Δεν έχω πια να δώσω τίποτα σε σένα

ούτε καν πια να μπω στη φυλακή

τα δυο φτερά του νου μου απλωμένα

σαν το γεράκι σ’ έρημη γη.

Δεν περιμένεις να σου δώσω τίποτ’ άλλο

τα πήρες όλα κι όλα τα ‘θαψες βαθειά

να μην τα βλέπουν και θυμούνται το μεγάλο

πόνο που φύτεψα στα χρόνια τα παλιά.

Άλλοτε μέθαγες με τσίπουρο και μπρούσκο

σήμερα πίνεις χίλια δυο διεγερτικά

πώς να με δεις πίσω από τόσα παραμύθια

πώς να μ’ ακούσεις μέσα στα ξεφωνητά.

Ήταν μια σύμπτωση καθώς μες στα πελάγη

σαν δυο καράβια συναντιώνται ξαφνικά

κι ύστερα ξαφνικά χάνονται πάλι

μες στου ορίζοντα τη νύχτα τη βαθειά.

Παρίσι,   21.12.74