Η αναγνώστρια της στήλης Χαρίκλεια Μανουσάκη, επαγγελματίας της ψυχικής υγείας, μου έστειλε ένα θαυμάσιο κείμενο για τη σημασία που έχουν τα κατοικίδια στην κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.
 
Διαφορετικές μελέτες έχουν καταδείξει ότι «η ποιότητα της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα σε παιδιά και τα κατοικίδιά τους τα βοηθά να βιώσουν μεγαλύτερο δέσιμο σε όλη τη γκάμα των σχέσεών τους ως ενήλικοι». Ή πως «νεαροί ενήλικοι που είχαν κατοικίδια ως παιδιά ενδιαφέρονταν και συμμετείχαν περισσότερο στα κοινά, με τη μορφή προσφοράς εθελοντικών υπηρεσιών στις κοινότητές τους, βοηθούσαν περισσότερο φίλους και συγγενείς και ανέπτυσσαν ηγετικές συμπεριφορές», μου γράφει η κυρία Μανουσάκη, συμπληρώνοντας ότι τα ζώα μπορούν να λειτουργήσουν ως προστασία από στρεσογόνους παράγοντες στα παιδιά, ότι τους προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη και αίσθημα ασφάλειας, πως ενδυναμώνουν την κοινωνικότητά τους και αναπτύσσουν την ενσυναίσθηση, την κατανόηση δηλαδή της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου…

Όσο για τη γνωστική ανάπτυξη, φαίνεται πως η επαφή με τα ζώα ισχυροποιεί τις επικοινωνιακές ικανότητες των παιδιών, τα φέρνει σε επαφή με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και «ενισχύει τις εγκεφαλικές συνάψεις που συνδέουν τη γνώση με το συναίσθημα».

«Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η συμβίωση με ένα κατοικίδιο ζώο βοηθά ένα παιδί να καλλιεργήσει τις αξίες της οικολογικής συνείδησης, της ηθικής ευθύνης του αλτρουισμού, της κοινωνικής αξίας, της ενσυναίσθησης», καταλήγει στην επιστολή της η κυρία Μανουσάκη.

Εγώ πάλι, από την πλευρά της προσωπικής πείρας και της ανεκδοτολογικής παρατήρησης, βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει παρέα με την Κίρκη, βλέπω τα παιδιά του καλύτερού μου φίλου να έχουν χάσει τον ύπνο τους με τη νεοφερμένη Άστρα, βλέπω την κολλητή μου φίλη να γίνεται πάλι παιδί με τον Χαν και αυτό μου φτάνει. Έχω γράψει πολλές φορές ότι αναγνωρίζω απόλυτα το δικαίωμα των ανθρώπων να μην αγαπούν τα ζώα. Αλλά δεν σας κρύβω ότι τους λυπάμαι…

Γιώργος Φραντζεσκάκης  (k9mailbox@yahoo.com)