Εκείνο που μας ενώνει με το Άπειρο

και που δίνει στη Σκέψη τη δύναμη να τραγουδήσει

είν’ η εντύπωση που γεννιέται

απ’ τη διείσδυση μιας ψυχής σε μιαν άλλην.

Ας σμίξουν λοιπόν τα αισθήματα

δίχως υποκρισία και ντροπή,

κι ας κυλιστούν

πάνω στην υγρή χλόη της ‘Ανοιξης.

Υπάρχει ένα βαθύ μυστήριο

στην ένωση τούτη

που συγκλονίζει τα ρωμαλέα σώματα

και που δίνει το μέτρο του μεγαλείου της Δημιουργίας!

Είναι ακατανόητο κι όμως αληθινό αγαπημένη,

πως το Σύμπαν ολάκερο κι ολάκερος ο θεός

χωρούν στο φιλί που μου δίνουν τα υγρά σου χείλη !

Αθήνα  17.ΙΙΙ.45

 Μίκης Γ. Θεοδωράκης