1961

Παλικάρι

Κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε 

τα σήμαντρα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

 

Παλικάρι στη δουλειά

στο σπίτι παλικάρι

μίλαγες κι η γειτονιά μας

γέμιζε πουλιά.

Άπλωνες το χέρι σου

κι έκοβες το φεγγάρι

ως σ’ έκοψε σα λούλουδο

ο Χάρος μια νυχτιά.

 

Κλαίνε οι τράτες, κλαίνε

τα κύματα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

 

Παλικάρι στα κουπιά

στο γλέντι παλικάρι

οι κοπελιές κεντούσανε 

για σένανε κρυφά

κεντούσανε τα όνειρα, 

τον ήλιο, το φεγγάρι

κεντούσαν την αγάπη τους,

της βάζανε πανιά.

 

Κλαίνε οι ναύτες, κλαίνε

τα σύννεφα κι οι φίλοι σου κλαίνε.

 

Παλικάρι, η μάνα σου τυλίχτηκε στα μαύρα

τους φίλους σου τους τύλιξε φουρτούνα, συννεφιά

το λιμανάκι ερήμωσε κι η θάλασσα ερημώθη

κι ο ήλιος εκαρφώθηκε και δε σαλεύει πια.

 

 

 

 

 

 

 

1961

Μαργαρίτα

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ

περιστεράκι στον ουρανό

τον ουρανό μες στα δυο σου μάτια κοιτάζω

βλέπω την πούλια και τον αστερισμό.

 

Η μάνα σου είναι τρελή

και σε κλειδώνει μοναχή

σαν θέλω να ‘μπω στην κάμαρή σου

μου ρίχνεις μεταξωτό σκοινί.

Και κλειδωμένους μας βλέπει η νύχτα

μας βλέπουν τ’ άστρα κι η χαραυγή.

 

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ

βαρκούλα στο Σαρωνικό

Σαρωνικέ μου τα κυματάκια σου δωσ’ μου

δωσ’ μου τ’ αγέρι, δωσ’ μου το πέλαγο.

 

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ

δεντράκι στο Βοτανικό

πάρε το τραμ μόλις δεις πως πέφτει η νύχτα

πέφτουν οι ώρες, πέφτω λιποθυμώ.

 

Η μάνα μου είναι τρελή

και με κλειδώνει μοναχή

σαν θέλω να ‘μπεις στην κάμαρή μου

σου ρίχνω μεταξωτό σκοινί.

Και κλειδωμένους μας βλέπει η νύχτα

μας βλέπουν τ’ άστρα κι η χαραυγή.

 

1961

Απαγωγή

Θα πάρω μια βαρκούλα

στον Κάτω Γαλατά

και στην Αθήνα θα ‘ρθω

καβάλα στο νοτιά.

Και σαν θα ‘ρθει το δειλινό

στον κήπο σου θα μπω

να κόψω τα τριαντάφυλλα

να κόψω τ’ άστρα τ’ ουρανού

και τον Αυγερινό.

 

Θα βάλω στην βαρκούλα

λουλούδια και φιλιά

δυο γλάροι ταξιδεύουν

καβάλα στο βοριά.

Και νάτη η Κρήτη φάνηκε

γαλάζια και ξανθιά

τη θάλασσα στα μάτια της

τον ουρανό στην αγκαλιά

τον ήλιο στα μαλλιά.

 

Θ’ αράξω την βαρκούλα

μπροστά σε μια σπηλιά

θα σε ταΐζω χάδια

καβούρια και φιλιά.

Στη μάνα μου, στον κύρη μου

λέγω και τραγουδώ

σας φέρνω την τριανταφυλλιά

σας φέρνω τ’ άστρα τ’ ουρανού

και τον Αυγερινό.

 

1961

Πάμε βόλτα στα Χανιά

Το Σαββάτο το βράδυ φτάνει

δωσ’ μου μάνα καινούρια αλλαξιά.

Τα παιδιά με προσμένουν στο λιμάνι

στο μπαλκόνι καθισμένη η κοπελιά.

 

Μοσχοβολούν οι γλάστρες

μοσχοβολάει ο σγουρός βασιλικός

μοσχοβολάει η αγάπη

κύμα με κύμα μεγαλώνει ο ωκεανός.

 

Πάμε βόλτα στα Χανιά, στην κάτω γειτονιά

να πάρουμε μια βάρκα με πανιά.

Πάμε βόλτα στα Χανιά, στην κάτω γειτονιά

στη θάλασσα να βγούμε στ’ ανοιχτά.

 

Το Σαββάτο το βράδυ, φως μου

είμαι πρίγκιπας, είμαι υπουργός

έχω όλα τα πλούτη του κόσμου

δικιά μου η θάλασσα κι ο ουρανός δικός.

