[Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Κ» της Κυριακάτικης Καθημερινής στις 6.4.2014]

Κάποιες σκέψεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Αδέσποτων Ζώων

Δεν ξέρω ποιος κατοχύρωσε τον όρο «αστική πανίδα» για τα ζώα που ζουν ελεύθερα -όχι αδέσποτα- στον ιστό της πόλης. Μπορεί να είμαστε εμείς, οι δημοσιογράφοι του «ειδικού Τύπου». Ίσως να ήταν η πολυαγαπημένη και αδικοχαμένη Πόπη Μπάκα, ταγμένη ψυχή τε και σώματι στην προστασία των τετράποδων πλανήτων της Αθήνας. Από εκείνη άκουσα για πρώτη φορά τη φράση που έγινε σύμβολο μιας εικόνας συμβίωσης μέσα στην επιβεβλημένη, «τεχνητή φύση» μας. Το μεγαλείο της ελληνικής νομοθεσίας, με όλα τα στραβά και τις παραλείψεις της, σε σχέση με τα λεγόμενα αδέσποτα ζώα, επιβεβαιώνεται από κάτι που μάθαμε να θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν είναι -τουλάχιστον όχι στις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες του κόσμου.

Στην Ελλάδα, ο νόμος αναγνωρίζει στα ζώα που  δεν έχουν ιδιοκτήτη το δικαίωμα να ζήσουν. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά δεν είναι. Χρειάστηκε πολύς κόπος και πολλά ανοιχτά μυαλά από την πλευρά του νομοθέτη για να μην καταλήξουμε στη γνωστή και δοκιμασμένη λύση του κυνοκομείου για είκοσι μέρες και της κατάληξης στην ευθανασία.

Είμαστε ικανοποιημένοι; Όχι. Γιατί εκεί όπου ο νομοθέτης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, μας πρόδωσε ο πολίτης. Ο πολίτης που αδιαφορεί για το ζώο του που ενοχλεί, ο πολίτης που δολοφονεί με φόλες και βαρβαρότητα, ο πολίτης που μας διαβάζει συμφωνώντας θεωρητικά, αλλά δεν δίνει περιθώρια στη θεωρία για να γίνει πράξη. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που εκμυστηρευόμουν σε έναν κολλητό μου ότι το μέτρο της επιτυχίας μας είναι οι αντιφρονούντες που πείσαμε μέσα από το έργο μας. Όχι οι έπαινοι που κερδίσαμε από τους ομοϊδεάτες μας. Και ότι, εκτός από τη διατύπωση της άποψής μας, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα.

Προχθές ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Αδέσποτων Ζώων. Και η διεθνής ημέρα κατά των ναρκών. Το βλέπω σαν σημάδι, όχι σύμπτωση. Και σαν υποχρέωση: να αποναρκοθετήσουμε τη φιλοζωία.

Γιώργος Φραντζεσκάκης  (k9mailbox@yahoo.com)