Η Αμερικανοκρατία, ο Ελληνικός Λαός και η οργάνωση του λαϊκού αγώνα

15.12.2011

Κατεβάστε το κείμενο

Το παρακάτω άρθρο συντάχθηκε πίσω στο 1973, επί δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Ωστόσο, με λίγη... παρέμβαση, αντικαθιστώντας τις λέξεις "Στρατός", "Στρατιωτική Δικτατορία", "Τανκς", "Αστική Τάξη", "Αντιαμερικανοί/Αντιαμερικανισμός", "Ελληνική Αριστερά" με τις λέξεις "Τρόϊκα", "Μνημόνιο", "Τράπεζες", "Μνημονιακές δυνάμεις", "Αντιμνημονιακοί/Αντιμνημόνιο", "Παλλαϊκό Πατριωτικό Μέτωπο" μοιάζει να συντάχθηκε ΧΘΕΣ με το βλέμμα στο ΣΗΜΕΡΑ και το ΑΥΡΙΟ, εντοπίζοντας τη ρίζα του προβλήματος και προτείνοντας ριζοσπαστικές λύσεις για τον απεγκλωβισμό από το "μαγγανοπήγαδο" της εξάρτησης!

Η διαχρονικότητα του Λόγου του Μίκη Θεοδωράκη, η πολιτική ανάλυση και διορατικότητά του, είναι αξιοθαύμαστα και αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά, γιατί οι αρχές και θέσεις του Κ.Α.Π.-Σπίθα, όπως εκφράστηκαν από τον Ηγέτη του στην ιδρυτική διακύρηξη και τις ομιλίες που ακολούθησαν, αποτελούν τη μόνη απειλή ενάντια στο Παγκόσμιο Σύστημα Εξουσίας, που έχει "τυλίξει" εδώ και δεκαετίες τη χώρα μας και τον Λαό της, με αποκορύφωμα τη βίαιη και αντισυνταγματική επιβολή των Μνημονίων.

Γι' αυτό και το σύνθημα ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ-ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ είναι σήμερα πιο επίκαιρο και από ποτέ!"

_____________________________________________________________________

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

ΤΟΜΟΣ Β´

Η ΑΝΑΛΥΣΗ1968 – 1996

ΠANEΠIΣTHMIAKEΣ EKΔOΣEIΣ KPHTHΣ

Ἱδρυτική δωρεά Παγκρητικῆς Ἑνώσεως ἈμερικῆςHρακλειο 2011

738 ΤΟ ΧΡΕΟΣ Β´ : Η ΑΝΑΛΥΣΗ

Ἡ ἀμερικανοκρατία, ὁ ἑλληνικός λαός καί ἡ ὀργάνωση τοῦ λαϊκοῦ ἀγώνα

Παρίσι, Δεκέμβριος 1973

1. Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ

Ἡ μορφή τῆς ἐξουσίας σήμερα στή χώρα μας ἔχει χαρακτήρα δυναμικό, βίαιο καί τρομοκρατικό. Στηρίζεται στίς ἔνοπλες δυνάμεις καί γενικότερα στόν κρατικό μηχανισμό. Πίσω ἀπό τήν ἐξουσία βρίσκεται ἡ Οὐάσιγκτον. Ἀνάμεσα στούς Ἀμερικανούς καί τή βάση τῆς ἐξουσίας ὑπάρχουν τά «στελέχη», πού εἶναι κυρίως ἀξιωματικοί τοῦ στρατοῦ μυημένοι εἴτε πολίτες δοκιμασμένοι. Ἡ δύναμη τῶν Ἀμερικανῶν ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐλέγχουν τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ, πού μέ τή σειρά του ἐλέγχει ὅλες τίς θέσεις-κλειδιά.

Πίσω ἀπό αὐτή τήν ἄμεση καί δυναμική μορφή ἐξουσίας βρίσκεται τό ξένο καί ντόπιο κεφάλαιο. Μπορεῖ στούς διεθνεῖς καπιταλιστικούς κύκλους ὅσο καί στούς κύκλους τῆς ἑλληνικῆς ὀλιγαρχίας νά σημειώνονται σοβαροί ἀνταγωνισμοί γιά τόν ἔλεγχο τῆς ἑλληνικῆς ἀγορᾶς, καθώς ἐπίσης μπορεῖ νά ὑπάρχουν σοβαρές ἀντιθέσεις, κυρίως ἀνάμεσα στούς φορεῖς τῶν ἀμερικανικῶν καί τῶν εὐρωπαϊκῶν κεφαλαίων. Ὅμως, οἱ ἀντιθέσεις καί οἱ ἀνταγωνισμοί σβήνουν μπροστά στόν κοινό κίνδυνο, πού εἶναι γι’ αὐτούς ὁ ἐλεύθερος ἑλληνικός λαός. Μέ ἄλλα λόγια, δέν πρέπει νά ὑπερτιμοῦμε τό χαρακτήρα αὐτῶν τῶν ἀντιθέσεων. Καί θά πρέπει νά θεωροῦμε τήν ἑλληνική ὀλιγαρχία καί γενικότερα τόν ἑλληνικό καπιταλισμό καί ὅλους τούς φορεῖς του παντοτινό καί πιστό σύμμαχο καί συνεργάτη τῶν Ἀμερικανῶν. Ἡ ἀμερικανική πολιτική δέν ἔχει σκοπό νά ἐγκαταλείψει οὔτε νά ἀμβλύνει τόν ἀπόλυτο ἔλεγχό της πάνω στή χώρα μας. Ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς ἀμερικανοκρατίας στήν Ἑλλάδα μέ τό δόγμα Τρούμαν, τό 1947, τούς στοίχισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, καί ὡς ἀντάλλαγμα αὐτῶν τῶν «ἐπενδύσεων» ἔφτασαν νά μᾶς θεωροῦν ἀναπόσπαστο πιόνι τῆς πολιτικῆς τους στή Νοτιοανατολική Εὐρώπη καί τή Μέση Ἀνατολή. Ὁ πόλεμος ἀνάμεσα στά ἀραβικά κράτη καί τό Ἰσραήλ, ἡ κρίση τοῦ πετρελαίου, καθώς καί ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στίς ΗΠΑ καί τήν Εὐρώπη, πού ὅλο καί βαθαίνει, ἐνισχύουν ἐκείνη τήν ἀντίληψη μέσα στούς ὑπεύθυνους ἀμερικανικούς κύκλους πού βλέπει τή στρατηγική σημασία τῆς χώρας μας νά μεγαλώνει ὁλοένα καί πιό πολύ.

Οἱ Ἀμερικανοί ὥς τό 1967, ἐλέγχοντας πάντοτε σταθερά τόν σκληρό πυρήνα τῆς ἐξουσίας, δηλαδή τίς ἔνοπλες δυνάμεις, ἐφάρμοζαν τή γενικότερη πολιτική τους, πού συνέπιπτε πάντα μέ τά συμφέροντα τῆς ἑλληνικῆς ὀλιγαρχίας, διά μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ θρόνου καί τῶν ἀστικῶν κομμάτων.

Ὅμως, μετά τό σχηματισμό τῆς Ἕνωσης Κέντρου, ὁ ἑλληνικός ἀστικός πολιτικός χῶρος μπῆκε σέ βαθιά κρίση. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν κεντρώων ὁμάδων ἐπαναστάτησαν κατά τοῦ μονοπωλίου τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ἀπό τή Δεξιά, ἀπαιτώντας τό δικό τους μερίδιο καί ἐπιδιώκοντας στήν οὐσία μιάν ἁπλή ἀλλαγή βάρδιας.

Ὁ ἑλληνικός λαός, πού ἦταν τό κύριο θύμα ἀπό τή βαθιά ἐκμετάλλευση στήν ὁποία τόν ὑπέβαλλε ἡ ἑλληνική ὀλιγαρχία, πού μέ τή βοήθεια καί τήν ἔγκριση τῶν Ἀμερικανῶν στήριζε ὁλόψυχα τή Δεξιά, ἄδραξε τήν εὐκαιρία πού τοῦ πρόσφερε ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στούς πολιτικούς τῆς Δεξιᾶς καί τοῦ Κέντρου, γιά νά ἐκφράσει τή δική του ἀντίθεση, πού τελικά ἦταν ἀντίθεση πρός ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα τῆς ἐξάρτησης.

Οἱ ἐργαζόμενες μάζες, μαζί τους καί ἡ ἡγεσία τῆς ΕΔΑ, θεωροῦσαν τήν ἥττα τῆς Δεξιᾶς σοβαρό βῆμα πρός τόν ἐκδημοκρατισμό τῆς χώρας. Ἐδῶ θά πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ Δεξιά εἶχε στερήσει ἀπό τό λαό ἀκόμα κι ἐκεῖνες τίς ἐλευθερίες καί τά δικαιώματα πού τοῦ ἐξασφάλιζαν τό Σύνταγμα τοῦ 1952 καί ὅλοι οἱ ἰσχύοντες νόμοι. Γιατί πλάι στό Σύνταγμα ὑπῆρχε τό λεγόμενο παρασύνταγμα. Δηλαδή, ἕνα πλέγμα νόμων πού ἀνέτρεπαν τούς νόμους καί τά ἄρθρα τοῦ Συντάγματος. Ἐνῶ πλάι στό κράτος ὑπῆρχε τό παρακράτος. Ὁπότε ἐκδημοκρατισμός σήμαινε κατ’ ἀρχάς ἐφαρμογή τοῦ Συντάγματος καί ἐπιβολή τοῦ κράτους τῆς ἴδιας τῆς ἀστικῆς τάξης, κατάργηση τοῦ παρακράτους. Ὅμως ἡ ἀμερικανοκρατία ἔδειξε, τήν περίοδο 1963-1967, πώς ἡ δομή της δέν ἄντεχε στή δοκιμασία ἀκόμα καί τοῦ πιό ἐλαφροῦ καί ἀνώδυνου «ἐκδημοκρατισμοῦ». Γι’ αὐτόν τό λόγο, κάθε φορά πού ἐπιχειρήθηκε ἀκόμα καί ἡ πιό δειλή πορεία πρός κάποια φιλελευθεροποίηση, ὁ σκληρός πυρήνας τῆς ἐξουσίας, δηλαδή οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικανοί ἀναγκάστηκαν νά τήν διακόψουν βίαια. Τήν πρώτη φορά τό 1965, μέ τό πραξικόπημα τοῦ βασιλιᾶ, γιά νά διακοποῦν τά ἀποτελέσματα ἀπό τή νίκη τῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων στίς ἐκλογές τοῦ 1963 καί τοῦ 1964. Τή δεύτερη τό 1967, μέ τό πραξικόπημα τῶν συνταγματαρχῶν, γιά νά προλάβουν τά ἀποτελέσματα ἀπό τήν προβλεπόμενη νίκη τῶν ἴδιων δυνάμεων κατά τίς ἐπικείμενες ἐκλογές τοῦ Μάη τοῦ 1967.

Θά πρέπει νά προσθέσουμε ἀκόμα τήν τελευταία αἱματηρή κατάπνιξη τοῦ φοιτητικοῦ-λαϊκοῦ κινήματος τόν Νοέμβριο τοῦ 1973, πού μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἡ τρίτη βίαιη διακοπή μιᾶς ἄλλου χαρακτήρα πορείας γιά «φιλελευθεροποίηση» στό ἐσωτερικό τῆς ἴδιας τῆς δικτατορίας. Ὑπολόγισαν σωστά ἤ λαθεμένα οἱ Ἀμερικανοί ὑπεύθυνοι διακόπτοντας βίαια κάθε ἀπόπειρα γιά φιλελευθεροποίηση; Ἤ μήπως εἶναι ἀναγκασμένοι ἀπό τά ἴδια τά πράγματα νά στηρίζονται ὅλο καί πιό πολύ στούς πιό σκληρούς μηχανισμούς ἐξουσίας;

Ἡ πολιτική κρίση πού προηγήθηκε τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 διέβρωσε ἀνησυχητικά ὁλόκληρο τό πολιτικό περίβλημα τῆς ἀστικῆς καί μεγαλοαστικῆς τάξης. Τό περίβλημα αὐτό, τό ὁποῖο ἀγκάλιαζε ὁλόκληρο τόν πολιτικό χῶρο ἐξαιρουμένης τῆς Ἀριστερᾶς, πού εἶχε καταγωγή ἀποκλειστικά κομμουνιστική, εἶχε ἕνα κοινό σημεῖο: τόν βαθύτερο ἀντικομμουνισμό καί τήν κοινή ἀποδοχή τοῦ «ἰδιαίτερου» ρόλου τῶν Ἀμερικανῶν στή χώρα μας κατά καί μετά τόν ἐμφύλιο πόλεμο.

Τά δύο αὐτά στοιχεῖα ὁδηγοῦσαν σέ ἕνα καί μόνον ἀποτέλεσμα: τήν παράδοση τῆς χώρας στούς Ἀμερικανούς, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἐνίσχυση τῶν δυναμικῶν ἐρεισμάτων, κυρίως τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐξωτερικοῦ καί τοῦ ἐσωτερικοῦ ἐχθροῦ, δηλαδή τοῦ κομμουνισμοῦ.
Ἔτσι οἱ Ἀμερικανοί μπόρεσαν τελικά νά βάλουν κάτω ἀπό τόν ἄμεσο ἔλεγχό τους ὄχι μόνο τά δυναμικά ἐρείσματα, δηλαδή τήν ἴδια τήν ἐξουσία, ἀλλά καί ὅλους τούς παράγοντες καί ἐκπροσώπους τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ, δηλαδή τό θρόνο, τή Δεξιά καί τήν Ἕνωση Κέντρου.

