Πριν δύο ημέρες και ενώ το εγχώριο πολιτικό σκηνικό «αναταράσσεται» όχι βέβαια ως η θάλασσα, αλλά σαν κάποιος να ανακατεύει  ένα έλος δυσώδες, διαβάσαμε μια δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, η οποία δεν μας ξάφνιασε. Όλοι, ή σχεδόν οι περισσότεροι την γνωρίζουν. Γράφει αυτό που πρότεινε εδώ και χρόνια. Γράφει τις δικές του προτάσεις για το πώς θα ξεφύγουμε από τα δόντια της τρόικας, πως θα ξεφύγουμε από την κρίση. Την ώρα που είναι πια «κοινό τις πάσι» ότι δεν πάει άλλο.
(Απλό παράδειγμα: ζητούν λέει επιτακτικά πλέον, να μειωθούν κατά 80% οι συντάξεις και τα επικουρικά...)

«Πρέπει να ξεφύγουμε από τα δόντια τους μια για πάντα…» γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης, «…αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε ελεύθεροι Έλληνες. Και οι λύσεις είναι δύο:
Πρώτον: Ουδετερότητα.

Δεύτερον: Σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων με Κίνα-Ρωσία (ή και με την Ευρώπη αν καταφέρει να απαλλαγεί τελείως από την Τρόικα…» (Ολόκληρη η δήλωση-πρόταση, στο τέλος του κειμένου).

Και δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ να απαντήσει. Η δήλωση μεταδόθηκε από τα ραδιόφωνα, από τις εφημερίδες, από τα social media, από μερικά κανάλια έγινε γνωστή σε όλους,  και περιμέναμε ότι αυτή την κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα, κάποιος θα απαντούσε.

Γιατί δεν απαντούν; Γιατί δεν βρέθηκε ένας έστω, να ψελλίσει μιαν απάντηση
να μας πει, έστω, που ακριβώς κάνει …λάθος ο Μίκης στις προτάσεις που παραθέτει;
Γιατί να μη βγει κανείς να μας πει, γιατί αυτά τα καλά μελετημένα σχέδια, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν; Μήπως δεν είναι εφικτά;

Ίσως γιατί στη μελέτη αυτή, δεν προβλέπεται χώρος για μεσάζοντες, για μίζες και άλλα παραφερνάλια….

Ίσως γιατί φοβούνται το σηκωμένο δάχτυλο της τρόικας, το μαστίγιο της Μέρκελ, το Γκουαντάναμο του ΔΝΤ.

Ο Σαμαράς καταδέχτηκε να πέσει τόσο χαμηλά ώστε να δεχτεί συνάντηση με τον αρχηγό του κόμματος Ποτάμι, (που όλοι γνωρίζουν πια τις καταγωγές του και τις εξαρτήσεις του).  Θα μου πείτε ήταν θεσμικά υποχρεωμένος αφού το Ποτάμι είναι κόμμα πλέον έχει βγάλει και Ευρωβουλευτές.

Και δεν καταδέχεται να μελετήσει τις προτάσεις που εδώ και δύο και πλέον χρόνια, δημοσιοποιεί ο Μίκης Θεοδωράκης με κάθε μέσον. Οι πληροφορίες μας λένε ότι ο Σαμαράς, τις έχει χέρια του εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. Δεν είναι θεσμικά υποχρεωμένος; Σωστά, ο Μίκης δεν έκανε ποτέ κόμμα, δεν έχει δικούς του βουλευτές, αρνήθηκε να παίξει με το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Ο πρωθυπουργός είναι ηθικά υποχρεωμένος να απαντήσει.

Γιατί ο Μίκης είναι πάνω από τους φθαρμένους πια θεσμούς, και ο Σαμαράς ο όποιος Σαμαράς είναι στο τιμόνι(sic) της χώρας, θα έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό του, όχι μόνο υποχρεωμένο αλλά και τυχερό να συνομιλήσει (πολιτικά εννοώ) με αυτόν τον μεγάλο Έλληνα.

Πριν δυο χρόνια στο Ίδρυμα Κακογιάννη, στις  7.11.2012, διοργανώθηκε μεγάλη  εκδήλωση του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών - Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη με θέμα "Ο εθνικός μας πλούτος και η πολιτική του διαχείριση»

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και συμμετείχαν ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης, οι επιστήμονες Αντώνης Φώσκολος, Νίκος Λυγερός, Ηλίας Κονοφάγος, Ανδρέας Τσιφτσιάν και ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου. Τότε αναλύθηκε με κάθε λεπτομέρεια  από τους κορυφαίους  επιστήμονες αλλά και από τον ίδιο τον Μίκη, το πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε εις όφελος της πατρίδας, τον Εθνικό μας πλούτο.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 2013, όταν η Ακαδημία Αθηνών τον ανακήρυξε Επίτιμο  μέλος της, εκφώνησε την Ιστορική ομιλία του, περί Ουδετερότητας.  Περιέγραψε το όνειρό του για μια χώρα που θα διατηρήσει την ουδετερότητά της από κάθε αντιπαλότητα της περιοχής, ενώ παράλληλα θα αναδεικνύει τον πολιτισμό και τις τέχνες.

Σήμερα λοιπόν ο  Μίκης Θεοδωράκης επανέφερε τις προτάσεις στο πολιτικό σκηνικό. Και πάλι, άκρα του τάφου σιωπή.

Γιατί; Γιατί δεν απαντούν; Έχουν άλλες δουλειές φαίνεται τώρα.

Σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο που η πατρίδα μετράει τους νεκρούς της, την ώρα που γύπες και όρνεα έχουν στήσει καρτέρι στα σύνορά της, η μόνη έγνοια του Σαμαρά είναι να μαζέψει τους 180, για να προλάβει πρόωρες εκλογές,  η μόνη έγνοια του Βενιζέλου να μαντρώσει τους εναπομείναντες Πασόκους, μήπως και  τους φάει ο Γιώργος, που θέλει να κάνει νέο κόμμα,(!)  η μόνη έγνοια- δίλημμα του Τσίπρα είναι: να συναινέσω ή να μην συναινέσω; (σε κοινή Εθνική γραμμή διαπραγμάτευσης μεταμφίεσαν αυτό το καινούργιο εφεύρημα) Και τούτο το τελευταίο μοιάζει να είναι το πιο εγκληματικό, ακόμα και ως δίλημμα…