- της Έλενας Ακρίτα ( eakrita@dolnet.gr ) από ΤΑ ΝΕΑ του Σαββάτου 6.12.2014 -

ΤΟ ΠΑΙΔΙ που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα. Το παιδί που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Χάιμπαλ Λέκτορ. Δεν είναι ήρωας ή τσογλάνι, σωτήρας ή φονιάς. Δεν είναι άγγελος ή διάολος, επαναστάτης ή τρομοκράτης. Δεν είναι η μετενσάρκωση του Άρη Βελουχιώτη ούτε «το μπαστάρδι των βορείων προαστίων». (Ναι, τα διάβασα και τα δύο). Δεν είναι «κοτζάμ άντρας» ή «μικρό αγοράκι». Και πάνω απ’ όλα, το παιδί στο παράθυρο δεν είναι σύμβολο. Το παιδί στο παράθυρο είναι ένα παιδί στο παράθυρο. Τελεία.

Κάποτε θά ΄ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν 
και πως σε θένε…
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε…

Έβλεπα τον Νίκο Ρωμανό να χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα. Να μιλάει για αγώνα μέχρι θανάτου. Και σκεφτόμουνα πως αν η απεργία μετατραπεί σε μια τραγωδία, ποιοι και πόσοι απ’ όλους αυτούς θα τον θυμούνται; Όχι σε 10 χρόνια… Όχι σε πέντε χρόνια. Ούτε τρεις μήνες από σήμερα!

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ, τι δεν καταλαβαίνεις; Ότι κι αυτοί που σε πολεμάν αλλά κι αυτοί που σε στηρίζουν, όλοι νεκρό σε θέλουν; Ότι νεκρός τους «συμφέρεις» πιο πολύ; Ότι αναλώνουν σε λάπτοπ 30 άτοκων, μελό επαναστατικότητες του κώλου. Τσιτάτα εκ του ασφαλούς, ποστάκια κόπι πέιστ και γράφουν με τη φραντζόλα και τη μερέντα αγκαζέ; Η αγωνιστική τους αλληλεγγύη στη δική σου απεργία πείνας.

Νίκο, τι δεν καταλαβαίνεις; Και πόσο ωμά πρέπει να σου πούμε τις λέξεις που φοβόμαστε; Τις λέξεις «που πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες -να μην τις παίρνει ο άνεμος»; Νίκο, χεσμένο σ’ έχουν. Και οι μεν και οι δε. Σε κάνουν να νιώθεις βασιλιάς σε μια σκακιέρα που είσαι πιόνι. Σε αποθεώνουν οι όψιμοι Μπακούνιν και Λούξεμπουργκ -που σε λίγα χρόνια θα «τρουπώσουν» στο σύστημα. Και θα ξεχάσουν πως ο Κροπότκιν ήταν αναρχικός και όχι θωρηκτό: Το θωρηκτό Κροπότκιν. Του Σεργκέι Αϊνστάιν –άινταααα.

Κάποτε θά ΄ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν…

Τα ξέρω, ρε Νίκο. Τα ίδια και χειρότερα έκανε η δική μου γενιά. Απ’ το αμπέχονο μέχρι το 4Χ4 ένα τσιγάρο δρόμο… Κι οι δικοί μας νεκροί; Οι νεκροί που δεν θα ξεχνούσαμε ΠΟΤΕ, που θα θυμόμασταν ΠΑΝΤΑ -δεν έχουν καν ονοματεπώνυμο πια. Γιατί το ΠΟΤΕ και το ΠΑΝΤΑ δεν είναι παρά δυο λέξεις.

Για σένα και την απεργία πείνας γράφτηκαν πολλά: ύμνοι και λίβελλοι, νηφάλια κείμενα, ψύχραιμα άρθρα, μεγαλόστομα σχόλια, κραυγαλέες τοποθετήσεις. Και με κορυφαία ατάκα «Ο Ρωμανός είναι το παιδί όλων μας».

Ε λοιπόν, σου έχω νέα, Νίκο. Δεν είσαι το παιδί όλων μας. Είσαι το παιδί της μάνας σου και του πατέρα σου. ΜΟΝΟΝ. Κανενός άλλου κερατά -και κανέναν κερατά μην αφήσεις να καπηλεύεται τα νιάτα σου. Όσοι γράφουν παπαριές «είναι δικό μας παιδί» -το δικό τους το παιδί ούτε μέχρι το περίπτερο δεν το στέλνουν χωρίς «ζακέτα να πάρεις».

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ, τι δεν καταλαβαίνεις; Κόκκινα γαρύφαλλα, RIP, δάκρυα μιας χρήσεως, μαλακίες: η δική σου ζωή πονάει μόνο τους δικούς σου ανθρώπους. Τη μάνα σου, τον πατέρα σου… άντε σκάρτα και κανα δυο φίλους. Που και γι’ αυτούς ακόμα, με τα χρόνια, η εικόνα σου που χαιρετάς θα θολώσει κι αυτή σαν πάχνη… Σ’ ένα παράθυρο με κάγκελα.

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ, τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν κατοχυρώνονται, βρε αγόρι μου, υστεροφημίες σε λαούς με μνήμη χρυσόψαρου. Κι αν οι Έλληνες τραγουδάν «ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί», την τύφλα τους δεν ξέρουν ποιο είναι το «γελαστό παιδί». (Ο ιρλανδός επαναστάτης Μάικλ Κόλινς παρεμπιπτόντως).

Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών, Νίκο. Των γελαστών και των αγέλαστων. Πίσω απ’ τα κάγκελα να χαιρετάνε: έναν έρημο πια δρόμο…

Και όταν θά ΄ρθουν οι καιροί
που θα ΄χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…