Από την εποχή των Λαμπράκηδων έχω κάνει εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες προφορικές και γραπτές παρεμβάσεις που αφορούν την πορεία της χώρας. Τώρα με το βιβλίο αυτό αποφάσισα να μιλήσω συνολικά και συνοπτικά για την ιστορία αυτού του τόπου με το βλέμμα ενός ανθρώπου που προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να σταθεί ελεύθερος και αντικειμενικός, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες και αινιγματικές συνθήκες από όσες πέρασε η χώρα μας από το 1940 έως σήμερα.

Αναφέρομαι όχι τόσο στα γεγονότα αλλά στην ερμηνεία των γεγονότων όπως τα διέπλασαν οι ιστορικές συγκυρίες και οι δεσπόζουσες ιδεολογικοπολιτικές παρεμβάσεις για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε τελικά μπροστά σε ένα αδιέξοδο, σε ένα αδιαπέραστο τείχος που την ακινητοποιεί και την μεταβάλλει σε τέλμα.

Το βασικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο ελληνικός λαός ατύχησε βασικά στην επιλογή των ηγητόρων του, πολιτικών και πνευματικών αλλά και στη σωστή αξιολόγηση και αξιοποίηση των όσων πολύ ολίγων καλών έτυχε να αναδειχθούν από μόνοι τους. Με αποτέλεσμα να ζει μέσα σε μια ανάπηρη και νόθα κοινωνική ζωή, όπου η πολιτική ιδιαίτερα εξουσία, για να εξαφανίσει τις αδυναμίες της, τα κενά της, τις ανικανότητες και συχνά τις προδοσίες της και με όπλο τους εκμαυλισμένους οπορτουνιστές που την απομυζούν και την στηρίζουν, εχάλκευε και επέβαλλε από το 1950 έως σήμερα ένα γενικευμένο και διαρκές ΨΕΜΑ.

ΨΕΜΑ σχετικά με τη χώρα μας και τα αληθινά αίτια που καθηλώνουν το λαό μας, τον αποπροσανατολίζουν και τον φοβίζουν, με αποτέλεσμα να του κόβουν τα φτερά, για να μην μπορέσει να πετάξει σαν ένας αητός, όπως τον γέννησε η ιστορία και ο πολιτισμός του και να τον μεταβάλουν σε όρνιθες περιορισμένης βοσκής μέσα στα εθνικά και τα διεθνοποιημένα ορινιθοτροφεία τους.

Επομένως αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, θα έλεγα ότι προσπάθησα να αποκαταστήσω όσο μπορούσα τις κρυμμένες αλήθειες. Προσπάθησα να πω την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Και ενώ η αρχική μου πρόθεση με την ομιλία μου την πρώτη του Δεκέμβρη του 2010 ήταν να διαφωτίσω και συγχρόνως να προειδοποιήσω για τη μεγάλη εθνική τραγωδία στην οποία έβλεπα να μας οδηγούν οι γνωστές ξένες και ντόπιες δυνάμεις, χιλιάδες λαού θεώρησαν τα λόγια μου σαν κάλεσμα για αυτο-οργάνωση, αυτοάμυνα και θεωρητική-πολιτική βάση για δράση και αγώνα. Έτσι γεννήθηκε το Κίνημα των Ανεξάρτητων Πολιτών. Το ίδιο κι εγώ υποχρεώθηκα να περάσω από τη θεωρία στην πράξη επιστρατεύοντας όσες δυνάμεις μου απόμειναν, γιατί όπως αποδεικνύεται -και το λέω με υπερηφάνεια- η αγάπη για την πατρίδα είναι ισχυρότερη μέσα μου από την επιθυμία για την ίδια τη ζωή.

Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι πόνο αλλά και τι οργή νιώθω μέσα μου όταν άνθρωποι που θέλουν να λέγονται αριστεροί με κατηγορούν για εθνικιστή, δηλαδή κάτι σαν πατριδοκάπηλο και εθνοκάπηλο περιφρονώντας το γεγονός ότι η αγάπη για την πατρίδα και το έθνος για κάποιον όπως εγώ που παραμένω πάντα ακλόνητος εαμικός κομμουνιστής, υπήρξαν τα βάθρα που πάνω τους στηρίξαμε τους αγώνες και τις θυσίες όλοι όσοι είχαμε την ευτυχία να υπηρετήσουμε τον ελληνικό λαό στις κορυφαίες ιστορικές του δοκιμασίες, στην Εθνική Αντίσταση, στον Εμφύλιο, στους δημοκρατικούς αγώνες, στη Χούντα και τώρα στον αγώνα ενάντια στην Τρόικα και τους Έλληνες τροϊκανούς παντός είδους ιδιότητας και χρωματισμού.

Το Κ.Α.Π. εξαπλώθηκε αμέσως σε όλη σχεδόν την Ελλάδα και σήμερα αριθμεί 150 Οργανώσεις-Σπίθες. Έχουμε επεξεργαστεί ένα πλήρες σχέδιο οργάνωσης και δράσης με στόχο την πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Συστήματος Εξουσίας και την αντικατάστασή του μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης από ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, όπου το νέο Σύνταγμα και οι νέοι θεσμοί θα εξασφαλίσουν το ώριμο αίτημα της παλλαϊκής εξουσίας που θα μας φέρει όσο γίνεται πιο κοντά στο ιδεώδες της Άμεσης Δημοκρατίας. Με όπλο τη δύναμη του ενωμένου λαού θα συντρίψουμε τα δεσμά της ξένης εξάρτησης κατακτώντας την πλήρη Εθνική Ανεξαρτησία.

Διερωτώμαι, αλήθεια, πώς γίνεται και ένας λαός, από το 1950 τουλάχιστον να μην έχει τη δική του εξωτερική πολιτική και επομένως τη δική του διπλωματία, τη δική του άμυνα, τη δική του οικονομία και τέλος τη δική του πολιτική ζωή. Αλλά όλες αυτές οι βασικές πτυχές ενός πραγματικά ελεύθερου λαού να έχουν παραδοθεί εθελοντικά από την κατεστημένη πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Με την ηττημένη Αριστερά στο περιθώριο οι υποτιθέμενοι νικητές κατέστησαν τη χώρα ουσιαστικό προτεκτοράτο που αυτό τον καιρό έβαλε κατά μέρος τα προσχήματα και εγκατέστησε τους ξένους κυβερνήτες χωρίς ντροπή και δίχως ουσιαστική αντίσταση με μια σειρά υπαλλήλους και ουσιαστικούς υπουργούς με επί κεφαλής τον νέο πρωθυπουργό με το συμβολικό όνομα του Ράιχ, τον κύριο Ράιχενμπαχ.

Την ίδια στιγμή το κύριο θέμα των δημοσίων συζητήσεων είναι οι εκλογές είτε οι συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων του συστήματος Εξουσίας. Για να κάνουν τι; Να είναι πιο πειθαρχικοί και πρόθυμοι από τους κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο; Πράγμα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αδύνατον... Όμως εκεί που φτάσαμε σήμερα, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να τα δούμε όλα.

Για τον λόγο αυτόν εμείς του Κ.Α.Π. όχι μόνο θέλουμε και πρέπει να είμαστε έξω από το παρόν Σύστημα Εξουσίας αλλά και απέναντί του εγκαινιάζοντας και εφαρμόζοντας τη στάση της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις παράνομες κατά τη γνώμη μας αποφάσεις.

Βεβαίως όλες αυτές οι βασικές μας θέσεις περιέχονται στο βιβλίο που κυκλοφορεί σήμερα κι επομένως σταματώ κι εγώ εδώ την παρουσίασή τους. Θα ήθελα μόνο να επισημάνω δύο ταμπού, τα οποία όχι μόνο η Εξουσία και τα ΜΜΕ αλλά και ένα σημαντικό μέρος του λαού μας αποφεύγει να θίξει.

