βέβαιοι για την πορεία και τις πράξεις μας. Ως προς τον πρώην Γεν. Γραμματέα του Κ.Α.Π. η πικρία μας δεν μας εμποδίζει να διαβάζουμε και να αναρτούμε τα άρθρα του, που ειδικά τώρα με την κρίση στην Κύπρο τα θεωρούμε πολύ σημαντικά.

Αθήνα,  27.3.2012

Μίκης Θεοδωράκης