Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη χώρα μας η Τρόικα, όλες οι αποφάσεις της έχουν τηρηθεί από την εκάστοτε Κυβέρνηση και Βουλή, δηλαδή από το σημερινό Σύστημα Εξουσίας, στο ακέραιο. Για κάθε περίπτωση εφαρμόζεται σχολαστικά το ίδιο σενάριο. Η Τρόικα αναγγέλλει το νέο μέτρο, στα κανάλια αρχίζουν οι συζητήσεις, στα κόμματα ξεκινούν οι ζυμώσεις, στη Βουλή γίνονται οι γνωστές αψιμαχίες και τελικά το μέτρο ψηφίζεται και εφαρμόζεται.

Στην αρχή ο Λαός είχε ελπίδες ότι με τη μαζική παρουσία του μπροστά στη Βουλή θα επηρέαζε την ψηφοφορία. Σιγά-σιγά όμως απογοητεύτηκε και μετά τη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 έπαψε πια να πιστεύει στον εαυτό του. Τρόικα και Κυβέρνηση πήραν θάρρος και τα μέτρα άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο σκληρά.

Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει μαζικό κίνημα συνενωμένο, εφαρμόζουν την τακτική της σαλαμοποίησης. Είναι βέβαιοι ότι οι αντιδράσεις θα περιορίζονται στον κύκλο των θυμάτων και σε ενέργειες εντυπωσιασμού από τα δήθεν αντιμνημονιακά κόμματα μέσα και έξω από την Βουλή και χτυπούν πότε τον ένα και πότε τον άλλο κλάδο χωρίς να φοβούνται πια τον λαό που στην ουσία έχει εξελιχθεί σε ένα παθητικό παρατηρητή.

Ας πάρουμε την περίπτωση της ΕΡΤ. Πώς θα αντιδρούσε ο λαός σ’ αυτή την καθαρά γκανγκστερική κίνηση εάν είχε ακόμα ελπίδες όπως πριν τις 12 του Φλεβάρη; Ας το πάρουμε απόφαση, ότι για τους λόγους που εμείς αναπτύξαμε, ο ελληνικός λαός πάγωσε. Δεν αντιδρά παρά μονάχα την ώρα που θα ρθει η σειρά του γνωρίζοντας ότι το Σύστημα τελικά θα επιβάλει την απόφασή του. Πόσοι και ποιοι έχουμε μείνει έξω από το Σύστημα; Ουσιαστικά μονάχα εμείς. Που γνωρίζουμε ότι αν το Σύστημα αλωνίζει σήμερα ανενόχλητο, είναι γιατί ο κόσμος π ου έμαθε να παλεύει στους δρόμους και στις πλατείες, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στα αριστερά κόμματα της Βουλής. Η υπόλοιπη μάζα του Λαού, το 70%-80% που έμαθε να θεωρεί τους αριστερούς μπροστάρηδες στους αγώνες του, έχει πια πεισθεί ότι δεν έχουν φέρει ως σήμερα κανένα αποτέλεσμα οι αγώνες μέσα στην Βουλή και στα ΜΜΕ (όλα του συστήματος), στους οποίους δυστυχώς έχουν επικεντρώσει οι ηγεσίες της Αριστεράς τις προσπάθειές τους για την λύση της κρίσης. Οι αγώνες αυτοί δεν ανέτρεψαν καμμιά ψηφοφορία. Δεν προσέφεραν την παραμικρή βοήθεια στα θύματα που χάνουν την εργασία τους ούτε μπόρεσαν να σταματήσουν την λεηλασία των περιουσιών, ακόμα και των πιο μικρών με τα χαράτσια κλπ.

Επομένως ποιος εμποδίζει σήμερα τα σκληρά μέτρα που εξακολουθεί να παίρνει η Τρόικα; Και ποιος προστατεύει αυτούς που χάνουν τη δουλειά τους και την περιουσία τους από τους φόρους, τις τράπεζες και τις κατασχέσεις των σπιτιών τους; Ένας εχθρός με συνεργούς Έλληνες αλωνίζει ανενόχλητα σκορπώντας την απόγνωση και την ερήμωση. Η συμμετοχή των συστημικών κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για χαμένες εκ των προτέρων περιπτώσεις είναι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού, για να δικαιολογήσουν την αδιέξοδη πολιτική του χτυπήματος του Συστήματος από τα μέσα. Και είπα στην αρχή ποια είναι τα αποτελέσματα.

