Το σφαγείο

1968

Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο

μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ

είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο

σήμερα εσύ, αύριο εγώ.

Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα

μετρώ τους χτύπους, τον πόνο μετρώ

πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα

τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ

που πάει να πει σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή

βαστάω γερά, κρατάω καλά.

Μες στις καρδιές μας αρχινάει το πανηγύρι

τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

και το κελί μας κόκκινο ουρανό.

At noon they beat someone in the office

I count the blows, I measure the blood

I am the fattened beast, they’ve shut me in the slaughterhouse

today you, tomorrow, me.

They beat Andreas on the terrace

I count the blows, I measure the pain.

We’ll meet again behind the wall;

tap-tap, you, tap-tap, me

which means, in this dumb language,

I’m holding on, I’m holding on well.

In our hearts the feast begins:

tap-tap you, tap-tap, me.

Our slaughterhouse smelled of thyme

and our cell, red sky.