 

Το μπαλκονάκι σου δικό μου

δικές μου οι γλάστρες κι ο σγουρός βασιλικός

κι αν με κοιτάξεις μες στα μάτια

σκλάβος σου γίνομαι κι υπήκοος πιστός.

 

1962

Δεληβοριά - Δεληβοριά

Δεληβοριά, Δεληβοριά

σε πήραν πάλι τα πουλιά

σε Δύση και σ’ Ανατολή

δεν θα βρεθεί, δεν θα βρεθεί

αγάπης πόνος πιο πικρός

πικρός κι αγιάτρευτος καημός.

 

 

Δεληβοριά, Δεληβοριά

σε ταξιδεύουν τα πουλιά

σε Δύση και σ’ Ανατολή

για μια μικρούλα καστανή

που ‘ναι κρυμμένη σε σπηλιά

και σ’ άλλον δίνει τα φιλιά

 

Δεληβοριά, Δεληβοριά

σε τραγουδάνε τα πουλιά

σε Δύση και σ’ Ανατολή

δεν θ’ ακουστεί, δεν θ’ ακουστεί

αγάπης πιο πικρός σκοπός

πικρός κι αγιάτρευτος καημός.

 

1962

Απρίλης

Απρίλη μου ξανθέ

και Μάη μυρωδάτε

καρδιά μου πώς αντέχεις

μέσα στην τόση αγάπη 

και στις τόσες ομορφιές.

 

Γιομίζει η γειτονιά

τραγούδια και φιλιά

την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ

μα το ‘χω μυστικό.

 

Αστέρι μου χλωμό

του φεγγαριού αχτίδα 

στο γαϊτανόφρυδό σου

κρεμάστηκε η καρδιά μου

σαν το πουλάκι στο ξόβεργο.

 

Λουλούδι μου, λουλούδι μυριστό

και ρόδο μυρωδάτο

στη μάνα σου θα 'ρθω

να πάρω την ευχή της

και το ταίρι π’ αγαπώ.

 

 

 

 

 

 

 

1962

Το όνειρο

Δυο γιους είχες μανούλα μου

δυο δέντρα, δυο ποτάμια

δυο κάστρα βενετσιάνικα

δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.

 

Ένας για την Ανατολή

κι ο άλλος για τη Δύση

και συ στη μέση μοναχή

μιλάς, ρωτάς τον Ήλιο.

 

- Ήλιε, που βλέπεις τα βουνά,

που βλέπεις τα ποτάμια

όπου θωρείς τα πάθη μας

και τις φτωχές μανούλες,

 

Αν δεις τον Παύλο φώναξε

και τον Ανδρέα πες μου.

Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα

μ’ ένα λυγμό τα εγέννα.

 

Μα εκείνοι αφήνουνε βουνά,

διαβαίνουνε ποτάμια.

Ένας τον άλλο ψάχνουνε

για ν’ αλληλοσφαγούνε.

 

Και κει στο πιο ψηλό βουνό,

στην πιο ψηλή ραχούλα

σιμά κοντά πλαγιάζουνε

κι όνειρο ίδιο βλέπουν.

 

Στης μάνας τρέχουνε κι οι δυο

το νεκρικό κρεβάτι

μαζί τα χέρια δίνουνε

της κλείνουνε τα μάτια

 

και τα μαχαίρια μπήγουνε

βαθειά μέσα στο χώμα

κι απέκει ανέβλυσε νερό

να πιεις, να ξεδιψάσεις

 

 

 

 

 

 

1962

Μοιρολόι

1962

Η αλυσίδα

Την αλυσίδα τη βαρειά

την κάνω χελιδόνι

τη φυλακή τη σκοτεινή

την κάνω ξαστεριά.

Την αλυσίδα τη βαρειά

εγώ κι εσύ κι εσύ κι εσύ

την κόβουμε μαζί.

 

 

Σπάσε την αλυσίδα με τα σίδερα!

Φτιάξε την αλυσίδα με τα κύματα!

Σπάσε την αλυσίδα με τα σίδερα!

Φτιάξε την αλυσίδα με τα σύννεφα!

Σπάσε την αλυσίδα με τις ντροπές!

Φτιάξε την αλυσίδα με τις Πασχαλιές!

Σπάσε την αλυσίδα με τον αγκυλωτό!

Φτιάξε την αλυσίδα με τον Εωθινό!

Σπάσε την αλυσίδα και τη φυλακή!

Φτιάξε την αλυσίδα κορμί με κορμί!

 

 

Την αλυσίδα που μιλά

την κάνω αστροπελέκι!

Των παλατιών σου τη χλιδή

σου κάνω φυλακή!

Την αλυσίδα που μιλά

εγώ κι εσύ κι εσύ κι εσύ

τη φτιάχνουμε μαζί!

 

 

Η Λευτεριά κερδίζεται!

Η Λευτεριά κερδίζεται!

Ραγιάδες σηκωθείτε

φωνάζει ο Κίτσος!

