Συνέντευξη στην REAL NEWS και στην Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
03.05.2013
Κύριε Θεοδωράκη, τι είναι αυτό το οποίο θα αλλάζατε από τη ζωή σας , κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει πάρα πολύ;
Μ.Θ. Έζησα σε μια εποχή στην οποία η βία έπαιζε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση Λαών, Κοινωνιών και Ανθρώπων. Έτσι αναγκάστηκα κι εγώ αντί να ακολουθώ απερίσπαστος την πορεία που επέλεξα και που βασικά ήταν ο δρόμος της Τέχνης και της ειρηνικής ζωής, να δαπανώ το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μου σε πράξεις αντίθεσης και αντίστασης κατά της βίας που με περικύκλωνε και με προκαλούσε - όπως και όλους τους άλλους.
Στο σημείο αυτό υπήρχε φυσικά διαφοροποίηση στη στάση του α ή του β ανάλογα με τον χαρακτήρα του και την αγωγή του. Η δική μου κυρίως ηθική φόρτιση μού επέβαλε να είμαι απόλυτος στις επιλογές, τη στάση και τις πράξεις μου και να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά.
Το ευτύχημα για μένα ήταν το ότι κατόρθωσα να έχω την απόλυτη σχέση και με την Τέχνη και ειδικά με την Μουσική. Όμως οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν κατόρθωσα να δώσω. Τώρα εκ των υστέρων διαπιστώνω, ότι θα μπορούσα να ελαττώσω -χωρίς ηθική βλάβη- την αφοσίωσή μου στο Χρέος ολοκληρώνοντας την προσφορά μου στην Τέχνη. Έτσι θα φύγω γεμάτος με μια θάλασσα Μουσικής που έχω μέσα μου και που την θυσίασα χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω ούτε το 10% των οραμάτων μου για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας.
Η βία τελικά αποδείχθηκε πιο δυνατή από τους αμέτρητους αγώνες και τις θυσίες των ανθρώπων. Και για μένα ολέθρια.
Τι είναι αυτό που θέλατε μέχρι σήμερα και δεν σα το έφερε η ζωή;
Μ.Θ. Εκείνες τις συνθήκες που θα μου επέτρεπαν την ολοκληρωτική μέθεξη του μουσικού μου έργου και των προσωπικών μου ιδεών με το σύνολο αν ήταν δυνατό του λαού μας. Έκανα τα πάντα γι’ αυτόν τον σκοπό. Κάποτε τον πλησίασα. Όμως άγριοι άνεμοι με απομάκρυναν. Ήταν άδικο για μένα και νομίζω και για τους άλλους. Άλλωστε τα πνευματικά δώρα που προσέφερα ήταν λίγο ως πολύ γνωστά. Δεν είναι όμως κρίμα ότι το μεγαλύτερο μέρος, ίσως το 80% του δημιουργικού μου έργου που βρίσκεται αρχειοθετημένο (κατά τον καλύτερο ομολογουμένως τρόπο) στην Βιβλιοθήκη Βουδούρη, στο Μέγαρο Μουσικής, παραμένει ουσιαστικά άγνωστο και αναξιοποίητο;
Ποια ήταν η πιο χαρούμενη αλλά και η πιο δυσάρεστη στιγμή της ζωής σας;
Μ.Θ. Η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Η πιο δυσάρεστη, όταν έχασα τον πατέρα μου.
Για την παράσταση στο Badminton.
Μ.Θ. Πρέπει να πω ότι είμαι πολύ ευτυχής για την παράσταση στο Badminton. Όχι μόνο γιατί είναι πραγματικά όμορφη (κείμενο, σκηνοθεσία, χορογραφία, ηθοποιοί, μουσικοί) αλλά προ παντός γιατί μέσα σε τρεις ώρες περνούν έξι δεκαετίες εθνικής ζωής φορτωμένες με γεγονότα χωρίς τέλος. Από την Μικρασιατική καταστροφή έως την Χούντα και βάλε. Κι εγώ σαν ένας τρίτος, θεατής του εαυτού μου, της ζωής, των έργων, των πράξεων και των δοκιμασιών μου, διαπιστώνω το πόσο τυχερός ήμουν τελικά, να ζήσω όλα αυτά τα γεγονότα, να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους και να δημιουργήσω μέσα σ’ αυτή την ξεχωριστή χώρα γι’ αυτόν τον βασανισμένο και περήφανο λαό, κυρίως στις εποχές της μεγάλης δοκιμασίας. Όμως το ωραιότερο δώρο είναι η παρουσία των δικών μου και ιδιαίτερα αυτών που μου λείπουν. Αν το σκεφτούμε καλά, τότε θα δούμε ότι αν εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως Έλληνες, το οφείλουμε στην «Αγία» Ελληνική Οικογένεια.
