ΣΧΟΛΙΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Θεωρώ ότι το «Διάγραμμα» Κασιμάτη θα πρέπει να αξιοποιηθεί ως το πιο έγκυρο, αναλυτικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο κείμενο που έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας.

Και δεν πρέπει να υπάρξει ούτε ένα μέλος του Κ.Α.Π. που να μην το έχει μελετήσει σε βάθος, ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιεί  ως βασικό όπλο διαφώτισης.

Ακόμα στις σχέσεις μας με τις «ομάδες» που φιλοδοξούμε να δημιουργηθούν (Καλλιτέχνες, Επιστήμονες, Κινήματα κλπ.) θα πρέπει να αποτελέσει μια από τις κύριες βάσεις Αρχών που θα πρέπει να διέπουν την κοινή μας δράση.

Τέλος προτείνω να φροντίσουμε για τη μαζική διάδοσή του μέσα στον Λαό.

Μίκης Θεοδωράκης

^{_________________________________________________________________________}

^{[Το κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε τη βάση  της ομιλίας του συγγραφέα στην εκδήλωση του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών στις 7.11.12, στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Το ίδιο κείμενο θα αποτελέσει και τον κορμό ενός ευρύτερου δημοσιεύματος.]}

Με το ιδιαίτερα σημαντικό αυτό βήμα των πρωτοβουλιών του Μίκη Θεοδωράκη, η αντίσταση που διακήρυξε με άναμμα της Σπίθας και την ίδρυση του ΚΑΠ στην 1η  Δεκέμβρη του 2010 κατά των παράνομων και απάνθρωπων όρων των συμβάσεων δανεισμού της Ελλάδας, των λεγόμενων «Μνημονίων», με τις οποίες οι δανειστές μας, σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις, υποδούλωσαν τη χώρα μας και εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό, ακολουθείται σήμερα από ένα δεύτερο στάδιο: το στάδιο της  θεμελίωσης.

Στο νέο αυτό στάδιο έρχεται σήμερα το Κίνημα μας, με τη συνεργασία ομίλου έγκριτων  ειδικών επιστημόνων, να αποδείξει στον ελληνικό λαό, γιατί και πού απέβλεπαν οι επονείδιστες συμβάσεις δανεισμού, ώστε να καταλύσουν ολοσχερώς την κυριαρχία της Ελλάδας και να υποδουλώσουν τον ελληνικό λαό και γιατί εμείς επιμένομε στην αντίσταση όλων των Ελλήνων κατά της δουλείας αυτής.

Θα φανερώσομε τον πλούτο της χώρας, την οικονομική και την πολική δύναμή του, τον οποίο επιβουλεύονται οι δυνάμεις οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης της κρίσης και με τον οποίο η Ελλάδα μπορεί να ζήσει ελεύθερη και ανεξάρτητη, όπως μια σύγχρονη ανεπτυγμένη χώρα.

Β. Η ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της
     δημόσιας περιουσίας

• Η ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της περιουσίας: Η πρώτη εικόνα.

Όπως αποκαλύψαμε από τον Ιούνιο του 2010 και επανειλημμένα έχομε επισημάνει, η βασική σύμβαση δανεισμού του 2010 (Α΄ Μνημόνιο) και το σχέδιο συμβάσεως που ψήφισε η Βουλή (Β΄ Μνημόνιο) δέσμευσαν ολοκληρωτικά υπέρ των δανειστών το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και κατέλυσαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. 

α. Η έννοια της δέσμευσης των «Μνημονίων»
Πολλοί αμφιβάλλουν για την έκταση της δέσμευσης, γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι δεσμεύτηκαν ή ήταν δυνατό να δεσμευτούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Και όμως, δεσμεύτηκαν όλα. Έχομε, δηλαδή, ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της περιουσίας του κράτους.

Όταν λέμε  δεσμεύτηκε από τους δανειστές «το σύνολο της δημόσιας περιουσίας», εννοούμε ότι δεσμεύτηκαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να έχει ένα κράτος: ακίνητα, κινητά, το χρήμα, αξιόγραφα και άυλα αγαθά, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης περιουσιακών στοιχείων, κάθε είδους εμπράγματα και ενοχικά δικαιώματα και, γενικά, κάθε είδους οικονομικού περιεχομένου σημερινό ή μελλοντικό δικαίωμα. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται: όλες οι πήγες ορυκτού και υποθαλάσσιου πλούτου (ορυκτά και υδρογονάνθρακες κ.λπ.), είτε αυτές είναι γνωστές σήμερα, είτε είναι ακόμη άγνωστες, τα υψηλής ποιότητας αγροτικά προϊόντα,  οι μοναδικής ποιότητας φυσικές καλλονές (ακτές, νησιά, κλίμα, ηλιακό φως κ.ά), οι ανανεώσιμες πήγες ενέργειας (αιολικές, ηλιακές κ.ά.) και η μοναδικής αξίας ιστορική κληρονομιά.

(β) Όταν λέμε ότι επιβλήθηκε «ολοκληρωτική δέσμευση», εννοούμε ότι: η δέσμευση αυτή δεν αφήνει στο ελληνικό κράτος  κανένα δικαίωμα αξιοποίησης της περιουσίας του, όσο δεν έχει ξεπληρωθεί ολόκληρο το δάνειο και οι τόκοι, ενώ η περιουσία που έχει περιέλθει στο μπλοκ των δανειστών, στην ουσία, χάνεται είτε οριστικά είτε για πολλές δεκαετίες.

β. Οι όροι της δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας
Ας δούμε τους τρεις βασικούς όρους και των δύο «Μνημονίων», με τους οποίους χαλκεύθηκε η ολοκληρωτική δέσμευση του πλούτου και της ίδιας της χώρας και  κατέστησε την Ελλάδα κατεχόμενη και υποτελή:

(α) Η γενική δέσμευση της περιουσίας του ελληνικού κράτους .
(β) Η παραίτηση από τα δικαιώματα προστασίας του κράτους, της εθνικής κυριαρχίας και της περιουσίας του με βάση το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο (ασυλίες) .
(γ) Η επιβολή του αγγλικού δικαίου.

 (α) Απαγορεύεται γενικά στο ελληνικό κράτος χωρίς την έγκριση των δανειστών να δώσει σε οποιονδήποτε άλλον, εκτός από αυτούς που θα υποδεικνύουν ή θα εγκρίνουν οι δανειστές, οποιασδήποτε μορφής και κατηγορίας δικαίωμα αξιοποίησης ή διασφάλισης πάνω σε περιουσιακά στοιχεία της δημόσιας αυτής περιουσίας.

Επομένως, η Ελλάδα δεν μπορεί να κάμει καμιά οικονομικού περιεχομένου συμφωνία ή σύμβαση  με καμιά άλλη χώρα και με καμιά εταιρεία ή άλλο πρόσωπο (τράπεζα, οργανισμό, ίδρυμα κ.λπ.), είτε είναι ελληνικής είτε ξένης ιθαγένειας, με την οποία (σύμβαση) θα συμφωνείται η αξιοποίηση κάποιου περιουσιακού της στοιχείου ή η λήψη δανείου ή κάποιας βοήθειας με παραχώρηση κάποιου δικαιώματος πάνω σε αντικείμενο της περιουσίας της.

 (β) Για να μη μείνει αδέσμευτο κανένα περιουσιακό στοιχείο και κανένα οικονομικό δικαίωμα στο ελληνικό κράτος, το οποίο θα μπορούσε να αξιοποιήσει χωρίς την έγκριση των δανειστών μας, περιελήφθη και στα δύο «Μνημόνια» ο πρωτοφανής όρος στη νεότερη ιστορία του δανεισμού κρατών:

Η παραίτηση από όλα τα δικαιώματα προστασίας της περιουσίας που παρέχει το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο (οι «ασυλίες» της νομικής γλώσσας), μεταξύ των οποίων αναφέρεται ρητώς και η παραίτηση από τα δικαιώματα προστασίας της εθνικής κυριαρχίας.

 Ο όρος αυτός σημαίνει, ότι οι δανειστές μπορούν να αξιώσουν και αγαθά που υπηρετούν την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας, καθώς και αγαθά που προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα.

(γ) Ο τρίτος όρος  είναι: η υποχρεωτική υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο.

Η υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων  στο αγγλικό δίκαιο ολοκληρώνει την κατάλυση κάθε δικαιώματος προστασίας που παρέχει ο πολιτισμένος κόσμος στο κράτος-οφειλέτη. Και τούτο, γιατί: το αγγλικό δίκαιο στηρίζεται στη βάση ότι οι δανειακές συμβάσεις μεταξύ κρατών δεν υπάγονται στο διεθνές δίκαιο, αλλά στο ιδιωτικό δίκαιο. Υπάγονται, δηλαδή, στο ίδιο καθεστώς που υπάγεται ο δανεισμός των ιδιωτών και επομένως δεν αναγνωρίζεται καμιά προστασία του οφειλέτη από το διεθνές δίκαιο και από το σύνταγμα. Επιπλέον, όμως, δεν αναγνωρίζεται από το αγγλικό δίκαιο ούτε η προστασία του ιδιώτη-οφειλέτη που αναγνωρίζει το ιδιωτικό δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης –και το δικό μας. Με αυτό το αποικιακής νοοτροπίας αγγλικό δίκαιο, ο οφειλέτης είναι έρμαιο των ορέξεων, πραγματική βορά του δανειστή – όπως ακριβώς ο οφειλέτης ήταν βορά του Shylock στη σάτιρα του Σαίξπηρ «Ο έμπορος της Βενετίας».

Από τους βασικούς όρους των «Μνημονίων» που αναφέραμε, γίνεται ξεκάθαρα φανερό ότι η Ελλάδα, σύμφωνα με τη θέληση των δανειστών μας που δέχτηκαν και υπέγραψαν οι κυβερνήσεις μας, και αν ακόμη πληρώνει κανονικά τις δόσεις των δανείων που πήρε, δεν μπορεί, χωρίς έγκριση των δανειστών της, να αξιοποιήσει την περιουσία της συνάπτοντας οικονομικές συμφωνίες με άλλες χώρες ή άλλες επιχειρήσεις για την αξιοποίησή της, αφού είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια αξιοποίηση θα συνεπαγόταν δέσμευση περιουσιακών της στοιχείων υπέρ τρίτων. Αυτή η δέσμευση υποτέλειας θα ισχύει όσο θα υπάρχει ακόμη χρέος από το δανεισμό των «Μνημονίων», ενώ η περιουσία της, όπως ήδη επισημάναμε,  θα έχει περιέλθει και για το απώτερο μέλλον στο οικονομικό μπλοκ των δανειστών της.

