1.- Προεκλογικά με δηλώσεις σας που συζητήθηκαν ευρέως ζητήσατε να ψηφιστεί η Αριστερά. Τι πρέπει να κάνει και τι έχει να πει η Αριστερά σήμερα;
 
Μ.Θ. Το τι θα πράξουν τα κόμματα της Αριστεράς είναι δική τους υπόθεση. Όμως με τον όρο «Αριστερά» εννοούμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μπορούν να διατυπωθούν σήμερα σε κομματικές διακηρύξεις. Λ.χ. όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις υπέρ της Ειρήνης σκέπτονται και ενεργούν ως Αριστερά. Όπως και το αντίθετο. Δηλαδή όσοι διαφωνούν με το δόγμα Μπους και γενικά με τον πόλεμο. Όσοι καταδικάζουν τον Σαρόν, είναι Αριστερά.

Σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική, εκείνοι που πιστεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη, διαφωνούν με τον ρόλο των γνωστών οικονομικών κύκλων στην οικονομική, κοινωνική αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας κλπ. κλπ., όλοι αυτοί είναι Αριστερά. Για να μην πω ότι και στην στάση και στα έργα των καλλιτεχνών υπάρχει Αριστερά…

Ας τα συνοψίσουμε λοιπόν: Πλάι στην κομματική Αριστερά υπάρχει και η βιωματική Αριστερά. Η Αριστερά της καθημερινής στάσης και πράξης που προς το παρόν δεν ταυτίζεται με τις υπάρχουσες κομματικές παρατάξεις. Όταν και εφ’ όσον έρθει η μέρα που όλες αυτές οι εν δυνάμει αριστερές δυνάμεις της χώρας χωρέσουν μέσα σε έναν ενιαίο κομματικό χώρο, τότε θα επέλθει η μεγάλη Αλλαγή.
 
 
2.- Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο –και κυρίως στην Ευρώπη- ένα κίνημα που προ πάντων συγκινεί τους νέους. Το κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολέμου. Όμως σε αντίθεση με την περίοδο των Λαμπράκηδων αυτή η νεολαία δεν οργανώνεται στα κόμματα της Αριστεράς. Γιατί;
 
Μ.Θ. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί προς το παρόν δεν υπάρχουν ούτε οι κατάλληλες ιδέες ούτε εκείνοι οι φορείς για να ανοίξουν μπροστά στα μάτια των νέων τους ορίζοντες προς το μέλλον. Σήμερα μπροστά στις κοινωνίες και τους λαούς υψώνεται ένας πανύψηλος μαύρος τοίχος που εμποδίζει τους ανθρώπους όχι μόνο να πάνε αλλά και να σκεφτούν ότι μπορεί να πάνε μπροστά. Είναι η Διεθνής ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ όπως την εκπροσωπεί, την εκφράζει και την επιβάλλει η μοναδική υπερδύναμη και οι σύμμαχοί της. Και να φανταστεί κανείς ότι δεν βρισκόμαστε ακόμα ούτε στην αρχή της αρχής για την αντιμετώπισή της. Δηλαδή και για να περιοριστούμε στην Ήπειρό μας, οι Κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν έχουν το σθένος να ψελλίσουν ένα «ΟΧΙ» απέναντι σε πράξεις που εν τούτοις ξεσηκώνουν τους λαούς της Ευρώπης. Όμως για πόσο; Όταν τελειώσουν οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις εναντίον της πολιτικής του Μπους και Σια, τα πράγματα θα επανέρχονται στη θέση τους, δηλαδή στα χέρια των Κυβερνήσεων που άλλες φανερά κι άλλες κρυφά λένε στον κ. Μπους «σφάξει με Αγά μου ν’ αγιάσω».