Ἡ πόλωση ἦταν πλήρης. Ἀπό τή μιά μεριά, ὑπῆρχαν οἱ Ἀμερικανοί μαζί μέ ὅλες τίς ἀντικομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις. Ἀπό τήν ἄλλη, τό ΚΚΕ μαζί μέ τό 12% ἕως 25% τῶν λαϊκῶν ψήφων, σέ οὐσιαστική πολιτική καραντίνα. Καί οἱ ὑπόλοιπες λαϊκές δυνάμεις; Δηλαδή τό 65% ἕως 88% τῶν ψηφοφόρων; Ἀκολουθοῦσαν, μέχρι τό 1967, τίς δύο μεγάλες παρατάξεις τῆς Δεξιᾶς καί τοῦ Κέντρου.

Τό γεγονός αὐτό πρόσφερε στήν ἀμερικανική πολιτική τή δυνατότητα νά παίζει τό παιγνίδι ἑνός λυμφατικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ. Ὅμως, ἡ πολιτική κρίση πού ξέσπασε μετά τό ἐκλογικό πραξικόπημα τοῦ 1961 φαίνεται ὅτι τούς ἀνησύχησε σοβαρά. Γιατί διαπίστωσαν, ὀρθῶς, ὅτι στήν πλειονότητά τους οἱ ἐργαζόμενοι εἶχαν ἀρχίσει νά χειραφετοῦνται ἀπό τήν πατριδοκαπηλία καί τήν κομμουνιστική φοβία, πού ἦταν οἱ κύριοι ἄξονες τῆς πολιτικῆς τῶν ἀστικῶν πολιτικῶν δυνάμεων.
Τά λαϊκά αἰτήματα, κατ’ ἀρχάς οἰκονομικά, κατέληγαν ἀπό ὅλους τούς δρόμους σέ πλατφόρμες κοινωνικοῦ, πολιτικοῦ καί ἐθνικοῦ χαρακτήρα. Ὁ ἑλληνικός λαός συνειδητοποιοῦσε ὅλο καί πιό πολύ ὅτι ἡ ἄθλια οἰκονομική καί κοινωνική κατάσταση ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς εἰδικῆς μορφῆς ἐξουσίας πού χαρακτήριζε τή χώρα του. Διαπίστωνε ὅτι τά ἀστικά κόμματα ἦταν στήν οὐσία αἰχμάλωτα τοῦ θρόνου, τοῦ στρατοῦ, τῆς ὀλιγαρχίας καί τῶν Ἀμερικανῶν. Ἡ σκληρή πάλη του γιά νά φέρει στήν ἐξουσία τήν Ἕνωση Κέντρου, στά 1963, κατέληξε σέ φιάσκο. Οἱ ἀνταγωνισμοί ἀνάμεσα στά στελέχη της καί οἱ δεσμοί της μέ τά πραγματικά κέντρα ἐξουσίας τήν τίναξαν στόν ἀέρα.

Τό βασιλικό πραξικόπημα, πού ἔγινε μέ ἀφορμή τήν πρώτη μεγάλη ἔκρηξη στό ἐσωτερικό τῆς Ἕνωσης Κέντρου, ἄνοιγε τό δρόμο στούς συνταγματάρχες. Ἔτσι, ὥς τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1967, οἱ Ἀμερικανοί πρέπει νά διαπίστωσαν τήν πρώτη χρεοκοπία τῶν πολιτικῶν τους ἐκπροσώπων στή χώρα μας.

Εἶναι γεγονός ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι δημιούργησαν τήν Ἕνωση Κέντρου, ὥστε νά κυβερνήσουν μέ τήν ἐναλλαγή στήν ἐξουσία τῶν δύο μεγάλων κομμάτων. Ὅμως, ὑπολόγισαν χωρίς τόν ξενοδόχο. Δηλαδή, χωρίς τόν ἑλληνικό λαό, πού ἔδειξε ὅτι εἶναι ἕτοιμος νά ἐκμεταλλευτεῖ τήν παραμικρή εὐκαιρία γιά νά ἐκδηλώσει τή θέλησή του γιά βαθιά ἀλλαγή, πού σημαίνει σέ τελευταία ἀνάλυση κατάργηση τῆς ἀμερικανοκρατίας.

Μετά τήν ἐγκαθίδρυση τῆς στρατιωτικῆς δικτατορίας τό 1967, ἀρχίζει ἡ δεύτερη καί, ἴσως, ἡ τελειωτική φάση πού ὁδηγεῖ στή διάλυση καί τή χρεοκοπία τοῦ ἀστικοῦ πολιτικοῦ μανδύα στή χώρα μας. Ἡ περίοδος αὐτή μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ περίοδος τῆς ἀπομυθοποίησης ὅλων τῶν πατροπαράδοτων πολιτικῶν ἀξιῶν. Ἡ πτώση τῶν ταμπού. Συνεπῶς, ἀπό τήν πλευρά αὐτή οἱ Ἀμερικανοί εἶναι σχεδόν ἀπογυμνωμένοι. Ξέρουν –ἤ, ἄν δέν τό ξέρουν, θά τό μάθουν– ὅτι ἡ ἀντοχή τῶν ἀστῶν πολιτικῶν στή δοκιμασία τῆς ἐπαφῆς μέ τό λαό χωρίς τίς χειροπέδες τοῦ στρατιωτικοῦ νόμου καί τῶν τάκνς εἶναι τρομερά περιορισμένη.

Στό διάστημα τῆς δικτατορίας προσπάθησαν νά δημιουργήσουν μιά «νέα φρουρά» πιστῶν ὑπηρετῶν μέ βάση τό στρατό καί τούς τεχνοκράτες. Αὐτό ὑπῆρξε, ἄλλωστε, τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς τελευταίας ἰδιαίτερα περιόδου τοῦ παπαδοπουλισμοῦ. Ὅμως, κι αὐτό τό νέο οἰκοδόμημα σαρώθηκε ἀπό τή λαϊκή ὀργή, πρίν προφτάσει νά κάνει τά πρῶτα του βήματα. Ἡ πτώση τοῦ Παπαδόπουλου σημαίνει τή χρεοκοπία τῆς ἀντικατάστασης τοῦ παλιοῦ ἀμερικανόφιλου ἀστικοῦ κόσμου πολιτικῶν μέ ἕνα καινούργιο στρατιωτικό, τεχνικό καί πολιτικό πλέγμα, πού θά ἐπιχειρεῖ κάποτε κάποτε κάποια δειλή ἐπίφαση δημοκρατικότητας (βλέπε ὑπόσχεση γιά ἐκλογές τήν ἄνοιξη τοῦ 1974).
Μέ τό σάρωμα κι αὐτοῦ τοῦ πειράματος, οἱ Ἀμερικανοί μένουν ἀπογυμνωμένοι ἀπό πολιτική κάλυψη στήν Ἑλλάδα καί φτάνουν στό σημεῖο νά παραδώσουν τήν ἐξουσία σέ πασίγνωστους πράκτορές τους. Πράγματι, μετά τήν πτώση τοῦ τυράννου καί τήν ἐξαέρωση τῆς κυβέρνησης Μαρκεζίνη, ἀναθέτουν τήν πρωθυπουργία στόν δικηγόρο ἐκ Σικάγου Ἀνδρουτσόπουλο, πού ἔχει περάσει τό μεγαλύτερο μέρος τῆς «καριέρας» του στά διάφορα «σεμινάρια» πού ὀργανώνονται στήν ἄλλη ὄχθη τοῦ Ἀτλαντικοῦ ἀπό τή CIA καί τό Πεντάγωνο.

Φτάνουμε ἔτσι στή διαπίστωση ὅτι, ἐνῶ οἱ Ἀμερικανοί εἶναι ἀποφασισμένοι νά παρατείνουν ἐπ’ ἄπειρον τήν κυριαρχία τους στή χώρα μας, δέν ἔχουν παρ’ ὅλα αὐτά περιθώρια γιά πολιτικούς ἑλιγμούς καί πολύ περισσότερο γιά βιώσιμες πολιτικές λύσεις. Μέσα στά ὅρια τῆς ἐξάρτησης, φυσικά. Γιατί πολιτική λύση σημαίνει κατάργηση τῆς στρατοκρατίας, κάποια βήματα, ἔστω καί τά πιό δειλά, πρός κάποια φιλελευθεροποίηση, ὑπεύθυνη συμμετοχή στήν κρατική ἐξουσία πολιτικῶν ἡγετῶν, ἔστω καί τῶν πιό δεξιῶν, τῶν πιό ἀντιδραστικῶν.
Ἄραγε ἡ ἀμερικανοκρατία, ἐκεῖ πού τήν ὁδήγησαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικανοί, ἀντέχει ἔστω σ’ αὐτή τήν «ἀνώδυνη» δοκιμασία; Αὐτό εἶναι τό καίριο ἐρώτημα τῆς στιγμῆς.

Σήμερα, ὁ πολιτικός πού θά μποροῦσε ἴσως νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ στρατοῦ καί μιᾶς σημαντικῆς μερίδας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς. Ὅμως, ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, οἱ δυνατότητες πού ἔχει νά διαδραματίσει τόν μεταβατικό ρόλο πρός τήν πλήρη παράδοση τῆς κρατικῆς ἐξουσίας στούς πολιτικούς ἐλαττώνονται συνεχῶς. Γιατί ἡ λύση Καραμανλῆ ἔχει ὡς προϋπόθεση τήν ἱκανότητα τῆς ἀμερικανοκρατίας νά ἀντέξει τό βάρος τῶν λαϊκῶν ἀγώνων, πού δέν θ’ ἀργήσουν νά ἐκδηλωθοῦν εὐθύς μόλις ὁ ἑλληνικός λαός ἀποκτήσει τίς πλέον στοιχειώδεις ἐλευθερίες καί δικαιώματα, ὁπότε εἶναι βέβαιο ὅτι θά διεκδικεῖ συνεχῶς περισσότερες ἐλευθερίες καί δικαιώματα, ξεκινώντας ἀπό τόν ἀγώνα γιά τό ἴδιο του τό ψωμί πού τό ἀπειλεῖ ἡ ἐντεινόμενη οἰκονομική κρίση. Μπροστά σ’ ἕνα τέτοιο προβλεπόμενο ξεσήκωμα τοῦ λαοῦ ὑπάρχουν μόνο τρεῖς διέξοδοι-λύσεις.

Γιά τήν ἐφαρμογή τῆς πρώτης λύσης, θά πρέπει οἱ ἀμερικανόφιλοι πολιτικοί νά κερδηθοῦν ἀπό τόν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, νά γίνουν οἱ ἴδιοι ἐκφραστές τῆς θέλησης τοῦ λαοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἀστοί πολιτικοί, μαζί μέ τούς τίμιους ἀξιωματικούς καί τή μεγάλη πλειονότητα τοῦ λαοῦ νά διώξουν τούς Ἀμερικανούς! Αὐτή ἡ λύση δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ, γιατί ἡ ἑλληνική ἀστική τάξη ἔχασε τό τρένο τῆς ἱστορίας. Ἄφησε τούς Ἀμερικανούς νά χωρίσουν ἔντεχνα τούς πολιτικούς ἀπό τό στρατό καί τούς βοήθησε νά ἐκκαθαρίσουν τίς ἔνοπλες δυνάμεις ἀπό κάθε στοιχεῖο πού δέν τούς ἐνέπνεε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Ἡ ἑλληνική ἀστική τάξη δέν μπορεῖ πιά νά ἔχει ἐθνική πολιτική. Καί γι’ αὐτόν τό λόγο ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἐκπρόσωποί της ἔχουν στραμμένα τά βλέμματα πρός τήν Οὐάσιγκτον.

Ἡ δεύτερη λύση εἶναι τοῦ συμβιβασμοῦ: ὁ λαός «παραιτεῖται» γιά ἕνα διάστημα ἀπό ὁρισμένα βασικά του δικαιώματα, καί πρῶτα ἀπ’ ὅλα τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, καί σέ ἀντάλλαγμα ἡ ἀμερικανοκρατία τοῦ προσφέρει τίς συνθῆκες μιᾶς ἐλεγχόμενης «δημοκρατίας». Προϋπόθεση γιά τή λύση αὐτή εἶναι ἡ ὕπαρξη ἱκανοῦ πολιτικοῦ μανδύα στήν ὑπηρεσία τῆς ἐξάρτησης, ὥστε ἡ πολιτική αὐτή νά συσπειρώνει γύρω της, ὅπως καί στό παρελθόν ἀπό τό 1950 ὥς τό 1967, σοβαρές λαϊκές δυνάμεις, ἀπομονώνοντας τήν Ἀριστερά καί γενικότερα κάθε ἀντιαμερικανικό κίνημα.

Ὅπως εἴδαμε, ὁ μανδύας αὐτός ὑπέστη μεγάλη φθορά κατά τήν περίοδο 1960-1967, καί ἀκόμα μεγαλύτερη στή διάρκεια τῆς δικτατορίας, μέ κορύφωμα τήν ἐξουδετέρωση τοῦ θρόνου. Καί ὅταν οἱ Ἀμερικανοί προσπάθησαν μέ τούς Παπαδόπουλο-Μαρκεζίνη νά «ὑφάνουν» ἕνα νέο ψευδοπολιτικό κάλυμμα, ὁ λαός τό κουρέλιασε. Ἄραγε τό κύρος τοῦ Καραμανλῆ εἶναι ἱκανό νά ἀντικαταστήσει αὐτή τή φθορά; Καί γιά πόσο διάστημα;

Ἡ τρίτη, καί τελευταία, γιά τούς Ἀμερικανούς λύση εἶναι αὐτή τῶν τάνκς,δηλαδή ἡ συνέχιση τῆς ἴδιας ὠμῆς στρατιωτικῆς δικτατορίας. Καί ἐάν καί ἐφόσον δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει λύση Καραμανλῆ εἴτε ἄλλη λύση πολιτικοῦ χαρακτήρα, τότε πρέπει νά ὁδηγηθοῦμε στό συμπέρασμα ὅτι τά τάνκς ἀποτελοῦν τή μοναδική λύση πού διαθέτουν σήμερα οἱ Ἀμερικανοί στή χώρα μας.