Ποιος είναι ο βασικός υπεύθυνος; Είναι όλοι αυτοί που αντί να οργανώσουν ένα παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης κατά του Συστήματος, έχουν μεταβληθεί σε συστηματικούς Συστημικούς αφήνοντας στη μοίρα του τον λαό.

Εάν η Σπίθα είχε μαζικότητα και δύναμη, θα μπορούσαμε να κινητοποιούμε σε κάθε επίθεση της Τρόικα μια μάζα δεκάδων χιλιάδων. Σ’ αυτή την περίπτωση αντί για 5.000-10.000 διαμαρτυρόμενοι στην ΕΡΤ, θα ήμασταν 50.000, μια δύναμη ικανή να ματαιώσει το γκανγκστερικό χτύπημα. Με εκατό και διακόσιους -και πολλούς λέω- αγωνιστές, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε οργάνωση περιθωριακή, γραφική, με μοναδική κερδισμένη μια Συστημική Δύναμη, όπως είναι λ.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ, που αντιμετωπίζει την κάθε τέτοια περίπτωση σαν ευκαιρία δημόσιας προβολής. Το Κράτος έδειξε ότι δεν ιδρώνει το αυτί του με τέτοιες αδιέξοδες μορφές διαμαρτυρίας. Εξ άλλου αν ο Σαμαράς έκανε πίσω, θα έχανε τη θέση του. Σκέφτεστε μόνο πόσοι επίδοξοι πιστοί στην Μέρκελ και στον Σόιμπλε περιμένουν στη σειρά να γίνουν πρωθυπουργοί; Ο αγώνας επομένως δεν θα δοθεί εκεί, γιατί είναι εκ των προτέρων χαμένος.

Και δεν σας κάνει εντύπωση ότι ένα κόμμα του 27% δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει ένα μεγάλο αριθμό διαδηλωτών στην περίπτωση της ΕΡΤ; Με άλλα λόγια οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολουθούν την ηγεσία τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για κινήσεις Αντίστασης και Ανατροπής αλλά για μια τακτική εντυπωσιασμού. Εμείς τι λέμε και τι κάνουμε σ’ αυτή την περίπτωση;

Το τι πρέπει να κάνουμε, έχει ήδη δημοσιευθεί.

Τελειώνοντας υπενθυμίζω ότι έχουμε αποφασίσει στο διάστημα αυτό να ασχοληθούμε εντατικά με την διαμόρφωση της πολιτικής μας, ώστε να είμαστε ικανοί να περάσουμε στο στάδιο της μαζικοποίησης. Εάν στο μεταξύ συμβαίνουν γεγονότα όπως λ.χ. της ΕΡΤ, μήπως δεν είχαμε μια εξέχουσα παρουσία; Δώσαμε το παρών με το παραπάνω. Από τη στιγμή όμως που το Συνδικάτο αποφασίζει να καταλάβει την ΕΡΤ, τα δεδομένα αλλάζουν. Οπότε τα μέλη και τα στελέχη μας όφειλαν να έρθουν σε επαφή μαζί μου, για να μελετήσουμε τη νέα κατάσταση και να αποφασίσουμε και πάλι για την συμβολή μας και τον χαρακτήρα της. Δεν μου είναι δυνατόν να μαθαίνω από τα δελτία Τύπου τις πρωτοβουλίες των Σπιθιστών, τις συγκρούσεις, τις συλλήψεις και τις κρατήσεις. Πόσο μάλλον που όπως είδατε, εγώ αναλύω την παρούσα κατάσταση με ένα διαφορετικό βλέμμα. Είμαστε ριζοσπάστες ή θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιους να φτάσουν στην ατμομηχανή, ώστε να είναι οι πρώτοι που θα υποδεχθεί με κατακόκκινα λουλούδια η ίδια η κ. Μέρκελ και ο Σόιμπλε στον τελικό σταθμό, στο Βερολίνο, όταν θα φτάσουν εκεί με όλο τον συρμό πίσω τους.

Το Παλλαϊκό Μέτωπο δεν θα γίνει από τους πολιτικάντες και τους μηχανισμούς τους αλλά από τον απλό λαό. Κι αυτή είναι η προοπτική των αγωνιστών, που βλέπουν μακριά, ως την Εθνική Ανεξαρτησία.