Από την πρώτη αυτή περιγραφή των βασικών όρων του δανεισμού μας, προκύπτει ότι η ολοκληρωτική δέσμευση δεν είναι μόνο  του συνόλου της δημόσιας περιουσίας αλλά και της χώρας.

γ. Παραδείγματα της ολοκληρωτικής δέσμευσης

Για να γίνει καλύτερα κατανοητό τί σημαίνει «ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας του κράτους», αναφέρομε τα έξης παραδείγματα:

(1^ο παράδειγμα) Αν θελήσουν οι δανειστές να προβούν σε κατάσχεση της παραμεθόριας ζώνης του Έβρου, που είναι αμυντική περιοχή, ή δημόσιας έκτασης στο Καστελόριζο, γιατί η Ελλάδα δεν μπόρεσε να καταβάλει κάποια δόση του δανείου,  ή αν τις ίδιες αυτές εκτάσεις θελήσει μια πολυεθνική εταιρεία των δανειστών να αγοράσει ή να μισθώσει για αξιοποίηση μέσω του «Ταμείου», που έχει ιδρυθεί για τη μεταβίβαση της δημόσιας  περιουσίας και  των εσόδων από τη μεταβίβαση, δεν εμποδίζει το γεγονός ότι οι εν λόγω περιοχές του Έβρου και του Καστελόριζου έχουν ιδιαίτερη σημασία για την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και τούτο, γιατί από το δικαίωμα αυτό προστασίας της εθνικής κυριαρχίας παραιτήθηκε η Ελλάδα υπέρ των δανειστών και με τα δύο «Μνημόνια».

(2^ο παράδειγμα) Αν θελήσουν οι δανειστές να κατάσχουν μεγάλα ποσά χρημάτων του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος, γιατί δεν μπόρεσε να καταβάλει κάποια δόση του δανείου η κυβέρνηση, ή αν θελήσει μια πολυεθνική εταιρεία που θα υποδείξουν οι δανειστές να εκμεταλλευθεί, μέσω του «Ταμείου» μια πλουτοπαραγωγική πηγή (π.χ. ορυχεία σπάνιων ή πολύτιμων μετάλλων, τους Δελφούς ή την Ολυμπία), ώστε το σύνολο των εσόδων να «φεύγει» για τους δανειστές, ενώ εντωμεταξύ έχουν θιγεί τα κατώτατα όρια βασικών αναγκών του ελληνικού λαού ή της εθνικής άμυνας, η Ελλάδα δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση, γιατί το αγγλικό δίκαιο δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα έκτακτης ανάγκης για την άμυνα του κράτους και για την αξιοπρεπή διαβίωση του ελληνικού λαού. Επιπλέον δε η απόφαση που θα βγάλει εις βάρος της Ελλάδας το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου, στην αρμοδιότητα του οποίου υπήχθησαν οι σχετικές διάφορες με το «Β΄ Μνημόνιο», έχει συμφωνηθεί να είναι άμεσα εκτελεστή στην Ελλάδα, χωρίς ενστάσεις επί της ουσίας.

(3^ο παράδειγμα) Αν ένας έλληνας επιχειρηματίας θελήσει να συστήσει μια εταιρεία και να συγκεντρώσει τα αναγκαία κεφάλαια για αξιοποίηση και εκμετάλλευση μιας πλουτοπαραγωγικής πηγής (π. χ. μιας περιοχής υδρογονανθράκων) εκτός του «Ταμείου», ώστε τα έσοδα ή μέρος αυτών να εισέρχονται στον κρατικό προϋπολογισμό για ανάγκες του ελληνικού κράτους, δεν μπορεί να πάρει την άδεια χωρίς την έγκριση των δανειστών, γιατί η επιλογή της εταιρείας και το σύνολο των εσόδων αξιοποίησης της πλουτοπαραγωγικής πηγής ανήκουν στους δανειστές, σύμφωνα με τα «Μνημόνια» και τον «εφαρμοστικό νόμο», που θα δούμε πιο κάτω.

(4^ο παράδειγμα) Αν το ίδιο το ελληνικό κράτος θελήσει να ιδρύσει μια κρατική ή μικτή επιχείρηση για την αξιοποίηση κάποιας κρατικής πηγής πλούτου (π.χ. υδρογονανθράκων), από την οποία θα έχει απευθείας έσοδα, θα πρέπει να ξέρει ότι (α) ως νέο κρατικό περιουσιακό στοιχείο, θα είναι δεσμευμένο σύμφωνα με τη γενική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας με βάση τα «Μνημόνια»× (β) το νέο αυτό περιουσιακό στοιχείο του κράτους ή τα έσοδά του μπορούν να αλλοτριωθούν μέσω του «Ταμείου» υπέρ των δανειστών, που περιγράφομε πιο κάτω.

• Η ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας και της ίδιας της χώρας από πιο κοντά

          Προσεγγίζοντας του όρους δανεισμού που αναφέραμε, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι συνιστούν ολοκληρωτική δέσμευση χώρας και πλούτου.

α. Η γενική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας μέσω των βασικών συμβάσεων των δύο «Μνημονίων»

Οι δανειακές συμβάσεις θα ήταν λογικό να προβλέπουν, για τη διασφάλιση του χρέους υπέρ των δανειστών, δέσμευση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων –ακόμη και διπλάσιας ή και τριπλάσιας αξίας από το ύψος των δανείων. Αυτό άλλωστε είναι το σύνηθες στην δανειακή πρακτική. Αντί αυτού, στην προκείμενη περίπτωση, επιβλήθηκε γενική δέσμευση του συνόλου της περιουσίας του ελληνικού κράτους. Αλλά ούτε αυτό έφτανε τη βουλιμία των δανειστών και των κέντρων εξουσίας που τους κατεύθυνε: Αντί η δέσμευση αυτή να θεσπιστεί μόνο για την περίπτωση που η Ελλάδα δε θα μπορούσε ή δε θα ήθελε να πληρώσει τα δάνεια, ώστε να μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά οι δανειστές, θεσπίστηκε  γενικά και ανεξάρτητα από την πορεία αποπληρωμής των δανείων. Έτσι, η αφαίρεση και η μεταβίβαση των στοιχείων της δεσμευμένης περιουσίας προς τις εταιρείες που επιθυμούν οι δανειστές και οι εντολείς τους μπορεί να αρχίσει –και πράγματι έτσι έγινε και γίνεται- για την εξυπηρέτηση των δανείων πριν ακόμη λήξουν. Πράγματι, έτσι έγινε και γίνεται μέσω του διαβόητου «Ταμείου» και της διαδικασίας που προβλέπει ο επονείδιστος «εφαρμοστικός νόμος» (ν.  3986/1.7.2011). Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι και μετά την αποπληρωμή των δανείων, τα περιουσιακά στοιχεία θα χαθούν για την Ελλάδα, αφού θα εξακολουθήσουν να είναι στην εκμετάλλευση των υπερεθνικών εταιρειών.

 Το ίδιο ισχύει και για την παραίτηση από τις ασυλίες (και τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας). Λογικά, ενώ θα έπρεπε η παραίτηση αυτή να αφορά μόνο στη δικαστική επιδίωξη και την αναγκαστική εκτέλεση των σχετικών δικαστικών αποφάσεων –όπως συμβαίνει συνήθως- σύμφωνα με τη διατύπωση του όρου, είναι ευρύτερη και καλύπτει κάθε περίπτωση διαδικασίας που έχει σχέση με την εξυπηρέτηση των δανείων. Συνεπώς, η εν λόγω παραίτηση ισχύει και για τις διαδικασίες εξυπηρέτησης των δανείων που «εφαρμοστικού νόμου» που αναφέραμε.
β. Η «μη εξασφάλιση των δανείων» και το «Ταμείο»
Η ληστρική γενικότητα της δέσμευσης επιβεβαιώνεται και από δύο ακόμη πλευρές, που μας δείχνουν και τη σατανικότητα των «Μνημονίων»:

(α) Η μια είναι η δήλωση στις δανειακές συμβάσεις  ότι τα δάνεια δόθηκαν «χωρίς εξασφάλιση» (!). Αν ο όρος της γενικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας διασφάλιζε μόνο την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων, δε θα ετίθετο ο όρος της μη εξασφάλισης. Άρα η γενική δέσμευση διασφαλίζει και πολλά άλλα, που θα δούμε αμέσως πιο κάτω.

Είναι δε χαρακτηριστική η διάταξη της σύμβασης, που ορίζει ότι τα δάνεια δόθηκαν χωρίς εξασφάλιση. Υπογραμμίζομε αυτό τον «όρο»-δήλωση, που τέθηκε και στα δύο «Μνημόνια» , γιατί φανερώνει το σατανικό τρόπο υποδούλωσης της Ελλάδας και ο οποίος διατυπώνεται και ως δήλωση απατηλής «καλής θέλησης» και «αλληλεγγύης». Τί ορίζει αυτός ο «όρος»: ότι το δάνειο αποτελεί μια υποχρέωση της Ελλάδας η οποία δεν ειναι εξασφαλισμένη ειδικά για τους δανειστές και κατατάσσεται για την εκπλήρωσή της ισότιμα, όπως όλα τα άλλα σημερινά και μελλοντικά μη εξασφαλισμένα χρέη. Αμέσως, όμως, ακολουθεί τη δήλωση της «μη εξασφαλισμένης» και «καλοκάγαθης» δανειοδότησης η ολοκληρωτική δέσμευση της χώρας, της περιουσίας της και της κυριαρχίας της!, που είδαμε πιο πάνω.

(β) Η άλλη ρύθμιση, που αποδεικνύει ότι η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας της χώρας είναι γενική και ανεξάρτητη από την αποπληρωμή των δανείων, ειναι ο μοναδικός στην ιστορία του δανεισμού  «εφαρμοστικός νόμος» του «Μεσοπρόθεσμου»  της 1ης Ιουλίου 2011, τον οποίο έχομε ήδη αναφέρει σε άλλες θέσεις .

