Διαβάζω σε άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου - απάντηση στο δικό μου άρθρο για τη σημερινή κατάσταση των σχέσεών μας με την Τουρκία (https://hellasjournal.com/2019/08/krima-giati-o-mikis-theodorakis-dechthike-na-quot-athoosei-quot-to-kathestos-toy-tagip-erntogan/), ότι «αθώωσα το καθεστώς Ερντογκάν» και «πίστεψα τις ψευτιές του Ακιντζί»!

Προς Θεού! Τι σχέση έχει ο Ερντογκάν και ο Ακιντζί με τη δική μου σκέψη, το ήθος και τον πατριωτισμό μου; Και από πού προκύπτει ότι προτείνω να μοιραστούν στην Κύπρο τα όποια έσοδα 50%-50%;

Το μερίδιο των δύο πλευρών υποθέτω ότι πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό της κάθε πλευράς. Νομίζω ακόμα ότι δεν είμαι απλώς πατριώτης μαχητής αλλά ταυτόχρονα και προ παντός υπεύθυνος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και του ελληνισμού.

Η διαφορά μου με τους άλλους υπήρξε το γεγονός ότι ανιχνεύω καλλίτερα και προβάλλω χωρίς φόβο τον ακριβή συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε περίπτωση. Όχι για να υποταχθώ σ’ αυτόν αλλά για να τον αντιμετωπίσω με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για την χώρα μας. Όχι με λόγια αλλά με έργα.

Έτσι θεώρησα ότι η στάση μας ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν:

Πρώτον: ότι είναι και θα είναι πάντοτε γειτονική χώρα και γειτονικός λαός, με τον οποίο πρέπει να συζήσουμε ειρηνικά χωρίς εκπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα.

Δεύτερον: Στην γειτονική μας χώρα συμβαίνουν απρόβλεπτες εξελίξεις απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε χάσαμε την Μικρά Ασία και την μισή Κύπρο γιατί είτε αγνοήσαμε είτε υποτιμήσαμε αυτές τις εξελίξεις και δεν τις αντιμετωπίσαμε έγκαιρα και ωφέλιμα για τον λαό μας. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο. (Εκτός βεβαίως της ανεπάρκειας και των εγκληματικών ενεργειών μιας δικτατορικής κυβέρνησης στην δεύτερη περίπτωση…).

Τρίτον: Και στις δύο περιπτώσεις προδοθήκαμε από τους μεγάλους μας «Συμμάχους».

Τέταρτον: Πρέπει να καταλάβουμε επί τέλους ότι είμαστε απολύτως μόνοι και με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να χαράζουμε την στρατηγική και την τακτική μας.

Πέμπτον: Συμφωνούμε ότι θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας, έστω και αν αντιμετωπίσουμε μεγαλύτερες από μας δυνάμεις όπως κάποτε η Ιταλία του Μουσολίνι, η Γερμανία του Χίτλερ και τώρα οι εθνικιστές της Τουρκίας.

Με βάση αυτά τα πέντε σημεία, ας εξετάσουμε με ρεαλισμό τη σημερινή κατάσταση όπως την διαγράφει η ύπαρξη των υδρογονανθράκων. Το βασικό ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι αν έχει ή όχι η Τουρκία τη δύναμη να εμποδίσει την Ελλάδα να εκμεταλλευθεί τον υποθαλάσσιο πλούτο της που οι ειδικοί τον υπολογίζουν σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ!

Ομολογώ ότι για την επίλυση των διαφορών που ανέκυψαν, μεγάλο βάρος στη σκέψη μου είχε αυτός ο αμύθητος πλούτος. Φτάνει να τον εξασφαλίσουμε όχι μόνο από την Τουρκία αλλά πρώτα-πρώτα από τις Μεγάλες Δυνάμεις που καραδοκούν να τον πάρουν όλο για τον εαυτό τους. Έχω ήδη επισημάνει ότι δεν μπορεί η Ευρώπη των Τραπεζών να επηρεάζεται από μια οικονομία που αντιπροσωπεύει το 2% της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Γι’ αυτό η τελευταία κρίση που μας γονάτισε, δεν είναι κατά τη γνώμη μου μονάχα οικονομική. Οι όροι των Μνημονίων (ειδικά και μόνο για την Ελλάδα) δεν ήσαν μόνο οικονομικοί αλλά κυρίως στόχευαν στη διάλυσή μας, ως λαού και ως χώρας. Όπως για παράδειγμα η αναγκαστική παράδοση σ’ αυτούς της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας αλλά και του Εθνικού μας Πλούτου. Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να αγνοεί αυτό τον τεράστιο εθνικό κίνδυνο. Δηλαδή την υποταγή και την μεταβολή του λαού μας σε φοβισμένο και πειθήνιο όργανό τους, ώστε να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο εθνικό μας πλούτο στο σύνολό του!

Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι α λα καρτ αλλά οφείλει να βλέπει και να αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους. Και ιδιαίτερα αυτούς που προέρχονται από τους άσπονδους φίλους μας. Που είναι και οι πιο σοβαροί.

Αθήνα, 15.8.2019

Μίκης Θεοδωράκης