Αγαπημένε μου κύριε Μίκη Θεοδωράκη,

Προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας. Άλλοι φίλοι-συναγωνιστές-σύντροφοι επαναδραστηριοποίησαν τις Σπίθες τους, άλλοι ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται (γενικότερα με τις συμπεριφορές του κόσμου).

Προσωπικά δεν έχω ακόμα συγκροτήσει Σπίθα, γιατί δεν ξέρω αν θα παραμείνω Αθήνα η θα μετακινηθώ στην επαρχία. Θεωρώ πάντως ότι στην επαρχία είναι πιο σημαντικό το έργο μας. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι (έως αποκλειστικά) στην ενημέρωση της τηλεόρασης αφενός και το σύνολο των ανθρώπων είναι πιο ελεγχόμενο από το σύστημα, αφετέρου.

Σαφώς και θεωρώ ότι στην επαρχία είναι πιο δύσκολο το έργο μας. Όταν όμως πιστεύεις και αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν αντιλαμβάνεσαι αίσθηση δυσκολίας. Γιατί πιστεύω αυτό που κάποια στιγμή σας είχα πει στο σπίτι σας : «Τα πιο σημαντικά στη ζωή του ανθρώπου, οι μεγαλύτερες αξίες στη ζωή μας, πιστεύω ότι είναι η Αγάπη και η Συνεργασία».

Προβληματίζομαι όμως πολύ, αγαπημένε μου κύριε Μίκη Θεοδωράκη,  με ΟΛΟ αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας.

Προχθές κοιτώντας κάποια σχόλια αναγνωστών σε άρθρο του Βήματος (ηλεκτρονική έκδοση), διαπίστωσα (για άλλη μια φορά) ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου (για να μην πω η πλειοψηφία) που θεωρεί ότι – ούτε λίγο ούτε πολύ – όλα αυτά που κάνουν οι τροϊκανικές κυβερνήσεις, έως «τα χρειαζόμαστε» !!!

Αυτό λοιπόν (κατά την άποψή μου) είναι το πρόβλημα : «Ποια μαζικότητα κόσμου θέλουμε, επιθυμούμε, πιστεύουμε, ότι θα αντιδράσει ?». Μήπως εμείς είμαστε οι ονειροπόλοι και με όλα αυτά που λέμε, απλώς δημοσιοποιούμε τα όνειρά μας ? Τις επιθυμίες μας ? Μήπως είμαστε πολύ ρομαντικοί ? Ο κόσμος που κατέβηκε στο Σύνταγμα πέρυσι στις 12 Φλεβάρη, δεν ξανακατέβηκε ποτέ από τότε ! Και δεν μπορώ να φανταστώ ποιο, τι, θα είναι εκείνο που θα τον κάνει να κατέβει. Αλλά και αν κατέβει, θα έχει νόημα αν ξαναφάει τα χημικά και μη μπορώντας να ανασάνει στη συνέχεια, πάει σπίτι του ;

«Φοβάμαι» πως είναι πολύ μακρύς ο δρόμος για την απαλλαγή. Και οι συναγωνιστές-σύντροφοι φαντάζομαι ότι πρέπει να το ενστερνιστούν αυτό. Δεν νομίζω ότι με προχειρότητες μπορούμε να ανατρέψουμε μια κατάσταση που την έχουν μελετήσει επιστημονικά για να την εφαρμόσουν και την σχεδίαζαν, την είχαν βάλει σε εφαρμογή, εδώ και 10ετιες.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι αν δεν ασχοληθούμε, αν δεν καλλιεργήσουμε, πολιτισμό και παιδεία, δεν μπορεί να γίνει καμία ανατροπή αυτής της αισχρής κατάστασης.

Θέλει μελέτη η πορεία μας και το σχέδιό μας, πιστεύω. Από τη στιγμή που πρόεκυψε κάτι που δεν το φανταζόμαστε, θα πρέπει – αντίστοιχα – να σκεφτούμε έναν τρόπο, που επίσης δεν φανταζόμαστε, για να το ανατρέψουμε. Αυτό και μόνον, αποκλείει την επιπολαιότητα και την προχειρότητα.

Αλλά η σύσταση της κοινωνίας σε τι ποσοστό και για ποιον λόγο συνεπικουρεί στην ανατροπή ?.

Εξακολουθώ να προβληματίζομαι με την σύσταση της κοινωνίας.

Κατά την άποψή μου δεν είναι αυτό όπως το διατυπώνουμε. Και αυτό μου το «υπαγορεύει» η ακόλουθη παρατήρηση και σκέψη :

Λέμε ότι η κοινωνία μας αποτελείται από διάφορες κατηγορίες. Η παρατήρησή μου λέει πως η ατμόσφαιρα που ζούμε, ο πλανήτης που ζούμε, αποτελείται από διάφορες κοινωνίες. Κι’ αυτό γιατί ? Γιατί αν πούμε ότι όλοι μας είμαστε σε μια κοινωνία, αυτό θα σήμαινε (και ετυμολογικά) ότι οι διάφορες κατηγορίες της κοινωνίας αυτής, κοινωνούν, επικοινωνούν, μεταξύ τους. Δεν νομίζω όμως ότι έχει καμία σχέση (επι-κοινωνούν) η κατηγορία των ανθρώπων που τίμια βγάζουν το ψωμί τους, με την κατηγορία των ανθρώπων της νύχτας, για παράδειγμα. Γι’ αυτό λοιπόν λέω ότι :

Η κοινωνία δεν είναι μία !