Ο επονείδιστος αυτός νόμος της Βουλής των Ελλήνων, τον οποίο έχομε επανειλημμένως καταγγείλει, είναι στην ουσία του, ο εκτελεστικός νόμος της ολοκληρωτικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας. Ο νόμος αυτός, στην πραγματικότητα, ρυθμίζει,  πώς θα αλλοτριώνεται (θα «ξεπουλιέται», κατά τη λαϊκή έκφραση) οριστικά ή για πολλές γενιές ο δημόσιος πλούτος της χώρας, χωρίς διεθνή διαγωνισμό, σε ανεξέλεγκτη και ασφαλώς εξευτελιστική τιμή, χωρίς κανένα έσοδο για το ελληνικό κράτος, χωρίς καμιά διαφάνεια και με μεθόδους καταχρηστικής εκμετάλλευσης. Ο «εφαρμοστικός νόμος» του λεγόμενου «Ταμείου» ορίζει μεν ότι όλα τα έσοδα της εκμετάλλευσης της ελληνικής περιουσίας θα φεύγουν κατ’ ευθείαν, «μέσα  σε δέκα μέρες» (!), σε ειδικό λογαριασμό για εξυπηρέτηση των δανείων, αλλά δεν ορίζει, ασφαλώς, ούτε θα ήθελαν, άλλωστε, οι δανειστές να ορίσει ότι τα περιουσιακά στοιχεία μετά την αποπληρωμή των δανείων, θα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Η αλλοτρίωση, επομένως, της δημόσιας περιουσίας θα συνεχιστεί.

Πέρα από όλα αυτά, βλέπομε και κάτι πρόσθετο, αλλά συναφές: τη συνεχή αύξηση του υπερδανεισμού της χώρας. Βλέπομε σήμερα πια καθαρά ότι πρώτο μέλημα των κέντρων εξουσίας που επιμένουν στο σημερινό απάνθρωπο «πρόγραμμα  δημοσιονομικής προσαρμογής», που εξαθλιώνει όλο και περισσότερο τον ελληνικό λαό και εξαρθρώνει μέρα με τη μέρα την οικονομία της χώρας, δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους της Ελλάδας, αλλά η διαιώνιση του υπερδανεισμού της× η διαιώνιση της αδυναμίας ανάκαμψης και ανάπτυξης, ώστε να συνεχίζεται μέχρι την ολοκλήρωσή του ο πράγματι ληστρικός τρόπος περιέλευσης και εκμετάλλευσης της πολύτιμης δημόσιας περιουσίας της χώρας μέσα στο οικονομικό μπλοκ των δανειστών –ο ληστρικός τρόπος που θέσπισε πρόθυμα η δική μας Βουλή με τον «εφαρμοστικό νόμο» που είδαμε .

Από όλα όσα εκθέσαμε πιο πάνω, γίνεται φανερό ότι οι πρωτοφανείς όροι με τους οποίους οι δανειστές μας με τη σύμπραξη των ελληνικών κυβερνήσεων δέσμευσαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και την Ελλάδα δεν τέθηκαν για τη διασφάλιση των συγκεκριμένων δανείων, τα οποία μπορούσαν κάλλιστα να διασφαλιστούν με τους παραδοσιακούς τρόπους (προσημείωση, υποθήκη, ειδικές εγγυήσεις).  Τέθηκαν για άλλους σκοπούς και έχουν άλλους στόχους.

Γ. Ποιοι είναι οι στόχοι της ολοκληρωτικής δέσμευσης της Ελλάδας και της δημόσιας περιουσίας της;

• Οι στόχοι

Οι στόχοι συνάγονται λογικά και εύκολα από τους ίδιους τους όρους της ολοκληρωτικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας και της χώρας. Οι κύριοι και πρώτοι στόχοι είναι δύο:

(α) Η ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση της Ελλάδας και

(β) Η εξασφάλιση της αποκλειστικής εκμετάλλευσης του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών  πηγών της χώρας.

Ας δούμε από πιο κοντά τους δύο βασικούς στόχους της ολοκληρωτικής δέσμευσης:

(α)  Ο πρώτος στόχος: Η πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση περικλείει πολλές μορφές υποτέλειας και εξάρτησης:

- Εξασφαλίζει την ένταξη της Ελλάδας σε συγκεκριμένη πολιτική ομάδα  κρατών (μπλοκ).

- Ενισχύει τους  γεωπολιτικούς στόχους των ισχυρών κρατών του μπλοκ στην περιοχή.

- Χειραγωγεί την επίλυση των εθνικών μας ζητημάτων, σύμφωνα με τα συμφέροντα της ηγεσίας του μπλοκ.
 
- Δημιουργεί πολιτική εξάρτηση από τις οικονομικά ισχυρές χώρες του μπλοκ.
 
- Οδηγεί τη χώρα στο σύστημα εξουσίας του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
 
- Δοκιμάζει τη δημιουργία νέας τάξης.

(β) Ο δεύτερος στόχος: η εξασφάλιση της εκμετάλλευσης του πλούτου και γενικά της περιουσίας του ελληνικού κράτους:

Ο στόχος αυτός θα μπορούσε, στην ουσία του, να ενταχθεί στον πρώτο. Ο διαχωρισμός του οφείλεται στο γεγονός ότι εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα των δανειστών και έμμεσα την ευρύτερη εξάρτηση της χώρας. Πράγματι, τα έσοδα από την εκμετάλλευση θα «φεύγουν», όπως έχομε εκθέσει, άμεσα (μέσα σε δέκα μέρες!) από το διαβόητο «Ταμείο» για τον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης των και των δανειστών.

Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι στόχοι προϋποθέτουν και συνεπάγονται την πλήρη εξάρτηση της χώρας, σε βαθμό που η Ελλάδα σήμερα, με την ολοκληρωτική παραβίαση και τα μέτρα ελέγχου του κράτους και  της κυριαρχίας του, με την ουσιαστική κατάλυση του πολιτεύματος, με τις παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ελλήνων, με τα μέτρα εξαθλίωσης των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και με τα μέτρα εξάρθρωσης του μεσαίου οικονομικού και κοινωνικού χώρου, καθώς και με τη συνεχή αλλοτρίωση της εθνικής οικονομίας, η Ελλάδα είναι ένα ολοκληρωτικά εξαρτημένο και υπό κατοχή κρότος.

• Το πείραμα

 Πρέπει να επισημάνομε ότι ο πολυδιάστατος στόχος της οικονομικής και πολιτικής κηδεμόνευσης της Ελλάδας αποτελεί ένα πολύπλευρο και πολυδιάστατο παιχνίδι των κέντρων υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, στο οποίο η Ελλάδα αποτελεί το έμψυχο ματωμένο πεδίο πειράματος και ο λαός της το πειραματόζωο για την κατάλυση του εθνικού κράτους και της δημοκρατικής και διεθνούς νομιμότητας. 

Το πείραμα της νέας αυτής τάξης γίνεται σε τρεις διαστάσεις: Η πρώτη συνίσταται στην κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας και της διεθνούς νομιμότητας που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, μετά τις εμπειρίες του Β΄ Πολέμου. Στο πλαίσιο αυτής της διάσταση, επιδιώκεται: να καταλυθούν: οι αρχές της αστικής δημοκρατίας,  η αρχή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και οι αρχές του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, όπως έχουν αναπτυχθεί όλες αυτές οι αρχές στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής αγαθών. Η δεύτερη διάσταση συνίσταται στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, με στόχο την πλήρη κατάλυση του εθνικού κράτους. Το εθνικό κράτος σήμερα δεν καταλύεται, όπως αναμενόταν να γίνει ιστορικά, με την παγκοσμιοποίηση των σχέσεων των πολιτικών κοινωνιών (των λαών) και για την κοινωνική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, αλλά με τη στυγνή ιμπεριαλιστική επιβολή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου.  Η τρίτη, τέλος, διάσταση συνίσταται στην επιβολή της εξουσίας του νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος καπιταλισμού πάνω στην πολιτική.

Αυτά όλα που αποτελούν το πείραμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που ζούμε από το Μάη του 2010:

• Παράνομες και ανίσχυρες διεθνείς συβάσεις, συμφωνίες, αποφάσεις και πρακτικές, οι οποίες δεν κυρώνονται σύμφωνα με το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο, επιβάλλονται με μέσα οικονομικής και πολιτικής βίας και παραβιάζουν κατάφωρα τις Συνθήκες της ευρωπαϊκής ένωσης.

• Εφαρμογή απάνθρωπης πολιτικής λιτότητας, η οποία προκαλεί: εκτεταμένη ανεργία και εξαθλίωση των ασθενών στρωμάτων του λαού× προσβάλλει κατάφωρα, κυνικά και αδίστακτα την αξία του ανθρώπου, με κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου,  των δικαιωμάτων του πολίτη, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των κοινωνικών δικαιωμάτων και των οικονομικών και επαγγελματικών δικαιωμάτων× διαλύει και εξαρθρώνει το κράτος,  τα συστήματα περίθαλψης και προστασίας της υγείας, της παιδείας, της επιστήμης,  της έρευνας και του πολιτισμού.

• Εφαρμογή μιας πολιτικής απόλυτης ύφεσης που εξαρθρώνει ριζικά το μικρομεσαίο χώρο της οικονομίας και αποδυναμώνει και καθιστά βορά του υπερεθνικού κεφαλαίου τις εθνικές αγορές, επιχειρήσεις και τράπεζες.

• Διάβρωση και εξαχρείωση των πολιτικών, της πολιτικής και της αποστολή της.

• Διάβρωση και φίμωση των μέσων επικοινωνίας και εξανδραποδισμός των λειτπυργών της δημοσιογραφίας.  

• Διάβρωση και καθημερινή αποδόμηση του κοινωνικού ιστού της χώρας και ώθηση στη φυγή του πρώτου και μεγάλου κεφαλαίου ανάπτυξής της, του έμψυχου δυναμικού των νέων.

 Το πείραμα αυτό είναι ένα ιστορικό γέννημα της παγκόσμιας κρίσης του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος, που προκλήθηκε και κηδεμονεύεται από τα κέντρα εξουσίας του σύγχρονου καπιταλισμού –ίσως της τελευταίας φάσης εξέλιξης της ιμπεριαλιστικής του δύναμης× του καπιταλισμού που συνίσταται σε ένα κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που λειτουργεί  ανεξέλεγκτα, με πλήρη εφαρμογή του λιμπεραλισμού, έξω και πάνω από το σύστημα εργασίας και παραγωγής αγαθών× του καπιταλισμού που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας επέβαλε ολοκληρωτικά την κερδοσκοπική οικονομική εξουσία πάνω στην πολιτική και των πιο ισχυρών πολιτικών φορέων και συστημάτων του πλανήτη και πάνω στον πολιτισμό.

Από την επιτυχία του πειράματος αυτού δεν προσδοκούν κέρδη μόνο τα κέντρα εξουσίας του κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Προσδοκούν οικονομικά και πολιτικά -ιδίως γεωπολιτικά- κέρδη και ισχυρά κράτη, όπως στην περιοχή μας οι ΗΠΑ, η Γερμανία, που παίζουν στο παιχνίδι της κυριαρχίας του πλανήτη.

