(περιοδικό «Κ» της Καθημερινής της 6.5.2018)

Όταν ζούσα σε μια μονοκατοικία σε ένα δάσος -από καιρό αποτεφρωμένο- είχα συντροφιά μου τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, τον σύντροφο που δεν κατάφερα έως τώρα να ξανασυναντήσω, τον κύριο Τσούι.

Ο κύριος Τσούι ήταν ένας αληθινός «αγαθός γίγαντας». Για όσους δεν ξέρουν να διαβάζουν τη γλώσσα του σώματος στα σκυλιά, ήταν ένα πραγματικό τέρας πενήντα κιλών, ένα Giant Schnauzer από αυτά που η γερμανική αστυνομία αξιοποιεί στον έλεγχο διαδηλώσεων και ο στρατός επιφορτίζει με το δύσκολο έργο της περιπολίας σε εγκαταστάσεις-άβατα. Στην πραγματικότητα ήταν το σκυλί που μπορούσες να πετάξεις μέσα σε μια αίθουσα νηπιαγωγείου και να κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Όταν την ξανάνοιγες, θα έβλεπες ένα στωικό πλάσμα ανάμεσα σε μια ντουζίνα ανήλικους διαβόλους να υπομένει αδιαμαρτύρητα όλα τα βασανιστήρια που μπορεί να επινοήσει το μυαλό του εξάχρονου παιδιού που ανακάλυψε ένα νέο παιχνίδι -που δεν σπάει εύκολα…

Έτσι τον ήθελα. Έτσι «τον έφτιαξα». Βλέπετε, δεν είχα ποτέ την αυταπάτη ότι χρειάζομαι έναν σωματοφύλακα. Ή έναν σεκιουριτά. Αντ’ αυτού, ήξερα ότι θέλω ένα σκυλί που θα μπορεί να στέκει παντού και πάντα δίπλα μου, χωρίς να με βάλει ποτέ σε μπελάδες. Μπελάδες από εκείνους που σε στέλνουν στη φυλακή…

Αυτό το σκυλί που περιγράφω είναι και το δικό σου σκυλί, φίλε αναγνώστη. Ναι, μπορεί να γρυλίζει καχύποπτα στους ξένους, να πουλάει αντριλίκι στους περαστικούς, να προκαλεί βλέμματα ανησυχίας στους ανύποπτους, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ζώο με κυρίαρχο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

«Ναι, αλλά το δικό μου είναι εκπαιδευμένο», θα μου προλάβεις. «Σύμφωνοι», θα σου απαντήσω. «πριν από πόσο καιρό; Σε πόσα ρεαλιστικά σενάρια; Και πόσα επαναληπτικά μαθήματα έκανες από τότε; Με ποια συχνότητα;»

ΟΙ εκπαιδευτές φίλοι μου μού λένε ότι στους δέκα πελάτες που έρχονται «για να αγριέψουν τον σκύλο τους» καλά καλά ούτε ο ένας δεν επιστρέφει για, έστω ένα, μάθημα «συντήρησης». Στη συντριπτική πλειονότητά τους πιστεύουν ότι έχουν πλέον δίπλα τους έναν σούπερμαν, πρόθυμο να θυσιάσει τη ζωή του για το αφεντικό. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που θα αντικρύσουν στον σκύλο τους νεκρό από φόλα ή κάτι πιο θορυβώδες, λίγο πριν το βλέμμα τους πέσει πάνω στην παραβιασμένη μπαλκονόπορτα ή στο σπασμένο παράθυρο. Γιατί ο επαγγελματίας διαρρήκτης δεν θα ρισκάρει καν, θα το εξουδετερώσει χωρίς καμία αναστολή. Και θα κάνει τη δουλειά του.

Όχι πως δεν υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Με συστηματική εκπαίδευση ή από σπάνιο ένστικτο, μπορεί να πετύχεις σκυλιά που ίσως-ίσως αποθαρρύνουν τον εισβολέα. Αυτό όμως δεν είναι το πιθανότερο σενάριο. Εκείνο που σου περιγράφω πιο πάνω είναι.

Από την τελευταία φορά που έγραψα για το ίδιο θέμα, διάφοροι «γνώστες» έσπευσαν να με διαβεβαιώσουν μέσω email ότι «ο δικός τους ο σκύλος θα έπεφτε και στη φωτιά». Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω. Οι στατιστικές, οι αμείλικτοι αριθμοί λένε ακριβώς το αντίθετο. Οι περιπτώσεις σκύλων που λούφαξαν σε μια γωνιά ύστερα από μια γερή κλοτσιά ή που δελεάστηκαν εύκολα από μια ζουμερή μπριζόλα -με ή χωρίς αρσενικό- είναι πάρα πολλές για να τις αγνοήσει κανείς.

Εν κατακλείδι: για το σπίτι βάλε συναγερμό. Κάνε και μια καλή ασφάλεια (είναι πάμφθηνες) και άσε τον σκύλο σου στον ρόλο που του πάει καλύτερα. Συνοδοιπόρος. Σύντροφος. Και κυρίως, ζωντανός.

Γιώργος Φραντζεσκάκης (k9mailbox@yahoo.com)