 

 

 

 

 

 

1962

Ένα δειλινό

Ένα δειλινό

σε δέσαν στο σταυρό.

Σου κάρφωσαν τα χέρια σου,

μου κάρφωσαν τα σπλάχνα,

σου δέσανε τα μάτια σου,

μου δέσαν την ψυχή μου.

 

 

Ένα δειλινό

με τσάκισαν στα δυο.

Μου κλέψανε την όραση

μου πήραν την αφή μου

μόν’ μου ‘μεινε η ακοή

να σ’ αγροικώ παιδί μου.

 

 

Ένα δειλινό

ωσάν τον σταυραητό.

χύμηξε πα στις θάλασσες,

χύμηξε πα στους κάμπους,

κάμε ν’ ανθίσουν τα βουνά

και να χαρούν οι ανθρώποι.

 

 

 

 

 

 

1962

Το τανγκό του εφιάλτη

Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;

Ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης!

Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα!

Θεοί και άνθρωποι τιμωρούσαν σκληρά τον προδότη.

Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;

 

Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα!

Οι προδότες πηγαίναν στη δουλειά τους

όπως οι μαγαζάτορες στα μαγαζιά τους.

Πουλούσαν την πραμάτεια τους

και παίρναν το μισθό τους τακτικά.

Παντρεύονταν ανάμεσό τους 

να μην προδώσουν της ράτσας τη σειρά!

Κι όμως όλος ο κόσμος θυμόταν ακόμα

την ιστορία του Εφιάλτη τόσα χρόνια!

 

Ώσπου η προδοσία γίνηκε αρετή!

Έγινε καθήκον

και για τους προδότες

θεσπίστηκε εύφημος μνεία ειδική!

“Στο σεμνό προδότη 

τη μεγάλη προδοσία πιστοποιούσα

η πατρίς ευγνωμονούσα!”

Ποιος θυμάται πια τον Εφιάλτη;

 

 

 

 

 

 

 

1962

Προδομένη αγάπη

Τα μεσάνυχτα που σμίγουνε οι ώρες,

προδομένη μου αγάπη,

τα μεσάνυχτα που σμίγουν οι καρδιές μας,

προδομένη μου αγάπη.

 

Νταν, νταν, νταν, νταν, νταν σημαίνει

νταν, το τέλος της αγάπης.

Δυο πουλιά, δυο περιστέρια

ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια.

 

Τα μεσάνυχτα που είναι μακριά ο ήλιος,

προδομένη μου αγάπη,

τα μεσάνυχτα που είναι κοντά οι ζωές μας,

προδομένη μου αγάπη.

 

Νταν, νταν, νταν, νταν, νταν σημαίνει

νταν, το τέλος της αγάπης.

Δυο πουλιά, δυο περιστέρια

ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια.

 

Τα μεσάνυχτα θα σε περιμένουν,

προδομένη μου αγάπη

σαν θα φύγει το φεγγάρι στο σκοτάδι,

προδομένη μου αγάπη.

 

Νταν, νταν, νταν, νταν, νταν σημαίνει

νταν, το τέλος της ζωής μας.

Δυο πουλιά, δυο περιστέρια

ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια.

 

 

 

 

 

 

 

 

1962

Τον Παύλο και το Νικολιό

Τον Παύλο και τον Νικολιό

τους πάνε για ταξίδι

με βάρκα δίχως άρμενα,

με πλοίο δίχως ξάρτια.

 

Τ’ άρμενα τα ‘καψε φωτιά,

τα ξάρτια καταιγίδα

και το ταξίδι θάνατος,

που γυρισμό δεν έχει.

 

Του Παύλου και του Νικολιού

οι μάνες παν αντάμα

ρωτούν το χώμα να τους πει

και κείνο βγάζει αίμα.

 

Δεν είναι αναστεναγμός

που βγαίνει απ’ το χώμα

μόνο πηγή λαχταριστή,

να πιεις να ξεδιψάσεις

 

 

 

 

 

 

1962

Στα περβόλια

Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους

σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό

και το Χάρο θα καλέσουμε

να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί.

 

Κράτα το κλαρίνο και το ζουρνά

κι εγώ θα ‘ρθω με τον μικρό μου τον μπαγλαμά.

Αχ κι εγώ θα ‘ρθω...

Μες στης μάχης τη φωτιά με πήρες Χάρε

πάμε στα περβόλια για χορό.

 

Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους

αν σε πάρω, Χάρε, στο κρασί

αν σε πάρω στο χορό και στο τραγούδι

τότες χάρισέ μου μιας νυχτιάς ζωή.

 

Κράτα την καρδιά σου, μάνα γλυκειά

κι εγώ είμ’ ο νιος που γύρισε για μια σου ματιά.

Αχ για μια ματιά...

 

Για το μέτωπο σαν έφυγα μανούλα

εσύ δεν ήρθες να με δεις.