Πρέπει λοιπόν για τα κόμματα και τα κινήματα που μας πλησιάζουν να έχουμε μερικές αρχές, που δεν πρέπει να παραβαίνουμε για κανένα λόγο:

Α. Είμαστε αντι-συστημικοί.
Β. Είμαστε ριζοσπάστες.
Γ. Πιστεύουμε μόνο στον ενημερωμένο, οργανωμένο και αποφασισμένο λαό.
Δ. Τελικός μας στόχος είναι η Εθνική Ανεξαρτησία.

Τα 5 κεφάλαια αποτελούν το Α και το Ω για την συγκρότηση του αληθινού Σπιθιστή. Και θα μας χρειαστούν όταν έρθουν οι αληθινές δράσεις που θα συσπειρώνουν και θα οδηγούν μπροστά και πάντα μπροστά.

Αθήνα, 30.7.2013

 

Υστερόγραφο

 
Το κείμενο αυτό γράφτηκε κάτω από την πίεση των γεγονότων και δυστυχώς αδίκησα το μεγάλο λαϊκό κίνημα του 2011 και των αρχών του 2012. Κίνημα της Σπίθας, των αγανακτισμένων και των δεκάδων άλλων κινημάτων. Που τράνταξε το σύστημα, έριξε δύο κυβερνήσεις, συνέτεινε σε αρνητικές εξελίξεις μέσα στα κόμματα εξουσίας. Πρόβαλε στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο την θέληση, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων πατριωτών απ’ τη μια μεριά κι από την άλλη το απαίσιο πρόσωπο της βίας ενός παραπαίοντος Συστήματος Εξουσίας που στηρίζεται σε ξένα δεκανίκια έτοιμο να καταρρεύσει και τέλος ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί στην ιδεολογική μάχη για την στρατηγική του λαϊκού Κινήματος επικράτησαν οι αυταπάτες των οπορτουνιστών που ξεγέλασαν τους αριστερούς κυρίως ψηφοφόρους ότι υπάρχει τάχα η εύκολη λύση μέσα από το Σύστημα. Τέλος θα πρέπει να συνδέσουμε το απότομο «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής με τον τρόμο της διεθνούς αντίδρασης μπροστά στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος, που σ’ αυτές τις περιπτώσεις δημιουργεί αντισώματα-αντίβαρα, όπως έκανε και στα 1945 και 1958 με τη μορφή παρακρατικών οργανώσεων.

Τώρα προχώρησε ένα βήμα παραπάνω χαρίζοντας μιαν επίφαση δημοκρατικότητας  σε καθαρά φασιστικά στοιχεία, για να εξαπατά τον Λαό και να αποκτά λαϊκό έρεισμα κι ακόμα να ευτελίζει με την παρουσία τους την ελληνική Βουλή που στον τραυματισμό της από τον αντιδημοκρατικό ρόλο της ιστορικής Αριστεράς που έχει μετατραπεί σε άλλοθι για τις ανομίες των τροϊκανικών κομμάτων, προστίθεται ο ευτελισμός, ώστε το πλήγμα για το σύμβολο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας να γίνει θανάσιμο.

Όσοι δεν κατάλαβαν ότι δεν υπάρχουν «εύκολες λύσεις», όσοι δεν κατάλαβαν το Ή ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ, οι ανυπόμονοι και οι βιαστικοί, όσοι δηλαδή θέλουν να ξεγελούν τους εαυτούς τους και να έχουν αυταπάτες, δεν μπορεί να έχουν θέση σε ένα Κίνημα που όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις έχει αποδείξει ότι ο Λαός μπορεί. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας τεράστιες δυνάμεις με μεγάλη πείρα και τεράστια μέσα. Για μας που είμαστε από την αρχή ο Στόχος, είναι σημαντικό ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχουμε. Και μάλιστα βρίσκονται ανάμεσά μας ορισμένοι που γνωρίζουν τα κρυφά μονοπάτια που οδηγούν στις κορυφές χωρίς να ταξιδεύουν πάνω σε ξένες ράγες. Υπομονή. Επιμονή. Πίστη. Θέληση. Αυτοθυσία και συνεχής αγώνας.

Αθήνα, 31.7.2013