Σ’ αὐτή τήν περίπτωση –κι αὐτό θά φανεῖ πολύ σύντομα– πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε γιά ἄλλη μιά φορά ὅτι:
1) Οἱ Ἀμερικανοί ταυτίζονται μέ τήν ἐξουσία στήν Ἑλλάδα. Ἐλέγχουν μονοπωλιακά ὅλα τά κέντρα ἀποφάσεων.
2) Δέν σκοπεύουν νά ἐγκαταλείψουν τήν Ἑλλάδα.
3) Τό πιό πιθανό εἶναι ὅτι δέν ἔχουν ἄλλον τρόπο νά ἐπιβάλουν τήν ἐξουσία τους στό λαό μας παρά μόνο διά τῆς βίας, μεταβάλλοντας στήν οὐσία τό λαό μας σέ ἀγέλη δούλων ὑπηκόων τῶν ἀμερικανόδουλων ἀξιωματικῶν.
4) Τό ἀμερικανόφιλο πολιτικό οἰκοδόμημα, πού ταυτίζεται μέ τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξης, δέν ἔχει δυνατότητα νά διαδραματίσει, ἀκόμα καί ἄν τό ἤθελε, ριζοσπαστικό ρόλο. Ἄν τό κάνουν, στό μέλλον, μέ κέντρο βάρους τήν ἀμερικανική εὔνοια, θά ἀνατραποῦν ἀναπόφευκτα ἀπό τό λαό, ὅπως ὁ Μαρκεζίνης. Ἄν πάλι ἐπιχειρήσουν νά ἐπέμβουν μέ κέντρο βάρους τήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, θά ἀνατραποῦν ἀπό τά δυναμικά ἐρείσματα τῆς ἐξάρτησης πού αὐτοί οἱ ἴδιοι παρέδωσαν στούς Ἀμερικανούς, καί φυσικά ἐλέγχονται πλέον μόνον ἀπό τούς Ἀμερικανούς.

Συμπέρασμα. Τελικά μένουν ἀντιμέτωπες, πρόσωπο μέ πρόσωπο, δύο δυνάμεις:
1) Ἀπό τή μιά μεριά, οἱ Ἀμερικανοί μαζί μέ ὅλο τό πλέγμα ἐξουσίας, πού ἔχει πιά χαρακτήρα βίαιο, δυναμικό, στρατοκρατικό καί τρομοκρατικό.
2) Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὁ ἑλληνικός λαός, ἀπογυμνωμένος ἀπό δικαιώματα, ἁπλός θεατής τοῦ καταποντισμοῦ τῆς ἐθνικῆς του οἰκονομίας, σπρωγμένος ὕστερα ἀπό ἑπτά χρόνια δικτατορίας στήν ἔσχατη λύση ἀπό τή διαλεκτική τοῦ μηχανισμοῦ τῆς ξένης ἐξάρτησης: δηλαδή εἴτε νά δεχτεῖ νά ζήσει ὑπόδουλος κάτω ἀπό τό κνοῦτο τοῦ τελευταίου ἐκλεκτοῦ τῆς ἀμερικανοκρατίας, τῆς ΕΣΑ, εἴτε νά ἐπαναστατήσει!

2. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ

Ὅμως, καί ἄν ἀκόμα οἱ παραπάνω συλλογισμοί εἶναι ὀρθοί, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός εἶναι ἕτοιμος νά ἀναμετρηθεῖ σήμερα δυναμικά μέ τήν ἀμερικανοκρατία στή χώρα μας. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα γιατί τό δίλημμα «ὑποτέλεια ἤ ἐπανάσταση» δέν μπορεῖ νά γίνει ἀντιληπτό ἀπό τό σύνολο τοῦ λαοῦ μας. Καί δεύτερον γιατί, ἄν καί ὅταν ὁ ἑλληνικός λαός συνειδητοποιήσει –στή μεγάλη πλειονότητά του– πώς ἡ ἀμερικανική πολιτική τόν ἀντιμετωπίζει σήμερα καί τόν βλέπει μακροχρόνια ὡς ἕνα λαό ἐξαρτημένο ἀπό τήν κυρίαρχη θέλησή της, ἀκόμα καί τότε, γιά νά φτάσει στό σημεῖο νά ἀντιμετωπίσει δυναμικά τήν ἀμερικανοκρατία, εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐξασφαλιστοῦν πολλές προϋποθέσεις. Εὔκολα διαπιστώνεται ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός εἶναι ἐξ ἀντικειμένου ἐνάντια στήν ἐξάρτηση, καί ὅτι μέ τήν ἐξάρτηση συνδέεται –κυρίως μέ οἰκονομικά καί προσωπικά συμφέροντα– μόνο μιά ἀπειροελάχιστη μειοψηφία.

Ὅπως ὅμως εἶναι γνωστό, ἀπό τήν ἀντικειμενική θέληση ὥς τήν ὑποκειμενική τοποθέτηση ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση. Ἐπίσης, μπορεῖ σήμερα ἡ πλειονότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ νά εἶναι καί ἐξ ὑποκειμένου ἐνάντια στή στρατιωτική δικτατορία. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ὁ ἀντιδικτατορικός ἀγώνας θά πάρει χαρακτήρα ὀξύτατα ἀντιαμερικανικό, ἀντιιμπεριαλιστικό καί, κατά συνέπεια, ταξικό καί ἀντικαπιταλιστικό, θά πρέπει νά περιμένουμε νά δοῦμε ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ λαοῦ, τό πιό συντηρητικό, πού σήμερα εἶναι ἐνάντια στή δικτατορία, ὄχι μόνο νά μήν ἀκολουθεῖ τό κίνημα κατά τῶν Ἀμερικανῶν ἀλλά, πιθανότατα, νά στρέφεται ἐναντίον του.

Αὐτό θά συμβεῖ γιατί πολλοί Ἕλληνες ἀκόμα ἀκολουθοῦν τή Δεξιά καί τό Κέντρο, πού οἱ ἡγέτες τους, στήν περίπτωση μιᾶς μεγάλης ὄξυνσης στή σύγκρουση τοῦ λαοῦ μέ τό πλέγμα τῆς ἐξάρτησης, καί φυσικά μέ τούς Ἀμερικανούς, τό πιό πιθανό εἶναι ὅτι θά συσπειρωθοῦν –ὅπως τό ἔκαναν καί στό παρελθόν– γύρω ἀπό τήν ἑλληνική ὀλιγαρχία καί τά ἀφεντικά της, δηλαδή τούς Ἀμερικανούς. Τά συνθήματα «Ἔξω οἱ Ἀμερικανοί» καί «Λαϊκή ἐξουσία», πού τά ξανάβαλαν μέ καινούργια ἔνταση οἱ φοιτητές καί οἱ ἐργάτες στό Πολυτεχνεῖο, εἶναι τελικά συνθήματα ταξικά. Ἑπομένως, δέν θά πρέπει νά περιμένουμε ἀπό τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξης νά τά ἀκολουθήσουν. Ἴσα ἴσα πού ἀπό κάποιο στάδιο καί πέρα θά τά πολεμήσουν μέ ὅλη τους τή δύναμη, συσπειρώνοντας γύρω τους ἀξιόλογες λαϊκές δυνάμεις. Καί θά ἦταν λάθος νά μή δοῦμε ἀπό τώρα πόσες καί ποιές τέτοιες δυνάμεις μπορεῖ ἀκόμα νά ἐπηρεάζουν. Εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅτι τά αἱματηρά γεγονότα τοῦ Νοέμβρη ὄξυναν σέ κρίσιμο βαθμό τήν ἀντίθεση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ πρός τήν ἐξάρτηση, δηλαδή τούς Ἀμερικανούς. Ἡ ἀδίστακτη ἐπίθεση τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν τυφλῶν ὀργάνων τους κατά τοῦ λαοῦ, καί ἰδιαίτερα κατά τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας, δείχνει ὅτι ἡ ἐξάρτηση, μπροστά στό ἀδιέξοδο ὅπου τήν ὁδήγησαν ἡ ἐμμονή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στά ἰδανικά τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας καθώς καί τά δικά της σοβαρά λάθη, ἀποφάσισε, ὡς τελικό καταφύγιο, τήν πολιτική τῆς ὠμῆς πρόκλησης. Στόχος της εἶναι νά τρομοκρατήσει τό λαό, ὥστε νά μπορέσει νά παρατείνει τή στυγνή στρατιωτική δικτατορία. Ἑπομένως, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἀντίπαλος πού ἐπέλεξε σήμερα τό κύριο σημεῖο τῆς σύγκρουσης, πού δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ βαθιά ἀντίθεση ὁλόκληρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κατά τῆς ἐξάρτησης, δηλαδή τῆς ἀμερικανοκρατίας.

Ἄν ἀγνοήσουμε αὐτό τόν βαθύτερο χαρακτήρα τῆς σύγκρουσης, τότε ἡ πολιτική τῆς ἀντίστασης κατά τῆς δικτατορίας κινδυνεύει νά βρεθεῖ ἔξω ἀπό τήν ψυχολογία τῶν μαζῶν, ἰδιαίτερα τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας. Δηλαδή παραδεχόμαστε ὅτι ὁ λαός μας στήν πλειονότητά του εἶχε αὐτή τή στιγμή αἰσθήματα βαθύτατα ἀντιαμερικανικά. Ἐδῶ ὅμως θά πρέπει νά ὑπογραμμιστεῖ τό γεγονός ὅτι ἀπό τά αἰσθήματα ὥς τήν πολιτική ὡριμότητα ὑπάρχει κάποια ἀπόσταση. Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο δέν νομίζουμε ὅτι ὑπάρχει ἀντίθεση ἀνάμεσα στίς δύο διαπιστώσεις, δηλαδή τόν ἀντιαμερικανισμό ὡς αἴσθημα καί τόν ἀντιαμερικανισμό ὡς πολιτική συνείδηση.

Ο ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Σήμερα, λόγου χάριν, ἐμφανίζονται ὡς ἀντιαμερικανοί ὅλοι σχεδόνοἱ ἀστοί πολιτικοί. Ὅμως, ὁ ἀντιαμερικανισμός τους δέν εἶναι ἄρνηση τῆς ἀμερικανικῆς παρουσίας, ἀκόμα καί τῆς ἀμερικανικῆς κυριαρχίαςστή χώρα μας, ἀλλά ἁπλῶς διαφωνία γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ Ἀμερικανοί ἀσκοῦν τόν κυριαρχικό τους ρόλο στή χώρα μας. Δηλαδή,εἶναι ἀντιαμερικανισμός πού ἀποβλέπει στόν «ἐξωραϊσμό» τῆς ἐξάρτησης καί ὄχι στήν κατάργησή της. Ὅμως, στίς σημερινές συνθῆκες τῆς στρατοκρατικῆς δικτατορίας, κι αὐτοῦ τοῦ τύπου ἀκόμα ὁ ἀντιαμερικανισμός ἀποτελεῖ στοιχεῖο θετικό. Φτάνει νά μήν ξεγελᾶ τό λαό μας. Γι’ αὐτόν τό λόγο εἶναι ἀπαραίτητο νά φωτίζουμε ἀκούραστα τόν ἀληθινό του χαρακτήρα, δηλαδή τήν ἀληθινή πολιτική του διάσταση, πού ἔχει δύο κύρια σκέλη. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀπαλλαγή τῆς χώρας ἀπό τά δεσμά τῆς ξένης ἐξάρτησης καί τό ξήλωμα ὅλου τοῦ πλέγματος τῆς ὑποτέλειας. Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἀντικατάσταση τῆς σημερινῆς ἐξουσίας μέ τή λαϊκή κυριαρχία.

Διαπιστώνουμε ἔτσι ὅτι ἐνῶ ὁ ἑλληνικός λαός, στή μεγάλη του πλειονότητα, βρίσκεται ἀντικειμενικά ἀντιμέτωπος πρός τήν ἐξάρτηση καί κατέχεται ἀπό αἰσθήματα ἀντιαμερικανικά, ἀπό τή μιά πλευρά ἐξακολουθεῖ νά ἐπηρεάζεται πολιτικά ἀπό τούς ἀστούς πολιτικούς πού ἀνήκουν στό χῶρο τῆς ἐξάρτησης, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη δέν διαθέτει αὐτή τή στιγμή πολιτικές δυνάμεις πού νά ἐκφράζουν πιστά τήν ἰδεολογικοπολιτική πλατφόρμα τῶν κοινωνικῶν δυνάμεων τῆς ἀντιεξάρτησης.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ

Φυσικά, αὐτός ὁ ἱστορικός ρόλος ἔπεφτε καί πέφτει στούς ὤμους τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς. Νομίζουμε ὅτι σήμερα ὑπό τό φῶς τῶν γεγονότων φαίνεται καθαρά ὅτι οἱ δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς εἶναι τελικά αἰχμάλωτες τῆς παλιᾶς ἀνάλυσης καί πολιτικῆς πρακτικῆς ὅλων τῶν ὑπεύθυνων καθοδηγητικῶν της ὀργάνων, πού παρέλειψαν νά συνδέσουν ἀποφασιστικά τό πρόβλημα τῆς ἀλλαγῆς –δηλαδή τῆς δημοκρατικῆς ἐπανάστασης– μέ τό πρόβλημα τῆς ἐξάρτησης.