Ξενοδούλευες και πήρα μόνος μου το τραίνο

που με πήγε πέρ’ απ’ τη ζωή...

 

 

 

 

 

 

 

1962

Ενωθείτε

Ενωθείτε βράχια, βράχια.

Ενωθείτε χέρια, χέρια.

Τα βουνά και τα λαγκάδια πιάστε το τραγούδι.

Πολιτείες και λιμάνια μπείτε στο χορό.

 

Σήμερα παντρεύουμε τον Ήλιο

τον Ήλιο με τη νύφη τη μονάκριβη την Πασχαλιά!

 

Πασχαλιά μας, κοπελιά μας

κάμποι, θάλασσες, βουνά μας,

μάνες, κόρες, σκοτωμένα αδέλφια, πατεράδες

ένα δέντρο με μια ρίζα, μια πηγή, μια βρύση.

 

Σήμερα παντρεύουμε τον Ήλιο,

τον Ήλιο με τη νύφη τη μονάκριβη την Πασχαλιά!

 

Πολυχρόνιος ημέρα 

Υπερμάχω - Υπερμάχω.

 

1963

Βάρκα στο γιαλό

Πέντε πέντε δέκα

δέκα δέκα ανεβαίνω τα σκαλιά

για τα δυο σου μάτια

για τις δυο φωτιές

που όταν με κοιτάζουν

νοιώθω μαχαιριές.

 

Βάρκα στο γιαλό

βάρκα στο γιαλό

γλάστρα με ζουμπούλι

και βασιλικό.

 

 

Πέντε πέντε δέκα

δέκα δέκα θα σου δίνω τα φιλιά.

Κι όταν σε μεθύσω

κι όταν θα σε πιω

θα σε νανουρίσω

με γλυκό σκοπό.

 

 

Πέντε πέντε δέκα

δέκα δέκα κατεβαίνω τα σκαλιά

φεύγω για τα ξένα

για την ξενητειά

και μην κλαις για μένα

αγάπη μου γλυκειά.

 

1963

Το φεγγάρι

Το φεγγάρι κάνει βόλτα

στης κυράς μου τα μαλλιά.

 

Παίξε Τσιτσάνη μου το μπουζουκάκι

ρίξε μου μια γλυκειά πενιά,

παίξε Τσιτσάνη μου το μπουζουκάκι

να θυμηθούμε τα παλιά.

 

Το φεγγάρι κάνει κύκλο

στης κυράς μου την καρδιά.

 

Παίξε Μανώλη μου το μπουζουκάκι

ρίξε μου μια γλυκειά πενιά,

παίξε Μανώλη μου το μπουζουκάκι

να θυμηθούμε τα παλιά.

 

Το φεγγάρι κάνει βόλτα

μα η κυρά δεν μ’ αγαπά.

 

Παίξε Γρηγόρη μου το μπουζουκάκι

ρίξε μου μια γλυκειά πενιά

παίξε Γρηγόρη μου το μπουζουκάκι

να ξεχαστούνε τα παλιά. 

 

1963

Ο καβαλάρης τ’ ουρανού

Ο καβαλάρης τ’ ουρανού

φάνηκε πάνω στην κορφή

κρατά στο χέρι την αυγή

και στ’ άλλο τη ζωή μου.

 

Το παλικάρι, το παλικάρι

θα ‘ρθει το βράδυ στις εννιά

βόηθα Χριστέ και Παναγιά.

 

Ο καβαλάρης του βουνού

φάνηκε στα σοκάκια

κρατά στο χέρι κεραυνούς

και στ’ άλλο αναστεναγμούς.

 

Ο καβαλάρης τ’ ουρανού

φέρνει μαζί του την αυγή

φέρνει το χέρι που σκορπά

και τ’ άλλο που θερίζει.

 

 

 

 

 

 

 

1963

Πέντε στρατιώτες

Πέντε στρατιώτες ξεκινήσανε

το βουνό να βάψουν, ξεκινήσανε

το βουνό να βάψουν, σταματήσανε

το βουνό το βάψαν, κοιμηθήκανε.

 

Πέντε στρατιώτες κοιμηθήκανε

το βουνό τους τρώει, θυμηθήκανε

το βουνό τους πίνει, ονειρευτήκανε

το βουνό τους φτύνει, διαλυθήκανε.

 

Πέντε στρατιώτες διαλυθήκανε

το βουνό ανθίζει, ονειρευτήκανε

το βουνό χιονίζει, κοιμηθήκανε

το βουνό στενάζει, αγαπηθήκανε.

 

Μάνα....  Μάνα....  Μάνα....

Πέντε μάνες, μάνες, μανούλες...

 

 

 

 

 

 

1964

Μανούλα μου ο γιόκας σου

Μανούλα μου ο γιόκας σου

που έφυγε στα ξένα

βλέπει τη νύχτα μοναχός

βλέπει τον πόνο μόνος

τον λιώνει ο ξενητεμός

και τονε δέρνει ο πόνος.