Είναι πολλές οι κοινωνίες !

Είναι η κοινωνία των ανθρώπων που βγάζει τίμια το ψωμί τους, είναι η κοινωνία των αγαθών (αγαθιάρηδων), η κοινωνία των ευσεβών, η κοινωνία των πολιτισμένων, η κοινωνία του μαύρου χρήματος, η κοινωνία της νύχτας, η κοινωνία των φοβισμένων, η κοινωνία των υποτελών, η κοινωνία των αδιάφορων, η κοινωνία των εξουσιαστών, η κοινωνία των κλεπτών, των ληστών και των αεριτζήδων, η κοινωνία των εργατών (αυτών που δουλεύουν για να βγάλουν το ψωμί τους),η κοινωνία των χαζών, η κοινωνία των πονηρών, …….

Απλώς όλες αυτές οι κοινωνίες συνυπάρχουν σε μια κοινή ατμόσφαιρα ! Σε έναν κοινό (κατά μια έννοια) χώρο.

Συγκατοικούν στον ίδιο πλανήτη.

Και έχουν διαμορφωθεί έτσι οι συνθήκες, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις (στις περισσότερες) είναι αναγκασμένοι (αυτοί που δεν το επιθυμούν) να συναλλάσσονται και να εξαρτώνται από μέλη άλλων – ανεπιθύμητων γι’ αυτούς – κοινωνιών.

Και εδώ αρχίζει – πιθανόν – το ξέμπλεγμα του κουβαριού. Της κατάστασης.

  Άρα : Πως γίνεται η διαχείριση όλου αυτού του ανθρώπινου δυναμικού που βρίσκεται σε διαφορετικές κοινωνίες και (αναγκαστικά) είναι υποχρεωμένο να συνυπάρξει, να συναλλαγεί και να εξαρτάται – πολλές φορές – από μέλη άλλων κοινωνιών ή ακόμη και από ολόκληρο το σύνολο μιας άλλης κοινωνίας ?

Επομένως, ποιο είναι «το κόλπο», που έχει εφεύρει το σύστημα και εξουσιάζει τους αγαθούς, τους τίμιους, τους πολιτισμένους, τους ευσεβείς, … και επιβάλλει τη βούλησή του ?

Τι ήταν εκείνο που κράτησε (στη γραμμή) όλους τους ταλαίπωρους και πήγαν στις εφορίες και κατέθεσαν αυτά που δεν είχαν ? Γιατί αν για μια βδομάδα, δεν είχε πάει κανένας, σε καμία εφορία, Πανελλαδικά, να καταβάλει το οτιδήποτε, το «παιχνίδι» είχε τελειώσει ! Το σύστημα είχε πέσει ! Είχε παραδοθεί ! Κι’ όμως πήγαν ! Και κυρίως πήγαν αυτοί που δεν είχαν έως να φάνε !!! Χρεώθηκαν για να πάνε ! Και πήγαν !!!

Όλα αυτά γιατί με προβληματίζουν ? Γιατί αν δεν ξέρω τη σύσταση, την ποιότητα και την αναλογία του δυναμικού που πρέπει να αντιδράσει για να υπάρξει η ανατροπή, πως θα ξέρω να σχεδιάσω τον τρόπο της ανατροπής ? ! 

Όταν μάλιστα οι παρατηρήσεις μου επί της συστάσεως και της συμπεριφοράς του κόσμου είναι αυτά (και πολλά άλλα) που ανέφερα παραπάνω. Πόσοι απ’ αυτούς, απ’ αυτές τις κοινωνίες θέλουν την ανατροπή ? Και για ποιον λόγο την θέλει ο καθένας και η κάθε μια ? Γιατί όντας διαφορετικοί οι λόγοι των, τα κίνητρά των, θα είναι και διαφορετικές οι μεθοδεύσεις τους, οι αντιδράσεις τους και η συμμετοχή τους. Αν κάποιοι θέλουν τον Α τρόπο, κάποιοι τον Β και κάποιοι τον Γ, τότε ποτέ δεν θα δημιουργηθεί η απαιτούμενη συσπείρωση για τον επιθυμητό (από εμάς) στόχο.

Δεν προβάλλω αυτές τις διατυπώσεις μέσα από μια (έως και ασυνείδητη) αίσθηση απαισιοδοξίας. Θεωρώ απλώς ότι δεν στρουθοκαμηλίζω και βλέπω συνεχώς τον στόχο. Γι’ αυτό και ψάχνω το κατάλληλο εργαλείο.

Προβληματίζομαι και γι’ αυτό σας τα αναφέρω.

Αισθάνθηκα ως εάν κάναμε μια διαλεκτική συζήτηση, ψάχνοντας να βρούμε λύση στο πρόβλημα που ταλαιπωρεί τον ταλαίπωρο κόσμο της Πατρίδας μας.   