Τό πιό τραγικό, γιά τίς δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς, εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ ὀργανωτική της πολιτική στηρίχτηκε στή βεβαιότητα ὅτι εἶναι δυνατή ἡ οὐσιαστική ἀλλαγή στά πλαίσια τῆς ἐξάρτησης. Ἔτσι ὅλα τά πρόσωπα, παλιά καί νέα, οἱ μηχανισμοί, οἱ λειτουργίες, ἀκόμα καί ὁ μηχανισμός σκέψης καί ὀργάνωσης βγῆκαν στό φῶς τῆς μέρας, μέ ἀποτέλεσμα νά εἶναι σχεδόν ἀδύνατη ἡ ἀνάληψη σοβαρῆς ἐπαναστατικῆς πρωτοβουλίας καί δράσης χωρίς νά κινδυνεύει νά τσακιστεῖ τό σύνολο σχεδόν τοῦ στελεχικοῦ δυναμικοῦ ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ. Αὐτή ἡ βασικά λαθεμένη ἀνάλυση γιά τή μορφή τῆς ξένης ἐξάρτησης καί τό ρόλο τῆς Ἀριστερᾶς ὁδήγησε ἐπίσης στήν ἔλλειψη οὐσιαστικῆς καί σοβαρῆς ἰδεολογικῆς καί πολιτικῆς προετοιμασίας –ὄχι μόνο τῶν μαζῶν ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς Ἀριστερᾶς– γιά τήν ἀναπόφευκτη σύγκρουση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μέ τήν ἀμερικανοκρατία. Καί ἄν ψάξουμε καλά, θά δοῦμε ὅτι οἱ διαφωνίες καί οἱ διασπάσεις πού παρέλυσαν στό διάστημα αὐτό τίς δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς ἔχουν τίς ρίζες τους στήν ἐσφαλμένη, κατά τή γνώμη μας, χάραξη στρατηγικῆς, πού σήμερα πιά τά γεγονότα δείχνουν καθαρά ὅτι περνάει ἀναγκαστικά μέσα ἀπό τή σύγκρουση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ –μέ ὁδηγό τήν Ἀριστερά– μέ τήν ἀμερικανοκρατία. Πιστεύουμε ὅτι οἱ ζωντανές δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς εἶναι δυνατόν νά συσπειρωθοῦν γύρω ἀπό μιά καινούργια στρατηγική, πού θά συνδέει ὀργανικά καί ἀναπόσπαστα τή δημοκρατική ἐπανάσταση μέ τό τέλος τῆς ἐξάρτησης.

Ἡ συσπείρωση τῶν δυνάμεων τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς γύρω ἀπό μιά ἑνιαία στρατηγική καί ἡ χάραξη μιᾶς ἐντελῶς καινούργιας ὀργανωτικῆς τακτικῆς εἶναι ὁ μόνος δρόμος ὥστε ὁ ἐργαζόμενος ἑλληνικός λαός, πού δοκιμάζεται ἀπό τίς οἰκονομικές, κοινωνικές καί πολιτικές συνθῆκες πού ἐπιβάλλει ἡ ξένη ἐξάρτηση, νά ἀποκτήσει τή δική του ἰδεολογική καί πολιτική ἔκφραση καί τόν δικό του πολιτικό καί ὀργανωτικό μηχανισμό.

Μέ ἄλλα λόγια, θά τοῦ προσφέρει τό ὄργανο πάλης πού τοῦ λείπει τραγικά αὐτή τή στιγμή, ὥστε νά ἀντιμετωπίσει καί νά νικήσει τούς τυράννους του, ντόπιους καί ξένους. Ὅπως, ἐπίσης, θά βοηθήσει τίς μεγάλες μάζες νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ λύση ὅλων τῶν βασικῶν προβλημάτων πού ταλανίζουν τή χώρα μας συνδέεται ἄμεσα μέ τό τέλος τῆς ἀμερικανοκρατίας.

Ἡ ἰδεολογική μας ζύμωση, μέ κύριο ὄργανο τή ζωντανή δράση σ’ ὅλους τούς τομεῖς καί τά ἐπίπεδα τοῦ μετώπου τῆς ζωῆς, θά ἀποβλέπει σταθερά στή συνεχῆ κορύφωση τῆς σύγκρουσης ἀνάμεσα στίς δύο κυρίαρχες δυνάμεις καί ἰδεολογίες: τῆς ἐξάρτησης καί τῆς ἀντιεξάρτησης. Θά πρέπει νά βοηθήσουμε ὅλους αὐτούς πού βρίσκονται τοποθετημένοι «ἐξ ἀντικειμένου» ἐνάντια στήν ἐξάρτηση νά κερδηθοῦν τελικά ἀπό τήν πολιτική τῆς ἀντιεξάρτησης. Μέ ἄλλα λόγια, νά συγκροτήσουμε τό μέτωπο τῆς ἀντιεξάρτησης καί νά μήν ἀφήσουμε τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους τῆς ἐξάρτησης νά παρασύρουν –ἀκόμα καί μέ συνθήματα ἀντιαμερικανικά– τούς Ἕλληνες ἐργαζομένους, πού ἡ φυσική τοποθέτησή τους εἶναι ἡ ἀντιεξάρτηση, τήν ὁποία μόνον ἡ Ἀριστερά μπορεῖ νά ἐκφράσει πιστά καί ἀληθινά.

Θά χτυπᾶμε, κάθε φορά, τή μορφή ἐξουσίας πού μ’ αὐτήν ἡ ἐξάρτηση προσπαθεῖ νά ὑποδουλώσει τό λαό, χωρίς νά παραλείπουμε νά συνδέουμε, κάθε φορά, τήν ἐξουσία πού φαίνεται μέ τήν ἐξουσία πού κρύβεται, δηλαδή τούς Ἀμερικανούς. Θεωροῦμε ὅτι ὁ μοναδικός τρόπος γιά νά ἀντιμετωπίσουμε ἀπό θέση ἰσχύος τήν ἀμερικανοκρατία, σέ κάθε φάση τοῦ ἀγώνα, καί φυσικά ἀκόμα περισσότερο στήν τελειωτική, εἶναι ὁ ὀργανωμένος λαός, τό παλλαϊκό μέτωπο, καθοδηγημένος ἀπό τόν πρωτοπόρο πολιτικό φορέα, δηλαδή τήν ἑλληνική Ἀριστερά, συσπειρωμένη γύρω ἀπό μιά νέα στρατηγική, πού θά ἐκφράζει πιστά τίς δυνάμεις τῆς ἀντιεξάρτησης. Οἱ δυνάμεις αὐτές, πού πρέπει νά ἀντιπροσωπεύουν τό 90% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μπορεῖ νά μήν ἐκφραστοῦν τελικά –ὅταν καί ἐφόσον ἐκφραστοῦν– ἀπό ἕναν μοναδικό πολιτικό φορέα. Γιατί μέσα στό ἴδιο τό στρατόπεδο τῆς ἀντιεξάρτησης συνυπάρχουν πολλά κοινωνικά στρώματα καί τάξεις, μέ διαφορετικά συμφέροντα, πού ἀναγκαστικά θά ἐκφραστοῦν ἀπό διαφορετικούς πολιτικούς φορεῖς. Φιλοδοξία τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς, πού συμπίπτει μέ τήν ἱστορική της ἀποστολή, εἶναι νά συνενώσει γύρω της τίς πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις: τήν ἐργατική τάξη καί τούς συμμάχους της, τό ἱστορικό μπλόκ, ἀγρότες καί ἐργάτες τοῦ πνεύματος καί τῆς τέχνης.

Σήμερα, ὕστερα ἀπό περίπου ἑπτά χρόνια δικτατορίας, εἴδαμε ὅτι ὑπάρχουν δυνάμεις ἀκόμα καί στό χῶρο τῆς ἀστικῆς τάξης πού, διατηρώντας τήν ἀντίθεσή τους πρός τήν ἐργατική τάξη, παρ’ ὅλα αὐτά συνειδητοποιοῦν πώς ἡ κορυφαία ἀντίθεση πού παραλύει τή σύγχρονη Ἑλλάδα εἶναι αὐτή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ πρός τήν ἀμερικανοκρατία. Γιά τό λόγο αὐτόν πιστεύουμε ὅτι οἱ συγκεκριμένες δυνάμεις ἔπαψαν νά ἐκφράζονται μέσω τῶν κλασικῶν πολιτικῶν φορέων τῆς ἀστικῆς τάξης, πού ὁ ἀντιαμερικανισμός τους ἀποσκοπεῖ τελικά, ὅπως εἴδαμε, στόν ἐξωραϊσμό καί ὄχι στήν ἐξάλειψη τῆς ἀμερικανοκρατίας.

ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ἡ Νέα Ἑλληνική Ἀριστερά βασίζει τόν ὄγκο τῶν δυνάμεών της στήν ἐργατική τάξη, στούς ἀγρότες, στήν πνευματική πρωτοπορία καί στήν ἐπαναστατημένη ἑλληνική νεολαία, χωρίς τό γεγονός αὐτό νά ἐμποδίζει τή στενή συνεργασία μέ κάθε δύναμη πού στρέφεται ἐνάντια στήν ἐξάρτηση, ἔστω καί ἄν σήμερα τή χωρίζουν μ’ αὐτές τίς δυνάμεις σημαντικές ἰδεολογικές διαφορές. Μιά τέτοια καινούργια βάση γιά συνεργασία μπορεῖ νά γίνει τό τρίπτυχο πού προβάλλει ἡ Μεικτή Συντονιστική Ἐπιτροπή τῶν Φοιτητῶν- Ἐργατῶν, δηλαδή: «Κάτω ἡ δικτατορία», «Ἔξω οἱ Ἀμερικανοί», «Λαϊκή κυριαρχία». Σήμερα, εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρξει τό «συντονιστικό ὄργανο» πού θά κατευθύνει τόν ἀγώνα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς πρωτοπόρας νεολαίας μέ βάση αὐτές τίς ἀρχές. Αὔριο, ἡ ἑνότητα μπορεῖ νά περιοριστεῖ μόνον ἀνάμεσα σ’ ἐκεῖνες τίς δυνάμεις πού βασικά ἐκφράζουν κοινά ταξικά συμφέροντα, δηλαδή τά συμφέροντα τοῦ ἱστορικοῦ μπλόκ, ὅπως τό συγκρότησαν τελικά σήμερα στή χώρα μας οἱ οἰκονομικές συνθῆκες, οἱ κοινωνικές ἀλλαγές καί τά ἱστορικά γεγονότα.

Πιστεύουμε ὅτι τά Νοεμβριανά ἀποτελοῦν στροφή στήν ἐθνική ζωή τῆς χώρας. Ὁ λαός ἔδειξε ὅτι κρύβει μέσα του ἐκρηκτική δύναμη. Ὁ ἐχθρός ἔδειξε ὅτι εἶναι ἀδίστακτος. Ἔτσι, γιά πρώτη φορά μετά τήν ἐπικράτηση τῆς δικτατορίας, πέρασε στήν ὁμαδική δολοφονία. Τό ἐρώτημα πού μπαίνει μπροστά μας αὐτή τή στιγμή εἶναι: «Ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ λαοῦ, ἰδιαίτερα στήν περίπτωση πού φανεῖ καθαρά –κι αὐτό εἶναι ζήτημα χρόνου– ὅτι οἱ Ἀμερικανοί, μήν ἔχοντας πολιτική διέξοδο, ἔχουν ἀποφασίσει νά διαιωνίσουν τό νόμο τῶν τάνκς, καί μάλιστα στήν πιό ἀκραία καί ἀπεχθῆ του μορφή, δηλαδή τήν ἀνοικτή δολοφονία;». Ἴσως τό πιό ἐπιτακτικό πολιτικό πρόβλημα τῆς στιγμῆς εἶναι νά ὀργανωθεῖ, τό συντομότερο δυνατόν, ἡ ἀπάντηση τοῦ λαοῦ, πού πρέπει τώρα πιά νά φτάσει, ἄν ὄχι στό μέγεθος, πάντως στό χαρακτήρα καί στήν ποιότητα τῆς δυναμικῆς πρόκλησης τοῦ ἐχθροῦ. Μέ ἄλλα λόγια, μέ τό σύνθημα καί μέ κατεύθυνση «Τιμωρία στούς δολοφόνους τοῦ λαοῦ», θά ἀπαιτήσει δικαιοσύνη καί, τελικά, θά ἐπιβάλει ὁ ἴδιος δικαιοσύνη.

Ἔτσι, ἀπό τό δρόμο τῆς τιμωρίας τῶν δολοφόνων, τῶν βασανιστῶν, τῶν ἀνακριτῶν καί κάθε λογῆς ὑπεύθυνων καί συνεργῶν θά μποῦμε σιγά σιγά στόν ἀνηφορικό δρόμο τῆς οὐσιαστικῆς ἀντίστασης στή δικτατορία καί τῆς προετοιμασίας γιά σύγκρουση μέ τήν ἀμερικανοκρατία.