 

Μανούλα, μανούλα πού ‘ ν’  ο γιόκας σου

μανούλα, μανούλα  πού ‘ν’ ο βασιλικός σου

πού ‘ναι τ’ αστέρια τ’ ουρανού

πού ‘ν’ η ζωή κι ο βιος σου;

 

Μανούλα στείλε τα πουλιά

μανούλα στείλ’ τ’ αηδόνια

να με ξυπνάνε την αυγή

να ‘ρχονται στα όνειρά μου

να μη με δέρνει απαντοχή

να ‘ναι βουνό η καρδιά μου.

 

1965

Σωτήρη Πέτρουλα

Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα

σε πήρε ο Λαμπράκης, σε πήρε η Λευτεριά.

Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε

τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε.

 

 

Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα

αηδόνι και λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά.

Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε

τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε.

 

 

Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα

οδήγα το λαό σου, οδήγα μας μπροστά.

Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε

τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε.

 

 

 

Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα.

 

1967

Ελευθερία ή Θάνατος

Όταν ο ήλιος κουραστεί και πάει για να πλαγιάσει

τα παλικάρια βγαίνουνε έξω απ’ τους κρυψώνες.

Το Μέτωπο τους Έλληνες καλεί ξανά στη μάχη

Ελευθερία ή Θάνατος το λάβαρό μας γράφει.

 

Κρατούν στα χέρια τους μπογιά να βάψουν την Αθήνα

στα μάτια τους η Λευτεριά αστράφτει κι η Πατρίδα.

Γλυκά προβάλλει η χαραυγή, γλυκά χαμογελάει

το Μέτωπο μας προσκαλεί και μας καθοδηγάει.

 

Δικτατορία, Φασισμός, Τέξας, Αμερικάνοι

θα σας σαρώσει ο Λαός, θα ‘ρθει γιορτή μεγάλη.

 

1967

Το μέτωπο

Κρυφά μιλάνε τα βουνά, κρυφά κι οι πολιτείες

ο Υμηττός στην Πάρνηθα, η Κοκκινιά στον Ταύρο.

Κρυφά μιλάν κι οι άνθρωποι, κρυφά τα παλικάρια

τη μέρα αγριεύουνε, τη νύχτα τραγουδάνε.

 

Όσο μεγάλη η θάλασσα  μεγάλος κι ο καημός μου

όσο βαθειά τα κύματα κι ο αναστεναγμός μου.

 

Μες στην καρδιά σου Αθήνα μας φύτεψα τη φωνή μου

εγώ είμαι το Μέτωπο, καλώ τους πατριώτες,

καλώ τα νιάτα του Μαγιού, καλώ και τους εργάτες

να γίνουν πέλαγο βαθύ, τους Παττακούς να πνίξουν.

 

Όσο μεγάλη η θάλασσα  μεγάλος κι ο καημός μου

όσο πλατειά τα κύματα κι ο αναστεναγμός μου.

 

1967

Πέλαγο (Την Πέμπτη ήμουν λεύτερος)

1967

Ο Ήλιος

Σε μια μικρή χώρα έγινε ένα μεγάλο έγκλημα.

Γι’ αυτό κάθε νέος και κάθε νέα σε όλο τον κόσμο

πρέπει να κλάψει πικρά.

 

Γιατί όταν ποδοπατιέται ένα λουλούδι

είναι τα νιάτα του κόσμου που ποδοπατιούνται.

Γιατί όπου σκοτώνεται ένα τραγούδι

είναι τα νιάτα του κόσμου που σκοτώνονται.

 

Γιατί όπου σταυρώνεται ένας λαός

είναι τα νιάτα του κόσμου που σταυρώνονται.

 

Βοηθήστε νέοι και νέες

να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα.

 

Ο Ήλιος μας είναι και ο δικός σας Ήλιος.

 

Είναι ο Ήλιος όλου του κόσμου.

 

1967

Σεπτέμβριος 1967

1968

Είσαι Έλληνας

Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.

Πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.

Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.

Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών.

 

Είσαι Έλληνας.

 

Πίνεις την προδοσία με το γάλα

πίνεις την προδοσία με το κρασί.

Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.

 

Πρέπει να δεις

πρέπει να γίνεις.

 

Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.

 

 

 

 

 

1968

Είμαστε δυο

Είμαστε δυο,  είμαστε δυο

η ώρα σήμανε οκτώ

κλείσε το φως

χτυπά ο φρουρός

το βράδυ θα ‘ρθουνε ξανά

ένας μπροστά  ένας μπροστά

κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν

μετά σιωπή

κι ακολουθεί το ίδιο τροπάρι το γνωστό

βαράνε δυο 

βαράνε τρεις 

βαράνε χίλιες δεκατρείς

πονάς εσύ  πονάω κι εγώ

μα ποιος πονάει πιο πολύ

θα ‘ρθει ο καιρός να μας το πει.