Δεν παριστάνω τον έξυπνο ή τον διανοούμενο. Τους προβληματισμούς μου μοιράζομαι , με μόνο σκοπό το καλύτερο των συνανθρώπων μου.

«Φοβάμαι» πως οι περισσότερες απόψεις και θέσεις που κυκλοφορούν στον κόσμο, περιστρέφονται γύρω από το θέμα και το πρόβλημα, αλλά – έως – καμία δεν καταπιάνεται με «το κλειδί που θα γυρίσει τη μίζα της μηχανής».

Θα αισθανόμουν τυχερός εάν μάθαινα (με οιονδήποτε τρόπο) τη γνώμη σας επί όλων αυτών.

Δυσκολεύομαι γιατί είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι, οι φίλοι-συναγωνιστές-σύντροφοι, που ανταποκρίνονται σ’ αυτόν τον προβληματισμό, αλλά και γενικότερους προβληματισμούς επί της ανατροπής.

Έτσι προσπαθώ να τους πείσω – τουλάχιστον – ότι με τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες δεν επιτυγχάνεται πραγματική και ουσιαστική συσπείρωση. Επαναλαμβάνω διαρκώς ότι «Άμα δεν έρθουν κοντά οι άνθρωποι, δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ !». Και σ’ αυτό όμως παρουσιάζεται δυσκολία αποδοχής και υλοποίησης.

  Η προσπάθεια για προσφορά όμως, ποτέ δεν πρόκειται να σταματήσει. «Πλουτίζει ο άνθρωπος όταν μπορεί να δώσει».

Σ’ αυτό το σκοτάδι που έχουν φέρει τη Χώρα, η προσπάθεια των αγνών συναγωνιστών και συντρόφων, ποτέ δεν θα σταματήσει. Δεν έχει σημασία πόσο «σκοτεινό» θα κάνουν τον κόσμο μας. Να είστε σίγουρος πως υπάρχει η Σπίθα. Υπάρχει η Σπίθα που έχει γίνει φλόγα και καίει στις καρδιές 'μας. Που δεν θα σβήσει !

Δεν υπάρχουν όρια. Η ζωή είναι απεριόριστη και αιώνια. Και γι’ αυτό και ο αγώνας , η προσπάθεια, είναι αιώνια.

Με Εκτίμηση, Σεβασμό και Αγάπη,

Ε.Κ.

 

 

 

Αγαπητοί συναγωνιστές,

Έλαβα ένα προσωπικό γράμμα από τον συν. Ε.Κ. και αποφάσισα -αφού αφαιρέσως τα προσωπικά- να το αναρτήσω κάνοντας ταυτόχρονα και το δικό μου σχόλιο. Μαζί μ’ αυτό διάβασα και το σημείωμα του συν. Μανώλη, που αναρτήθηκε και μάλλον θα εγκαινιάσει την ειδική στήλη για τον εθνομηδενισμό, που δημιουργεί η Επιτροπή Ιδεολογίας. Το πρώτο μας δείχνει τον δρόμο του προβληματισμού, το δεύτερο μας προετοιμάζει για τις μπόρες που μας περιμένουν…

Φίλε Ε.Κ. με δυο λόγια οι σκέψεις σου μας οδηγούν στην καρδιά του βασικού προβλήματος, που θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά. Κι εμένα με τρομάζει το γεγονός ότι ξαφνικά μετά τις 12 του Φλεβάρη εξαφανίστηκε η λαοθάλασσα, λες και την κατάπιε η γη… Αλήθεια, τι συμβαίνει; Αυτό πρέπει να ψάξουμε. Τις αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτή την «άπνοια», ώστε να πάρουμε επαφή με την σημερινή νέα πραγματικότητα και ανάλογα να τοποθετηθούμε. Δηλαδή να μπούμε όλοι σε μια διαδικασία έρευνας και προβληματισμού. Παράλληλα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι καθώς οι βασικές αρχές μας και θέσεις θα γίνονται ευρύτερα γνωστές (γιατί έως σήμερα παρέμεναν μεταξύ μας), θα ερεθίζουν και θα ξυπνάνε το τέρας των φασιστοειδών κάθε μορφής, που όπως φαίνεται, η σημερινή κατάσταση βοηθά να σηκώσουν κεφάλι. Έτσι αύριο μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι.

Αυτή η πρόβλεψη με οδήγησε στην απόφαση για την αλλαγή της οργανωτικής μας δομής. Όσο λιγότεροι σε κάθε ομάδα, τόσο το καλλίτερο.

Σκεφτείτε το. Χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα μας σαν κέντρο συνάντησης και διαλόγου. Παράδειγμα η σημερινή αλληλογραφία μας με τον συναγωνιστή, όπου σας καλώ να πάρετε μέρος επάνω στα καίρια θέματα που μας απασχολούν και που τόσο εύστοχα τα διατύπωσε ο συναγωνιστής μας.

Αθήνα, 27.6.2013

Μίκης Θεοδωράκης