Η ιστορική λογική επέβαλλε το πείραμα αυτό, που δοκιμάζει την αντοχή των λαών στον εξανδραποδισμό και στη βαρβαρότητα, να γίνει στην Ευρώπη, στην ήπειρο, από την οποία πηγάζει τα κρείττω και ερρύει τα φαύλα. Αν επιτύχει το πείρα στην Ευρώπη με τον ισχυρό θώρακα της δημοκρατικής νομιμότητας, θα επιτύχουν σε όλο τον κόσμο οι σκοτεινοί στόχοι του.

Αποτελεί τραγική ειρωνεία της ιστορίας να βρεθεί πρόθυμη η μητέρα του πολιτισμού να γίνει τροφός του δολοφόνου του.

Δ. Η μεγάλη απειλή της Ελλάδας από τη συνέχιση εφαρμογής του προγράμματος των «Μνημονίων»

1. Η προπαγάνδα και η φίμωση των ΜΜΕ

Σήμερα πια είναι γνωστό ότι το αργότερο από το 2009 άρχισε ο εγκληματικός σχεδιασμός της υποδούλωσης της Ελλάδας για τους σκοπούς που αναφέραμε. Από τότε, για να επιτύχουν το πείραμα και οι επίβουλοι στόχοι του δανεισμού της χώρας με τους όρους που ζούμε σήμερα, άρχισε και συνεχίζεται ένα τέτοιος κατακλυσμός ψεύδους, απάτης και άσκησης ψυχολογικής βίας στον ελληνικό λαό, που είναι αμφίβολο αν μπορεί να βρει κάνεις προηγούμενο παράδειγμα στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Αυτό το ψεύδος, αυτή η απάτη και αυτός ο ψυχολογικός εκβιασμός θυμίζουν μόνο την εποχή επικράτησης του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού στην Ευρώπη.

Στο «άθλημα» αυτό της εξαπάτησης και του εκβιασμού του ελληνικού λαού επιδόθηκε ολόκληρο το σύστημα επιβολής του πειράματος: πολιτικές ηγεσίες, πολιτικοί και ΜΜΕ των χωρών της Ευρωζώνης και ολόκληρης της ΕΕ, πολιτικά όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, πολιτικά κόμματα, πολιτικές ηγεσίες και πολιτικοί, καθώς και τα μεγάλα ΜΜΕ.  Το περίφημο «δόγμα του σοκ» και όλες οι μέθοδοι άσκησης ψυχολογικής βίας, δημιουργίας κοινωνικής ενοχής και αποπροσανατολισμού,  όλες οι μορφές ψεύδους και όλοι οι τρόποι αποκλεισμού της αλήθειας αποτελούσαν και αποτελούν καθημερινή πρακτική στήριξης και επιβολής του επονείδιστου «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» και του απάνθρωπου δανεισμού που πήρε το όνομα «Μνημόνια».

Σ’ αυτή την κολοσσιαία προσπάθεια στήριξης του μεγάλου πειράματος χαλκεύθηκαν οι φιγούρες των μεγάλων ψευδών: του ψεύδους της καταστροφής («ή έτσι ή καταστρεφόμαστε), του ψεύδους της μοναδικής λύσης («δεν υπάρχει άλλη λύση»), του ψεύδους της μοναδικής πηγής βοήθειας στον πλανήτη (η Ευρώπη με το ΔΝΤ), το ψεύδος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, το ψεύδος της εκδίωξής μας  από τη ζώνη του ευρώ, το ψεύδος ότι η μη καταβολή της δόσης του δανείου θα έχει συνέπεια τον άμεσο θάνατο της Ελλάδας από ασφυξία και του λαού από πείνα, το ψεύδος της απώλειας των χρημάτων μας ...

Αυτά όλα –και πολλά άλλα- ήταν πολιτικά ψεύδη πλύσης εγκεφάλου και πραγματικής προπαγάνδας αυταρχικών και ολοκληρωτικών συστημάτων. Δε λέγονταν με τον απαιτούμενο προβληματισμό ως λιγότερο ή περισσότερο πιθανοί κίνδυνοι ή ως λιγότερο ή περισσότερο θεμελιωμένες συνέπειες εναλλακτικών πολιτικών, αλλά ως δεδομένα× ως απόλυτα βέβαιες απειλές άμεσου θανάτου και άμεσης καταστροφής. Ήταν, επίσης, πολιτικά ψεύδη προπαγάνδας, γιατί λέγονταν για τη στήριξη μεγάλου ψεύδους, που σήμερα έχει ήδη επιβεβαιωθεί: το ψεύδος της «βοήθειας» για την ευημερία της Ελλάδας. Ήταν, τέλος, πολιτικά ψεύδη, γιατί στερεώθηκαν με τσιμέντο και ατσάλι σε ένα κάστρο επικοινωνίας του ψεύδους, όπου αποκλείστηκε de facto κάθε διάλογος και κάθε άλλη πρόταση.

Με αυτά τα ψεύδη χτίστηκε ένα σύστημα «μνημονιακού» μονολόγου, το οποίο εδώ και ένα χρόνο περίπου, άρχισε να εμπλουτίζεται προοδευτικά με έναν κεντρομόλο, εσωστρεφή και συχνά έντονο αντιπολιτευτικό λόγο, που εκτονώνει τις αντιστάσεις και ενισχύει το σύστημα. Σ’ αυτό το σύστημα, που προωθείται έντεχνα από τα μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κυρίως από τον ισχυρό ημερήσιο τύπο, βλέπομε να συμμετέχουν και να το βοηθούν διανοούμενοι του δημόσιου λόγου, επιδεικνύοντας αυτάρεσκα μια δήθεν «αντιστασιακή» δράση με ένα δήθεν αντιμνημονιακό λόγο επιφανείας, για ένα αξιόπρεπες άλλοθι,. Το χειρότερο, όμως είναι ότι σ’ αυτό το κεντρομόλο σύστημα άρχισαν να εγκλωβίζονται τα λίγα και μικρά πραγματικά αντιμνημονιακά μέσα επικοινωνίας που υπήρχαν, καθώς και ο πολιτικός λόγος αντιμνημονιακών πολιτικών οργανώσεων.

Πάντως, υπογραμμίζομε: ο ουσιαστικός αντιμνημονιακός λόγος, που προτείνει λύσεις και αποκαλύπτει αλήθειες, ήταν και είναι απόλυτα αποκλεισμένος από τα μέσα πολιτικής επικοινωνίας.

Το να αναλωθεί κανείς στη διάψευση όλων των παραπάνω ψευδών -η διάψευση των οποίων προχωρεί πια με γοργό ρυθμό και καθημερινά μόνη της-  θα μπορούσε εύκολα να εκφυλιστεί σε εσωστρεφή αντιπολίτευση υπέρ του συστήματος, που επισημάναμε πιο πάνω. Γι’ αυτό είναι, νομίζω, πιο χρήσιμο, αντί τις ψεύτικες απειλές με τις οποίες βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό για να τον εκβιάζουν, να δούμε σε απλή μορφή, τί πραγματικά απειλεί σήμερα την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό από την πολιτική που επιμένουν οι δανειστές μας και οι έλληνες συνεργάτες τους.

Σε άρθρο μου που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα Το Παρόν της 22.7.2012 είχα επισημάνει δύο κινδύνους που απειλούν πραγματικά και για πολλές γενιές την Ελλάδα: την απώλεια του εθνικού πλούτου  και την επιβολή ελεγχόμενης (από τους δανειστές) χρεοκοπίας. Οι δύο αυτοί κίνδυνοι, στην πραγματικότητα, συνδυάζονται κατά το ότι ο δεύτερος εμπεριέχει τον πρώτο και οδηγεί σε μια Ελλάδα φτωχή, υπανάπτυκτη και υποτελή για πολλές γενιές. Έτσι, αρχίζομε με τον κίνδυνο επιβολής ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
          2.  Ο κίνδυνος επιβολής ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Οι δανειστές μας και οι κυβερνήσεις μας, για να μας κάνουν να υποκύπτομε συνεχώς στις άνομες και απάνθρωπες αξιώσεις τους,  έχουν επινοήσει τον οικονομικό εκβιασμό με την απειλή ότι: η Ελλάδα, αν δε συμμορφωθεί με τους όρους του σημερινού προγράμματος των Μνημονίων,  θα χρεοκοπήσει, γιατί θα σταματήσει η καταβολή των δόσεων του δανείου, θα βγει από το ευρώ, και οι Έλληνες θα χάσουν τα χρήματά τους.

Πώς θα γίνουν αυτά, δε μας έδωσαν, βέβαια, ποτέ καμιά εξήγηση. Γιατί δεν δίνουν καμιά εξήγηση, υπάρχουν δύο λόγοι:
α. Ο πρώτος λόγος είναι: αν δεν το θέλει η Ελλάδα, μόνο με εξαναγκασμό μπορεί να γίνει η έξοδος από το ευρώ. Η έξοδος, όμως, αυτή θα παραβιάζει το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο και τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κλονιστούν επικίνδυνα. Αλλά και αν το τολμήσει να προβεί σε εξαναγκασμό εξόδου, με ποια μέσα; Ή, αν δε συμφέρει την Ελλάδα, θα βρεθεί ελληνική κυβέρνηση που θα υπογράψει την έξοδα; (Με βάση την εμπειρία που έχομε, το τελευταίο μπορεί να γίνει...)

β. Ο δεύτερος λόγος είναι: αν γίνει αναγκαστική έξοδος, είτε οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία είτε όχι, θα πάψουν να ισχύουν οι δανειακές συμβάσεις με όλες τις συνεπείς που θα έχουν οι δανειστές μας. Οπότε οι δανειστές θα χάσουν τα δάνεια, θα ανατραπούν τα σχέδιά τους να οικειοποιηθούν τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, θα χάσει το οικονομικό τους μπλοκ ένα μέλος –και όλα αυτά με όλες τις οικονομικές συνέπειες (το «ντόμινο» κ.λπ.) που θα έχουν για την οικονομία της Ευρώπης, των ΗΠΑ και παγκοσμίως.

