Ο Μίκης Θεοδώρακης, ακόμη και αν κάνεις  δε θα μείνει δίπλα του, θα κρατάει μέχρι την τελευταία του πνοή, χέρι-χέρι, την Αντίσταση κατά της Βαρβαρότητας και θα ζει μ’ αυτή και μόνο. Έτσι, έβγαλε και πάλι μια δυνατή κραυγή οργής για τη σημερινή δουλεία της Ελλάδας, η οποία δουλεία φαίνεται να αφήνει ήσυχους τους Έλληνες και τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους να καθεύδουν ανενόχλητοι. Μας θύμισε άλλη μια φορά τις «δαγκάνες» των δανειστών μας που τρώνε τις σάρκες της Ελλάδας με τα πιρούνια της Τρόικας. Μας θύμισε άλλη μια φορά  τα δύο μεγάλα όπλα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την ιστορία της και με τη γεωγραφική της θέση, τα οποία οι κυβερνήσεις μας αφήνουν όχι μόνο αχρησιμοποίητα, αλλά προσφέρουν στα ληστρικά χέρια του ιμπεριαλισμού και του αχόρταγου καπιταλισμού: την Ουδετερότητα και τον πλούτο του εδάφους και της θάλασσάς της. Λίγες λέξεις και για τα δύο αυτά στοιχεία της κραυγής του Μίκη Θεοδώρακη:

Α. Ουδετερότητα

Το όραμα της «Ουδετερότητας» ανέπτυξε ο Μίκης Θεοδώρακης, κατά την τελετή υποδοχής του στην Ακαδημία Αθηνών, εις ώτα μη ακουόντων (λόγω γήρανσης ψυχής και νου). Το όραμα αυτό, το οποίο στηρίζεται στη βαθιά συνείδηση, όχι μόνο κάθε Έλληνα αλλά κάθε ανθρώπου, της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού, αγνόησε μέχρι σήμερα η Ακαδημία Αθηνών, παρά το ότι είχε και έχει και υποχρέωση, αλλά και πολλούς τρόπους ανάδειξής του. Ήμουνα πεπεισμένος εξαρχής ότι η μέχρι σήμερα αδράνεια της Ακαδημίας Αθηνών δεν μπορούσε παρά να ήταν αναμενόμενη. Και τούτο, γιατί μπορεί να θυμηθεί κάνεις ότι σε πολύ κρίσιμες στιγμές τη Ελλάδας, της Ελληνικής Δημοκρατίας και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έμεινε αδρανής, σαν να βρισκόταν σε ξένη χώρα. Η δικαιολογία συνήθως είναι ότι το Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα της Ελλάδας δεν πρέπει να αναμιγνύεται στην πολιτική!  Λες και το «αμύνεσθαι περί πάτρης», το οποίο σήμερα μεταφράζεται όχι μόνο «αμύνεσθαι της Ελλάδος», αλλά και του Πολιτισμού, της Ιστορικής Ταυτότητας, της Αξίας του Ανθρώπου και της Δημοκρατίας, είναι μικροπολιτικό ζήτημα, με το οποίο δεν πρέπει να ασχολείται η υψηλή διανόηση... Έτσι, η σημερινή γλαύξ των Αθηνών, που φωλιάζει εντός της περικαλλούς φωλεάς του Θεοφίλου Χάνσεν, έχωσε, όπως φαίνεται, στα σκοτεινά υπόγειά της το όραμα του Μίκη Θεοδώρακη, που εκφράζει την πανανθρώπινη επιθυμία, ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική ιστορία να μείνουν πάνω από τις έχθρες κρατών και συμφερόντων: το όραμα που εκφράζει το «αμύνεσθαι» του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας. Ελπίζομε να επανέλθει κάποια στιγμή η αρχαία γλαύξ στην Αθήνα –και στην Ακαδημία- και να το βγάλει στο φως. Φοβούμαι, όμως, ότι η γλαύξ των Αθηνών δεν πετάει μόνο το βράδυ, όπως μας είχε επισημάνει ο Έγελος, αλλά έπαυσε πια να πετάει.  

Β. Ανεξαρτησία και εθνική οικονομική πολιτική

Η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη ενέχει και κάτι πολύ ρεαλιστικό, που αποτελεί την πεμπτουσία της δήλωσης του της 21ης Νοεμβρίου: την υποχρέωση της ανεξάρτητης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με βάση ένα και μόνο κριτήριο: το συμφέρον της Ελλάδας. Αναμφίβολα, η ιστορία μας εντάσσει στην Ευρώπη, της οποίας η Ελλάδα είναι η πανάρχαιη γέφυρά της από την Ανατολή και η κοιτίδα του πολιτισμού της. Στην Ευρώπη μας ενέταξε και ο Αγώνας του 1821, που μας απελευθέρωσε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ανήκομε στην Ευρώπη ως δούλοι, ούτε ως κατηγορούμενοι.

