[Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Κ» της Κυριακάτικης Καθημερινής στις 19-20.4.2014]

Το αστείο είναι ότι οι περισσότεροι δεν τρώνε το αρνί. Πολλοί Αθηναίοι ούτε να το μυρίσουμε δεν αντέχουμε πια. Μαθημένοι στα αποβουτυρωμένα γάλατα και τα Styrofoam πουλερικά, δεν έχουμε πλέον ανοχές για κρέατα που μυρίζουν «κρέας». Ούτε και στην επαρχία το προτιμούν. Από εκεί έρχομαι και ξέρω. Αν μιλούσαμε για τους Άραβες ή τους Τούρκους, θα το καταλάβαινα. Αλλά στην Ελλάδα, παιδιά, το αρνί το έχουμε κομμένο. Εκτός από το Πάσχα…

Το γιατί η γιορτή της Ανάστασης και της άδολης αγάπης πρέπει να συνοδεύεται από εκατόμβες σφαγιασμένων ζώων που καταλήγουν στα σκουπίδια μετά το αρχικό τσιμπολόγημα είναι κάτι που ποτέ δεν θα κατανοήσω, μια και δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με το πρωτόκολλο ή το δόγμα του χριστιανισμού.

Έχω όμως με τη λογιστική.

Πέρυσι το αρνί κόστιζε περίπου 7 ευρώ το κιλό. Ένα «αρνάκι γάλακτος» στοίχιζε 70 ευρώ -από αυτά που δεν μας περισσεύουν πια. Μια ιστοσελίδα διατροφικού ενδιαφέροντος υπολόγιζε ότι στο πασχαλινό τραπέζι καταναλώνεται, κατά μέσον όρο, το 35% του οβελία. Αυτό σημαίνει ότι κάθε οικογένεια πετάει το Πάσχα ένα πενηντάευρο. Από αυτά που δεν μας περισσεύουν…

Φέτος δεν αποτείνομαι στην ευαισθησία σας. Δεν θα σας θυμίσω ότι «γάλακτος» σημαίνει ένα ζώο που δεν έχει ζήσει καλά-καλά τρεις μήνες. Ούτε ότι η μοναδική ηθική αιτιολογία στο φόνο των ζώων είναι η επιβίωσή μας -όχι το κέφι του «γυρίσματος».

Φέτος θα μιλήσω στην ευαισθησία της τσέπης σας. Μοιραστείτε ένα αρνί με τον γείτονα. Θα φάτε όσο χρειάζεστε, θα εξοικονομήσετε από ένα πενηντάευρο έκαστος και του χρόνου ίσως τα σφαγεία να «κόψουν» τα μισά αρνάκια απ’ ό,τι φέτος, «αφουγκραζόμενα» την αγορά.

Αυτό, στη δική μου λογιστική, λέγεται «επένδυση ζωής». Και ταιριάζει περισσότερο με το νόημα της Ανάστασης από ό,τι η τσίκνα της υπαίθριας ευωχίας -που δεν είναι καν χριστιανική παράδοση. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Γιώργος Φραντζεσκάκης  (k9mailbox@yahoo.com)