Είμαστε δυο

είμαστε τρεις

είμαστε χίλιοι δεκατρείς

καβάλα πάμε στον καιρό

με τον καιρό

με τη βροχή

το αίμα πήζει στην πληγή

ο πόνος γίνεται καρφί

ο εκδικητής

ο λυτρωτής

είμαστε δυο

είμαστε τρεις

είμαστε χίλιοι δεκατρείς.

 

 

 

 

 

1968

Καιρός να δεις

Σου είπαν ψέματα πολλά

ψέματα σήμερα σου λένε ξανά

κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν

ψέματα σου λένε οι εχθροί σου

μα κι οι φίλοι σου σου κρύβουν την αλήθεια.

Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες

μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν.

Πού πας με ψεύτικα όνειρα;

πού πας με ψεύτικα όνειρα;

Καιρός να σταματήσεις

καιρός να τραγουδήσεις

καιρός να κλάψεις και να πονέσεις

καιρός να δεις.

 

 

 

 

 

1968

Το σφαγείο

1968

Ω Βουνά

Ω βουνά πανάρχαια

της Αρκαδίας βουνά

βουνά περήφανα

βουνά ανυπόταχτα

τίμια βουνά.

 

Η τιμή ακρίβηνε

η τιμή λιγόστεψε

η τιμή πέθανε.

 

Ένα παιδί πονάει

το δικό μου το παιδί

κι εγώ δεμένος κοιτάζω τα έλατα

άλλη ελπίδα δεν έχω από τα δέντρα.

 

 

Αρκαδία I

 

 

 

 

 

 

1968

Ο γιος μου είναι εννιά χρονών

Ο γιος μου είναι εννιά χρονών

εννιά χειμώνες εννιά καλοκαίρια

του βάλαμε στο βλέμμα κεραυνό

τις θάλασσες κρατά στα δυο του χέρια.

 

Τα χέρια του τα σήκωσαν ψηλά

την πλάτη του κολήσανε στον τοίχο

μετράνε της ανάσας του τον ήχο

κι ανασκαλεύουν τη μικρή του την καρδιά.

 

Να ζούσαμε σε γκέτο εβραϊκό

με γύρω γερμανούς φρουρούς θηρία

Ζάτουνα χίλια εννιακόσια εξήντα οκτώ

την τρίτη μου περνάμε εξορία.

 

 

Αρκαδία Ι

 

 

 

 

 

 

1968

Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια

1968

Η κοινωνία της καταναλώσεως

Η ακοή σου Δύση βούλωσε

η όρασή σου Δύση σκεπάστηκε

η κοινωνία της καταναλώσεως

πέπλο βαρύ σκεπάζει την ακοή σου

πέπλο βαρύ σκεπάζει την όρασή σου

σκεπάζει την ψυχή σου.

 

Ο πολιτισμός σου ερείπια που καπνίζουν

τα λόγια σου κουνούπια που πετούν

πάνω από τα έλη 

της βιομηχανικής σου παραγωγής

κουβαλούν πυρετό, ψέμα, υποκρισία.

 

Πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί Ινδονήσιοι

στην Ευρώπη στρατόπεδα συγκεντρώσεως

πλάι στην Ακρόπολη οι εξορίες

όμως εσύ δεν ακούς

όμως εσύ δεν βλέπεις

πάνω σε μοντέλο χίλια εννιακόσια εξήντα εννιά

τρέχεις με διακόσια χιλιόμετρα

προς τον θάνατό σου.

 

 

Αρκαδία I

 

 

 

 

 

 

 

1968

Είμαι Ευρωπαίος

Είμαι Ευρωπαίος

έχω δυο αυτιά

το ‘να μόν’ ακούει

το άλλο δεν γροικά.

Αν στενάξει Τσέχος, Ρώσος, Πολωνός

ο άνθρωπος πονάει, πέφτει ο ουρανός.

 

[Εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό].

 

Αν πονέσει μαύρος, Έλληνας, Ινδός

τί με νοιάζει εμένα

ας νοιαστεί ο Θεός.

 

[Εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό].

 

Είμαι Ευρωπαίος

έχω δυο αυτιά

το ένα μόν’ ακούει

απ’ τ’ ανατολικά.

Την πόρτα μου χτυπάει

και πάλι ο φασισμός

όμως σε τέτοιους ήχους

είμαι εντελώς κουφός.

 

[Εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό].

 

Έχω ένα αυτί μεγάλο

τ’ άλλο πολύ μικρό

κι έτσι ήσυχος τρυγάω

χαρά, πολιτισμό.

 

[Εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό].