• Ποια είναι η σημερινή κατάσταση;

Αυτό που αποφεύγουν, επίσης, να μας πουν και να μας προσδιορίσουν οι δανειστές μας, οι κυβερνήσεις μας και τα μεγάλα ΜΜΕ, καθώς και οι οικονομολόγοι του συστήματος  είναι:  σε ποιο επίπεδο βρίσκεται από το Μάη του 2010 η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Είναι κατάσταση απλώς οικονομικών δυσκολιών, κατάσταση παροδικής ύφεσης ή κατάσταση χρεοκοπίας και τι είδους χρεοκοπίας: οικονομικά ελεγχόμενης, πολιτικά ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι η Ελλάδα δε βρίσκεται σήμερα σε καθεστώς χρεοκοπίας με πλήρη έλεγχο των δανειστών. Όλοι οι όροι της χρεοκοπίας μιας χώρας ισχύουν κατά τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, που υπερβαίνει κατά πολύ τα συνήθη και επιτρεπτά όρια του διεθνούς δικαίου:
- Υπέρβαση όλων των κατώτατων ορίων και απαραίτητων όρων   αξιοπρεπούς διαβίωσης του ελληνικού λαού (παραβίαση του κατώτατου ορίου αξιοπρεπούς διαβίωσης.
- Παραβίαση των στοιχειωδών όρων υγείας,  περίθαλψης, εκπαίδευσης, εργασίας, απασχόλησης και γενικά των ελάχιστων ορίων ικανοποίησης όλων των βασικών αναγκών μια σύγχρονης κοινωνίας.
- Πλήρης κατάλυση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους και δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας πέρα από το επιτρεπτά όρια του Συντάγματος, της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του διεθνούς δικαίου.
- Απόλυτη δέσμευση και ολοκληρωτικός διοικητικός έλεγχος των εσόδων και των δαπανών του κράτους και γενικά της λειτουργίας της όλης ελληνικής οικονομίας.
Πρόκειται πραγματικά για κατάσταση κατεχόμενης χώρας.
Αυτά όλα τα συμπτώματα χρεοκοπίας είναι γνωστά και ορατά από όλους, όπως ορατό είναι και το ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση ελεγχόμενης οικονομικής χρεοκοπίας. Αυτό, όμως, που αποκαλύπτεται σήμερα από οικονομολόγους και ανώτατους λειτουργούς οργανισμών και συνάγεται από το σύνολο του θεσμικού συστήματος, του συστήματος νομικών κανόνων και διαδικασιών, με το οποίο «έδεσαν» οι δανειστές μας και οι κυβερνήσεις μας το δανεισμό μας, τον έλεγχο της χρεοκοπίας μας και την εκμετάλλευση της κρίσης μας είναι κάτι πολύ χειρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο για την Ελλάδα από οποιασδήποτε άλλης μορφής οικονομικής χρεοκοπίας. Αυτό ακριβώς το μεγάλο κακό έχομε την υποχρέωση να διαδώσομε και αυτό  πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες. Ποιο είναι αυτό;
Η ελεγχόμενη οικονομική χρεοκοπία μας, της οποίας τα συμπτώματα αναφέραμε λίγο πιο πάνω, είναι πολιτικά ελεγχόμενη χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει τα έξης:

(α) Η σημερινή χρεοκοπία επιβλήθηκε πολιτικά. Προκλήθηκε, δηλαδή, δολίως, για τους οικονομικό-πολιτικούς στόχους που αναπτύξαμε στο Γ΄ Κεφάλαιο αυτού του κειμένου.

Ασφαλώς είχε πληγεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση, για την οποία υπάρχουν και πολλές εσωτερικές ευθύνες.  Μπορούσε, όμως, να αποφευχθεί η χρεοκοπία που ζούμε –η χρεοκοπία με τις παράνομες συμφωνίες και τους επαχθείς και απάνθρωπους όρους.

(β) Οι όροι των «Μνημονίων» που υπερβαίνουν όλα τα νόμιμα όρια δανεισμού κρατών και δεσμεύουν την κυριαρχία της Ελλάδας ως κράτους, είναι, όπως είδαμε στο Β΄ και στο Γ΄ Κεφάλαιο,  καθαρά πολιτικοί.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν έγινε ποτέ δημοσίευση, ούτε καν διανομή του κειμένου τους στους αντιπροσώπους του λαού και στα κόμματα, δεν έγινε ποτέ συζήτηση, έστω και με ερωτήσεις στη Βουλή και δεν έγινε, τέλος, ποτέ αναφορά ή συζήτηση στα μεγάλα ΜΜΕ.

(γ) Η εφαρμογή και ο έλεγχος εφαρμογής της χρεοκοπίας που επιβλήθηκε αποτελούν πολιτικές πράξεις δανειστών και ελληνικών κυβερνήσεων. Δηλαδή: δεν εξυπηρετούν οικονομικούς στόχους, όπως ο τερματισμός της οικονομικής κρίσης, η ανάκαμψη και η ανάπτυξη της χώρας, αλλά τους οικονομικό-πολιτικούς σκοπούς και στόχους  που αναπτύξαμε (στο Γ΄ Κεφάλαιο).

Η επιδίωξη των πολιτικών στόχων είναι και η αιτία ότι οι δανειστές και οι κυβερνήσεις μας επιμένουν στην εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται δεν έχει επιτύχει. Επίσης, επιβεβαιώνει τον πολιτικό χαρακτήρα της εφαρμογής του προγράμματος  και το γεγονός ότι ούτε η πολιτική και η οικονομική ηγεσία της χώρας ή της Ευρωζώνης δημοσίευσαν ποτέ μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση για την οικονομική ορθότητα του προγράμματος των «Μνημονίων», ούτε τα μεγάλα ΜΜΕ δέχτηκαν ποτέ να μεταδώσουν μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση ή να οργανώσουν μια τηλεοπτική συζήτηση ή συζήτηση στον ημερήσιο τύπο.

(δ) Η χρονική διάρκεια της χρεοκοπίας είναι αντικείμενο πολιτικής και όχι οικονομικού προγραμματισμού. Είναι δε φανερή η διαιώνιση της χρεοκοπίας και της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Τα μέσα αυτής της εξάρτησης, που αναφέραμε ήδη, είναι:

• Ο υπερδανεισμός της χώρας .

• Η ανεξέλεγκτη αλλοτρίωση και η καταχρηστική εκμετάλλευσή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας με πλήρη μεταβίβαση της κυριότητας ή με μεταβίβασή της αποκλειστικής εκμετάλλευσής για πολλές δεκαετίες σε πολυεθνικές του πολιτικού μπλοκ των δανειστών μας.

Αυτά όλα τα στοιχεία της ελεγχόμενης πολιτικά χρεοκοπίας που μας επέβαλαν, αν δεν ανατραπούν με την αντίσταση του ελληνικού λαού και την ανάδειξη μιας ικανής και ισχυρής  πολιτικής ηγεσίας που θα έχει μόνο στόχο το συμφέρον της Ελλάδας, οι συνέπειες θα είναι πράγματι τραγικές:

• Ο κοινωνικός ιστός θα εξαρθρωθεί
• Το έμψυχο και κατεξοχήν παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας θα αποδημήσει και θα εξαφανιστεί.
• Ο ελλαδικός εδαφικός χώρος απειλείται με ισχυρές πιθανότητες να συρρικνωθεί.
• Η ελληνική κοινωνία του ελλαδικού χώρου θα ζει στην υποτέλεια και στη μιζέρια για πολλές γενιές.

Από όλα όσα εκθέσαμε προκύπτει ότι ο ελληνικός λαός, για να επιτύχει το πείραμα αυτού του «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», που επιβλήθηκε και εφαρμόζεται για τους ευρύτερους άνομους σκοπούς που αναφέραμε, έγινε και γίνεται καθημερινά θύμα πράξεων βαριάς πολιτικής και οικονομικής βίας.
Όλα όσα επιβάλλονται σήμερα στην Ελλάδα, με όλες τους τις βάσεις, παραβιάζουν  τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού μας, τις αρχές της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της κοινωνικής δημοκρατίας.  

Παρά ταύτα, οι τρομακτικές και βαθύτατα τραγικές αυτές συνέπειες  των «Μνημονίων» μπορούν να ανατραπούν και να αποτραπούν για το μέλλον.

Δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, γιατί υπάρχει πολιτική λύση.

Ε. Το σχέδιο λύσης
      1. Γενικός χαρακτήρας της λύσης
Η λύση την οποία προτείνομε θεωρούμε ότι είναι η πιο ρεαλιστική, η πιο συμφέρουσα για την Ελλάδα και η πιο αποτελεσματική. Ασφαλώς δεν είναι απλός περίπατος. Είναι δύσκολη, συνεπάγεται θυσίες και απαιτεί πολιτική ηγεσία ικανή, ισχυρή και αποφασιστική. Ιδίως, απαιτεί μια κυβέρνηση η οποία θα λειτουργήσει πάνω από ιδεολογικοπολιτικούς και μικροπολιτικούς στόχους, με  βαθιά ριζωμένες τις αρχές της δημοκρατίας, με εδραιωμένη τη συνείδηση του συμφέροντος της Ελλάδας και με ακλόνητη τη θέληση να θέσει πάνω από όλα τον αγώνα γι’ αυτό το συμφέρον.

Οι σχετικές σκέψεις της λύσης που προτείνομε έχουν υποστεί από την αρχή της κρίσης και συνεχίζουν να υφίστανται τον απόλυτο αποκλεισμό από κάθε μορφής δημόσιας συζήτησης, ακόμη και από την απλή αναφορά τους. Ολόκληρο το σύστημα πολιτικής επικοινωνίας της Ελλάδας και της Ευρωζώνης αφήνει να ακουστεί οποιουδήποτε περιεχομένου άλλη κριτική κατά του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζεται στη χώρα μας, δεν ανοίγει, όμως, καμιά πόρτα συζήτησης που θα αφορούσε σε σκέψεις ή πληροφορίες σχετικά με τη λύση του προβλήματος που θα περιγράψομε× δεν αφήνει ούτε καν να αναφερθεί ότι υπάρχει άλλη λύση, αλλά, αντίθετα, επιδιώκει να εδραιωθεί η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβάλλουν αναγκαστικά στην Ελλάδα, το οποίο στην ουσία του είναι οικονομικό πρόγραμμα αλλοτρίωσης της Ελλάδας.

Αυτό που προτείνομε, όπως θα δούμε, δεν έχει τη μορφή μαγικής λύσης. Έχει τη μορφή της σκιαγράφησης του κορμού, των βασικών, δηλαδή, αξόνων ενός πολιτικού σχεδίου, το οποίο ο εφαρμοστής του θα πρέπει να έχει την πολιτική ικανότητα και το πολιτικό θάρρος να του δώσει την κατάλληλη μορφή και να το ολοκληρώσει, διασφαλίζοντας τον κορμό που περιγράφομε. Δεν πρόκειται, επομένως, για λύση, αλλά για σχέδιο λύσης.

Τον κορμό του προγράμματος λύσης που συνιστούν αποτελούν δύο άξονες: ένας εσωτερικός, ο άξονας που κινεί το πρόγραμμα στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους, και ένας εξωτερικός, που κινεί το πρόγραμμα της λύσης στο επίπεδο των σχέσεων με τους δανειστές μας και γενικά των διεθνών σχέσεων της χώρας.

