Κοντοσιμώσετε εδά οι 5.500 φίλοι που δηλώσατε τη συμπάθεια σας στον σκύλο μου τον Ρόκο, κοντοσιμώσετε και οι 1.200 που κοινοποιήσατε την ανάρτηση μου, μα κοντοσιμώστε και όλοι οι ποδέλοιποι φίλοι, γιατί έχω να σας δηγηθώ μια ιστορία και να σας φανερώσω ένα μέγα μυστικό, που οι αθρώποι δεν το κατέχουνε, μα κατέχουνε το ο Θεός και οι σκύλοι.
Σαν επόσαξε, που λέτε, ο Δημιουργός τους Πρωτόπλαστους με το χώμα και το άγιο σάλιο του, είδε πως στην άγια απαλάμη του είχε απομείνει λίγη λάσπη.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ ίντα θα την έκανε.
Εμάζωξέ τηνε, έκαμε ένα βόλο κι από κείνηνα τη λάσπη έσαξε το σκύλο.
Μαζί, κι αγαπημένοι, εζούσανε στον παράδεισο ο Αδάμ, η Εύα και το κουλούκι, ίσαμε που εγίνηκε ό,τι εγίνηκε και αποφάσισε ο Θεός να ποβγάλει από τον παράδεισο τους πρωτόπλαστους αθρώπους και να κρατήσει μοναχά το σκύλο.
Εσκύψανε την κεφαλή τους οι πρωτόπλαστοι και επορίσανε από την πόρτα του παραδείσου, για να μπούνε στην άλλη πόρτα, σ' αυτή της πίσας των μαρτυρίων του αθρώπου.
Μαύρη απελπισία τους είχε πιάσει, γεμάτοι πληγές ήσανε, μα ξαφνικά αναθαρρήσανε και εχαμογέλασε ο γεις τ' αλλού.
Είδανε ανάμεσα στα πόδια τους τον πρωτόπλαστο σκύλο, να τους κλουθά κουνώντας την ουρά του κι ύστερα τον είδανε να κλαίει και να γλύφει τις πληγές τους.
Εδιάλεξε τα βάσανα των αθρώπων το κουλούκι κι έφυγε από τον παράδεισο.
Γιατί, καμάρια μου, για το σκύλο, παράδεισος δίχως αθρώπους, παράδεισος δεν λογάται.
Χειρότερος από την κόλαση είναι.
Ετούτονα είναι το μέγα μυστικό που σας φανερώνω.
Κάμετε μου τη χάρη, να το φανερώσετε κι εσείς στα κοπέλια σας.