 

 

Αρκαδία I

 

 

 

 

 

1968

Όταν χτυπήσεις δυο φορές

1969

Θούριον

Μεγαλοπρεπή βουνά αγκαλιάζουν

βράχους, γκρεμούς, ανθρώπους, έλατα

είδαν φουσάτα Τούρκων κι άλλων, νικηφόρα

πτώματα ηρώων εδέχθησαν

και βλαστήμιες γενναίων.

 

Μένουν τα δέντρα που σκίασαν

τον ύπνο του Πέρδικα

κι ο κούκος που δεν άκουσε ο Κολοκοτρώνης

ήρθε και φώλιασε στη Ζάτουνα.

 

Μάταια οι φρουροί μου 

προσπαθούν να εγκλωβίσουν το τραγούδι μου

οι χαράδρες το παίρνουν στους ώμους

και γρήγορα το οδηγούν στους ελαιώνες.

Είναι πανύψηλα τα βουνά της Αρκαδίας

εξουσιάζουν τις θάλασσες

και το σουραύλι του Πάνα

σκεπάζει τα γρυλλίσματα των στρατώνων.

 

Βόες, ουρακοτάγκοι, μαϊμούδες 

τηβέννους φορούν

κρατούν σκήπτρα

αρχιεπίσκοποι και αρχιστράτηγοι

“αέρα” φωνάζουν

και υψώνονται πίσω τους

πτερά ορνίθων.

 

Έντρομοι ήρωες εγκαταλείπουν τα μάρμαρα

δραπετεύουν από τους στίχους των ποιητών

καταφεύγουν ξανά στις όχθες του Λούσιου

στις πηγές του Μαινάλου

μοιράζονται τους ίσκιους με τον κορυδαλλό.

 

Βουνά θεματοφύλακες της αντρειοσύνης σου, Πατρίδα

όνειρό σας το Θούριο

και τραγούδι σας το τουφέκι.

 

 

Αρκαδία VI

 

 

 

 

 

 

1969

Στον άγνωστο ποιητή

Ρήγα Φεραίε, σε σε κράζω.

Από την Αυστραλία στον Καναδά

κι από την Γερμανία στην Τασκένδη

σε φυλακές, σε βουνά και σε νησιά

διασκορπισμένοι οι Ελληνες.

 

Διονύσιε Σολωμέ, σε σε κράζω.

Κρατούμενοι και κρατούντες

δέροντες και δερόμενοι

διατάσσοντες και διατασσόμενοι

τρομοκρατούντες και τρομοκρατούμενοι

κατέχοντες και κατεχόμενοι

διηρημένοι οι Έλληνες.

 

Ανδρέα Κάλβε, σε σε κράζω.

Λαμπερότατος ο ήλιος απορεί

απορούν τα βουνά και τα έλατα

οι ακρογιαλιές και τ’ αηδόνια

λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου

σήμερα τόπος θανάτου.

 

Κωστή Παλαμά, σε σε κράζω.

Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος

τόση ανδρεία φόβος

τόση αδυναμία η δύναμη

τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές

πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου

σήμερα χώρα υποτελών.

 

Νίκο Καζαντζάκη, σε σε κράζω.

Όμως αν λησμονούν οι θνητοί

που μιλούν ακόμα τη γλώσσα του Ανδρούτσου

η μνήμη κατοικεί πίσω από τα σίδερα

και τις σκοπιές

η μνήμη κατοικεί μέσα στα λιθάρια

φωλιάζει μες στα κίτρινα φύλλα

που σκεπάζουν το κορμί σου Ελλάδα.

 

Άγγελε Σικελιανέ, σε σε κράζω.

Η ψυχή της πατρίδας μου είσαι συ

πολύμορφο ποτάμι

τυφλό από το αίμα

κουφό από το βόγγο

ανήμπορο από το μέγα μίσος

και τη μεγάλη αγάπη

που εξ ίσου εξουσιάζουν την ψυχή σου.

 

 

Η ψυχή της πατρίδας μου είναι δυο χειροπέδες

σφιγμένες σε δυο ποτάμια

δυο βουνά δεμένα με σκοινιά

στον πάγκο της ταράτσας.

Ο αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από το μαστίγιο

και ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα

από το κατάρτι του αεροπλανοφόρου για να ομολογήσει.

Η ψυχή της πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος

π’ άπλωσε ρίζες πάνω στο βράχο.

Είσαι συ μάνα, γυναίκα, κόρη

που αγναντεύεις τη θάλασσα και τα βουνά

και κρυφά βάφεις μ’ αίμα

τα κόκκινα αυγά της Αναστάσεως

που εγκυμονούν οι καιροί και οι άντρες.

 

Αμποτες να ‘ρθει στη δύστυχη χώρα μου

Πάσχα Ελλήνων.

 

Άγνωστε Ποιητή, σε σε κράζω.

