Στο χθεσινό μου σημείωμα μού διέφυγε η τεράστια ζημιά που προκάλεσε στη χώρα μας η στάση της Κυβέρνησης στις σχέσεις της με τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί η μεγάλη διαφορά στις σκέψεις και τις ενέργειες ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Με μια λέξη θα χαρακτήριζα τη διαφορά αυτή ως διαφορά νοοτροπίας. Εκεί κυριαρχεί με παραλλαγές η διαύγεια της Καρτεσιανής σκέψης. Μπορεί ο Decarte  να ήταν Γάλλος, όμως η θεωρία του κυριάρχησε σε όλους τους Ευρωπαϊκούς Λαούς.

Έτσι, η διαύγεια μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί γι’ αυτούς δεύτερη φύση. Άλλωστε η Παπική εξουσία με τον Καθολικισμό και η Λουθηριανή πίστη με τους Προτεστάντες ορθώθηκαν μέσα από σκληρή πάλη αιώνων σαν ένας αδιαπέραστος τοίχος εναντίον της Ορθοδοξίας. Και το γεγονός αυτό είναι για μένα το βασικό στοιχείο της αντιπάθειας των Λαών της Ευρώπης (Καθολικών και Προτεσταντών) προς τους Λαούς της Ρωσίας και των Βαλκανίων, που εκπροσωπούν την Ορθοδοξία. Φυσικά μέσα στην ροή του χρόνου, τα θρησκευτικά μίση υποχώρησαν, για να μετατραπούν όμως σε βαθύτατες αντιθέσεις σε άλλους τομείς λ.χ. φυλετικούς, εθνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς.

Επομένως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την περίφημη δημιουργική ασάφεια. Είναι κάτι που τους βγάζει από τα ρούχα τους τους εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Κρατών και τους κάνει να ξεχνούν τους καλούς τρόπους, όπως συνέβη με την σχεδόν χυδαία ομαδική τους στάση εναντίον του Βαρουφάκη στην Ρίγα.

Έτσι, μέσα σ’ αυτούς τους λίγους μήνες, με την ηθελημένη ασάφεια στις συναντήσεις υψηλού επιπέδου στις οποίες συμμετείχε η χώρα μας, κατέρρευσε η προσπάθεια χιλιάδων Ελλήνων επαγγελματιών, επιστημόνων, καλλιτεχνών και αθλητών, που κατόρθωσαν με την προσωπική τους εργασία και το προσωπικό τους παράδειγμα να ανυψώσουν  το κύρος της χώρας μας μέσα σ’ αυτή την εχθρική για μας περιοχή, δηλαδή την Ευρώπη αλλά και την Βόρεια Αμερική με τους στενούς δεσμούς της με την Ευρώπη.

Επειδή συγκαταλέγομαι μεταξύ εκείνων που προσπάθησαν με το έργο και με τη στάση τους να αποκτήσει η χώρα μας μεγαλύτερο κύρος και να κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό αυτών των δύο σπουδαιότερων περιοχών του κόσμου, θα ήθελα να ρωτήσω τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, με ποιο δικαίωμα εκμηδένισαν τις προσπάθειές μας και μάλιστα σε μια εποχή τόσο σκληρή όπως η σημερινή, στην οποία η Μοίρα της Πατρίδας μας κρέμεται από μια κλωστή.

Είχαν το δικαίωμα να το κάνουν;

Όπως έγραψα και στο χθεσινό μου σημείωμα, πρέπει το συντομότερο δυνατόν να βρουν το θάρρος, την πυγμή, να εγκαταλείψουν την πολιτική της ασάφειας και να πουν σε μας και στους έξω με καθαρότητα και θάρρος τι πρόκειται να πράξουν, γιατί κάθε μέρα που περνά, μας πηγαίνει ένα μήνα πιο πίσω.
 
Αθήνα, 12.5.2015
 
Μίκης Θεοδωράκης