Αὐτή ἡ νέα τακτική δέν ἔρχεται τυχαῖα. Καί κανείς δέν μπορεῖ νά κατηγορήσει τήν Ἀριστερά ὅτι βιάζεται ἤ ὅτι προπορεύεται τῶν γεγονότων. Ὥς σήμερα ἡ ἑλληνική Ἀριστερά, ἔχοντας μεγάλες εὐθύνες ἀπέναντι στόν ἐργαζόμενο ἑλληνικό λαό, ἦταν ὑποχρεωμένη νά περιμένει καί νά ἐκμεταλλευτεῖ κάθε δυνατότητα ἐξέλιξης πρός ὁποιαδήποτε μορφή πολιτικοποίησης τῆς ἐξουσίας. Γιατί κύρια φροντίδα της εἶναι νά ἀποφευχθοῦν, κατά τό δυνατόν, οἱ βαριές θυσίες γιά τό λαό μας, κι ἀκόμα γιατί εἶχε καί ἔχει τή βεβαιότητα ὅτι οἱ συνθῆκες ἀκόμα καί τῆς πιό ἀνώδυνης πολιτικοποίησης καί φιλελευθεροποίησης τῆς ἐξουσίας στή σημερινή Ἑλλάδα προσφέρουν μιά πολύ πιό ὑψηλή ἀφετηρία γιά τήν ὀργάνωση λαϊκῶν ἀγώνων· καί, φυσικά, βοηθοῦν σημαντικά τήν ὀργάνωση τῶν λαϊκῶν δυνάμεων γιά τήν τελική τους σύγκρουση μέ τήν ἀμερικανοκρατία.

Ἐξάλλου, τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἀντίπαλος ἦταν προσεκτικός, ἀποφεύγοντας νά χύσει προκλητικά αἷμα, δημιουργοῦσε στίς μάζες ἕνα κλίμα ἀντίθετο πρός τίς μορφές βίας. Γι’ αὐτό καί ἡ σφαγή τοῦ Πολυτεχνείου ἀποτελεῖ ὁρόσημο: γιατί ἀποδεσμεύει τίς πρωτοπόρες λαϊκές δυνάμεις ἀπό τίς ψυχολογικές ἀναστολές. Δέν εἶναι ὁ λαός πού χτύπησε πρῶτος. Ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια στυγνῆς στρατοκρατίας, χρόνια διώξεων καί βασανισμῶν, ἀσχημιῶν καί ἐμπαιγμῶν, ἀφοῦ ἐπιχείρησαν νά σκοτώσουν τήν ψυχή καί τήν τιμή του, τώρα τόν χτυποῦν δολοφονικά.

Ἄν αὐτή τήν κρίσιμη στιγμή ἡ Ἀριστερά ἀγνοήσει τήν ψυχολογία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού θέλει νά ὑπάρξει ὑπερήφανη καί ἀγωνιστική ἀπάντηση στήν πρόκληση τῶν στρατοκρατῶν, κινδυνεύει νά μείνει πίσω ἀπό τήν ἱστορία. Συνεπῶς, ἡ ἴδια ἡ πολιτική σύνεση καί εὐθύνη πού μέχρι χτές ἀκόμα μᾶς ὑποχρέωναν –γιά τούς λόγους πού ἐκτέθηκαν– νά εἴμαστε συντηρητικοί καί προσεκτικοί ὡς πρός τίς μεθόδους δράσης, σήμερα μᾶς ὁδηγοῦν ἀναπόφευκτα στή νέα πολιτική γραμμή τῆς Ἀριστερᾶς, πού δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πολιτική τῆς δυναμικῆς σύγκρουσης τοῦ παλλαϊκοῦ μετώπου μέ τό σύνολο τοῦ μηχανισμοῦ τῆς ἐξάρτησης, ὥς τήν ἐκδίωξη τῶν Ἀμερικανῶν ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό θρίαμβο τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ὁ κύριος ἀντίπαλός μας εἶναι ἡ ξένη ἐξάρτηση: ἡ ἀμερικανοκρατία. Ὁ στρατηγικός σκοπός μας εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς χώρας μας ἀπό τούς ξένους καί ἡ καταστροφή ὁλόκληρης τῆς δομῆς καί τοῦ πλέγματος τῶν σχέσεων ἐξάρτησης πού ἐπέβαλαν οἱ Ἀμερικανοί στή χώρα μας. Μόνο μετά τήν ἀποχώρηση τῶν ξένων ἡ ἐξουσία θά περιέλθει στόν ἑλληνικό λαό. Σήμερα, στήν πλειονότητά τους οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἀστικοῦ πολιτικοῦ κόσμου εἶναι διαβρωμένοι ἀπό τούς μηχανισμούς τῆς ξένης ἐξάρτησης. Ὅλες οἱ μορφές διακυβέρνησης –ἰδιαίτερα μετά τήν ἀπελευθέρωση τό 1944– πού δοκιμάστηκαν ὥς τώρα ἀποβλέπουν στήν ὑποδούλωση τοῦ λαοῦ καί στήν ἐξυπηρέτηση, κυρίως, τῶν οἰκονομικῶν καί στρατηγικῶν συμφερόντων τῶν ξένων. Ἑπομένως, ἡ ὀργάνωση τοῦ λαοῦ ἀπό τίς δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς, σήμερα, θά πρέπει νά ἔχει δύο παράλληλους στόχους καί λειτουργίες.

Ὁ πρῶτος θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἰδεολογική, πολιτική καί ὀργανωτική προετοιμασία τοῦ λαοῦ, γιά νά ἐκδηλώνει κάθε στιγμή τή βαθιά του ἀντίθεση πρός τή στρατοκρατική δικτατορία καί γιά τήν τελική του ἀναμέτρηση μέ τόν ξένο παράγοντα καί τούς ντόπιους πράκτορές του.

Ὁ δεύτερος θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἐπιστημονική, πολιτιστική, ἰδεολογική καί πολιτική ζύμωση μέ πρωταγωνιστή τίς ὀργανωμένες δυνάμεις τῆς Ἀριστερᾶς, τήν πρωτοπόρα μας νεολαία καί ὅλο τό ζωντανό κομμάτι τοῦ λαοῦ μας, σχετικά μέ τίς συγκεκριμένες μορφές πού θά πάρει ἡ λαϊκή ἐξουσία στή χώρα μας, μετά τήν ἀποχώρηση τῶν ξένων καί τή συντριβή ὅλων τῶν μηχανισμῶν τῆς ξενόδουλης καί ξένης ἐξουσίας.

Μέχρι σήμερα ἡ ἀγωνιστική πείρα μᾶς ἔχει δείξει ὅτι εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νά ὀργανωθοῦν οἱ ἐπαναστατικές δυνάμεις σέ μιά χώρα σάν τή δική μας, ὅταν ὕστερα ἀπό δύο ἔνοπλες ἀναμετρήσεις οἱ εἰδικευμένοι μηχανισμοί τῆς ἐξουσίας ἔχουν καταγράψει καί γνωρίζουν καλά ὁλόκληρο τό ἐπαναστατικό δυναμικό, δηλαδή ὁλόκληρη τήν ἑλληνική Ἀριστερά. Ἐκτός ἐάν οἱ ἐπαναστατικές δυνάμεις ἐγκαινιάσουν μιά ἐντελῶς νέα τακτική, πού νά ξεφεύγει ἀπό τούς κλασικούς καί γνωστούς στόν ἐχθρό τρόπους ὀργάνωσης καί δράσης.

Ἑπομένως, ἡ ριζική ἀλλαγή στήν τακτική τῶν ἐπαναστατικῶν δυνάμεων ἀποτελεῖ βασική πολιτική ἐπιλογή· ἴσως τήν πιό σημαντική πολιτική ἐπιλογή μετά τόν καθορισμό τῆς νέας στρατηγικῆς καί τῆς καινούργιας ἀντιστασιακῆς τακτικῆς. Ὁ δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, πού ἀποτελεῖ κλασικό τρόπο ὀργάνωσης τῆς Ἀριστερᾶς, ἔχει διάρθρωση:

ἡγεσία-συνδετικοί κρίκοι-βάση.

Αὐτῆς τῆς μορφῆς ἡ ὀργάνωση ἔχει μελετηθεῖ τέλεια ἀπό τόν ἐχθρό, πού ἔδειξε ὅτι εἶναι ἱκανός νά τήν ἀντιμετωπίσει μέ ἐπιτυχία. Μποροῦμε μάλιστα νά ποῦμε ὅτι ὁλόκληρο τό σύστημα δίωξης βασίζεται στήν ἀντιμετώπιση αὐτῆς καί μόνον αὐτῆς τῆς μορφῆς ὀργάνωσης καί δράσης. Ὁπότε ἀπό τή στιγμή πού οἱ ἐπαναστατικές δυνάμεις θά καθιερώσουν μιάν ἐντελῶς καινούργια μεθοδολογία ὀργάνωσης καί δράσης, ἕνα μεγάλο τμῆμα ἀπό τό ὑπερτροφικό δυναμικό τοῦ ἀντιπάλου θά χτυπᾶ στό κενό.

Εἶναι ἐπίσης αὐτονόητο ὅτι ἡ ἑλληνική ἀστυνομία ἔχει ἐπισημάνει τό στελεχικό δυναμικό –παλαιό καί νεότερο– τοῦ ΚΚΕ. Ἑπομένως, οἱ καινούργιες ἐπαναστατικές δυνάμεις θά πρέπει ὡς ἐπί τό πλεῖστον νά βασιστοῦν σέ ἐντελῶς νέους ἀγωνιστές. Ἡ νέα τακτική στήν ἐπαναστατική ὀργάνωση τοῦ λαοῦ πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ μακροπρόθεσμα. Δηλαδή, δέν θά καταστρωθεῖ μόνο μέ βάση τίς ἀνάγκες τοῦ ἀντιδικτατορικοῦ ἀγώνα, ἀλλά θά πρέπει νά ἰδωθεῖ μέσα σέ μιά μακροχρόνια διαδικασία, ὅπου πιθανῶς ὁ ἀντίπαλος θά ἀλλάξει καί θά ξαναλλάξει τίς μεθόδους διακυβέρνησης, μέ ἄλλα λόγια τή μορφή τῆς ἐξουσίας.

Ἑπομένως, ἡ βασική ὀργάνωση τοῦ λαοῦ θά πρέπει, σέ κάθε περίσταση, νά ἐξυπηρετεῖ τόν βασικό στρατηγικό σκοπό, ὅπως τόν καθορίσαμε πιό πρίν, καθώς ἐπίσης θά πρέπει, σέ κάθε περίπτωση καί σέ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, νά ξεφεύγει ἀπό τόν ἔλεγχο τοῦ ἀντιπάλου, ἀνεξάρτητα μέ ποιό προσωπεῖο ἐμφανίζει τήν ἐξουσία του στή χώρα μας. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ βασικοί πυρῆνες τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος δέν ἀποκαλύπτονται ποτέ στόν ἐχθρό. Δέν ξεγελιοῦνται ἀκόμα καί στίς ἐποχές τῆς μέγιστης φιλελευθεροποίησης τῶν μέσων διακυβέρνησης, γιατί ξέρουν ὅτι ἡ ἐξάρτηση παραμένει πάντα ἐξάρτηση καί εἶναι ἕτοιμη κάθε στιγμή νά περάσει στή βιαιότερη ἔκφρασή της, εὐθύς μόλις κρίνει ὅτι δέν ἔχει ἄλλη μέθοδο ἐπιβολῆς τῆς ἐξουσίας στή χώρα μας. Ποιά εἶναι ἡ νέα τακτική στήν ὀργάνωση τῶν λαϊκῶν ἐπαναστατικῶν δυνάμεων; Θά πρέπει νά ξεκινήσουμε μέ τή μέθοδο τῶν Ἑλλήνων παρτιζάνων στόν καιρό τῆς Κατοχῆς, δηλαδή μέ μικρές ἀνεξάρτητες ὁμάδες, πού ἡ καθεμιά εἶχε τή δική της περιοχή καί σχεδίαζε τή δράση της καί τίς μορφές δράσης της ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες πού διέθετε καί τίς συνθῆκες τῆς περιοχῆς ὅπου ζοῦσε καί δροῦσε. Πολύ ἀργότερα, ὅταν ἡ δράση της βρῆκε ἀπήχηση στό λαό καί μπόρεσαν νά πυκνώσουν οἱ γραμμές της, ἡ ὁμάδα ἔγινε τοπικό ἀρχηγεῖο. Καί στή συνέχεια τά ἀρχηγεῖα ἑνώθηκαν καί σιγά σιγά συγκρότησαν τήν ἑνιαία ὀργάνωση σέ πανεθνική κλίμακα.

Φυσικά, ἐκείνη τήν ἐποχή ὑπῆρχε παράλληλα ὁ ἑνιαῖος κομματικός –τό ΚΚΕ– καί ἀντιστασιακός –τό ΕΑΜ– φορέας. Καί ἐάν μελετήσουμε τή δημιουργία τοῦ ἀντάρτικου, θά δοῦμε ὅτι οἱ πρῶτοι παρτιζάνοι ἔφυγαν γιά τίς ἀπομακρυσμένες περιοχές τους μέ βασικό ἐφόδιο τή γενική πολιτική γραμμή, πού τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ἡ ἔνοπλη σύγκρουση μέ τόν ἐχθρό. Πολύ ἀργότερα ἐπιτεύχθηκε τελικά ἡ ὁμαλή σύνδεση καί ἐπικοινωνία μέ τούς ἑνιαίους πολιτικούς φορεῖς. Γιά πολύ μεγάλο διάστημα –καί μάλιστα τό πιό κρίσιμο γιά τή δημιουργία τοῦ ἀντάρτικου– οἱ ἀντάρτικες ὁμάδες ἐφάρμοζαν ἐντελῶς ἀνεξάρτητα καί μέ δική τους πρωτοβουλία τή γενική πολιτική γραμμή.