 

 

Αρκαδία VI

 

 

 

 

 

 

1969

Μαρκ Μαρσώ

1969

Ονομάζομαι Κώστας Στεργίου

Ονομάζομαι Κώστας Στεργίου

προέρχομαι από τους Βησιγότθους,

Οστρογότθους, Μαυρογότθους

Κατοικώ σε σπήλαια

λαξεύω ρόπαλα

πίνω νερό σε κρανία.

Επάγγελμά μου ο θάνατος.

Όμως προσωρινώς υπηρετώ

το μεγάλο Δράκο

που με έχει αποσπάσει στην Αρκαδία.

Πάνω απ’ το δέρμα μου

φορώ στολή

στους ώμους έχω αστέρια,

κρύβω το ρόπαλο επιμελώς

μέσα στη χλαίνη.

 

Ονομάζομαι Κώστας Στεργίου

προέρχομαι από τους Μαμελούκους

Μαυρολούκους, Σουσουλούκους

είμαι διασταύρωση Νεάντερνταλ και λύκου.

Όμως σήμερα, προσωρινώς, 

κυκλοφορώ με τζιπ,

τρομοκρατώ παιδιά και γυναίκες.

Έχω ειδικότητα στο ψάξιμο

ψάχνω ψυχές παιδιών

και σταλάζω το φόβο

επιβάλλω το Νόμο

το Νόμο του μεγάλου Δράκου

που μ’ έχει αποσπάσει προσωρινώς

στην Αρκαδία.

 

 

Αρκαδία X

 

 

 

 

 

 

1969

Είχα τρεις ζωές

Είχα τρεις ζωές

τη μια την πήρε ο άνεμος

την άλλη οι βροχές

κι η τρίτη μου ζωή

κλεισμένη σε δυο βλέφαρα

πνίγηκε μες στο δάκρυ.

 

Έμεινα μόνος

χωρίς ζωή, χωρίς ζωές

τη μια την πήρε ο άνεμος

την άλλη οι βροχές.

 

Έμεινα μόνος

εγώ κι ο Δράκος

στη μεγάλη σπηλιά.

 

Κρατώ ρομφαία

κρατώ σπαθί

εγώ θα σε πνίξω

εγώ θα σε σκοτώσω

εγώ θα σε σβήσω

εγώ θα σε τινάξω

πάνω απ’ τη ζωή μου

 

γιατί έχω τρεις ζωές

η μια για να πονάει

η άλλη για να θέλει

κι η τρίτη για να νικά.

 

 

Αρκαδία X

 

 

 

 

 

 

1969

Τα καλλίτερα μας χρόνια

Τα καλλίτερά μας χρόνια

θάλασσα πλατειά

μες στο σύρμα τα περνάμε

μάνα μου γλυκειά

για ένα όνειρο, μια ιδέα

τόσες μέρες, τόσες νύχτες

τόσους αναστεναγμούς.

Τους εχθρούς του πάλι ο Λαός

θα σαρώσει σαν άγριος ποταμός

θα τους πνίξει μες στο αίμα

στην οργή και στη ντροπή.

 

1969

Στον Ωρωπό

Στον Ωρωπό θα βρεις

μια γη ελληνική

που την ποτίζουν με μια πίστη θεϊκή

τα παλικάρια που για την ελευθεριά

αφήνουν μάνες, κόρες, σπίτια και παιδιά.

 

Έλληνες, αδέλφια του Φεραίου

ψάλλετε περήφανα τραγούδια λευτεριάς.

 

Για να λείψει πάλι το σαράκι

που μας τρώει τη σάρκα την ελληνική

ενωμένοι μέσα στον Αγώνα

για να λάμψει νέα νίκη λαϊκή.

 

1970

Μην ξεχνάς τον Ωρωπό

Ο πατέρας εξορία 

και το σπίτι ορφανό

ζούμε μες στην τυραννία 

στο σκοτάδι το πηχτό.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.

 

Κλαίει κι η μάνα τώρα μόνη 

κλαιν τα δέντρα, τα πουλιά

στην πατρίδα μας νυχτώνει

ορφανή η αγκαλιά.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.

 

Μες στα σύρματα κλεισμένοι

μα η καρδιά μας πάντα ορθή

πάντα ο ίδιος όρκος μένει

λευτεριά και προκοπή.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό.

 

 

Ωρωπός 1969-1970

 

 

 

 

 

 

 

 

1970

Διότι δεν συνεμορφώθην...

Πέρα απ’ το γαλάζιο κύμα

τον γαλάζιο ουρανό

μια μανούλα περιμένει

χρόνια τώρα να τη δω.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει

μες στο σύρμα περπατώ

θα περάσουν μαύρες μέρες

δίχως να σε ξαναδώ.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Αλικαρνασσός, Παρθένι

Ωρωπός, Κορυδαλλός

ο λεβέντης περιμένει

της ελευθεριάς το φως.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

 

Ωρωπός 1969-1970