Αν και μου είναι πολύ δύσκολο, αναγκάζομαι να παρέμβω, γιατί διαπιστώνω ότι δεν ακούστηκε από καμιά πλευρά κάτι πολύ σοβαρό (σε σχέση με την απόρριψη της πρότασης Τσίπρα και της ανταπάντησης των Ευρωπαίων με ένα κείμενο με νέα μέτρα, προσβλητικό και γι’ αυτό απαράδεκτο): Εννοώ το ιδεολογικό στοιχείο που κατά τη γνώμη μου είναι κυρίαρχο στη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στη σημερινή Κυβέρνηση, που διαλαλεί με υπερηφάνεια ότι είναι Αριστερή.

Κι αυτό γιατί σήμερα ζούμε μια νέα περίοδο αντικομμουνιστικής υστερίας με επί κεφαλής το ΝΑΤΟ και τα σχέδιά του για την μεταβολή της Ουκρανίας σε μια βάση στρατηγικής σημασίας με σκοπό να την χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο σε μια προσεχή επίθεση κατά της Ρωσίας του Πούτιν, δηλαδή του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού της. Θα μου πείτε ίσως, «τι σχέση έχει η σημερινή Ρωσία με τον κομμουνισμό». Η απάντηση είναι, ότι ανεξάρτητα από το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα της σημερινής Ρωσίας, οι Δυτικές δυνάμεις φοβούνται ότι στο βάθος ο ρωσικός λαός κρύβει μέσα του τα κυρίαρχα στοιχεία της κομμουνιστικής εποχής. Κι ανάμεσα σ’ αυτά, τον φόβο για τον επιθετικό αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που τον υποχρεώνει να δαπανά ένα μεγάλο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού για την άμυνά του με αιχμή το πυρηνικό οπλοστάσιο που δημιουργήθηκε στη σοβιετική περίοδο και που οι σημερινοί κυβερνήτες όχι μόνο το διατηρούν άθικτο αλλά το βελτιώνουν, ώστε να παραμένει ισάξιο εν όχι ισχυρότερο από την πυρηνική δύναμη των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Πριν λίγο καιρό ο αιώνιος Κίσινγκερ είπε σε μια ομιλία του ότι «μόνο με έναν πόλεμο στο Ιράν θα αναγκάσουμε τους Ρώσους να βγουν από το καβούκι τους για να το προστατέψουν στρατιωτικά, γεγονός που θα μας βοηθήσει να χρησιμοποιήσουμε το νέο πυρηνικό μας όπλο και να τους εξοντώσουμε».

Σ’ αυτό το επίπεδο, δηλαδή μιας μεγάλης πολεμικής σύρραξης, λειτουργούν σήμερα τα υψηλά στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία των δυτικών και όλα τα υπόλοιπα θέματα όπως αυτό της οικονομίας που μας ταλανίζει (και ειδικά μιας μικρής οικονομίας όπως η δική μας), είναι γι’ αυτούς δευτερευούσης σημασίας.

Άλλωστε, ο Πρόεδρος Μπους αποκάλυψε ανοιχτά τους εχθρούς των ΗΠΑ που θα πρέπει να εξοντωθούν μετά την Σερβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στον κατάλογο αναφέρονται κατά σειρά α) η Συρία, β) η βόρειος Κορέα, γ) το Ιράν, δ) η Κίνα και τέλος ε) η Ρωσία. Σήμερα πραγματοποιείται η εξόντωση της Συρίας, άρα θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πρόγραμμα εξόντωσης του Μπους δεν ήταν απλά λόγια, αφού σήμερα με την Συρία επιβεβαιώνεται ότι εξέφραζε το σχέδιο των ΗΠΑ για την κατάκτηση της διεθνούς ηγεμονίας.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις σειρές, σίγουρα τα ανώτατα όργανα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι σκυμμένα επάνω στους χάρτες προετοιμάζοντας σχολαστικά τα επόμενα βήματα. Αν η Ρωσία ήταν μια νέο-καπιταλιστική χώρα, όπως πιστεύουν μερικοί, τότε γιατί απειλούν ακόμα και με θάνατο όποιον Έλληνα Πρωθυπουργό επιδιώκει οποιουδήποτε είδους σχέση μαζί της, ακόμα και μόνο οικονομική, όπως έγινε και γίνεται με τους αγωγούς πετρελαίων;

Φυσικά τα σχέδια εξόντωσης ολόκληρων λαών, όπως έγινε με την Σερβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τώρα τη Συρία, συνδέονται άμεσα με τις πολεμικές βιομηχανίες των πλούσιων χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην συσσώρευση κολοσσιαίων κερδών και στην άνοδο του επιπέδου ζωής των λαών τους.

Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο, είναι η «εισβολή» των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους στην Ουκρανία, γιατί με αυτήν επιδιώκεται να μεταφερθεί η πολεμική σύγκρουση στα σύνορα της Ρωσίας. Τι θα γίνει άρα γε, εάν ο ουκρανικός στρατός με την εκπαίδευση και τον οπλισμό των ΗΠΑ επιτεθεί στην Κριμαία είτε ακόμα και στην ίδια τη Ρωσία με πρόσχημα την προσπάθεια των Ρωσόφιλων κατοίκων που μάχονται για την αυτονομία τους και βρίσκονται στα σύνορα με τη Ρωσία;

Μήπως η προπαγάνδα ότι στην ένοπλη άμυνα των Ρωσόφιλων κατοίκων συμμετέχουν και Ρώσοι στρατιώτες, δεν δείχνει ολοφάνερα ότι ψάχνουν να βρουν το πρόσχημα για μια ενδεχόμενη επίθεση κατά της ίδιας της Ρωσίας;

Η γνώμη μου είναι ότι οι Αμερικανοί που επιδιώκουν την πλανητική κυριαρχία, βιάζονται, ίσως γιατί βλέπουν ότι η Ρωσία και η Κίνα αναπτύσσουν με γρήγορους ρυθμούς το αμυντικό τους οπλοστάσιο, οπότε αύριο-μεθαύριο θα είναι αργά για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους για την παγκόσμια κυριαρχία τους.

Νομίζω ότι μόνο έτσι, με την ανάλυση αυτή, εξηγείται η τόσο μεγάλη αντίθεσή τους σε κάθε ενέργεια, σε κάθε πράξη και πάνω απ’ όλα σε κάθε πολιτική ιδεολογία που βάζει εμπόδια στα σχέδιά τους.
Όπως και σε κάθε κόμμα και κάθε Λαό που τολμά να προβάλει τον αντι-αμερικανισμό του. Και φυσικά πρώτα και κύρια στον Κομμουνισμό και στην Αριστερά.

Ήδη ο Ελληνικός Λαός πρέπει να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως εχθρός, δεδομένου ότι έδειξε την αντίθεσή του στις δυνάμεις του Πολέμου και ιδιαίτερα σε όλες τις περιπτώσεις που οι δυνάμεις αυτές προσπαθούσαν με πολεμικά μέσα να εξοντώσουν έναν ολόκληρο Λαό. Όταν οι Ευρωπαίοι τους χειροκροτούσαν, ο Ελληνικός Λαός φανέρωνε την αντίθεσή του με μαζικές συγκεντρώσεις. Έδειχνε χωρίς φόβο ότι είναι στο πλευρό των θυμάτων καταδικάζοντας τους θύτες. Δηλαδή τους Αμερικανούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Γερμανούς και κάθε Ευρωπαίο που έπαιρνε μέρος στη σφαγή παιδιών, γυναικών και γενικά ολόκληρων Λαών που επέλεγαν να εξοντώσουν.

Αν θεωρήσουμε την ιδεολογία των υπευθύνων για την εξόντωση των Λαών ως Αντιδραστική-Δεξιά, τότε θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε όσους Έλληνες τους αντιστρατεύονται και τους καταδικάζουν, ως Προοδευτικούς - Αριστερούς.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, το μέγεθος της πρόκλησης που εισπράττουν αυτά τα τσακάλια, όταν ένας Λαός - εχθρός όπως ο δικός μας έχει επί πλέον το θράσος να επιλέγει ως Κυβέρνηση ένα κόμμα που δηλώνει Αριστερό και η προϊστορία του είναι κομμουνιστική!

Στην περίπτωση αυτή η πρόκληση είναι μεγάλη και ο κίνδυνος για μια ενδεχόμενη μίμηση από άλλους λαούς της Ευρώπης ανατριχιαστικός, ειδικά για τις ηγεσίες της Ευρώπης, που αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη μέσα σε όλους τους θεσμούς (πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς). Και φυσικά και για την ηγεσία των ΗΠΑ, που με όργανο το ΔΝΤ αποφάσισαν να μας εξοντώσουν και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ευρώπη και ΗΠΑ θα προσπαθήσουν αυτή η εξόντωση να είναι τελειωτική.

