(από το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής 16.06.2019)

Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια δυσάρεστη κοσμική σύμπτωση ή αν κάτι θέλει να μας πει ο ποιητής («ουρανού και γης» εννοώ), αλλά τις δύο τελευταίες εβδομάδες, τρεις πολύ καλοί μου φίλοι έχασαν τα σκυλιά τους. «Έχασαν» όπως: το ένα πέθανε από καρκίνο, το άλλο έσβησε ειρηνικά στον ύπνο του και το τρίτο, αυτός ο φουκαράκος ο Γουάντα, που, ναι, ήταν αρσενικός, αλλά έφτασε στα χέρια της φίλης μου ήδη βαφτισμένος με το λάθος όνομα, «έφυγε» από στροφή στομάχου – ένα ιατρικό σύνδρομο που σκοτώνει κάθε χρόνο πολύ περισσότερα μεγαλόσωμα σκυλιά απ’ όσα νομίζετε...

Έτσι, χωρίς καν να γνωρίζονται μεταξύ τους, όλοι απευθύνθηκαν σ’ εμένα για την απαραίτητη παραμυθία. Εμένα, που θεωρούν τη φωνή της λογικής ανάμεσα στα μουσκεμένα χαρτομάντιλα και τα τουμπανιασμένα, κόκκινα μάτια. Και είμαι, εδώ που τα λέμε.

Τους απάντησα σχεδόν λακωνικά. Η φυσική ροή των πραγμάτων –τους είπα– είναι να θάβουμε τα σκυλιά μας. Όπως το να μας θάβουν τα παιδιά μας. Οτιδήποτε άλλο είναι αληθινά τραγικό. Αλλά το να γνωρίζεις ότι, με προσδόκιμο καλής ζωής γύρω στα 15 χρόνια, θα θάψεις πέντε έξι σκυλιά μέχρι να αποδημήσεις με τη σειρά σου εις Κύριον, δεν μπορεί να έρχεται ως αναπάντεχη έκπληξη. Ναι, θα πενθήσεις. Ναι, θα ευχηθείς να σου συμβεί όσο το δυνατόν αργότερα γίνεται. Και με τον πιο σπλαχνικό τρόπο, γιατί είναι βάσανο να βλέπεις ένα πλάσμα που αγαπάς να τυραννιέται. Αλλά από κει και πέρα, μέχρι το να συμπεριφέρεσαι σαν να σε βρήκε η πιο σπάνια συμφορά του γνωστού σύμπαντος, υπάρχει μια απόσταση που δεν θέλεις να διανύσεις. Και αν το κάνεις, θα σε επαναφέρω στην τάξη. Με τον πιο κυνικό τρόπο. Στην κυριολεξία «κυνικό».

Τους είπα, επίσης, ότι μετά από μια σύντομη περίοδο πένθους που ορίζεται από τις ευαισθησίες του καθενός ξεχωριστά, το επόμενο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να πάρουν τον επόμενό τους σκύλο. Χωρίς χρονοτριβή. Χωρίς δισταγμό. Και χωρίς αυτή την αρρωστημένη προσκόλληση στις αναμνήσεις, που γίνονται βαρίδια και σε τραβάνε στο βαθύ πηγάδι της αδράνειας.

Πόσο γρήγορα; Προσωπικά, τις τρεις φορές που έχει χρειαστεί να το κάνω, όχι αργότερα από δύο μήνες. Γιατί όσο δύσκολα προσαρμόζεις τη ζωή σου γύρω από ένα ζώο-σύντροφο, τόσο εύκολα και γρήγορα χάνεις την ευελιξία που απαιτείται –και κερδίζεται με αληθινό κόπο– για να συζήσετε αρμονικά.

Δηλαδή, όσο δύσκολα μαθαίνεις ότι με την τσίμπλα στο μάτι πρέπει να βγάλεις τον σκύλο σου βόλτα για την πρωινή του ανάγκη, τόσο εύκολα βάζεις ξανά το χουζούρι στη ζωή σου (σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, είναι γλυκό το πάπλωμα τις κρύες μέρες του χειμώνα).

Αν λοιπόν η τετράποδη συντροφιά δεν ήταν ένα πείραμα για σένα... Αν είναι μια βασική ανάγκη της ευημερίας σου, όπως είναι για μένα... Τα σκυλιά πρέπει να διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως τα βαγόνια ενός τρένου. Και οι νοσταλγικές αναμνήσεις του προηγούμενου σκύλου σου πρέπει να συγχωνεύονται με τις συναρπαστικές εμπειρίες του τωρινού σου. Για πόσο; Μα για πάντα, φυσικά.

Και μην ανησυχείς. Δεν προδίδεις τη μνήμη του ζώου που αγάπησες. Την τιμάς. Σ’ το λέω εγώ, που τους έχω θάψει και τους τρεις με τα χεράκια μου. Δίπλα δίπλα.

Αυτά τους είπα. Αυτά σας λέω.

Γιώργος Φραντζεσκάκης (k9mailbox@yahoo.com)