Όσο υπάρχουν εθνικά κράτη, οι πολιτικοί της Ελλάδας και ολόκληρου του κόσμου θα πρέπει να θυμούνται ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχο εθνικό κράτος, μέσα στους κανόνες της διεθνούς κοινότητας και της Ευρώπης. Θα πρέπει να θυμούνται ότι όσο υπάρχει βουλιμία «εθνικών κρατών» για επεκτατική πολιτική και πολιτική για υποδούλωση, χειραγώγηση και εκμετάλλευση λαών, η Ελλάδα, όπως και κάθε εθνικό κράτος, θα πρέπει να  αμύνεται για το λαό της και για τον πολιτισμό της. Αυτό, άλλωστε, έκανε πάντοτε. Θα πρέπει να θυμηθούν από τη μακραίωνη Ιστορία τόσο εκείνοι που προσβάλλουν ή επιβουλεύονται σήμερα την κυριαρχία που μας αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο  και ο ΟΗΕ, όσο και οι έλληνες πολιτικοί που οφείλουν να την υπερασπίζονται ότι τα κράτη που πρωτοστατούν στην παραβίαση της κυριαρχίας μας ήταν πάντοτε κράτη της κατάκτησης και της σφαγής λαών, ενώ οι Έλληνες πάντοτε αμύνονταν «περί πάτρης». Και όταν πριν από πολλούς αιώνες Ένας κατέκτησε λαούς της Ανατολής, εξάπλωσε απλόχερα τον ελληνικό πολιτισμό χωρίς γενοκτονίες και ολοκαυτώματα. Αυτό δε λέει τίποτε στην πολιτική των δανειστών μας; Δε λέει τίποτε στις δυνάμεις που πρωτοστατούν στο δανεισμό μας και στην παραβίαση των δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού;

Θυμίζομε ότι η κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας της Ελλάδας έγινε με τρεις όρους, που επέβαλαν οι δανειστές μας με υπόδειξη των ΗΠΑ και της Γερμανίας μέσω της Τρόικας και υπέγραψαν, αποδέχτηκαν και αποδέχονται μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις μας: Με την παραίτηση «αμετακλήτως» και «άνευ όρων» (sic!) από τα δικαιώματα προστασίας της εθνικής κυριαρχίας, με τη δέσμευση ολόκληρης της περιουσίας του ελληνικού κράτους και με την επιβολή οικονομικού προγράμματος που καλύπτει ολόκληρη την οικονομική πολιτική της χώρας –και αυτά όλα χωρίς προστασία των εθνικών μας συνόρων, που είχαν τα παλαιά προτεκτοράτα!

Μετά από την έκταση και το βάθος αυτής της δουλείας και μετά από όσα υφίσταται κάθε μέρα ο Ελληνικός Λαός, οι πολιτικοί μας, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης,  δε θα έπρεπε να κάμουν σημαία την ανεξάρτητη αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου; Δε θα έπρεπε να έχουν σημαία τη συσπείρωση και τη συμπαράταξη της πολιτικής μας με την Κύπρο, με την οποία αποτελούμε κοινό αντικείμενο της βουλιμίας του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του κερδοσκοπικού καπιταλισμού; Και όμως τίποτε δεν ακούγεται, ούτε για την ελπίδα των δύστυχων Ελλήνων όλων των κοινωνικών στρωμάτων που περιμένουν εναγωνίως ένα φως, ούτε προς γνώσιν των δανειστών «εταίρων» και «συμμάχων» μας κατακτητών.

Ο Μίκης Θεοδώρακης, με τη δήλωση του, μας έδωσε τεκμηριωμένα, πόσο ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο είναι για την απελευθέρωσή μας  –ήταν, άλλωστε και ο πρώτος που ανέδειξε αυτό το όπλο-  η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας και κυρίως των υδρογονανθράκων της ΑΟΖ σε συνδυασμό με την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, που έχει απεμπολήσει η μικροπολιτική των άκρως επικίνδυνων μικρών πολιτικών μας.

Κύθηρα, 26 Νοεμβρίου 2014

Γιώργος Κασιμάτης

πηγή : http://theodorakism.blogspot.gr/2014/11/blog-post_37.html#more