Όλα αυτά με είχαν κάνει να χαρακτηρίσω «τυχοδιωκτική» την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από ένα κόμμα της Αριστεράς, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλιστεί η υποστήριξη δυνάμεων και μέσων που να μας προφυλάξουν από τη βέβαιη σαρωτική επίθεση των δυνάμεων εκείνων, που δεν διστάζουν να εξοντώνουν ολόκληρους Λαούς.

Στην περίπτωσή μας, επειδή είμαστε χώρα-μέλος της Ευρώπης, δεν θα χρησιμοποιήσουν το όπλο του πολέμου αλλά τη μέθοδο της οικονομικής ασφυξίας. Πράγμα που επιχειρούν να κάνουν αυτή τη στιγμή με τις τελευταίες προτάσεις των θεσμών, στο πλαίσιο των Μνημονίων.

Με άλλα λόγια, αντί για τον γρήγορο θάνατο με τον πόλεμο, επιλέγουν τον αργό θάνατο με όπλο την οικονομία και την ολοκληρωτική κατεδάφιση των εθνικών μας στηριγμάτων: Του εμπορίου, της παραγωγής, της υγείας, της παιδείας και φυσικά και του πολιτισμού.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει πλέον να υιοθετήσουμε μια νέα πολιτική, σε επίπεδο εθνικό, προκειμένου να σωθούμε από τη λαίλαπα που έρχεται. Και προ παντός χωρίς αυταπάτες για την πραγματική φύση όλων αυτών, που πίσω από τα καλά λόγια, τα χαμόγελα και τους ευγενείς τρόπους κρατάνε το στιλέτο για να χτυπήσουν ανελέητα, μιας και ανήκουν στη συνομοταξία των δυνάμεων του Χάους, που έχουν ήδη ξεκινήσει το δρόμο της ολοκληρωτικής καταστροφής του Ανθρώπου όπως τον διαμόρφωσε η Ζωή μέσα απ’ τους αιώνες.

Και για να ρθούμε στα δικά μας, θεωρώ ότι οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι ήταν ορθή η θέση της ΣΠΙΘΑΣ, ότι δεν υπάρχει λύση μέσα από το Σύστημα. Και ότι το Σύστημα είναι τόσο δυνατό, που μπορεί να σε μεταβάλει σε όργανο των δικών του επιδιώξεων όπως γίνεται σήμερα κάτω από την απειλή οικονομικής ασφυξίας. Για να σωθεί λοιπόν ο Λαός μας χρειάζεται μια υπεύθυνη πολιτική με στρατηγικό στόχο την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Και το κυριότερο: η κύρια δύναμη για να σωθεί ο Λαός είναι ο ίδιος ο Λαός. Εφ’ όσον οι πρωτοπόρες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις τον διαφωτίσουν, για να τον πείσουν για τη βεβαιότητα της νίκης που θα πρέπει να βασίζεται:

Πρώτον: στην οργάνωσή του μέσα σε ένα Ενιαίο Πατριωτικό και Ταξικό Μέτωπο, όπως εκείνο του ΕΑΜ.
Δεύτερον: στην εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου και
Τρίτον: σε νέες συμμαχίες με Κράτη που θα μας αντιμετωπίζουν ισότιμα και όχι εχθρικά, όπως γίνεται από το 1821 με τους άσπονδους φίλους μας, που μας αντιμετωπίζουν σαν αποικία τους και βρίσκονται πίσω από όλες τις μεγάλες εθνικές μας καταστροφές.

Με τα κράτη αυτά και συγκεκριμένα με τη Ρωσία και την Κίνα, θα μας συνδέσουν κοινά συμφέροντα, όταν με το σύστημα των κοινοπραξιών τους προτείνουμε να συνεκμεταλλευτούμε το σύνολο του εθνικού μας πλούτου. Στην πραγματικότητα η εκμετάλλευση αυτή θα είναι για τη χώρα μας η κύρια αναπτυξιακή μας πολιτική, που θα μας οδηγήσει στην οικονομική μας αυτονομία, που αποτελεί το θεμέλιο της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Αναγέννησης.

