1. Η πολιτική προπαγάνδα μας λέει σήμερα πως ξεκίνησε ένας «πόλεμος των πολιτισμών», μεταξύ χριστιανικής και ισλαμικής κουλτούρας. Τι νοιώθει ένας αντιπρόσωπος της «αρμονίας» και του πολιτισμού, όπως ο Θεοδωράκης, όταν ακούει αυτή την κουβέντα;

 
Μ.Θ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το νόημα αυτού του «σοφού» αποφθέγματος. (Νομίζω ότι μας προέκυψε από Ουάσιγκτον). Ποιοι πολιτισμοί; Σε τι διαφέρουν; Για ποιους λόγους συγκρούονται; Υπάρχει τάχα ένας ενιαίος δυτικός πολιτισμός και με ποια χαρακτηριστικά; Και ποιος είναι ο αντίστοιχος ανατολικός πολιτισμός; Ποιοι λαοί και ποιες χώρες ανήκουν στον πρώτο και ποιοι στον δεύτερο;

Η άποψή μου είναι ότι σήμερα όλα είναι σκόρπια, διάχυτα, πολύμορφα, χωρίς μεταξύ τους εσωτερική συνοχή: θρησκείες, τέχνες, εθνικότητες, κοινωνικές τάξεις, ήθη και έθιμα, τρόποι ζωής κλπ. Μπορεί να πει κανείς ότι οι διαφορές και οι συγκρούσεις που υπάρχουν μέσα σε κάθε χώρα είναι συχνά πιο μεγάλες από κείνες που υπάρχουν ανάμεσα σε δυο λαούς.

Μήπως λοιπόν αυτή η θεωρία ήρθε για να συγκαλύψει τον πραγματικό πόλεμο που υπάρχει σήμερα και που δεν είναι άλλος από τον πόλεμο των πλουσίων λαών κατά των φτωχών που εμφανίζεται με δύο πρόσωπα, το ένα κρυφό και το άλλο φανερό;

Ποιο είναι το κρυφό; Το κρυφό είναι εκείνο στο οποίο συμμετέχουμε όλοι ανεξαιρέτως οι Ευρωπαίοι και οι Βορειοαμερικανοί και που είναι η λεηλασία που κάνουμε κυρίως επάνω στους λαούς της Αφρικής και της Νότιας Ασίας. (Στην Νότια Αμερική την λεηλασία την κάνουν από μόνες τους οι ΗΠΑ). Εάν κάποιοι από μας νομίζουν ότι είμαστε αθώοι, τότε υπάρχουν δύο εξηγήσεις. Δηλαδή είτε είμαστε απληροφόρητοι είτε υποκριτές. Αυτός είναι ο Πρώτος Πόλεμος με θύματα κυρίως μικρά παιδιά, που πεθαίνουν καθημερινά σαν να είναι κουνούπια…

Ο Δεύτερος Πόλεμος, ο Μεγάλος και φανερός, είναι αυτός που κάνουν τα Μονοπώλια Μαμούθ με κέντρο τις ΗΠΑ και με θύματα όλο τον κόσμο -και τους Ευρωπαίους- με τη διαφορά ότι εμάς μας λιώνουν καθημερινά με οικονομικά και πολιτισμικά μέσα, ενώ τους άλλους με βόμβες και τανκς, με σφαίρες, με βασανιστήρια και ολικές καταστροφές όπως στο Ιράκ, γιατί εκεί τα στρατηγικά τους συμφέροντα μυρίζουν πετρέλαιο.

Εάν ο κύριος αυτός που εξαγγέλλει τον πόλεμο τον Πολιτισμών τολμούσε να ακριβολογήσει, τότε θα έλεγε ότι η σύγκρουση γίνεται ανάμεσα στον «Πολιτισμό» των ισχυρών ενάντια στον «Πολιτισμό» των Αδυνάτων. Των θυτών και των θυμάτων. Των Πλούσιων και των Φτωχών. Των βαρβάρων και των τελευταίων πραγματικά πολιτισμένων της εποχής μας λαών, δηλαδή των μαύρων και των μελαμψών, που θέλουν να ζουν με τα δικά τους ήθη και έθιμα και τις δικές τους θρησκείες και δεν τους το επιτρέπουμε, γιατί ο δυτικός άνθρωπος έμαθε από τις εποχές της αποικιοκρατίας να ζει και να δυναμώνει από το αίμα των αδυνάτων.

2. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη «δυσαρμονία» ανάμεσα στους ανθρώπους από αυτή των βασανιστηρίων. Ακόμα και στις «δημοκρατίες» (Γερμανίας, Αμερικής, Γαλλίας), μερικοί πολιτικοί μας λένε πως υπάρχει μια «ανάγκη» βασανιστηρίων για να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία. Τι νοιώθει ένας αντιπρόσωπος του πολιτισμού που πέρασε τα βασανιστήρια στο σώμα του, όταν ακούει και βλέπει αυτή την πρακτική  (Abu Gharaib, Gouantanamaro);

Μ.Θ. Στην διαρκή πάλη ανάμεσα στον Νόμο της Αρμονίας και στον Νόμο του Χάους. Όσοι θέλουν πολέμους και βασανιστήρια είναι τα νέα όργανα του Χάους, όπως ήσαν οι Ναζί, οι Φασίστες και οι στρατοκράτες Ιάπωνες την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Όσο για την τρομοκρατία, είναι ένα απλό πρόσχημα σαν κι εκείνα που πρόβαλαν οι Μουσολίνι και οι Χίτλερ, προκειμένου να σπείρουν τον θάνατο και την καταστροφή. Θυμηθείτε τον κίνδυνο των Εβραίων, των κομμουνιστών, των τσιγγάνων και των … ομοφυλόφιλων. Προκειμένου τότε να τους εξαφανίσουν, σκοτώσανε 80 εκατομμύρια αθώους ανθρώπους βυθίζοντας την ανθρωπότητα στο απόλυτο Χάος αποδεικνύοντας έτσι ότι ενεργήσανε σαν πιστά όργανα του Νόμου του Χάους.

