Το θέμα με τα αδέσποτα έχει πάλι ξεφύγει. Ακόμα και στο κέντρο της  πόλης έχω συναντήσει τα βράδια να περιφέρονται ή να κοιμούνται στις εισόδους των πολυκατοικιών, παρέες τριών, τεσσάρων ή και περισσότερων σκύλων.

Στα περί την Αθήνα θέρετρα το φαινόμενο είναι ακόμα εντονότερο (και πιθανώς πιο επικίνδυνο): Δεκάδες εξαθλιωμένα σκυλιά τρέφονται από τα σκουπίδια. Ευτυχώς για αυτά κάποιοι δήμοι αδειάζουν τους κάδους όλο και πιο αραιά, οπότε βρίσκουν πιο εύκολα τροφή _ ναι, αυτό ήταν σπόντα.

Την ίδια στιγμή στη γειτονιά μου βλέπω όλο και περισσότερες αδέσποτες γάτες. Κάτι κυρίες, που πολλοί τις θεωρούν περίεργες (και ορισμένες είναι), περνάνε καθημερινά και τις ταΐζουν. Μια από εκείνες τσακωνόταν σήμερα με μια γειτόνισσα.

Η γειτόνισσα έλεγε πως οι γατοτροφές «που αφήνουν οι “γατούδες”» σαπίζουν στα πεζοδρόμια και γίνονται πηγή δυσοσμίας και μόλυνσης για όλη τη γειτονιά. Είχε απόλυτο δίκιο. Η άλλη, η «γατού», έλεγε πως είναι κρίμα αυτά τα άμοιρα ζώα να μένουν χωρίς νερό και τροφή. Είχε και αυτή απόλυτο δίκιο!

Σωστή η μία, σωστή και η άλλη… Και τα αδέσποτα βολτάρουν στους δρόμους μας. Τι να προτείνουμε τώρα, λύσεις; Τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί.

Ολα τα μέτρα που πήραν όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι δήμαρχοι, αποδείχτηκαν αποτυχημένα, ακόμα και το περίφημο τσιπάκι που θα εμφυτεύαμε υποχρεωτικά στα κατοικίδιά μας και δεν θα τολμούσε μετά κανένας μας να τα εγκαταλείψει, γιατί θα τον ανακάλυπταν.

Πολλοί τα εγκατέλειψαν, κανένα δεν ανακάλυψαν και δεν τιμώρησαν. Παραμένουμε λαός που δεν νιώθει καμία στοργή για τα ζώα.

Και είναι αυτή η σκληρότητά μας μία από τις θλιβερές πλευρές μας, ένας πολύ σοβαρός λόγος για να ντρεπόμαστε.