Πρέπει να υπογραμμίσομε ότι και οι δύο άξονες είναι απαραίτητοι για τη λύση. Η επιτυχία μόνο στο επίπεδο του ενός δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα.

Ακολουθώντας τη λογική σειρά των δύο αξόνων, αρχίζομε από τον πρώτο, τον εσωτερικό άξονα του προγράμματος. Η ανάπτυξή μας, όπως αναφέραμε, θα περιοριστεί σε σκιαγράφηση   αξόνων και, συνεπώς, θα περιλαμβάνει απλές γραμμές.

• Ο εσωτερικός άξονας του προγράμματος

Ο εσωτερικός άξονας συνίσταται από δύο βασικά στοιχεία:
α. Η πολιτική ηγεσία, η οποία θα διαμορφώσει και θα ολοκληρώσει το προτεινόμενο σχέδιο, αφήνοντας αλώβητους τους βασικούς κορμούς του.

β. Το πρόγραμμα άμεσης έναρξης για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, που θα σχεδιάσει, θα διαμορφώσει και θα εφαρμόσει η νέα πολιτική ηγεσία.

 Και τα δύο αυτά στοιχεία του εσωτερικού άξονα δράσης  αποτελούν την προϋπόθεση αποτελεσματικής λειτουργίας του όλου προγράμματος. Επομένως, η προσοχή πρέπει να επικεντρώνεται κυρίως στην ποιότητα αυτών των δύο στοιχείων: και της πολιτικής ηγεσίας και του προγράμματος αναδιάρθρωσης του κράτους.

α. Η πολιτική ηγεσία του προγράμματος λύσης.

Την πρώτη και βασική προϋπόθεση του προγράμματος λύσης που προτείνομε αποτελεί, αναμφίβολα, η γέννηση, διάπλαση και συγκρότηση νέας πολιτικής ηγεσίας. Χωρίς αυτό, δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει πραγματικό σχέδιο λύσης.

Η πολιτική ηγεσία του προτεινόμενου σχεδίου πρέπει να εμφορείται από αρχές σκέψης, νοοτροπίας και πολιτικού ήθους τέτοιες που να οδηγούν τη νέα πολιτική ηγεσία σε ριζικά διαφορετικούς τρόπους σκέψης και δράσης από τους  «παλαιοκομματικούς» των κομμάτων που συγκροτούν τη σημερινή Βουλή.

Για να διαπλαστεί μια νέα πολιτική ηγεσία με τις αρχές αυτές που θα καταστρώσει και θα εφαρμόσει το προτεινόμενο σχέδιο αντιμετώπισης και υπέρβασης της κρίσης που ζούμε σήμερα, απαιτούνται να πληρωθούν ορισμένοι όροι, πολύ δύσκολοι, αλλά απαραίτητοι. Τους αναφέρομε:

(α) Ο πρώτος όρος είναι: Η κινητoποίηση και η αντίσταση των ευρύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού κατά της πολιτικής των «Μνημονίων».

Αυτή η κινητοποίηση και αντίσταση πρέπει να κινηθεί πάνω από ιδεολογικές και πολιτικές οριοθετήσεις κομμάτων και παρατάξεων× πρέπει να έχει την πολιτική μορφή και το πολιτικό περιεχόμενο του «εθνικού μετώπου αντίστασης» και να λειτουργεί ως «εθνικό μέτωπο αντίστασης.

Αυτό σημαίνει ότι το «εθνικό μέτωπο αντίστασης» έχει ένα σκοπό:

• Να αναπτύξει ένα συνεχή και αδιάσπαστο αντιμνημονιακό αγώνα, μια πραγματική αντίσταση κατά της εφαρμογής των «Μνημονίων» και μια πραγματική και ανυποχώρητη αντιπαράθεση κατά της πολιτικής και των πολιτικών που τα υποστηρίζει.

Το έχομε διευκρινίσει πολλές φορές, το διευκρινίζομε και τώρα:

• Η αντίσταση που προτείνομε είναι νόμιμη αντίσταση: Αποτελεί αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα του ελληνικού λαού, για τις περιπτώσεις κρίσης, κατά τις οποίες: γίνονται διαρκείς παραβιάσεις του πολιτεύματος, των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, υπάρχει καθολική φίμωση των μέσων πολιτικής ενημέρωσης και επικοινωνίας και το σύστημα πολιτικής εξουσίας που λειτουργεί είναι ανίκανο να αποκαταστήσει τη συνταγματική νομιμότητα  ή το ίδιο τις προκαλεί.

• Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα του ελληνικού λαού που διακηρύσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει σήμερα, που ο ελληνικός λαός ζει μια τέτοιας έκτασης κατάλυση του συντάγματος και της δημοκρατίας, ότι η αντίσταση που διακηρύσσομε σημαίνει ανατροπή του πολιτεύματος και της συνταγματικής νομιμότητας. Αντίθετα: σημαίνει άσκηση συνταγματικού δικαιώματος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας που πλήττεται στον πυρήνα της.

(β)   Ο δεύτερος όρος συγκρότησης της νέας πολιτικής ηγεσίας είναι: η  πραγματική γέννηση της νέας πολιτικής η οποία θα είναι  πλήρως απογαλακτισμένη από τα σύνδρομα της παλιάς πολιτικής ηγεσίας:

-Από τη μικροπολιτική κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.
- Από την αναζήτηση και εξυπηρέτηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό δυνάμεων και στηριγμάτων (Ηρακλέων) της εξουσίας.
- Από την πολύπλευρη και πολυδιάστατη πολιτική φαυλότητα που γνωρίζει ο ελληνικός λαός.

(γ) Ο τρίτος όρος για τη νέα πολιτική ηγεσία είναι: η νέα πολιτική ηγεσία πρέπει έχει πλήρη τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Μόνο από ελεύθερες και ανόθευτες εκλογές μπορεί να αναδειχτεί.
Επομένως: καμιά ομάδα, καμιά κίνηση και καμιά δραστηριότητα δεν μπορεί να είναι δεκτή για το σχέδιο λύσης που προτείνομε, εάν έχει στο νου του οποιαδήποτε παραβίαση του πολιτεύματος.
Σχετικά με τη νέα πολιτική ηγεσία προβαίνομε και στις ακόλουθες διευκρινίσεις:
Πρώτη διευκρίνιση: η νέα πολιτική ηγεσία δεν είναι απαραίτητο να αποτελείται μόνο από νέους ανθρώπους ή νέο ηγέτη. Μπορεί να συγκροτείται και από πρόσωπα της παλαιάς πολιτικής σκηνής, με τον όρο ότι έχουν απογαλακτιστεί πλήρως από την παλαιά πολιτική νοοτροπία και σκέψη. Βασικό χαρακτηριστικό της νέας πολιτικής σκέψης είναι να μην επιδιώκουν, μέσω της αντίστασης, είσοδο στο σημερινό πολιτικό σύστημα εξουσίας των σημερινών πολιτικών παρατάξεων. Αυτό θα σήμαινε ότι έχουν ως πρώτη και βασική επιδίωξη την εξουσία με το σημερινό της περιεχόμενο και το σημερινό πολιτικό ήθος.
Δεύτερη διευκρίνιση: ολόκληρη η νέα πολιτική ηγεσία θα πρέπει να απαρτίζεται από ικανά πρόσωπα που, πέρα από την ικανότητά τους, θα έχουν και το πνεύμα της αδιάσπαστης συνοχής και της συλλογικότητας. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσομε ότι η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι στην πολιτική ηγεσία αποτελεσματικής αντιμετώπισης κρίσεων καθοριστικό ρόλο παίζει ο ηγέτης.
Τρίτη διευκρίνιση: πολιτική παράταξη διακυβέρνησης της χώρας με «φράξιες» , «συνιστώσες» ή άλλες ομάδες που διασπούν την πολιτική συνοχή της πολιτικής βάσης και την ίδια την πολιτική βάση αντιμετώπισης της κρίσης με ανατροπή των «Μνημονίων» και του «παλαιοκομματικού» συστήματος δεν μπορεί να επιτύχει και να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο έργο.
β. Το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού.
Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη διάσταση αυτή του προγράμματος λύσης. Μην ξεχνάμε ότι η βασική αιτία της μόνιμης καχεξίας και των κρίσεων της νεότερης Ελλάδας ήταν πάντοτε το κακώς οργανωμένο κράτος και η κακοδιοίκηση.
Απαιτείται, συνεπώς, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ενός προγράμματος άμεσης έναρξης για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, ώστε το ελληνικό κράτος να αποκτήσει δυνάμεις και αντοχή για την αντιμετώπιση και υπέρβαση της κρίσης και να γίνει παραγωγικό και ικανό για να μπορεί να στηρίξει την ανάκαμψη και ανάπτυξη.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι η κακή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού όχι μόνο στέρησε το κράτος από τις απαραίτητες δυνάμεις που όπλιζαν την αντοχή του στην κρίση, αλλά και δημιουργούσε τις βάσεις και διέπλασε τα θεσμικά μέσα της φαυλότητας και της διαφθοράς.
Μην παραβλέπομε, τέλος, ότι ολόκληρο το σύστημα  των «Μνημονίων» όχι μόνο αδιαφορεί για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, άλλά οδηγεί στην πλήρη διάλυση των παραγωγικών του υπηρεσιών. Οι κυβερνήσεις μας και οι δανειστές μας όταν μας λένε ότι πρέπει να προχωρήσομε σε «διαρθρωτικές μεταβολές», εννοούν να προχωρήσομε στην εφαρμογή του  φιλελεύθερου δόγματος: ιδιωτικοποιείστε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και δημόσιες υπηρεσίες που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Δεν εννοούν την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού με τα δεδομένα και τα εργαλεία της σύγχρονης επιστήμης και γνώσης. Οι στόχοι τους είναι γνωστοί.
Όταν λέμε ότι είναι απαραίτητο να σχεδιαστεί ανά πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής για τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, εννοούμε:
Ένα πολιτικά αξιόπιστο  πρόγραμμα, με βάση το οποίο θα οργανωθεί σωστά ένας φορέας αυστηρών προδιαγραφών και ειδικών γνώσεων, που θα είναι ικανός να σχεδιάζει και να προωθεί σταδιακά με γρήγορους ρυθμούς την εκσυγχρονιστική αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, αρχίζοντας από τις πιο κρίσιμες υπηρεσίες, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αναφέρω ενδεικτικά: τις υπηρεσίες επενδύσεων, τις φορολογικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες που είναι αρμόδιες στο Υπουργείο Εξωτερικών και στα διάφορα οικονομικά υπουργεία για τις ευρωπαϊκές και διεθνείς οικονομικές σχέσεις, τις  υπηρεσίες που προκαλούν περισσότερες αδικαιολόγητες δαπάνες, τις περισσότερο φαύλες υπηρεσίες, τους αντίστοιχους σύγχρονους μηχανισμούς ελέγχου των λειτουργιών. Για όλα αυτά δε πρέπει να αναμορφώνονται οι αντίστοιχες νομοθετικές βάσεις  που περιέχουν θεσπισμένη την κακοδιοίκηση και τη φαυλότητα.
Μαζί με τη σκιαγράφηση του παραπάνω προγράμματος, επιθυμούμε να υπογραμμίσομε ότι: Χωρίς τις παραπάνω ταχύρρυθμες διαρθρωτικές μεταβολές του κρατικού μηχανισμού,  δεν μπορεί ούτε η αποδέσμευση από τα «Μνημόνια» να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα, ούτε η πολιτική αξιοποίησης του πλούτου της χώρας μπορεί να επιτευχθεί. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων και στο λαό ότι: τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς κράτος, τίποτε δεν μπορεί να γίνει με το σημερινό διαλυμένο κράτος.
Αυτή η βασική προϋπόθεση της αντιμνημονιακής λύσης δεν έχει, δυστυχώς, συνειδητοποιηθεί ούτε βεβαίως έχει αντιμετωπιστεί προγραμματικά από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της σημερινής Βουλής.