Το πρώτο είναι η Τρόικα -το χρέος και η ανάγκη να μην στενοχωρήσουμε Ευρωπαίους και Αμερικανούς δανειστές μας. Υπάρχει η αντίληψη ότι έστω και αν μας θεωρούν άχρηστους και βάρος, εμείς θα πρέπει να τους προσφέρουμε τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μας, προκειμένου να κρατηθούμε κοντά τους έστω και σαν σάκος του μποξ, ώστε οι ήρωες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου-σύμμαχοι του Γ΄ Ράιχ, λχ. οι κύριοι Σλοβάκοι να μπορούν να βγάζουν τα απωθημένα τους επάνω μας και οι Φινλανδοί να νοσταλγούν τους Παττακούς, τότε που ήμασταν φρόνιμοι και συμμαζεμένοι.

Τέτοια φαινόμενα ραγιαδισμού θα υπήρχαν ασφαλώς επί Οθωμανών αλλά όπως φαίνεται έχουν αναβιώσει επικινδύνως το τελευταίο διάστημα. Άλλωστε κανείς από την εποχή του Μιλτιάδη ακόμα δεν τόλμησε να πει στους Έλληνες κατά πρόσωπο το περίφημο «Παραδίδω ένα μέρος της Εθνικής μας Αυτοτέλειας στους ξένους», όπως ο σημερινός πρωθυπουργός. Εκεί λοιπόν θα μείνουμε; Στα χρέη, στους τόκους, στους Τροικανούς, στον κ. Ράιχενμπαχ;

Για μας του Κ.Α.Π. όλα αυτά δεν είναι μονόδρομος. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι ο ίδιος ο Λαός μας θα θελήσει να πει ΟΧΙ.

ΟΧΙ στα χρέη, ΟΧΙ στην Τρόικα, ΟΧΙ στις Τράπεζες. Χωρίς μ' αυτό να χτυπάμε το χέρι μας πάνω σε καρφιά, γιατί υπάρχουν λύσεις.

Το δεύτερο ταμπού είναι η φοβία που καλλιεργείται για το ενδεχόμενο οικονομικών σχέσεων με την Κίνα και τη Ρωσία. Ποιος μας το απαγορεύει; Μονάχα το Μνημόνιο που υπέγραψε ο κ. Παπακωνσταντίνου. Εκεί θα μείνουμε;

Οι ανεξάρτητοι και ελεύθεροι Έλληνες θα έχουν τη δύναμη -αλλά και το ιστορικό κύρος- να θεωρήσουν όλες τις συμφωνίες που έγιναν πίσω από την πλάτη τους ως ΑΚΥΡΕΣ. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να συνάπτουμε σχέσεις με άλλα κράτη με μοναδικό σκοπό το εθνικό συμφέρον. Ελεύθεροι και πιθανώς ουδέτεροι. Πρέπει να επιδιώξουμε φιλικές και συμφέρουσες σχέσεις με Δύση και Ανατολή, με Βορά και Νότο.

Τελειώνω με την πρόσκληση σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, ομάδες, κινήματα, οπαδούς κομμάτων, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, κοινωνικούς παράγοντες, νέους και νέες, να συμφωνήσουμε σε δέκα το πολύ σημεία, για να δημιουργηθεί αρχικά η πανελλήνια ηγετική εκπροσώπηση με εθνικό κύρος, που θα μας συσπειρώσει σε ένα Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης και Αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας, με βασικό σκοπό να καταστήσουμε τη χώρα μας Ανεξάρτητη και τον Λαό μας ελεύθερο και κυρίαρχο, για να βγούμε από την κρίση και να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση εκείνης της Ελλάδας που όλοι έχουμε στην σκέψη και στην καρδιά μας.