Σήμερα, ἡ γενική πολιτική γραμμή μπορεῖ νά εἶναι νά φτιάξουμε τό παλλαϊκό μέτωπο, μέ σκοπό νά συγκρουστεῖ κάποτε μέ τήν ἐξάρτηση, δηλαδή τήν ἀμερικανοκρατία. Καί γιά τό λόγο αὐτόν διαλέγουμε τήν τακτική τῆς συνεχοῦς ἀντάρτικης παρενόχλησης καί σύγκρουσης –στό ἐπίπεδο τῆς ὁμάδας– μέ τόν ἀντίπαλο, σέ ὅλο τό πλέγμα πού συγκροτεῖται ἡ ἐξουσία του. Ἡ σύγχρονη ἀντάρτικη ὁμάδα συγκροτεῖται σέ αὐστηρά παράνομη βάση, στό χῶρο ὅπου ζεῖ, ἀπό πατριῶτες ἐπαναστάτες, συνδεδεμένους μεταξύ τους μέ βαθιούς ἰδεολογικούς καί φιλικούς δεσμούς. Ἡ ὁμάδα, ἀπόλυτα προσαρμοσμένη, θά λέγαμε φυτεμένη, στό χῶρο της, σχεδιάζει τή δράση της ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες πού τή χαρακτηρίζουν.

Ἔτσι ἡ δράση αὐτή μπορεῖ νά εἶναι μόνον ἰδεολογική καί πολιτική, εἴτε συνδικαλιστική, εἴτε ἐπιστημονική, εἴτε πολιτιστική, εἴτε δυναμική, εἴτε μαχητική, εἴτε ὅλα αὐτά μαζί, εἴτε μερικά ἀπ’ αὐτά.

Ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι:
1) Νά ἀντιμετωπίζει, νά παρενοχλεῖ, κι ἀκόμα, ἄν τό μπορεῖ, νά χτυπᾶ τόν ἀντίπαλο σέ κάθε περίσταση καί σέ κάθε εὐκαιρία.
2) Νά βοηθᾶ μέ κάθε τρόπο –καί φυσικά κατ’ ἀρχάς μέ τή δράση της– νά γεννιέται καί νά στερεώνεται γύρω της τό εὐρύτερο μαζικό λαϊκό κίνημα. Νά ὀργανώνει καί νά κινεῖ μάζες. Ὅμως, γιά νά τό κάνουν αὐτό οἱ μάζες, χρειάζεται νά εὐαισθητοποιηθοῦν, νά συγκινηθοῦν καί νά πειστοῦν. Κι αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει ποτέ στατικά, παρά μόνο δυναμικά, δηλαδή μέσα στήν κινητικότητα πού δημιουργεῖ ἡ ὀρθότητα τῶν στόχων, ὅταν προβάλλουν ἀνάγλυφοι μπροστά στό λαό μόνο μέ τήν ἐπαναστατική πράξη.

ΠΡΩΤΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ Η ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σήμερα, ἐπαναστατική πράξη εἶναι ὁποιαδήποτε μορφή δράσης –ἀκόμα καί ἡ πιό βίαιη– πού ἐπιδιώκει καί ἐπιτυγχάνει τήν ἀμφισβήτηση, τήν ἀναμέτρηση καί τή σύγκρουση μέ τή δικτατορία. Μετά τή σφαγή στό Πολυτεχνεῖο, τίς νέες συλλήψεις, τά βασανιστήρια, ἄλλες τρομοκρατικές ἐνέργειες, τή φίμωση τοῦ Τύπου καί, τέλος, τό ἄνοιγμα τῶν στρατοπέδων μέ ἀρχή τή Γυάρο, πιστεύουμε ὅτι τό πρῶτο χρέος τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος εἶναι ἡ δημιουργία μέσα στή χώρα τῆς ἀντιτρομοκρατίας. Σήμερα καί πάλι τό μοναδικό σχεδόν ὅπλο τῆς χούντας εἶναι ἡ τρομοκράτηση τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται νά δημιουργήσουμε στό συντομότερο χρονικό διάστημα ἕνα νέο κλίμα, τρομοκρατώντας τούς τρομοκράτες, ἐπιβάλλοντας τή λαϊκή τρομοκρατία. Σέ αὐτό ἀκριβῶς τό στάδιο τῆς ὀργάνωσης ἀντιστοιχεῖ ἡ μέθοδος τῶν πολλαπλῶν καί συνεχῶν ἀποκεντρωμένων χτυπημάτων μέ βάση τήν «Ἀνεξάρτητη Ὁμάδα». Κάθε ὁμάδα ἔχει τό δικό της πρόγραμμα δράσης, τούς δικούς της στόχους, τή δική της μέθοδο καί τακτική. Οἱ ὁμάδες δέν συνδέονται μεταξύ τους. Τίς συνδέει μόνον ἡ κοινή κατεύθυνση, ἡ κοινή «γενική πολιτική γραμμή». Κάθε ὁμάδα φροντίζει νά βρεῖ μόνη της ὅλα τά οἰκονομικά, τεχνικά καί ἄλλα μέσα πού τῆς εἶναι ἀπαραίτητα.

Ποιά εἶναι σήμερα ἡ βασική κατεύθυνση πού πρέπει νά ἐμπνέει κυρίως τίς πρωτοπόρες ὁμάδες τῶν λαϊκῶν ἀγωνιστῶν; Εἶναι ἡ ἐπαναστατική βία. Σήμερα στήν Ἑλλάδα ἡ βία εἶναι νόμιμη. Εἶναι ὁ βασικός νόμος τῆς ἀμερικανοκρατίας. Ἰδιαίτερα στίς νέες συνθῆκες πού δημιουργήθηκαν μετά τήν ἐξέγερση τοῦ λαοῦ καί τῶν φοιτητῶν τόν περασμένο Νοέμβριο, ἡ ἀπουσία τῆς ἐπαναστατικῆς βίας γονατίζει τό μαζικό λαϊκό κίνημα. Σήμερα μόνο μέ τήν ἐπαναστατική πράξη εἶναι δυνατόν νά δημιουργηθεῖ ἐπαναστατικό κλίμα στίς μάζες τῶν πατριωτῶν. Τώρα πιά φάνηκε καθαρά ὅτι ἡ χούντα εἶναι ἀποφασισμένη νά χτυπᾶ ἀλύπητα κάθε βῆμα –ἔστω καί τό πιό μικρό– πού θά θέτει σέ ἀμφισβήτηση τήν ἀπόλυτη ἐξουσία της. Ἑπομένως, ἡ μοναδική γλώσσα πού μπορεῖ νά καταλάβει καί νά ὑπολογίσει εἶναι ἡ δική της, δηλαδή ἡ ἐπαναστατική βία καί ἡ λαϊκή τρομοκρατία. Εἶναι ἡ ἔνοπλη ἀμφισβήτηση, ἀναμέτρηση καί σύγκρουση. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι μονάχα μέ τή μέθοδο αὐτή εἶναι δυνατόν νά ὀξύνουμε τίς ἐσωτερικές ἀντιθέσεις στό στρατόπεδο τῆς ἐξάρτησης, ἐπισπεύδοντας τή γενική κρίση πού εἶναι δυνατό νά τό τινάξει στόν ἀέρα, κυρίως ἀπό τή στιγμή πού ἡ τακτική τῆς δυναμικῆς σύγκρουσης γίνει ἀποδεκτή ἀπό τό εὐρύ λαϊκό μαζικό κίνημα, τό παλλαϊκό μέτωπο κατά τῆς ἀμερικανοκρατίας.

Ἡ δημιουργία μαζικοῦ κινήματος μέ βάση τήν «Ἀνεξάρτητη Ὁμάδα» ἤ τήν «Ἐπιτροπή Βάσης» ὑπῆρξε ἡ μεθοδολογία πού ἀκολούθησαν οἱ πρωτοπόροι φοιτητές τοῦ φοιτητικοῦ κινήματος τήν τελευταία περίοδο. Παραμερίζοντας τήν κούφια ἀντιστασιακή φρασεολογία, ἀκολούθησαν τό δρόμο τῆς προσαρμογῆς στήν πραγματικότητα, προκειμένου νά ἐπιχειρήσουν τήν ἀλλαγή της.

Καταγγέλθηκαν γι’ αὐτό ἐκείνη τήν ἐποχή ὡς προδότες ἀπό μερικούς ὄψιμους ὑμνητές τοῦ Πολυτεχνείου. Ὅμως τί ἦταν τελικά τό Πολυτεχνεῖο; Τό Πολυτεχνεῖο δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἡ φυσιολογική κορύφωση τῆς πορείας πού ἄρχισε μέ τή δημιουργία τῶν ἀνεξάρτητων ὁμάδων. Εἴδαμε πώς οἱ ὁμάδες αὐτές ἐκμεταλλεύτηκαν κάθε εὐκαιρία πού τούς πρόσφεραν οἱ συνθῆκες καί ὁ ἴδιος ὁ ἀντίπαλος, ὥστε νά προβάλουν τά φοιτητικά αἰτήματα καί νά συνενώσουν γύρω ἀπό τήν ἐπίλυσή τους ὅλο καί περισσότερες μάζες φοιτητῶν. Ἔτσι ὁδηγηθήκαμε στήν πρώτη μαζική σύγκρουση –στή Νομική Σχολή– πού ὑπῆρξε καί ἡ πρώτη στροφή στό κίνημα κατά τῆς δικτατορίας.

Ὅμως, καί στό Πολυτεχνεῖο ἡ συγκέντρωση εἶχε χαρακτήρα καθαρά φοιτητικό –στό πρῶτο στάδιο–, γιά νά ἀποκτήσει στή συνέχεια χαρακτήρα παλλαϊκό, ἀπό τή στιγμή πού οἱ λαϊκές μάζες συσπειρώθηκαν γύρω ἀπό τούς φοιτητές. Ἡ ὁμάδα εἶναι τό ἐπαναστατικό κύτταρο μέσα στό εὐρύ παλλαϊκό μέτωπο. Ἡ ὕπαρξή της, ἡ ὑπόστασή της, εἶναι καί θά εἶναι παράνομη. Ὅμως αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ δράση της θά εἶναι ὑποχρεωτικά παράνομη. Παράνομη θά εἶναι μόνον ἄν ἐπιλέξει τή δυναμική σύγκρουση. Διαφορετικά, ὅλες οἱ ἄλλες μορφές δράσης θά πρέπει νά γίνονται στό φῶς τῆς ἡμέρας. Ἀνάλογα μέ τή θέση τῶν μελῶν της στήν κοινωνική λειτουργία, ἡ ὁμάδα σχεδιάζει τή δράση της μέ σκοπό νά ἐπηρεάσει, νά ὀργανώσει, νά διαφωτίσει, νά ἐμψυχώσει καί νά κινητοποιήσει τόν μεγαλύτερο ἀριθμό πατριωτῶν – φτάνει ἡ δράση αὐτή νά ἐξυπηρετεῖ κάθε φορά τόν στρατηγικό σκοπό καί τή «γενική πολιτική γραμμή». Γιά νά τό κάνει ὅμως σωστά καί ἀποτελεσματικά, θά πρέπει ἡ μορφή δράσης νά εἶναι κάθε φορά πέρα γιά πέρα ἐξειδικευμένη, προσαρμοσμένη στόν κλάδο καί στίς συνθῆκες πού ἔχει ἡ ἴδια ἐπιλέξει ὡς τομέα δουλειᾶς. Εἴδαμε ὅτι ἡ ὁμάδα εἶναι τό πρῶτο κύτταρο τοῦ λαϊκοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος. Ἄν ὅλα τά κύτταρα ἔχουν γερή ἐσωτερική ἰδεολογική καί πολιτική συγκρότηση, ἄν ἔχουν δημιουργήσει καλές ἐσωτερικές σχέσεις πού νά ἀντανακλοῦν καί νά προσαρμόζονται στίς συνθῆκες, ἄν ἔχουν ἀνοικτούς ὁρίζοντες, ψυχική ὑγεία, ἀτσαλένια πίστη καί θέληση, εἶναι φυσικό ὅλο τό ἐπαναστατικό κίνημα νά πάρει τή μορφή πού θά τοῦ δώσουν τά ἐπαναστατικά κύτταρα.

Τό κύτταρο μέ τή σειρά του βασίζεται στόν κάθε ἀγωνιστή. Λαϊκός ἐπαναστάτης μπορεῖ νά εἶναι μονάχα ἐκεῖνος πού ἀποφασίζει νά βάλει ὡς πρῶτο σκοπό τῆς ζωῆς του τήν πάλη γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ. Εἶναι μονάχα ἐκεῖνος πού ἔχει ἀποφασίσει νά δοθεῖ ὁλόκληρος στόν ἀγώνα. Ἔτσι, κάθε ὁμάδα γίνεται ἕνα τέλειο κύτταρο τῆς αὐριανῆς σοσιαλιστικῆς κοινωνίας γιά τήν ὁποία παλεύουμε, καί πού κύρια γνωρίσματά της πρέπει νά εἶναι ἡ συντροφικότητα καί ἡ συναδελφοσύνη. Πῶς θά ἀντικαταστήσουμε σήμερα τόν ἑνιαῖο πολιτικό φορέα; Πιστεύουμε ὅτι αὐτός ὁ νέος φορέας εἶναι δυνατόν καί πρέπει νά γεννηθεῖ μέσα στίς νέες συνθῆκες πού θά δημιουργηθοῦν ἀπό τή δράση τῶν ἀνεξάρτητων ὁμάδων καί γενικότερα τήν πάλη τοῦ λαοῦ. Εἴδαμε π.χ. ὅτι οἱ φοιτητές δημιούργησαν ἕναν τέτοιο φορέα, τή Συντονιστική Ἐπιτροπή, μέσα σέ συνθῆκες μάχης. Ὅμως μέχρι νά φτάσουμε στό σημεῖο αὐτό –καί πρέπει νά ὑπολογίζουμε ὅτι ἐνδέχεται νά περάσει ἀκόμα πολύς καιρός– τήν παρουσία, τή λειτουργία καί τό ρόλο τοῦ ἑνιαίου φορέα μπορεῖ νά ἀντικαταστήσουν, ὥς ἕνα βαθμό, τά πολιτικά καί ἰδεολογικά «κέντρα στήριξης» τῆς πολιτικῆς τῶν ἀνεξάρτητων ὁμάδων.

Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αὐτά τά κέντρα στήριξης μπορεῖ νά εἶναι ἀνεξάρτητες πολιτικές ὀργανώσεις τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς, πού θά συντονίζονται μεταξύ τους μέ βάση τίς ἀρχές τῆς ἀπόλυτης ἰσοτιμίας. Ἡ διαδικασία γιά τήν τελική δημιουργία τοῦ ἑνιαίου φορέα θά πρέπει νά γίνεται μέ μεγάλη προσοχή, χωρίς βιασύνη καί, κυρίως, πάντοτε σέ σύνδεση μέ τήν πραγματικότητα, τίς ἀντικειμενικές δυνατότητες καί τήν ὡρίμανση τοῦ ὑποκειμενικοῦ παράγοντα.

Ἡ συγκρότηση, ἡ λειτουργία καί ἡ δράση τοῦ ἐπαναστατικοῦ πυρήνα –τῆς ἀνεξάρτητης ὁμάδας– πρέπει πρῶτα νά ἐξυπηρετοῦν τούς δύο παράλληλους στόχους πού ἐκθέσαμε στήν ἀρχή:
1) Ἀπό τή μιά μεριά, τή μεθοδική προετοιμασία τοῦ λαοῦ γιά τήν τελική ἀναμέτρηση μέ τήν ἀμερικανοκρατία.
2) Ἀπό τήν ἄλλη, τόν καθορισμό τῆς λαϊκῆς ἐξουσίας πού θά διαδεχτεῖ τήν ξένη ἐξάρτηση.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ὁμάδα δέν εἶναι μόνον ὄργανο δράσης, ἀλλά ταυτόχρονα ὀργανισμός πάλης. Ἔτσι ὁ ἑνιαῖος φορέας –ἐφόσον καί ὅταν δημιουργηθεῖ– δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ συνισταμένη τῆς γνήσιας, ἐλεύθερης καί ζωντανῆς ζύμωσης, στήν ὁποία θά πάρουν μέρος ὅλοι οἱ πρωτοπόροι λαϊκοί ἀγωνιστές μέσα ἀπό τίς ἀνεξάρτητες ὁμάδες καί τά κέντρα στήριξης τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς.

Ὁ βασικός συλλογισμός αὐτῶν τῶν πολιτικῶν θέσεων στηρίζεται σέ τρεῖς διαπιστώσεις:
1) Στήν Ἑλλάδα δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ὁμαλή ἐθνική καί κοινωνική ζωή παρά μόνον ἐφόσον ξεριζωθεῖ ὁλόκληρο τό σύστημα τῆς ἀμερικανοκρατίας, πού σ’ αὐτό ἔχει ἐνσωματωθεῖ ἡ ἑλληνική ὀλιγαρχία μέ ὅλο της τό πολιτικό καί κρατικό ἐποικοδόμημα. Δηλαδή, ἐφόσον φύγουν οἱ Ἀμερικανοί ἀπό τή χώρα μας.
2) Ὁ μόνος παράγοντας πού μπορεῖ νά ἀντιμετωπίσει νικηφόρα τό σύστημα αὐτό εἶναι ὁ ἑλληνικός λαός, ὀργανωμένος στήν πλειονότητά του σ’ ἕνα παλλαϊκό ἀντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.
3) Γιά νά δημιουργήσουμε τό μέτωπο αὐτό μέ βάση τίς σημερινές συνθῆκες, πρέπει νά πείσουμε τό λαό νά ὀργανωθεῖ σέ μικρές ἀνεξάρτητες ὁμάδες, πού θά παρενοχλοῦν καί ἐπιπλέον θά χτυποῦν καθημερινά τόν ἐχθρό. Αὐτές θά οἰκοδομοῦν προοδευτικά τό παλλαϊκό κίνημα, ὥστε νά δημιουργήσουν κάποτε τόν ἑνιαῖο πολιτικό φορέα, πού μέ βάση τήν ἰδεολογική ζύμωση μέσα σέ ὅλες τίς ἀνεξάρτητες ὁμάδες καί ὀργανώσεις θά συγκροτήσει τό πρόγραμμα τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, δηλαδή τῆς αὐριανῆς Ἑλλάδας τοῦ σοσιαλισμοῦ, πού θά ἔρθει ὡς ἀποκορύφωμα τῆς ἐπαναστατικῆς ἀλλαγῆς στή χώρα μας.

Τήν ἀπαίτηση μαζικοποίησης τοῦ κινήματός μας μέ τήν ἀνάπτυξη ἑνός παλλαϊκοῦ ἀντιιμπεριαλιστικοῦ μετώπου, ὡς μόνης ἱκανῆς δύναμης νά ἐξαρθρώσει τό σύστημα τῆς ἀμερικανοκρατίας, ὀφείλουν νά ἀντιληφθοῦν οἱ βασικές τάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ κομμουνιστικοῦ κινήματος.

Ὅλοι οἱ Ἕλληνες κομμουνιστές πρέπει νά συμφωνήσουμε:
1) Νά ἀγωνιστοῦμε μαζί μέ ὅλο τόν ἑλληνικό λαό καί μέ μοναδικό ἀντίπαλο τόν ἀμερικανικό ἰμπεριαλισμό καί ὅλους τούς συμμάχους του, ντόπιους καί ξένους.
2) Νά συνεργαστοῦμε ἐπίσης ἀδελφικά καί στή βάση τῆς πλήρους ἰσοτιμίας μέ ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ σοσιαλισμοῦ καί τό παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
3) Νά παραδώσουμε τήν ἐξουσία στόν ἑλληνικό λαό, πού θ’ ἀποφασίσει ἐλεύθερα καί κυριαρχικά γιά τή μορφή τῆς μελλοντικῆς ἐξουσίας.
4) Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ μορφή τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας πού προσιδιάζει στήν ἐποχή μας εἶναι ἡ σοσιαλιστική ὀργάνωση τῆς κοινωνίας.Ὁ σοσιαλισμός στήν Ἑλλάδα δέν μπορεῖ παρά νά ἐκφράζει πιστά τήν ἑλληνική ἱστορική, οἰκονομική, κοινωνική καί πολιτιστική πραγματικότητα. Θά εἶναι ὁ σοσιαλισμός πού θά χτίσει μέ τή θέλησή του ὁ ἐλεύθερος ἑλληνικός λαός.

Νά συμφωνήσουμε ὅλοι σ’ αὐτήν τή μέγιστη καί ἄμεση πολιτική ἐπιταγή, πού ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἀνάπτυξη ἑνός ἑνιαίου μετώπου πάλης, μέ βάση τήν ὀργάνωση τοῦ λαϊκοῦ ἀγώνα κατά τῆς ἀμερικανοκρατίας. Καί ὅταν αὐτό ἐπιτευχθεῖ, μπορεῖ μέ τήν ἰδεολογική ζύμωση, τήν ἀποδοχή τῶν ἐπαληθευμένων ἰδεῶν καί τόν ἀποδογματισμό νά συγκροτηθεῖ ἀπό ἕναν ἀντιπροσωπευτικό ἑνιαῖο φορέα τό πρόγραμμα τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, πού θά ἔρθει ὡς ἀποκορύφωμα τῆς ἐπαναστατικῆς ἀλλαγῆς στή χώρα μας.

Στίς σημερινές συνθῆκες τῆς στρατοκρατικῆς τρομοκρατίας, καί ἰδιαίτερα μετά τή σφαγή στό Πολυτεχνεῖο, ἔγινε ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη γιά τήν ἀνύψωση τῆς λαϊκῆς ἀντίστασης στό δυναμικό ἐπίπεδο τοῦ ἀντιπάλου. Ὅσο ἴσως θά ἦταν λάθος στό παρελθόν οἱ λαϊκές δυνάμεις νά ἐπιλέξουν μόνες τους τή φυσική ἐξόντωση τῶν ἀντιπάλων τους, ἄλλο τόσο σήμερα, πού ὁ ἐχθρός πέρασε πρῶτος στήν ἐπίθεση ἐξοντώνοντας δεκάδες πατριῶτες, θά ἦταν λάθος νά μήν ἀπαντήσουν μέ τήν ἴδια μέθοδο στήν πρόκλησή του.

Αὐτή εἶναι ἡ κύρια πολιτική ἐπιλογή τῆς στιγμῆς. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι μιά τέτοια ἐπιλογή δέν μπορεῖ νά τήν πραγματοποιήσει παρά μόνον ἡ Ἀνεξάρτητη Ὁμάδα. Γιατί αὐτή ζεῖ τόν παλμό τοῦ λαοῦ. Ξέρει καλύτερα ἀπό τόν καθένα τί θέλει ὁ λαός κάθε στιγμή καί, ζώντας μέσα στά σπλάχνα τοῦ λαοῦ, ἔχει ὅλη τή δυνατότητα νά ὀργανώσει μέ ἐπιτυχία τή δράση της. Εἶναι ἡ ὁμάδα τῶν ἐκδικητῶν τοῦ λαοῦ. Ἡ ὁμάδα πού ἐπωμίζεται μεγάλη πολιτική εὐθύνη, γιατί ἡ πολιτική ἀνάγκη τῆς στιγμῆς εἶναι νά ὑπάρξει ἀνάλογη ἀπάντηση στήν πρόκληση τοῦ ἀντιπάλου.

Τό γεγονός αὐτό, μέσα στίς σημερινές συνθῆκες, θά ἀτσαλώσει τό λαό, θά ἐμπνεύσει τήν ἀδάμαστη νεολαία του καί θά σκορπίσει τή σύγχυση καί τόν πανικό στό στρατόπεδο τοῦ ἀντιπάλου μας. Ὅμως ἡ ὁμάδα, μέ τήν πλήρη αὐτοτέλεια καί ἀνεξαρτησία πού χαρακτηρίζει τίς κινήσεις της, εἶναι ἕτοιμη πάντα νά περάσει ἀπό τή μιά μορφή δράσης σέ ἄλλη. Ἡ ἴδια ὁμάδα πού σήμερα ἐπιλέγει τή δυναμική δράση, μεθαύριο, σέ διαφορετικές συνθῆκες, μπορεῖ νά διαλέξει ἀκόμα καί τήν πιό πλατιά μορφή νόμιμης δράσης. Ἔτσι, ἄν ἡ ἀμερικανοκρατία ἀναγκαστεῖ νά κάνει πιό ἤπια τή μορφή τῆς διακυβέρνησης στή χώρα μας, οἱ ἀνεξάρτητες ὁμάδες, διατηρώντας πάντοτε τόν παράνομο χαρακτήρα τους, προσαρμόζουν τήν κύρια μορφή δράσης τους ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες καί τίς ἀνάγκες τῆς πολιτικῆς στιγμῆς.

Οἱ ἀνεξάρτητες ὁμάδες εἶναι δοσμένες κάθε στιγμή στόν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, στό μέτωπο τοῦ λαοῦ. Τό μέτωπο τοῦ λαοῦ εἶναι τό μέτωπο τῆς ζωῆς. Τό μέτωπο τῆς ζωῆς εἶναι αὐτό πού συγκροτεῖ ἡ ἀέναη καθημερινή σύγκρουση ἀνάμεσα στήν ἐξάρτηση, τήν ἀμερικανοκρατία, καί τό σύνολο τῶν ἐργαζομένων. Ἡ σύγκρουση μέ τήν ἐξάρτηση θά πρέπει νά ἰδωθεῖ σφαιρικά, δηλαδή ὡς σύγκρουση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, τοῦ ἐργαζομένου, μέ τούς μηχανισμούς καί τήν ἰδεολογία τῆς ἐξάρτησης. Πρόκειται γιά μιά σύγκρουση πού δέν περιορίζεται στόν τομέα τῆς οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης καί τῆς πολιτικῆς ὑποδούλωσης, ἀλλά ἀγκαλιάζει τίς περιοχές τῆς πνευματικῆς καί καλλιτεχνικῆς ὁλοκλήρωσης καί ἔκφρασης, τῆς ἠθικῆς συγκρότησης καί συμπεριφορᾶς. Ἑπομένως, τόσο τό κύτταρο ὅσο καί ἡ ὀργάνωση καί ὁ πολιτικός ἑνιαῖος φορέας ἀποκτοῦν, πλάι στήν πολιτική διάσταση, μιά καινούργια ἀγωνιστική διάσταση: τή διάσταση τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς κουλτούρας, πού μέσ’ ἀπ’ αὐτές ὑπερασπίζεται τήν πνευματική καί ἠθική συγκρότηση καί λειτουργία τοῦ ἐργαζομένου.

Αὐτή ἡ τρισδιάστατη φύση τοῦ ἐπαναστατικοῦ πυρήνα σήμερα καί τοῦ παλλαϊκοῦ μετώπου αὔριο, πολιτική, πολιτιστική καί δυναμική, προσφέρει στό κίνημα τῆς Ἀριστερᾶς ὡς πρωτοπόρο κίνημα τοῦ λαοῦ, ἀπό τή μιά μεριά, ὅλη τήν ἀπαραίτητη προσαρμοστικότητα, εὐλυγισία, πολλαπλότητα καί ἀσφάλεια. Ἀπό τήν ἄλλη, τοῦ ἐπιτρέπει νά σχεδιάζει κάθε φορά τήν πορεία του, μέ τρόπο σφαιρικό καί ὁλοκληρωμένο, πού νά ἀνταποκρίνεται στήν πολυπλοκότητα καί τή λεπτότητα τῶν προβλημάτων πού δημιουργεῖ ἡ ραγδαία τεχνολογική ἐξέλιξη, μέ ὅλες τίς γρήγορες καί βαθιές ἀλλαγές πού συνεπιφέρει σ’ ὅλες τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀκόμα καί στόν ἴδιο τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.