Ας μην έχουμε λοιπόν σήμερα αυταπάτες. Η πάλη ανάμεσα στους δύο Νόμους, της Αρμονίας και του Χάους, ήταν είναι και θα είναι διαρκής, σκληρή, γήινη και συμπαντική!
Και δυστυχώς διαπιστώνω ότι οι δυνάμεις του Χάους με τα νέα τους προσωπεία έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν πολλούς ανθρώπους και πολλούς λαούς, κυρίως στην Ευρώπη. Ας μην έχουν λοιπόν κι αυτοί τις αυταπάτες του κυρίου Τσάμπερλαιν, γιατί το Χάος δεν έχει όρια ούτε κάνει εξαιρέσεις.  Εάν δεν χτυπηθεί τώρα στη ρίζα του, η επόμενη καταστροφή μπορεί να οδηγήσει στο τέλος του ανθρώπου ως πολιτισμένης μονάδας και αξίας στην υπηρεσία της Συμπαντικής Αρμονίας.

Πρέπει να πω ακόμα ότι ανατριχιάζω όταν όπως μου γράφετε υπάρχουν άνθρωποι που δεν διστάζουν να πουν ότι θεωρούν τα βασανιστήρια σαν … ανάγκη. Όποιος τολμά να πει κάτι τέτοιο, είναι ήδη ένα τέρας, που όχι μόνο μας απειλεί αλλά κυρίως μας προσβάλλει και μας βρωμίζει, όλους μαζί και τον καθένα που θέλει να πιστεύει πως είναι άνθρωπος.

3. Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε χριστιανικούς και ισλαμικούς πολιτισμούς, ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, λένε. Υπάρχει αυτή η διαφορά; Και εάν υπάρχει, ποια σχέση είχε παλιά και ποια σχέση πρέπει να έχει σήμερα η Ελλάδα με την γείτονα Τουρκία;
 
Μ.Θ. Είναι αστείο να σκέφτεται και να ρωτά κανείς σήμερα κάτι τέτοιο. Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής, Εβραίος, ανήκουν στον εσωτερικό κόσμο του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού. Είναι δικαίωμα και έκφραση της πολυμορφίας που πρέπει να χαρακτηρίζει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο καθένας θα πρέπει να αφήνεται ελεύθερος να ζει όπως θέλει, να πιστεύει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει, φτάνει να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Σήμερα δεν είδα τους Αφγανούς ή τους Ιρακινούς να αποβιβάζονται με στρατεύματα σε μια ξένη χώρα και να την βομβαρδίζουν επειδή δεν συμφωνούν με τον … πολιτισμό της.

Τουλάχιστον εμάς τους Έλληνες ούτε μας απασχολεί ούτε μας ενοχλεί το ότι οι Τούρκοι είναι Οθωμανοί. Πιστεύω πως το ίδιο συμβαίνει κι από την άλλη πλευρά.

Έχω ασχοληθεί με το πρόβλημα των σχέσεων ανάμεσα στους δύο λαούς μας και θεωρώ τις υπαρκτές διαφορές ποσοτικού και όχι ποιοτικού χαρακτήρα. Το μείζον πρόβλημα παραμένει πάντα η Κύπρος, της οποίας η στρατηγική σημασία έχει αναβαθμιστεί λόγω του νέου πολεμικού δόγματος των ΗΠΑ, που θεωρούν ως πρωταρχικό στόχο της επιθετικής τους πολιτικής την Μέση Ανατολή.

Και για να καταλάβετε τη ζωτική σημασία που έχει η Κύπρος για την αμερικανική κυβέρνηση και το αμερικανικό πεντάγωνο, σας λέω μόνο αφ’ ενός για να διασκεδάσετε και αφ’ ετέρου για να προβληματιστείτε, ότι την εποχή που οι Ελληνοκύπριοι επρόκειτο να ψηφίσουν με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ το αγγλοαμερικανόπνευστο σχέδιο Ανάν, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, προκειμένου να επηρεάσει ηγέτες Κυπριακών κομμάτων υπέρ του σχεδίου Ανάν, συνήθιζε να τους τηλεφωνεί προσωπικά στις τρεις τη νύχτα, για να μάθει … για την υγεία τους! «Hallo George… Καλημέρα. Πώς είσαι; Πώς είναι η γυναίκα σου; Τα παιδιά; Όλα καλά;…».

Καημένη Κύπρος… Εάν έλειπαν αυτοί οι εναγκαλισμοί των Μεγάλων, θα ήσουν σήμερα ένα ευτυχισμένο νησί με τις δύο εθνότητες, Έλληνες και Τούρκους να ζούνε ειρηνικά και να χτίζουν χέρι-χέρι την όμορφη πατρίδα τους.