• Ο εξωτερικός άξονας: Το σχέδιο λύσης στο επίπεδο των σχέσεων με τους δανειστές

α. Γενική περιγραφή

Το σχέδιο λύσης σ’ αυτό το επίπεδο έχει ως πυρήνα την πλήρη και ριζική αποδέσμευση από τα λεγόμενα «Μνημόνια», από το σύνολο, δηλαδή, των συμβάσεων και συμφωνιών δανεισμού και του συνδεδεμένου με αυτές «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», καθώς και από όλους τους νόμους και πράξεις του ελληνικού κράτους που εκδόθηκαν σε εκτέλεση ή στη βάση  αυτών των συμφωνιών.

Από τη σωστή εφαρμογή αυτού του σχεδίου εξαρτώνται:

• Η κατάργηση της υποτέλειας και η απελευθέρωση της Ελλάδας.
•  Η πολιτική και οικονομική αξιοποίηση του πλούτου της Ελλάδας για την Ελλάδα.
• Το πέρασμα της Ελλάδας στην ανάκαμψη και στην ανάπτυξη.

Το σχέδιο πλήρους και ριζικής αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και τις δεσμεύσεις που επέβαλλαν αναγκαστικά στον ελληνικό λαό και στην Ελλάδα, κυκλοφορεί με διάφορους όρους, οι οποίες προκαλούν ηθελημένες και αθέλητες παρεξηγήσεις και τις οποίες εκμεταλλεύεται δόλια το μνημονιακό στρατόπεδο. Είναι χρήσιμο, λοιπόν, να καταγράψομε τις κινήσεις εφαρμογής αυτού του σχεδίου, ώστε να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι πρόκειται για μια ρεαλιστική λύση, η οποία έχει επανειλημμένα εφαρμοστεί  και η οποία δεν είναι απλώς σύμφωνη το διεθνές δίκαιο και με το δίκαιο της ΕΕ, αλλά και επιβάλλεται  από αυτά για την προστασία της κυριαρχίας των εθνικών κρατών και των δικαιωμάτων των λαών.
Εδώ θα επισημάνομε τις κινήσεις εφαρμογής αυτού του σχεδίου είναι συνήθεις στην πράξη και αναμένονται λογικά να γίνουν από την Ελλάδα, που έχει και την ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μετά από μια ομαλή και κανονική κυβερνητική μεταβολή. Οι κινήσεις αυτές θα έχουν τα ακόλουθα στοιχεία:
1. Στάση πληρωμών εξυπηρέτησης των δανείων της χώρας.
2. Ταυτόχρονα με τη στάση πληρωμών, η νέα κυβέρνηση θα απευθύνει δήλωση προς τους δανειστές, με την οποία θα τους ανακοινώνει τη στάση πληρωμών  και τους βασικούς λόγους, της.
3. Οι λόγοι στάσης πληρωμών και ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης του χρέους θα πρέπει να είναι οι έξης:
α. Το ότι η Ελλάδα αδυνατεί να συνεχίσει να εκπληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις  χωρίς να παραβιάζει σοβαρά τη θεμελιώδη υποχρέωσή της να ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης του λαού της και να διασφαλίζει την αμυντική ικανότητα της χώρας.
β. Το ότι η Ελλάδα ούτε μπορεί κατά το Σύνταγμα της και γενικά κατά το δίκαιο, ούτε υποχρεούται, ούτε θέλει να εφαρμόζει συμβάσεις και συμφωνίες ανυπόστατες και παράνομες, δεδομένου ότι όλες οι δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες της Ελλάδας από το Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, ως προς το ύψος του δανεισμού, ως προς τον τρόπο σύναψής τους και ως προς τους όρους τους, είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Σύνταγμα της Ελλάδας× επιπλέον δε η σύναψή τους δεν έγινε κατά τη διαδικασία που προβλέπει το Σύνταγμα και επιβάλλει το διεθνές δίκαιο.
γ. Το ότι για τους ίδιους λόγους η Ελλάδα ούτε μπορεί κατά το Σύνταγμά της και γενικά κατά το δίκαιο, ούτε υποχρεούται, ούτε θέλει να εφαρμόζει προγράμματα και νόμους παράνομα και ανυπόστατα, δεδομένου ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που συνδέεται άμεσα με τις παραπάνω συμβάσεις και συμφωνίες, όλα τα επιβαλλόμενα μέτρα εφαρμογής του βάσει αυτών και όλες οι πράξεις εσωτερικού δικαίου του ελληνικού κράτους (νόμοι, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διοικητικές πράξεις)  που εκδόθηκαν για την εφαρμογή του είναι αντίθετα στο υπερκείμενο δίκαιο και νομικώς ανίσχυρα.
4. Με την ίδια δήλωση, η νέα κυβέρνηση θα καλεί τους δανειστές: να παύσουν να επιβάλλουν την εφαρμογή των παράνομων συμβάσεων με τους παράνομους και απάνθρωπους όρους, να δεχτούν να συζητήσουν από μηδενική βάση για ολοκληρωτική αναδιάρθρωση του χρέους τόσο ως προς το ύψος όσο και ως προς τους όρους του δανεισμού, με βάση το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Σύνταγμα της Ελλάδας και να δεχτούν την υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων και συμφωνιών στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραιτούμενοι από τον όρο υπαγωγής τους στο αγγλικό και στο γενικά ιδιωτικό δίκαιο, που έχουν κριθεί ασύμβατα με την προστασία που παρέχουν το διεθνές δίκαιο και το  ευρωπαϊκό κεκτημένο.
5. Σε περίπτωση που γίνουν δεκτοί από τους δανειστές οι λόγοι της στάσης πληρωμών ως βασικοί και αδιαπραγμάτευτοι όροι για επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση και αναδιάρθρωση του χρέους, η πραγματοποίηση της αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και η μείωση του χρέους στο ύψος βιώσιμου και μη επαχθούς χρέους  και με νόμιμους και οικονομικά εύλογους όρους μπαίνει σε ομαλό και σύντομο δρόμο. (Πρέπει να σημειωθεί ότι το ύψος του μη επαχθούς και βιώσιμου δανείου θα υπολογιστεί με αντικειμενική οικονομική μελέτη, σύμφωνα δε με μέχρι σήμερα απόψεις ανεξάρτητων οικονομολόγων, δε θα υπερβαίνει το 20-25% του σημερινού).
6. Σε περίπτωση που δε γίνουν οι όροι δεκτοί από τους δανειστές και η δανειοδότηση από αυτούς σταματήσει (σταματήσουν οι δόσεις), το όλο πρόβλημα περιέρχεται στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει πολλά όπλα στη διάθεσή. Τα όπλα αυτά είναι οι της δυνατότητες και οι συνέπειες για την Ελλάδα και οι συνέπειες για τους δανειστές, τις οποίες θα δημιουργήσει η άρνηση των τελευταίων και οι οποίες είναι οι ακόλουθες:
(α) Η Ελλάδα θα έχει τη δυνατότητα να καταγγείλει μονομερώς όλες τις δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες ως ανυπόστατες: λόγω του επαχθούς του χρέους (παραβιάζει τη δυνατότητα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του λαού και της εθνικής άμυνας) που δημιούργησε και δημιουργεί, λόγω του ανυπόστατου των συμβάσεων που στερούνται κύρωσης, της αντίθεσης των όρων τους  προς το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της ΕΕ και το Σύνταγμα και λόγω του ότι οι ίδιες και η εφαρμογή τους είναι προϊόν πολιτικής και οικονομικής βίας (άρθρο 52 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969).
(β) Η Ελλάδα, αν κρίνει ότι είναι προς το συμφέρον της, έχει τη δυνατότητα, επικαλούμενη την κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης που της δημιουργεί η διακοπή καταβολής των δανείων και ο de facto αποκλεισμός της από τις αγορές, να δηλώσει επίσημα πτώχευση με γενική παύση πληρωμών. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι συνέπειες για τους δανειστές θα είναι πολύ δυσμενείς: θα απολέσουν τα δάνεια που έδωσαν στη χώρα μας και θα επακολουθήσει αλυσίδα (ντόμινο) οικονομικών συνεπειών για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Επιπλέον, θα ματαιωθούν οι άνομες βλέψεις τους για τον πλούτο και τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, που έχουν δεσμεύσει οι δανειακές συμβάσεις (τα «Μνημόνια») και το μπλοκ χωρών και συμφερόντων που εκπροσωπούν οι δανειστές στην προκείμενη περίπτωση, θα χάσει ένα σημαντικό μέλος τους (την Ελλάδα).
(γ) Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα –που αποτελεί, όπως επισημάναμε πιο πάνω, και απαραίτητη προϋπόθεση- ασκώντας ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, να αξιοποιήσει τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πήγες της, κυρίως τους υποθαλάσσιους υδρογόνανθρακες, και να αντλήσει άμεσα τα αναγκαία  κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης και για την ανάκαμψη. Η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων (των «Μνημονίων») θα έχει ως συνέπεια την πλήρη αποδέσμευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της από την παράνομη ολοκληρωτική δέσμευση υπέρ των δανειστών της δημόσιας περιουσίας (βλ. ανάπτυξη πιο πάνω).
Σε σχέση με την όλη κατάσταση που θα δημιουργηθεί με το παραπάνω σχέδιο για ολοκληρωτική αποδέσμευση από τα «Μνημόνια», έχομε να επισημάνομε τα ακόλουθα πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής για την Ελλάδα, που μας δείχνουν ότι πράγματι πρόκειται για την πιο ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να ασκήσει μια νέα κυβέρνηση:
