Πέρασαν 17 χρόνια από τη χρονιά που έφυγε μακριά μας – τόσο νωρίς – ο φίλος και σύντροφος Αντρέας Λεντάκης. Η έλλειψή του είναι ακόμα αισθητή. Η σκέψη του, η αισιοδοξία του, ο δυναμισμός του και αυτό το χαμόγελο, αυτή η σπιρτάδα στο μάτι είναι ακόμα μπροστά μου.

Δεν αποδέχθηκα, άραγε, την πραγματικότητα του φευγιού του από αυτόν τον κόσμο; Δεν ξέρω. Αλλά δεν το νομίζω. Περισσότερο πιστεύω πως η δύναμη του έργου του και η δύναμη της παρουσίας του δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει την προσφορά τους στην Ελλάδα. Είναι ακόμη ενεργός και παρών.

Το blog των Λαμπράκηδων έχει συντάξει μια παρουσίαση και έχει εκδώσει σε βιβλίο αυτό που “τσάκισε” την υγεία του Αντρέα, αλλά δεν κατάφερε να τον υποτάξει: τα βασανιστήρια και τις εξορίες.  Και μιλάω για το βιβλίο μας “Βασανιστές – Βασανισθέντες – Τόποι Μαρτυρίου“.

Ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, το οποίο μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε στο “Δικτυακό Χώρο Ιστορικής Μνήμης των Λαμπράκηδων“, είναι αφιερωμένο στον Αντρέα που τόσο βασανίστηκε και για τον οποίο έχουν γραφτεί και μελοποιηθεί τα τραγούδια του Αντρέα από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Θα κάνουμε ένα τριήμερο αφιέφωμα στο φίλο και σύντροφο Αντρέα.
Σήμερα, θα παρουσιάσουμε ένα you tube που είχαμε φτιάξει και το είχαμε μεταφορτώσει στο Αρχείο Παληοτάκη.

Πρόκειται για μια μαρτυρία τεσσάρων, περίπου, λεπτών, όπου ο Αντρέας μιλάει για την εξορία  του, για τη φυλάκισή του στον Ωρωπό, όπου συναντήθηκε με τον Μίκη, για την πάνδημη και αυθόρμητη υποδοχή του Μίκη, όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1974, όταν έπεσε η Δικτατορία. Ο Μίκης ήταν το σύμβολο του Αντιδικτατορικού Αγώνα με τα τραγούδια του, που βρίσκονταν σ’ όλα τα χείλη. Κι ο Αντρέας ήταν το σύμβολο του ανθρώπου που δαιμονισμένα και αλύπητα βασανίστηκε … και άντεξε, βρίσκοντας μεθόδους, ώστε να μην “μιλήσει”… Αυτός ο “μικροσκοπικός” τεράστιος ήρωας κατέκτησε τις καρδιές μας και τις κρατάει ακόμα κοντά του.

Παληοτάκης

Για το blog των Λαμπράκηδων

www.lamprakides.gr/blog