Ο στόχος για την κατάκτηση της Ουδετερότητας της χώρας με σκοπό να γίνει πόλος παγκόσμιας Ειρήνης και Πολιτισμού, θα μας βοηθήσει να εξισορροπήσουμε τις σχέσεις μας ανάμεσα στην Ευρώπη των Λαών και του Δυτικού Πολιτισμού και στα Κράτη της Ανατολής με τα οποία η συμμαχία μας θα είναι κυρίως οικονομική αλλά συνάμα και πολιτιστική. Να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έλαμψε όταν ο Πολιτισμός της μπόρεσε να αφομοιώσει ισοδύναμα τον Δυτικό και τον Ανατολικό Πολιτισμό δημιουργώντας τον δικό της Ελληνικό Πολιτισμό, που -ιδιαίτερα ο Αρχαίος- δεν ξεπεράστηκε ποτέ από κανένα αλλά παρέμεινε κύριος Φάρος μέσα στον Παγκόσμιο Πολιτισμό.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε αυτές τις αλήθειες, αν και για μια στιγμή συνεργάστηκε μαζί μας στο Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. Όμως δεν προβληματίστηκε με την πρωτοφανή ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα της 12ης Φεβρουαρίου με τις υπογραφές των εκπροσώπων του Μετώπου (Γλέζου, Κασιμάτη, Θεοδωράκη). Τι μας έδειχναν αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας; Δεν αποδείκνυαν τάχα ότι ο Λαός πίστεψε ότι την άλλη μέρα θα σχηματιζόταν η ηγεσία του Παλλαϊκού Μετώπου, που θα τον έκανε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων, γυρίζοντας την πλάτη σε μια αμαρτωλή Βουλή, που η Τρόικα την είχε καταντήσει όργανό της για να προσδίδει δημοκρατική νομιμότητα στις παράνομες ενέργειες των παράνομων Μνημονίων, με στόχο το γονάτισμα του Λαού μας;

Και ενώ αυτές ήταν οι προσδοκίες του Λαού, βλέπει ξαφνικά τον ΣΥΡΙΖΑ να μεταβάλλεται σε τμήμα αυτής της αμαρτωλής Βουλής, γεγονός που τον πάγωσε, τον απογοήτευσε και από τότε δεν ξαναείδαμε καμιά συγκέντρωση κι ας φωνάζει ο Μανώλης Γλέζος από τις Βρυξέλλες να βγει ο Λαός στους δρόμους και στις πλατείες για να υποστηρίξει, τι; Μια αριστερή κυβέρνηση που προσπαθεί μέσα από το Σύστημα και το όργανό του, την Ελληνική Βουλή, να μην τολμά να καταργήσει τα Μνημόνια αλλά αντίθετα να ολισθαίνει στην αυταπάτη ότι μπορεί με χαμόγελα να αλλάξει τη στάση των εγκεφάλων των Μνημονίων με μόνο επιχείρημα και στήριγμα τη νωπή εντολή του 36% του Ελληνικού Λαού. Παραβλέποντας τελείως ότι ο τότε εκλεγμένος εκπρόσωπος του Ελληνικού Λαού, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έχει υπογράψει την παράδοση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και όλου του πλούτου της χώρας σ’ αυτούς τους εγκεφάλους των Μνημονίων, που είναι φυσικό να μας αντιμετωπίζουν όπως άλλοτε οι αποικιοκράτες τις αποικίες τους.

Αυτούς ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι με την καλλιέργεια προσωπικών σχέσεων θα τους κάνει να παραιτηθούν από το δικαίωμα να επιβάλλουν στον Λαό μας τους όρους που θέλουν; Δικαίωμα που οι ίδιοι εμείς (δηλαδή οι πολιτικοί μας) τους έχουμε προσφέρει και που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα το καταργήσει με τον πρώτο Νόμο που θα φέρει στη Βουλή.

Όλα αυτά σε συνάφεια με την γεωστρατηγική του ΝΑΤΟ όπως την αναλύσαμε προηγουμένως, είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα προς τα πίσω, ενώ παράλληλα τα χτυπήματα εναντίον του Λαού μας θα γίνουν πολύ περισσότερο οδυνηρά από ό,τι ζήσαμε ως τώρα, βυθίζοντας τον Λαό μας σε μια καταστροφική αδυναμία και μεταθέτοντας την προσπάθεια για την τελική νίκη σε σκοτεινό μέλλον.

10.VI.2015,  

Μίκης Θεοδωράκης