(α) Το πιο ισχυρό πλεονέκτημα για την επιτυχία αυτού του σχεδίου είναι η πολιτική αξιοποίηση της δύναμης που έχουν οι σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πήγες της Ελλάδας, τις οποίες κρατούν (παρανόμως) δεσμευμένες υπέρ των δανειστών τα «Μνημόνια». Ιδίως ο πλούτος σε υδρογόνανθρακες που κρύβει η ελληνική ΑΟΖ αποτελεί πολύ ισχυρή δύναμη, ακόμη και για άμεση άντληση χρηματοδότησης,  αν αρχίσει να αξιοποιείται με πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική. Πρέπει να επισημάνομε ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρώπης (μετά την Ιταλική) και, βάσει ασφαλών επιστημονικών στοιχείων, με τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων. Επιπλέον, η ελληνική ΑΟΖ έχει μέγαλη γεωπολιτική σημασία. Γι’ αυτό η πρώτη αξίωση που εγείρει ο ελληνικός λαός προς την κυβέρνηση είναι να οριοθετήσει με μονομερή δήλωση, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, την ελληνική ΑΟΖ και να αρχίσει με ανεξάρτητη πολιτική της αξιοποίησή της. Ας δούμε, τι έχει κάμει η Κύπρος και πόσο είναι το διεθνές ενδιαφέρον για την αξιοποίηση της κυπριακής ΑΟΖ. Θα πρέπει να τεθεί, επιτέλους, τέρμα στη -σίγουρα σκόπιμη και επίβουλη- εγκληματική παράλειψη της οριοθέτησής της.
(β) Το επίσης μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι ότι έχει με το μέρος της το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Το πλεονέκτημα αυτό γίνεται πολύ πιο ισχυρό από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και αποτελεί μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που αποτελούν (ακόμη) το κέντρο  των αρχών της δημοκρατικής νομιμότητας, καθώς και των αρχών της διεθνούς και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Σ’ αυτό πρέπει να προσθέσομε και την ιδιαίτερη ευαισθησία των λαών της Ευρώπης για την ισχύ της δημοκρατικής αρχής και των αρχών του κοινωνικού κράτους δικαίου, κυρίως δε απέναντι στην κατάλυση της νομιμότητα από το φασισμό και το γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Το πολύπλευρο αυτό πλεονέκτημα δεν έχουν οι χώρες οικονομικών κρίσεων άλλων ηπείρων (π.χ. Αργεντινή, Γουατεμάλα, Ισημερινός) απέναντι στη βουλιμία των κέντρων εξουσίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και όμως οι κυβερνήσεις της χώρας μας δε θέλησαν ούτε στο ελάχιστο να το αξιοποιήσουν.
(γ) Ισχυρό πλεονέκτημα είναι το ότι η χώρα μας είναι στενά συνδεδεμένη με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης και οποιαδήποτε μορφή χρεοκοπίας ή/και έξοδος από το ευρώ, καθώς και οποιαδήποτε μορφή πολιτικής αποδέσμευσης από τα Μνημόνια θα έχουν καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Εδώ βλέπομε ότι αυτά που οι δανειστές μας, οι κυβερνήσεις μας και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ μας προβάλλουν ως απειλή, είναι ισχυρό πλεονέκτημα.
(δ) Ισχυρό πλεονέκτημα, ειδικότερα, μπορεί να γίνει η έξοδος από το ευρώ: Επισημαίνεται ότι η περίπτωση άρνησης των δανειστών να δεχτούν του όρους ριζικής αποδέσμευσης από τα «Μνημόνια» και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους από μηδενική βάση δεν έχει άμεση σχέση με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ χωρίς τη θέλησή της, πολύ δε λιγότερο από την ΕΕ. Όπως είναι γνωστό, δεν προβλέπεται ούτε είναι νόμιμα δυνατή τέτοια διαδικασία. Η έξοδος, συνεπώς, μπορεί να γίνει είτε με εξαναγκασμό της χώρας μας από την Ευρωζώνη ή την ΕΕ, είτε με τη θέληση της Ελλάδας, αν κριθεί ότι τη συμφέρει. Ως προς την περίπτωση εξαναγκασμού, που μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορα οικονομικά μέτρα κατά της Ελλάδας, θα είναι παράνομη και θα οδηγεί σε χρεοκοπία της, με όλες τις καταστροφικές συνεπείς για τους δανειστές και την Ευρώπη, που έχομε ήδη περιγράψει. Αν θέλουν η ΕΕ και η Ευρωζώνη να αποφύγουν τις συνέπειες αυτές, θα αναγκαστούν να διασφαλίσουν τη νομισματική,  και την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας με νόμισμα τη δραχμή. Η έξοδος από το ευρώ θα κριθεί, συνεπώς, από τις συνθήκες που θα δημιουργηθούν με βάση κυρίως το συμφέρον της χώρας, αλλά και των ευρωπαίων εταίρων. Μη ξεχνάμε ότι πολλοί παράγοντες της Ευρωζώνης και η κυρία Μέρκελ έχουν δηλώσει ότι ή έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι «καταστροφική για την Ευρώπη και ευρύτερα». Με αυτά τα δεδομένα η έξοδος από το ευρώ, αντί να είναι απειλή, θα είναι διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές.
(ε) Η περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Πρόκειται για την περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δε θα μπορέσει άμεσα να αξιοποιήσει τα παραπάνω πλεονεκτήματα και η ΕΕ/Ευρωζώνη δε θα  διασφαλίσει τη νομισματική σταθερότητα και την ομαλή πορεία της οικονομίας της χώρας. Ως ανεξέλεγκτη δε χρεοκοπία εννοούμε ότι η Ελλάδα θα αφεθεί από όλες τις δυνάμεις της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει μόνη της την κατάσταση πτώχευσης στην οποία θα περιέλθει.
Διερωτάται κάνεις: Είναι δυνατό να συντρέξουν οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις χρεοκοπίας (η αδυναμία της νέας κυβέρνησης να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας και η εγκατάλειψή  της από την Ευρώπη); Επιπλέον δε είναι δυνατό να μην ενδιαφερθεί καμιά άλλη χώρα της διεθνούς κοινότητας, αλλά να αφεθεί να καταλήξει σε χρεοκοπία και να την αντιμετωπίσει μόνη της, μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τέτοια γεωπολιτική θέση; Μια χώρα με τόσο στενά συνδεδεμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα με πολύ περισσότερες χώρες από αυτές της δύσης, αλλά και με τις σημερινές συνθήκες που οι χώρες είναι εναγκαλισμένες τόσο σφιχτά με χρηματοπιστωτικά και γεωπολιτικά συμφέροντα; Δε θα υπήρχε στο διεθνή ορίζοντα  κανένα ενδιαφέρον  ούτε για να αποτραπούν οι αλυσιδωτές οικονομικές συνέπειες («ντόμινο») μιας τέτοιες χρεοκοπίας, ούτε για απόκτηση πρόσβασης στις πλουτοπαραγωγικές πήγες της χώρας; Μια τέτοια χρεοκοπία μόνο στο χώρο της φαντασίας θα μπορούσε να συμβεί. Και όμως! Μ’ αυτό το παραμύθι γίνεται επί τρία χρόνια τώρα πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού.
Παρ’ όλα αυτά ας εξετάσομε και αυτή την περίπτωση σε σχέση με εκείνη της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεοκοπίας:
Η φανταστική αυτή χρεοκοπία ασφαλώς δε θα μπορούσε σήμερα να έχει οποιαδήποτε σχέση, ως προς την κοινωνική και την οικονομική κατάσταση της χώρας, με εκείνη του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ευρύτερης εποχής του εμφυλίου πόλεμου, με την οποία  με τόσο θράσος παρομοιάζεται απειλητικά× παρομοιάζεται με την κατάσταση δύο περιόδων που δεν έχουν καμιά σχέση με τη σημερινή από πλευράς διεθνών και εθνικών συνθηκών. Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σήμερα θα ήταν ασύγκριτα ηπιότερη σε κοινωνικές συνέπειες και βραχύτερη σε χρόνο, αν ληφθεί υπ’ όψιν μόνο το σημερινό πλεονέκτημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας, που αναφέραμε ήδη. Οπωσδήποτε δε και ανεξάρτητα από αυτά τα πλεονεκτήματα, μια τέτοια χρεοκοπία θα έπληττε μόνο μια γενιά, ενώ η ελεγχόμενη από τους δανειστές μας χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα θα νεκρώσει την Ελλάδα για πολλές γενιές, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω.

ΣΤ. ΕΞΟΔΟΣ
Όλα όσα αναπτύξαμε μας επιβεβαιώνουν μια ρήση για την ιστορική πραγματικότητα σχετικά με τον πλούτο των μικρών χωρών: ότι ο πλούτος μιας μικρής χώρας είναι ευλογία και κατάρα. Ευλογία, γιατί σ’ αυτόν στηρίζονται η ισχύς της χώρας και η ευημερία του λαού της  και κατάρα, γιατί η χώρα είναι στόχος επιβουλής και πεδίο  πόλεμου. Θα προσθέσομε όμως ότι ο πλούτος είναι ευλογία, όταν η χώρα έχει πολιτική ηγεσία ικανή, δυνατή στην ψυχή και στη θέληση, με ανεξάρτητο φρόνημα και με πατριωτική συνείδηση. Ο πλούτος γίνεται κατάρα, όταν η πολιτική ηγεσία είναι ανίκανη, μικρή στην ψυχή, φαύλη και δουλοπρεπής.

Σήμερα η Ελλάδα ζει την κατάρα. Η επιβουλή και η βουλιμική επίθεση έχουν αρχίσει να κατασπαράζουν το σώμα της Ελλάδας και του πλούτου της, ενώ η πολιτική ηγεσία μπροστά σ’ αυτό το τέρας μοιάζει με ομαδούλα νάνων, που επιζητούν την επιβίωση στο καβούκι της ασήμαντης εξουσίας τους.

Οι Έλληνες που κοιτάζουν ψηλά, που έχουν ταυτότητα τη συνείδηση της ιστορίας τους, της αξιοπρέπεια του ανθρώπου και του χρέους του ως πολιτικού ζώου απέναντι στη πόλη, απέναντι στην πολιτική κοινωνία, οι Έλληνες με την καρδιά και τη θέληση του Μίκη Θεοδωράκη, θέλουν να γεννήσουν τη νέα πολιτική ηγεσία που θα αναδείξει τον πλούτο σε ευλογία. Και θα γίνει!