Μόνον ἔτσι πιστεύουμε ὅτι εἶναι δυνατόν νά δημιουργηθεῖ σήμεραστή χώρα μας ἡ ἀπαραίτητη ἐπαναστατική πρωτοπορία, ἱκανή νά ἀνταποκριθεῖ στούς πόθους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη του, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἄμεση ὀργάνωση τῆς λαϊκῆς πάλης, τήν αὐριανή συγκρότηση τοῦ παλλαϊκοῦ μετώπου καί τή μεθαυριανή ἀπελευθέρωση τῆς χώρας ἀπό τόν ἀμερικανικό ἰμπεριαλισμό, τήν ἐπιβολή τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας καί τήν οἰκοδόμηση τῆς σοσιαλιστικῆς Ἑλλάδας.

_______________________________________________________________________

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ!

Ἡ ἀμερικανική πολιτική δέν ἔχει σκοπό νά ἐγκαταλείψει οὔτε νά ἀμβλύνει τόν ἀπόλυτο ἔλεγχό της πάνω στή χώρα μας. Ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς ἀμερικανοκρατίας στήν Ἑλλάδα μέ τό δόγμα Τρούμαν, τό 1947, τούς στοίχισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, καί ὡς ἀντάλλαγμα αὐτῶν τῶν «ἐπενδύσεων» ἔφτασαν νά μᾶς θεωροῦν ἀναπόσπαστο πιόνι τῆς πολιτικῆς τους στή Νοτιοανατολική Εὐρώπη καί τή Μέση Ἀνατολή.

------

πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε γιά ἄλλη μιά φορά ὅτι:

1) Οἱ Ἀμερικανοί ταυτίζονται μέ τήν ἐξουσία στήν Ἑλλάδα. Ἐλέγχουν μονοπωλιακά ὅλα τά κέντρα ἀποφάσεων.

2) Δέν σκοπεύουν νά ἐγκαταλείψουν τήν Ἑλλάδα.

3) Τό πιό πιθανό εἶναι ὅτι δέν ἔχουν ἄλλον τρόπο νά ἐπιβάλουν τήν ἐξουσία τους στό λαό μας παρά μόνο διά τῆς βίας, μεταβάλλοντας στήν οὐσία τό λαό μας σέ ἀγέλη δούλων ὑπηκόων τῶν ἀμερικανόδουλων ἀξιωματικῶν.

4) Τό ἀμερικανόφιλο πολιτικό οἰκοδόμημα, πού ταυτίζεται μέ τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξης, δέν ἔχει δυνατότητα νά διαδραματίσει, ἀκόμα καί ἄν τό ἤθελε, ριζοσπαστικό ρόλο. Ἄν τό κάνουν, στό μέλλον, μέ κέντρο βάρους τήν ἀμερικανική εὔνοια, θά ἀνατραποῦν ἀναπόφευκτα ἀπό τό λαό, ὅπως ὁ Μαρκεζίνης.

Ἄν πάλι ἐπιχειρήσουν νά ἐπέμβουν μέ κέντρο βάρους τήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, θά ἀνατραποῦν ἀπό τά δυναμικά ἐρείσματα τῆς ἐξάρτησης πού αὐτοί οἱ ἴδιοι παρέδωσαν στούς Ἀμερικανούς, καί φυσικά ἐλέγχονται πλέον μόνον ἀπό τούς Ἀμερικανούς.

------

Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ὁ ἀντιδικτατορικός ἀγώνας θά πάρει χαρακτήρα ὀξύτατα ἀντιαμερικανικό, ἀντιιμπεριαλιστικό καί, κατά συνέπεια, ταξικό καί ἀντικαπιταλιστικό, θά πρέπει νά περιμένουμε νά δοῦμε ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ λαοῦ, τό πιό συντηρητικό, πού σήμερα εἶναι ἐνάντια στή δικτατορία, ὄχι μόνο νά μήν ἀκολουθεῖ τό κίνημα κατά τῶν Ἀμερικανῶν ἀλλά, πιθανότατα, νά στρέφεται ἐναντίον του.

Αὐτό θά συμβεῖ γιατί πολλοί Ἕλληνες ἀκόμα ἀκολουθοῦν τή Δεξιά καί τό Κέντρο, πού οἱ ἡγέτες τους, στήν περίπτωση μιᾶς μεγάλης ὄξυνσης στή σύγκρουση τοῦ λαοῦ μέ τό πλέγμα τῆς ἐξάρτησης, καί φυσικά μέ τούς Ἀμερικανούς, τό πιό πιθανό εἶναι ὅτι θά συσπειρωθοῦν –ὅπως τό ἔκαναν καί στό παρελθόν– γύρω ἀπό τήν ἑλληνική ὀλιγαρχία καί τά ἀφεντικά της, δηλαδή τούς Ἀμερικανούς.

-------

Μέ ἄλλα λόγια, νά συγκροτήσουμε τό μέτωπο τῆς ἀντιεξάρτησης καί νά μήν ἀφήσουμε τούς πολιτικούς ἐκπροσώπους τῆς ἐξάρτησης νά παρασύρουν –ἀκόμα καί μέ συνθήματα ἀντιαμερικανικά– τούς Ἕλληνες ἐργαζομένους, πού ἡ φυσική τοποθέτησή τους εἶναι ἡ ἀντιεξάρτηση, τήν ὁποία μόνον ἡ Ἀριστερά μπορεῖ νά ἐκφράσει πιστά καί ἀληθινά.

Θά χτυπᾶμε, κάθε φορά, τή μορφή ἐξουσίας πού μ’ αὐτήν ἡ ἐξάρτηση προσπαθεῖ νά ὑποδουλώσει τό λαό, χωρίς νά παραλείπουμε νά συνδέουμε, κάθε φορά, τήν ἐξουσία πού φαίνεται μέ τήν ἐξουσία πού κρύβεται, δηλαδή τούς Ἀμερικανούς.

-------

Τό ἐρώτημα πού μπαίνει μπροστά μας αὐτή τή στιγμή εἶναι: «Ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ λαοῦ, ἰδιαίτερα στήν περίπτωση πού ἔχοντας πολιτική διέξοδο, ἔχουν ἀποφασίσει νά διαιωνίσουν τό νόμο τῶν τάνκς, καί μάλιστα στήν πιό ἀκραία καί ἀπεχθῆ του μορφή, δηλαδή τήν ἀνοικτή δολοφονία;».

Ἴσως τό πιό ἐπιτακτικό πολιτικό πρόβλημα τῆς στιγμῆς εἶναι νά ὀργανωθεῖ, τό συντομότερο δυνατόν, ἡ ἀπάντηση τοῦ λαοῦ, πού πρέπει τώρα πιά νά φτάσει, ἄν ὄχι στό μέγεθος, πάντως στό χαρακτήρα καί στήν ποιότητα τῆς δυναμικῆς πρόκλησης τοῦ ἐχθροῦ. Μέ ἄλλα λόγια, μέ τό σύνθημα καί μέ κατεύθυνση «Τιμωρία στούς δολοφόνους τοῦ λαοῦ», θά ἀπαιτήσει δικαιοσύνη καί, τελικά, θά ἐπιβάλει ὁ ἴδιος δικαιοσύνη.

-------

Ἑπομένως, ἡ ὀργάνωση τοῦ λαοῦ ἀπό τίς δυνάμεις τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς, σήμερα, θά πρέπει νά ἔχει δύο παράλληλους στόχους καί λειτουργίες.

Ὁ πρῶτος θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἰδεολογική, πολιτική καί ὀργανωτική προετοιμασία τοῦ λαοῦ, γιά νά ἐκδηλώνει κάθε στιγμή τή βαθιά του ἀντίθεση πρός τή στρατοκρατική δικτατορία καί γιά τήν τελική του ἀναμέτρηση μέ τόν ξένο παράγοντα καί τούς ντόπιους πράκτορές του.

Ὁ δεύτερος θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἐπιστημονική, πολιτιστική, ἰδεολογική καί πολιτική ζύμωση μέ πρωταγωνιστή τίς ὀργανωμένες δυνάμεις τῆς Ἀριστερᾶς, τήν πρωτοπόρα μας νεολαία καί ὅλο τό ζωντανό κομμάτι τοῦ λαοῦ μας, σχετικά μέ τίς συγκεκριμένες μορφές πού θά πάρει ἡ λαϊκή ἐξουσία στή χώρα μας, μετά τήν ἀποχώρηση τῶν ξένων καί τή συντριβή ὅλων τῶν μηχανισμῶν τῆς ξενόδουλης καί ξένης ἐξουσίας.

-------

Ἡ νέα τακτική στήν ἐπαναστατική ὀργάνωση τοῦ λαοῦ πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ μακροπρόθεσμα. Δηλαδή, δέν θά καταστρωθεῖ μόνο μέ βάση τίς ἀνάγκες τοῦ ἀντιδικτατορικοῦ ἀγώνα, ἀλλά θά πρέπει νά ἰδωθεῖ μέσα σέ μιά μακροχρόνια διαδικασία, ὅπου πιθανῶς ὁ ἀντίπαλος θά ἀλλάξει καί θά ξαναλλάξει τίς μεθόδους διακυβέρνησης, μέ ἄλλα λόγια τή μορφή τῆς ἐξουσίας.

-------

Σήμερα, ἡ γενική πολιτική γραμμή μπορεῖ νά εἶναι νά φτιάξουμε τό παλλαϊκό μέτωπο, μέ σκοπό νά συγκρουστεῖ κάποτε μέ τήν ἐξάρτηση, δηλαδή τήν ἀμερικανοκρατία. Καί γιά τό λόγο αὐτόν διαλέγουμε τήν τακτική τῆς συνεχοῦς ἀντάρτικης παρενόχλησης καί σύγκρουσης –στό ἐπίπεδο τῆς ὁμάδας– μέ τόν ἀντίπαλο, σέ ὅλο τό πλέγμα πού συγκροτεῖται ἡ ἐξουσία του.

Ἡ σύγχρονη ἀντάρτικη ὁμάδα συγκροτεῖται σέ αὐστηρά παράνομη βάση, στό χῶρο ὅπου ζεῖ, ἀπό πατριῶτες ἐπαναστάτες, συνδεδεμένους μεταξύ τους μέ βαθιούς ἰδεολογικούς καί φιλικούς δεσμούς.

Ἡ ὁμάδα, ἀπόλυτα προσαρμοσμένη, θά λέγαμε φυτεμένη, στό χῶρο της, σχεδιάζει τή δράση της ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες πού τή χαρακτηρίζουν.

Ἔτσι ἡ δράση αὐτή μπορεῖ νά εἶναι μόνον ἰδεολογική καί πολιτική, εἴτε συνδικαλιστική, εἴτε ἐπιστημονική, εἴτε πολιτιστική, εἴτε δυναμική, εἴτε μαχητική, εἴτε ὅλα αὐτά μαζί, εἴτε μερικά ἀπ’ αὐτά.

-------

Εἴδαμε ὅτι ἡ ὁμάδα εἶναι τό πρῶτο κύτταρο τοῦ λαϊκοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος. Ἄν ὅλα τά κύτταρα ἔχουν γερή ἐσωτερική ἰδεολογική καί πολιτική συγκρότηση, ἄν ἔχουν δημιουργήσει καλές ἐσωτερικές σχέσεις πού νά ἀντανακλοῦν καί νά προσαρμόζονται στίς συνθῆκες, ἄν ἔχουν ἀνοικτούς ὁρίζοντες, ψυχική ὑγεία, ἀτσαλένια πίστη καί θέληση, εἶναι φυσικό ὅλο τό ἐπαναστατικό κίνημα νά πάρει τή μορφή πού θά τοῦ δώσουν τά ἐπαναστατικά κύτταρα.

Τό κύτταρο μέ τή σειρά του βασίζεται στόν κάθε ἀγωνιστή. Λαϊκός ἐπαναστάτης μπορεῖ νά εἶναι μονάχα ἐκεῖνος πού ἀποφασίζει νά βάλει ὡς πρῶτο σκοπό τῆς ζωῆς του τήν πάλη γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ. Εἶναι μονάχα ἐκεῖνος πού ἔχει ἀποφασίσει νά δοθεῖ ὁλόκληρος στόν ἀγώνα. Ἔτσι, κάθε ὁμάδα γίνεται ἕνα τέλειο κύτταρο τῆς αὐριανῆς σοσιαλιστικῆς κοινωνίας γιά τήν ὁποία παλεύουμε, καί πού κύρια γνωρίσματά της πρέπει νά εἶναι ἡ συντροφικότητα καί ἡ συναδελφοσύνη.

-------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Θα ακολουθήσουν εκτεταμένα αποσπάσματα από το «ΧΡΕΟΣ».

Θα ξεκινήσουμε με δύο σημαντικά κείμενα σημαντικών προσωπικοτήτων. Την «Εισαγωγή» του Χριστόφορου Αργυρόπουλου και τον «Πρόλογο» του Ροζέ Γκαρωντύ (από τον Τόμο Α΄).

Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης για την ευγενική παραχώρηση της άδειας να δημοσιεύσουμε στην Ιστοσελίδα της Κ.Α.Π. αποσπάσματα από τα βιβλία του Μίκη Θεοδωράκη “Οι δρόμοι του Αρχάγγελου”, “Το Χρέος” και “Για την Συμπαντική Αρμονία”».

ΚΕΙΜΕΝΑ

Η Αμερικανοκρατία, ο Ελληνικός Λαός και η οργάνωση του λαϊκού αγώνα

15.12.2011

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